U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Na scheiding een co-ouderschap
Hallo allen,
Ik heb een vraag aan jullie en zal even beknopt uitleggen wat er speelt.
Mijn ex en ik zijn in 2014 gescheiden.
Toen hebben we gekozen dat ik mijn dochter om het weekend zie. Ivm mijn werk.
Contact liep heel soepel, doordeweeks kon ik mijn dochter ook weleens zien. Dit staat ook in convenant.
In 2016 kreeg ik een relatie en in 2017 ging ik samenwonen met mijn vriendin. Zij heeft ook een dochtertje uit eerdere relatie. De meiden kunnen het heel goed vinden met elkaar. Ze missen elkaar als ze niet bij elkaar zijn.
Nu willen wij gaan verhuizen (5min van ex vandaan). En aangegeven dat we voor co-ouderschap willen gaan. Dit omdat mijn dochter steeds vaker aangeeft dat ze 100 nachtjes bij papa wil zijn en 0 bij mama omdat ze daar al heel lang gewoond heeft. Ze heeft moeite om afscheid te nemen en is vaak heel verdrietig.
Nu heb ik gemeld dat wij dichterbij gaan wonen voor mijn dochter aan mijn ex. Ik kreeg de volgende reactie:” Ik hoop dat je zoiets als co-ouderschap niet ziet gebeuren op termijn. Want ik wil gaan samenwonen met vriend binnenkort en als dat lukt zal het kunnen gebeuren dat we niet in hetzelfde dorp blijven maar verder weg. En L (dochter) naar een andere school moet.”
Nu heeft zij geen stabiele relatie. Vorig jaar zou ze gaan samenwonen met haar vriend en toen het puntje bij het paaltje kwam. Wilde ze niet meer samenwonen want de relatie ging niet goed. Na 2mnd geen contact meer met elkaar te hebben gehad zijn ze nu weer 3mnd samen en gaat alles uitstekend volgends haar. En wil ze zsm samenwonen.
Ik begrijp niets van hun verhouding.
Nu is mijn vraag: zijn er mogelijkheden om een co-ouderschap aan te gaan?
Dit is wel een grote wens van mijn dochter en mij.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties.
Gr. Kerketta01
Overleg
De grootste kans dat co ouderschap gaat lukken is als je dat toch kunt afstemmen met je ex.
Dat lijkt me wel lastig voor je gezien je argumenten die je dochter zou hebben over haar moeder. Kinderen kunnen last hebben van een wisseling en bij de ouder willen blijven waar ze zijn. Dat wil niet zeggen dat ze een voorkeur hebben. Kinderen willen meestal beide ouders en kunnen niet altijd goed tegen verandering en wisseling.
Het zou fijn zijn voor je dochter als je bij elkaar in de buurt kunt wonen. Daar zou je mee kunnen beginnen. Dan kan ze op een gegeven moment ook zelf heen en weer lopen naar haar beide ouders.
En anders overleg je met een advocaat. Je verhuizing in de richting van je dochter is een argument voor. Niet overeenkomen met de moeder van je kind is een tegenargument voor co ouderschap.
Argument tegen
Je kunt als vader, in je eentje, niet voor je kind zorgen in de week 'vanwege je werk'. Werkt moeder niet? En wel zodra je een andere vrouw die opvang kunt laten doen? Dat is een argument tegen.
Moeder werkt ook 4dagen per week.
Ik werk onregelmatig nu en heb nu meer opties vanwege werk.
Hoe bedoel je andere vrouw de opvang?
Verruiming omgangsregeling?
Je moet je een aantal dingen realiseren. Jij mag verhuizen, jouw ex mag verhuizen. Co-ouderschap kan niet zo maar aan en uit gezet worden. Stel dat jouw relatie het niet gaat redden, jullie zijn nog niet echt heel lang samen, en stel dat jouw (nieuwe) baan het niet gaat worden?
Het is natuurlijk zuur dat net nu jij in, jouw ogen, alles klaar hebt om co-ouderschap te hebben, jouw ex gaat verhuizen maar hoe kon zij weten dat jij die plannen had, waren daar afspraken over? En, als je zo graag co-ouderschap zou willen waarom niet eerder verhuisd en ander werk gezocht?
Ik ben het met je eens dat co-ouderschap in dezelfde woonplaats in het algemeen de beste optie is maar in jullie geval misschien een te grote stap. Ga praten met jouw ex en probeer eerst te onderzoeken wat zij graag wil. Jullie zouden moeten voorkomen dat zij hals over kop en met een slechte relatie, verhuist omdat ze geen co-ouderschap wil, daar schiet niemand iets mee op. Overigens is het niet aan jou of mij te bepalen hoe haar relatie is maar ik kan me er iets bij voorstellen. Misschien is een verruiming van de omgangsregeling voor iedereen een betere optie?
Hou het positief
Inderdaad, ga overleggen. Praten en vragen hoe je ex dingen ziet, is altijd beter dan eisen. Vraag eerst of je dochter een beetje langer kan blijven, en kijk hoe dat verloopt. Dan kun je de verblijfsregeling daarna altijd nog verder uitbreiden. Hou het positief. Hopelijk ziet moeder ook dat ze meer tijd voor zichzelf en haar relatie heeft als jullie dochter wat vaker bij jou is.
Narcis
Ik heb een vast contract (15jaar)
Als je een jaar een relatie hebt is dat voor een rechter voldoende (stabiel)
Nu heb ik al meer dan een jaar een relatie (2016)
Die co-ouderschaps plannen lagen al op tafel.
De situatie was er tijdens de scheiding nog niet. Dat ging Financieel niet.
Ik begrijp dat het niet helemaal een goed argument is.
Maar heel erg bedankt voor je reactie Narcis!
Verruiming van omgangsregeling zou inderdaad een goede oplossing zijn.
Maar het is toch wel vreemd dat als vader zijn kind vaker wil zien dat een moeder dat tegen kan houden als je allebei het ouderlijk gezag hebt?!?
niki73
Bedankt Niki73 voor je reactie!
Zoals vermeld bij Narcis ga ik hiermee aan de slag! Bedankt!
kerketta
Ik zou als ik jou was zo vriendelijk maar duidelijk mogelijk zijn. `Ja, ik was inderdaad van plan co/ouderschap aan de orde te stellen`en ´probeer te zoeken naar mogelijkheden om samen te wonen zonder te verhuizen uit het dorp, want dat gaat een probleem worden.´
Zij zegt namelijk nu ´...zal het kunnen gebeuren dat...´ en daar zit je ruimte. Maak direct maar duidelijk wat je wil, nu kan ze er nog voor kiezen om de problemen niet op te zoeken door te verhuizen.
Thnx
Bedankt voor jullie tips!
Fijn dat jullie meedenken!
Het kan toch niet zo zijn
'Maar het is toch wel vreemd dat als vader zijn kind vaker wil zien dat een moeder dat tegen kan houden als je allebei het ouderlijk gezag hebt?!?'
Nou ja, het is ook vreemd dat je als vader een kind hebt, maar werk voor laat gaan en niet eerder bereid was om oplossingen te zoeken om werk en zorg te combineren. Dat moeder dan vervolgens een leefbare situatie opbouwt is noodgedwongen geweest. Dat jij nu weer iets anders wil wil niet zeggen dat je die opgebouwde situatie zomaar overhoop kunt gooien.
Emotionele argumenten als zou je dochter veel liever bij jou willen blijven dan bij haar moeder vind ik nogal giftig eerlijk gezegd. Alsof je eigenlijk wil zeggen dat zij het niet goed heeft gedaan. Zij heeft de oplossingen gezocht die jij niet wilde zoeken. Betrek je kind niet in je argumentatie, want daar krijg je geheid en terecht hele felle ruzie over. 'Het belang van het kind' kun je niet aan of uit zetten al naar gelang het jezelf beter uitkomt. ook je 'rechten als vader' niet. je hebt ze zelf indertijd vorm gegeven op een bepaalde manier, moeder heeft daarmee leren leven.
Als je dichterbij woont en als je inderdaad zelf meer tijd hebt voor je kind, dan zullen er vanzelf wel meer kontakten uit voortkomen. Bijvoorbeeld dat je haar straks vaker ophaalt van school, zelf actief wordt op school, halen en brengen naar sportclubjes etc. In die zin kun je ook een goede ondersteuning zijn voor moeder. Zonder dat je met juridische termen dat alles vast gaat leggen in afspraken. Uit het verleden blijkt dat er wel enige soepelheid mogelijk is.
Mocht het zo zijn dat moeder zou willen gaan verhuizen en jij goede kontakten hebt opgebouwd met haar en met je kind, dan kun je op dat moment bekijken of het wellicht handiger is dat je de rollen omdraait: kind door de week bij jou vanwege school en in het weekend bij moeder. En als het kind naar de middelbare school gaat kun je daar ook weer naar kijken.
Bedenksels over de kwaliteit van haar relaties zijn niet aan de orde, je mag hopen dat zij die ook niet heeft; of dat ze in elk geval geen rol spelen.
Haal het verhaal over co-ouderschap van tafel. Verhuis en benut de extra tijd die je nu hebt zo optimaal mogelijk, wetende dat je de hete kastanjes indertijd niet uit het vuur hebt willen halen en nu ook alleen maar de extra mogelijkheden door verandering van werk en nieuwe vriendin gebruikt, maar zelf nog geen moeite hebt hoeven doen om werk en zorg goed te combineren.
Tsjor
wat je vergeet Tsjor
Je schrijft dat de vader al eerder een andere oplossing had moeten zoeken om een co-ouderschap te willen. Maar wie zegt dat moeder het toen ook niet wilde? Veel moeders willen graag het grootste deel voor hun kinderen zorgen. Je moet als vader ook maar de kans krijgen. Hoeveel vaders doen geen stapje terug zodat moeder in het huis kan blijven en zelf kiezen ze dan een kamer of een anti-kraak woning waar kinderen langdurig laten verblijven geen optie is. Allemaal om de kinderen en de moeder in t voormalig echtelijke woning te laten zolang die bijv. nog niet verkocht is. Er is dan ook geen geld voor iets anders. Maar als die woning dan toch verkocht is en vader dan ook naar een andere woning kan gaan kijken moet ook hij rekening houden met de allimentatie die vaak berekend is op zijn lage woonlasten want maar geschikt voor 1 persoon. Het is een soort kip en het ei verhaal. Het is onterecht daar enkel en alleen de vader de schuld van te geven.
Ik zie wel vaker dat de moeder het een verworven recht vind dat ze de kinderen het meeste mag hebben. Draai het eens om; laat de kinderen voor de helft bij vader en voor de helft bij moeder. Welke moeder wil dat heel graag? En waarom ligt het dan aan die vader? Mag ik zeggen dat ik heel veel gekleurde verhalen hier zie rondgaan? Geen verwijt aan jou Tsjor, maar meer een gedachte spinsel. A hier vertellen en B in je eigen kring vertellen. Heel veel ouders in een gescheiden situatie krijgen de kans niet om het goed te doen, omdat het zo makkelijk is om bij elke vraag of verzoek van de ex-partner er het meest negatieve in te zien.
Nou Doenja,
Ik denk dat als er vanaf het begin uitgegaan wordt van co-ouderschap dat daar, ook in de beginsituatie, oplossingen voor zijn. En als er een rechtszaak komt omdat een van beiden geen co-ouderschap wil dan zal het hoogstwaarschijnlijk co-ouderschap worden.
Het zijn toch vaker de mannen die niet minder of anders willen gaan werken omdat ze er financieel niet op achteruit willen gaan en het zijn vaker de mannen die verder weg gaan wonen zodat er überhaupt geen co-ouderschap mogelijk is. Het blijkt dat gemiddeld de koopkracht van mannen na een scheiding er amper op achteruit gaat en die van vrouwen 25%. Partneralimentatie is niet meer standaard en vaak niet nodig dus dat is geen argument. De kinderalimentatie is meestal naar rato. Juist bij co-ouderschap ben je financieel, ook meestal, onafhankelijker van elkaar.
Ik denk dat het veel te maken heeft met de manier waarop een scheiding tot stand komt, immers samen concluderen dat de koek op is of verliefd zijn op een ander, dat verschilt nog al. En dat veel mensen (toch meestal mannen denk ik) uit een schuldgevoel of om niet nog meer ruzie (lees rechtszaken) te veroorzaken, of omdat ze te hoog in de wolken zijn zo verliefd, geen co-ouderschap "opeisen" en daar later spijt van krijgen. Het is gek, maar over bepaalde zaken bij een scheiding zoals het gezamenlijke huis kan enorm getwijfeld en gedubd worden maar de verdeling van de kinderen (blijft afschuwelijk klinken) is nagenoeg altijd gelijk bekend en duidelijk terwijl je juist daar langer bij stil zou moeten staan.