Netflix: Bonusfamiljen

Emmawee

"Overigens vind ik dat gevoel van plaatsvervangende schaamte dus echt een voorbeeld van verborgen humor die zo goed bij het genre past, dus ik denk dat we sowieso niet op dezelfde golflengte zitten."
Maar voel jij dan ook plaatsvervangende schaamte met bijna een soort betrapt gevoel omdat je als gescheiden ouder er soms ook een potje van maakte? Het ligt waarschijnlijk aan mij hoor dat ik - ondanks dat ik weet dat scheiden beste oplossing was - het soms nog wel als een faal beschouw.
Nou ja, laten we het er op houden dat we een verschillende vorm van humor hebben (en ik moet eerlijk zeggen dat ik na een aflevering al afgehaakt ben, dus dat geeft eigenlijk weinig recht van spreken)

Alkes

Nee dat niet. En eerlijk, ik zou waarschijnlijk heel veel last hebben van dat gevoel gefaald te hebben, ook wanneer het de beste keuze zou zijn. Dus ergens van binnen zie ik het in stand houden van een huwelijk toch ook als een prestatie die "moet lukken". Gelukkig kost het hier nauwelijks moeite, maar ik weet inmiddels dat dat meer iets is om dankbaar voor te zijn, dan om trots op te zijn.

Ik snap dat zo'n serie misschien op een vervelende manier confronterend kan zijn. Maar het kan ook juist relativerend werken. Iedereen klungelt en moddert. Ik doe soms ook stomme dingen, of doe de goede dingen niet. Ik vergeet soms te communiceren, heb soms een andere mening over hoe dingen 'horen' te gaan in huis, vergeet afspraken, ben soms te moe om aardig te reageren. Dat soort plaatsvervangende schaamte voel ik genoeg als ik deze serie kijk. Maar ik snap dat dat voor jou anders ligt.