Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan

"zonder je zelf te verloochenen"

" Een goed voorbeeld is als je laat zien dat je ook moeilijke situaties aan kunt, de last bij de kinderen zoveel mogelijk beperkt tot wat ze zelf als last ervaren en kinderen helpt om daarmee om te gaan, zonder jezelf te verloochenen."schrijft Tsjor, ja daar ben ik het mee eens met dat je jezelf niet moet verloochenen.En het kwam zo over op mij dat Maria vond dat ze dat wel moest doen. Overigens vind ik dat kinderen best mogen merken dat je sommige moeilijke situaties niet zo goed aan kunt, zeker als die kinderen bijna volwassen zijn.
Tsjor ik vind dat je erg voor de vader denkt en dingen invult, zeker bij je poging 'denkfout'1 te weerleggen. Het spijt me, ik ga er verder niet op in, voor mij is het ook onderdeel van de folklore van OOL: Tsjor die komt aangesneld om mannen te verdedigen. Je hebt het vast wel eerder gehoord.

Positief tegenover negatief...

Wat een hoop reacties weer, sommige goed om te lezen, sommige minder goed. Zoals die van Maria, waar ik uit haal dat ik werkelijk niets goed doe en inderdaad, welk roer moet om?
En Tsjor, van jou heb ik al vaker gezegd dat jouw reacties niet helpen. Jij pakt dingen er naar mijn idee verkeerd uit. Zoals dat ik blij ben (denkfout 4) en dat ik dat de kinderen laat merken.
Het is "goed" dat de kinderen het zien maar ik had natuurlijk veel liever gehad dat dat niet nodig was. Het is nu eenmaal zoals het nu gaat en hoe de jongens het oppakken.
Een van de twee zei van de week tegen mij " mam, papa is zijn eigen leugens gaan geloven". Over iets waar de kinderen allebei bij waren, allebei hetzelfde over hebben gezegd en hun vader komt nu met een totaal andere versie. Wie liegt er dan? En hoezo is het dan niet goed dat die jongens dat zien?
Ik sta dat echt niet juichend rond te vertellen hoor, ik merk op dat het gebeurt en dat het "goed" is dat de jongens dat zien, zodat zij zien hoe hun vader NU met zo omgaat.
Ja, ik weet dat hij altijd een goede vader is geweest, ik ben echt de eerste die dat zegt en toegeeft hoor. Maar is geweest is niet hoe hij nu met ze omgaat en daar gaat het nu toch om.
Ook blijf jij maar hameren op het feit dat de kinderen bijna 18 zijn. Dat gaat om 1 van de 2. Die een vorm van autisme heeft, dus niet zoals elke andere bijna 18 jarige. De jongste is 15, dus nog lang geen 18.

Ex neemt geen verantwoordelijkheid naar zijn kinderen. Hij betaalt niets, zegt afspraken met de kinderen af, dwingt af dat ze met hem moeten afspreken ook al weet hij dat ze dan niet kunnen en dan nog doet hij alles goed? Wat zie jij daar voor goeds in dan? Hij staat niet open voor de psychische problemen van jongste. Want dat past niet in zijn nieuwe leven. Hij zegt nota bene dat het niet door de situatie komt! Ik kan nog veel meer dingen opnoemen die hij heeft gezegd en gedaan die niet in het belang van de kinderen zijn hoor, ik noem echt niet alles op!

Wat ik kon doen, heb ik gedaan, zoals ander werk met meer uren en meer inkomen zoeken. Wat ik zelf in de hand heb en kon/kan doen, heb ik opgepakt en geregeld. Maar voor het overgrote deel ben ik toch echt afhankelijk van hem (en hij van mij), zoals de verdere afwikkeling, ik heb een getekend convenant nodig voordat ik wel of niet verder kan met het huis. Ik heb een adresonderzoek laten doen en toeslagen aangevraagd. Ik heb opnieuw gebudgetteerd en ga er voorlopig maar vanuit dat hij helemaal niet gaat betalen. Dat betekent dan ook veel voor de kinderen. In plaats van dat ze geen lening hoeven aan te gaan voor studies, zal dat nu helaas waarschijnlijk wel nodig zijn. Terwijl er gewoon al die jaren voor gespaard is. Dat kan ik toch nooit meer in mijn eentje opbrengen dan?

Nee, ik boek verder inderdaad nog niet veel vooruitgang, en ja, ik ga met een hoop dingen aan het kortste eind trekken. En dat alleen doordat we niet getrouwd zijn? Je kunt het natuurlijk ook gewoon netjes afhandelen. Niet alleen naar mij toe, maar zeker ook en vooral naar zijn kinderen toe. Maar ja, die hoop heb ik echt wel opgegeven.
Ik doe wat ik kan en ik ben niet perfect (heb ik ook nooit beweerd hoor, ik heb heus ook fouten gemaakt, maar wel alles met de beste bedoelingen). Maar soms krijg ik het gevoel dat jij (Tsjor) mijn ex te positief neerzet en een verkeerd beeld hebt. Hij is heel erg veranderd, dat vinden zelfs zijn vrienden, die hem ook niet meer herkennen en snappen.

Ik ga op een later tijdstip nog wel verder reageren, maar dit moest ik nu even kwijt.

Mara

Het huis

Mara, kan je eigenlijk nog wel rust vinden als je in dat huis blijft wonen; het huis naast het huis van buurvrouw en je ex. Als jullie in de tuin zitten, kunnen jullie zijn stem horen, hun gesprekken horen hen horen lachen etc. etc. Zo kom jij en je kinderen niet los van een harde periode in hun leven.

Ik snap dat je je niet wilt laten verjagen; zo heeft je ex alles ( nieuwe relatie, huis zonder ex naast hem en vooral geen last van een tijd die hij wilt ‘vergeten’). Zijn tegenwerking vind ik ook een vorm van getreiter om jou zo snel mogelijk, uit financiële nood, te doen verhuizen. De geldzorgen verkleint de kans om daar te kunnen blijven wonen. Het geeft je stress en verdriet.
Ga op zoek naar een andere woning/ flat waar jij en je kinderen verder kunnen. Het gaat vooral om het belang rust te bereiken. Het ‘oude’ huis biedt je niets, waar jij gelukkig van wordt.

Sterkte

Huis

Flanagan
Nee, momenteel heb ik thuis geen rust. Net nog komen oudste en ik thuis, komen zij net naar buiten. Ex heel vriendelijk doen natuurlijk, anders geeft dat een verkeerd beeld naar de buren en natuurlijk buurvrouw, maar oudste wist niet hoe snel hij naar binnen moest vluchten. Zonder gedag te willen zeggen. En binnen was hij helemaal van slag.
Ik ben echt wel op zoek naar een ander huis maar zit met het dilemma dat ik de kinderen dan weg trek uit hun omgeving met school, werk, sport en vooral belangrijk, vrienden. Zeker voor de niet zo stabiele jongste zijn zijn vrienden nu heel belangrijk, ik vind het zo moeilijk om hen hier weg te halen. Zou het alleen om mij gaan, dan had ik allang mijn spullen gepakt. Dit huis biedt mij op dit moment inderdaad niets meer.
Hier in de buurt is bijna niets betaalbaars te koop. Wat ook nog aan de "eisen" voldoet. (Of zal ik ook gewoon een huis kopen dat te klein is..., Oh nee, ik heb wel de verantwoordelijkheid voor twee kinderen, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen..). Ik heb niet zoveel eisen voor mezelf alleen hoor, maar wel nog twee jongens die ik ook "ergens kwijt" moet ...

Maar binnenkort is dat natuurlijk voorbij. Dan vertrekken ze samen naar het nieuwe appartement. Dan kan ik hier weer gewoon de tuin in. En komt er wat dat betreft weer wat rust.

Mara

Mara,

Ik had dat van hun verhuizing naar een nieuw appartement gemist.
Gelukkig is zijn intrek in het huis naast jullie dus maar tijdelijk. Dan snap ik dat je vast houdt aan het huis.

‘(Of zal ik ook gewoon een huis kopen dat te klein is..., Oh nee, ik heb wel de verantwoordelijkheid voor twee kinderen, maar dat mag ik natuurlijk niet zeggen..)’
Van wie niet?? Krijg je voldoende steun vanuit je familie of ligt dat op een laag pitje en moet je alles zelf uitvinden?

Huis

Flanagan,
Ik bedoelde dat in het algemeen. Het zal van mij niet geaccepteerd worden wanneer ik dat werkelijk zou zeggen of erger nog, doen. Waar blijven de kinderen dan?
En nee, de discussie of ze wel of niet een eigen slaapkamer "moeten" hebben, hoeft niet opnieuw gevoerd te worden wat mij betreft.
In mijn situatie, met mijn kinderen is dat onmogelijk, maar dat zal voor iedereen verschillend zijn.

Ik heb gelukkig wel steun van familie en vrienden. Ook nog van sommige leden van ex zijn familie.
Wel of niet verhuizen, die keuze moet ik toch echt zelf maken. En dat valt niet mee..

Mara

keuze?

Mara, als je ex niet gaat betalen (max 3 jaar) kun jij deze woning dan wel echt betalen?
Heb je eigenlijk wel de keuze om hier te blijven wonen?

Is het niet beter voor jou en je jongens om nu door die zure appel te bijten zodat je echt kunt gaan bouwen?

Flavia

Ja, op dit moment kan ik nog steeds het huis op mijn naam zetten, tenminste, wanneer de bank wil meewerken. Ze hebben even globaal gekeken en het zou moeten lukken. Maar dat kan pas definitief wanneer ik een getekend convenant heb.
Maar ik kijk ook echt wel rond hoor, een frisse start is natuurlijk ook heel fijn. Maar, dan komen we weer terug op het dilemma van waar en hoe...
Wanneer er morgen een leuk, betaalbaar huis hier in de omgeving vrij komt, ga ik daar zeker achteraan hoor..
Qua hypotheek kosten is het heel goed te doen om hier te blijven. Verhuizen kost ook een hoop geld.
En wat betreft de hypotheekrente zal het niet veel schelen met wat ik nu betaal.
Ik heb een budget gemaakt waarin ik er van uit ga dat hij niet gaat betalen. Dan wordt het krap, maar daar is waar we wonen niet van afhankelijk.

Mara

Maar

Maar als jij nu in principe genoeg verdient om de hypotheek ook zonder de kinderalimentatie zelf te betalen, waarom kun je dan dat stukje nu zo lastig los laten? Als ik je berichten lees, lees ik het alsof jij nu moeite hebt om de vaste lasten te betalen, maar dat begrijp ik dus verkeerd?

En hoe zit het ook al weer met de overwaarde of onderwaarde van jullie huis? Als er overwaarde is, dan zul je zoals eerder gezegd ook je ex moeten uitkopen. Dan kan de rente wel lager worden, maar de schuld waarover je rente betaalt zal toenemen.

Als je nu al zo krap zit, is dat dan wel wenselijk allemaal?

Anoniem

Ik kan de vaste lasten betalen. Ik kan dan alleen niet echt sparen, extraatjes doen, een dagje uit of makkelijk kleding kopen. Ook zal ik moeten bezuinigen op boodschappen. Oftewel, ik moet mijn huidige uitgaven herzien. Maar het gaat wel lukken en anders wordt het de spaarrekening aanspreken. Tot nu toe gingen we regelmatig een weekendje weg, op zomervakantie en op wintersport, dat zal een stuk minder (lees: niet) worden. Maar dan ga ik uit van het scenario dat ex helemaal niets gaat betalen. Ik hoop natuurlijk dat hij toch uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid gaat nemen, dat is hij toch ook gewoon verplicht. Uiteindelijk is het de bedoeling dat de kinderen er niet (teveel) op achteruit gaan. Kinderalimentatie is tenslotte voor zijn kinderen en niet voor mij. Nogmaals, ik hoef er niet rijk van te worden, maar wil wel nog "lekker" met de kinderen kunnen leven.

Veel goedkoper dan dat ik nu zit, kan haast niet. Huren is natuurlijk veel duurder en huurtoeslag krijg ik niet vanwege te veel eigen vermogen. Wat moet ik dan?
Ook verhuizen naar een ander koophuis zal niet veel goedkoper zijn (ja, een flat in een mindere buurt..)

Omdat ik nu nog geen kindgebonden budget krijg, (aanvraag loopt nog) kom ik nu wel elke maand tekort ja.

Ons huis heeft een overwaarde. Ik weet dat ik hem moet uitkopen.

Mara

Financieel

Het hele financiële probleem had dus niet hoeven spelen wanneer ex gewoon zijn verantwoordelijkheid zou nemen en zou betalen.. Het is mij een raadsel waarom hij dat niet doet en ik had dat ook zeker niet verwacht.

probleem?

zoals ik het lees heb je geen financieel probleem, maar minder luxe dan je zou willen.
Je kunt vaste lasten blijven betalen, ex verhuist zometeen weg en voor je jongens is het beter om te blijven én je wilt zelf blijven én andere huizen zijn niet makkelijk te vinden.

Ik zou zeggen: tel je zegeningen en vink dit issue af. Het is klaar, steek je tijd en energie in iets wat je echt moet doen.

gr Angela

ps ik wil hiermee niet zeggen dat het financieel niet beter kan, maar het is dus geen urgent issue, toch?

Angela 76

Tel je zegeningen??
Tja, als er spaargeld is en je moet dat eventueel aanspreken terwijl je ook gewoon genoeg geld had moeten hebben wanneer ex zijn verantwoordelijkheid zou nemen en je noemt dat een zegening, dan klopt dat. Ik sta inderdaad niet direct op straat omdat ik het niet kan betalen. Maar als ex wel lekker op wintersport gaat, leuk nieuwe meubels uit kan zoeken en ook nog genoeg geld overheeft om uit eten te gaan, festivals kan bezoeken en dat soort dingen, dan vind ik het geen zegening. Ik kan mijn jongens dan niets extra's bieden. Kinderalimentatie is voor de kinderen. Die hebben we samen gewild en gekregen. Nu ligt alle verantwoordelijkheid, zorg en financiële plichten alleen bij mij. Dat deel begrijp ik niet. Dat hij mij niets meer gunt is tot daar aan toe, maar regel het goed voor de kinderen. Dat is uiteindelijk toch ook in zijn belang. En hoe denk je dat het voelt voor de kinderen wanneer zij weten dat hun vader niets meer betaalt voor hen?

Nee, het is geen urgente issue. Het is een frustratie, voelt als treiteren en totale onverschilligheid. En niemand die tot hem door kan dringen. Hoe simpel is het om gewoon je verplichtingen na te komen? Betaal gewoon, ook al is het een voorschot, zoals al meerdere keren gevraagd, ook door de advocaat. Dat deel begrijp ik niet, wil ik niet begrijpen en zal ik ook nooit begrijpen.

" wanneer ex zijn verantwoordelijkheid zou nemen"

hou toch eens op met die holle frase.
Neem je eigen verantwoordelijkheid en zeur niet over die van hem.
Of was toen getrouwd, dan had je je verantwoordelijkheidsgevoel getoond en had je zaken goed vastgelegd.
gr Angela

Vanzelf

Als je ex geniet van luxe en zijn kinderen dat zien, groeit vanzelf een verwijdering.
Wie is dan uiteindelijk degene die het meest verloren heeft?
Je doet nu alsof hij niets inlevert. Dat doet hij wel, of dat gaat hij doen wanneer de kinderen hem niet meer willen ontmoeten vanwege zijn gedrag. Sta stil bij wat je hebt; een goede band met je kinderen dat is x heel wat skivakanties waard.

Mara

"En hoe denk je dat het voelt voor de kinderen wanneer zij weten dat hun vader niets meer betaalt voor hen?"

Dat voelt rot. Maar eerlijk: een verbitterde moeder die in alles uitstraalt wat jij hierboven uitstraalt, voelt minstens zo rot. In #364 klink je erg zuur. En als volwassen vrouw, die zich kan verplaatsen in je situatie, kan ik met je meevoelen en dat zure snappen. Maar als kind-van wil ik je meegeven dat dit voor kinderen heel anders ligt. Het is zo ontzettend naar om te merken dat je moeder je vader zo ziet. Je voelt je schuldig wanneer je eigenlijk toch nog steeds je vader graag zou zien. Wanneer je iets goeds over hem denkt, of zelfs waagt te zeggen. En denk niet dat mijn moeder voortdurend openlijk mijn vader afkraakte. Dat deed ze niet. Ik mocht er ook logeren, hij mocht langskomen etc. (dit is decennia geleden, toen een beperkte omgangsregeling normaal was).
Maar in alles voelde ik dat ze het een enorme eikel vond, volledig ongeschikt inmiddels voor het vaderschap. Had-ie zelf verpest. Vond ze. Dat ging met rollende ogen, gefluister tegen anderen, blikken. Zijdelingse opmerkingen. Een toon in haar stem. Denk niet dat je kunt verbergen hoe je over hem denkt. Het is echt heel naar. En ik heb er nu, 30 (!!!) jaar later nog last van.
Ik zit al tientallen berichten op mijn handen, lees steeds instemmend met tsjor mee en zie dat je maar niet boven jezelf en die rotsituatie (dat meen ik! jouw positie is niet te benijden) wil uitstijgen terwille van je kinderen. Alleen omdat jou onrecht wordt aangedaan en jij gelijk hebt. Maar wat héb je aan je gelijk als je kinderen eronder lijden?

Getrouwd?

Angela
Ook trouwen doe je samen. Wij hebben dat samen niet gedaan. Nu heeft hij daar de voordelen van en ik de nadelen. Wat heeft dat met toen verantwoordelijkheid nemen te maken? We hadden een samenlevingscontract en een testament. Trouwen zouden we ooit wel een keer doen. Er was dus heus wel wat geregeld. Nu lijkt het alsof je mij kwalijk neemt dat we niet getrouwd zijn?
Ik neem mijn verantwoordelijkheid. Al de hele tijd. Ik regel alles, verzorg alles en iedereen, ik heb een andere baan zodat ik meer inkomen heb. Ik luister naar en sta open voor mijn kinderen.
Welke verantwoordelijkheid kan ik nog meer nemen dan?
Hij hoeft nu alleen nog de verantwoordelijkheid naar zijn kinderen te nemen en in ieder geval te betalen. Dat is toch het minste wat hij kan doen?

je verantwoordelijkheid nemen

is aan zelfreflectie doen en hier elke dag opschrijven wat je mantra is en oefenen dat je positief wilt worden en blijven.
Dat zie ik nergens.
En telkens als je hier klaagt, weet ik zeker dat het doorsijpelt op een vervelende manier waar jij en de kinderen niets aan hebben (#367).

dus je verantwoordelijkheid nemen is: stoppen met boos zijn.
en jezelf een milde schop onder je derrière geven telkens als je weer dreigt te denken/zeggen/voelen wat je niet moet denken/zeggen/voelen.

De enige manier om je gedrag te veranderen is oefenen.

En gelijk heb je niet, dat krijg je als een ander jou dat geeft. En dat geeft hij niet dus stop met wachten.

gr Angela

Flanagan

Ik begrijp wat je zegt en ben het met je eens hoor.
Ex kiest zelf voor deze situatie. En als dat tot gevolg heeft dat hij zijn kinderen van zichzelf verwijderd, dan is dat zijn eigen schuld.
Natuurlijk ben ik heel blij met mijn band met de kinderen. En ik besef ook heel goed dat vakantie een luxe is, maar wel een luxe die wij altijd gewend zijn geweest.

nog even

"Nu heeft hij daar de voordelen van en ik de nadelen. Wat heeft dat met toen verantwoordelijkheid nemen te maken?"

nou, je had het dus gewoon wel beter kunnen regelen. Je hoeft niet per se te trouwen maar je had wel zaken beter kunnen regelen toen én je had maanden geleden de zaak zakelijker kunnen aanpakken. Al die emoties die in de weg zaten, daar had je op kunnen anticiperen toen hij niet wilde trouwen en jij dacht dat het wel kwam.
Misschien dat hij zo zakelijk was dat hij niet wilde trouwen omdat hij niet die financiële verantwoordelijkheid wilde bij een scheiding, weet jij veel?

Het gaat er dus om dat jij bij alles hem erbij haalt of het verleden. Stop daarmee want het leidt af van wat je wel kunt doen.

gr Angela

Kindvan

Als de kinderen hun vader willen zien, dan "mogen" ze dat hoor. En als ze hem hebben gezien en ze hebben het leuk gehad, dan ben ik oprecht blij voor ze. Ik gun hen echt hun vader wel.
Ik zit nog midden in de situatie en heb inderdaad moeite om er boven uit te stijgen op sommige momenten. Het gaat nu eenmaal met ups en downs. Het onrecht wordt niet alleen mij, maar ook de jongens aangedaan. Kinderalimentatie is voor de kinderen. Dus ook om hen er niet (teveel) op achteruit te laten gaan.
Ik heb al eerder bij de berichten van Tsjor aangegeven dat zij mijn ex te positief ziet.
En gelijk hebben is helaas niet hetzelfde als gelijk krijgen...

mara

jij vindt dat je gelijk hebt, maar dat is gewoon subjectief. Dus a. misschien heb je geen gelijk en b. als je het 'zou hebben' heb je er niets aan.
Dus waarom blijf je hangen?
Ik zou zeggen: iets met boedisme enzo doen. Een mens lijdt omdat een mens verlangens niet los kan laten. Als je niets meer verlangt wordt je niet meer teleurgesteld.
gr Angela

Betrekkelijk

Mara, ‘gewend geweest’ staat voor verleden tijd. Het maakt het leven zo betrekkelijk.
Ik ken genoeg luxe maar er zijn gebeurtenissen op mijn pad geweest, waar ik die luxe voor had willen inleveren. Zo betrekkelijk is luxe maar. Zo belangrijk is een goede band en de mensen om je heen die je kan vertrouwen.

De strijd die je nu voert, geeft je zoveel onrust. De waarschuwende reacties om materialisme wat te laten varen, zijn ook om je er anders tegen aan te laten kijken.
Misschien is het ook een karakterdingetje van jou. Zelf ben ik ook ver gegaan als ik iets ( een baan of een principeding) heel belangrijk vond. Maar ik heb ook ervaren dat je er niet altijd grip op hebt. Het verloopt anders. Naderhand vroeg ik mij dan ook af waar ik zo voor gestreden had, waarom ik het niet eerder kon inzien. Maar ik was niet in staat dat eerder te zien, zo vast zat ik in mijn principe. Dat betekent niet dat je alles hebt te slikken, maar sommige ‘battles’ wel.

En verder
Vroeger skiede ik ook. Een knieoperatie na een ongelukkige val en het skiën was over. Dat was realiteit, die ik had te accepteren. Accepteren is de eerste stap naar voren.

Wat heb je nog van hem nodig?

Om het te kunnen afsluiten? Financieel kun je jezelf bedruipen, dus waarom niet de beuk erin, naar de rechter en kinderalimentatie eisen? Hij heeft zo echt geen probleem en voor jou geldt dat je huis alleen maar duurder wordt en de onzekerheid alleen maar groter.

Gelijk hebben?

Angela,
Wat bedoel je met dat ik geen gelijk zou hebben? Hij moet toch gewoon kinderalimentatie betalen?

Flanagan,
Ik begrijp wat je schrijft. Luxe is betrekkelijk. Vertrouwen en een goede band is belangrijker. Maar ik heb al zoveel ingeleverd, heb echt mijn prioriteiten wel gesteld hierin.. het voelt naar de kinderen niet goed dat hij niets betaalt.
En skiën staat natuurlijk niet op nummer 1 als levensbehoefte. Maar je leest overal dat de kinderen er niet (teveel) op achteruit mogen gaan. Van een aantal keer per jaar weg, uit eten kunnen wanneer we dat willen of naar een pretpark kunnen naar elke cent moeten omdraaien is wel een groot verschil, wat niet nodig zou hoeven zijn.

Ginny,
Zie hierboven. Mijzelf kunnen bedruipen zou ik het niet noemen... Ik kan rondkomen, maar veel meer zal het niet zijn.
Het probleem is dan ook gelijk met naar de rechter gaan, dat hij het veel langer vol kan houden. Ik heb mijn spaargeld voor andere doeleinden nodig (zoals het huis overnemen). Zodra ik dat veel moet gaan aanspreken, kan ik dit huis niet meer overnemen, wat tot op dit moment financieel het meest gunstig is. Qua verhuiskosten, qua nieuwe hypotheek of huur.

Natuurlijk kan ik naar de rechter stappen. Daar ben ik ook wel over aan het nadenken hoor. Maar het probleem blijft dan toch het geld.

Nogmaals, het gaat mij er gewoon om dat hij zijn verplichtingen en verantwoordelijkheid naar zijn kinderen moet nemen. Dit hele probleem had niet hoeven te spelen. En ja, dat frustreert enorm.
Op een hoop punten waar we het niet over eens zijn/worden heb ik zoiets van, veel geluk ermee, maar dit vind ik het lastigste te accepteren. En hij maar mooi weer spelen met alles en bij iedereen.
Iemand moet hem een schop onder zijn "bips" geven. Maar niemand dringt tot hem door, familie niet en vrienden niet. Ik hoop (nee daar ga ik niet op zitten wachten en ik hoop het niet voor mijzelf maar voor zijn kinderen) dat hij ooit gaat beseffen wat hij allemaal aangericht heeft en nog doet.

Ik red het heus wel. Met de kinderen.

Mara