U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
mijn vrouw en haar dochter maken het samenleven onmogelijk
Ik heb mijn vrouw 5 jaar geleden leren kennen. Wij zijn verliefd geworden op elkaar en ze heeft dit tegen haar toenmalige vriend verteld waar ze niet meer mee wilde samenleven omdat die zijn eigen leventje leidde en vreemdging. Ze is van de ene op de andere dag op straat gezet met een dochter van 10. Mijn vrouw kon nergens terecht en is van die dag bij mij komen wonen samen met haar dochter. Uiteraard al niet de beste beginsituatie.
Ik heb van in het begin mij neutraal gehouden in de opvoeding van de dochter. Ik was vriendelijk, gedroeg mij normaal, probeerde het haar zo aangenaam mogelijk te maken zonder overdrijven maar de dochter moest mij niet en zag mij als de man die mama en papa uit elkaar heeft gehaald. Ik heb dat allemaal verstaan en mij voor een lange tijd niet bemoeid met de opvoeding van haar kind.
Mijn vrouw was van het begin van onze relatie redelijk jaloers. Ze zocht mijn pc en gsm door en eiste dat ik alle mijn vriendinnen en vrouwelijke contacten verwijderde, wat ik ook voor haar gedaan heb.
Na een jaar samenwonen wilde ze een huisje kopen voor ons nieuwe gezin. Dichter bij haar werk en dichter bij de school van de dochter. Wij woonde in een groot appartement van mijn ouders waar ik belachelijk weinig moest betalen. Mijn vrouw wilde daar weg omdat ze niet kon leven met het idee dat mijn ex vriendinnen daar ook gewoond hebben.
Ik kon dit begrijpen en heb mij nu voor tot mijn 70ste jaar in de schulden gestoken.
Het huis dat we gekocht hebben moest volledig gerenoveerd worden en we zijn daar 4 jaar aan bezig geweest. Ik heb alles zelf gedaan, mijn zweet en ziel hierin gestoken, twee jaar werkloos geweest om het huis zo snel mogelijk af te werken om te kunnen verhuizen.
Na twee jaar samen zijn, begonnen we meer en meer ruzie te krijgen vooral over de dochter haar gedrag. Ik probeerde met mijn vrouw te praten over wat er mij allemaal dwars zat, maar mijn vrouw werd steeds boos als ik kritiek had over haar dochter. Eerst wilde ik met mijn vrouw praten maar ze voelde zich persoonlijk aangevallen en gebood me om mij tot haar dochter te richten. Als ik dat deed werd ze nog bozer en moest ik haar kind met rust laten?!
Nu zijn we 5 jaar verder, vier maanden verhuisd, en de situatie hier thuis is zo geëscaleerd en ondraaglijk geworden dat we op het punt staan om te scheiden. De dochter die ondertussen 16 is geworden haat mij nog meer als vroeger, en doet er alles aan om mij het leven zuur te maken.
Na vijf jaar kan ik nog steeds niet met mijn vouw praten als er mij iets dwarszit. Door haar houding is de relatie tussen haar dochter en mij enkel maar verergerd. Mijn vrouw ontkent mijn probleem, weigert een gesprek te voeren over haar dochter, verzint allerhande andere problemen om het echte probleem te ontkennen, en zegt dat mijn problemen te wijten zijn aan mijn eigen persoonlijkheid.
Door al het opkroppen van mijn irritaties hebben wij knallende ruzies waar de dochter lustig aan mee mag doen, die staan mij dus met twee uit te schelden voor al wat lelijk is!!! Mijn vrouw laat dat toe, ze heeft een pedagogisch diploma en is leerkracht?!
Ze gaat al enkele jaren op het internet op zoek naar verschillende aandoeningen die mijn "gedrag" zouden kunnen passen. De afgelopen jaren ben ik beschuldigd van een gestampte boer, altzheimer patient, schizofreen, paranoia en nu weet ze het zeker ik ben een narcist.
Dit gaat ze verkondigen bij mijn en haar ouders, bij haar vrienden en collega's, bij mijn vrienden, bij de vader van haar dochter, kortom bij iedereen die ze tegenkomt. Ik heb de afgelopen jaren bij één vriend mijn ei kwijt kwijt kunnen vertellen en op dit moment zit ik er volledig door.
Ik heb volgende week een afspraak bij een psycholoog, ik zie het soms niet meer zitten. Een bevriend koppel (ook een NSG) zegt scheid van die vrouw, maar ik zie mijn vrouw nog doodgraag.
Er zijn, tussen deze miserie, ook periodes van enkele maanden dat het super gaat tussen ons.
Klinkt dit verhaal bekend voor iemand? Maakt iemand hetzelfde mee, of iemand met tips?
Ik heb me al gek gezocht op het internet, ik vind weinig info en blijkbaar zijn de situaties meestal andersom.
Leef in een andere situatie maar kan me wel indenken in je
Ik begrijp dat je vrouw heel wat meegemaakt heeft, waardoor ze moeite heeft/had om jou te vertrouwen.
Jullie begin was iid erg heftig en plotseling voor dochterlief.
Dochter kan zich ook niet inleven in de situatie omdat ze geen referentiekader heeft.
Zij heeft haar eigen ideaalbeeld, waar jij niet inpast.
Dochter is nu 16, een jonge vrouw, die zich al jaren vrijheden heeft kunnen veroorloven, met medewerking van jou en haar moeder.
Het valt me vaker op dat juist bij mensen die geschoold zijn in maatschappelijk werk, pedagogiek, onderwijs, het opvoedkundige aspect in de thuissituatie dramatisch verloopt.
Dat jullie als opvoeders gekozen hebben voor een aparte benadering, geeft kinderen de kans om één en ander tegen elkaar uit te spelen.
Dochter heeft veel te veel invloed op jullie levens gekregen.
Helaas voor jou vind ik, hoewel je erg veel opgegeven en gepikt hebt in deze relatie, dat daarvoor de schuld alleen bij jou ligt.
Jij hebt in je eigen verliefdheid, je eigen grenzen verwaarloosd en overschreden. Hier kun je achteraf spijt van hebben, maar je vrouw moeilijk de schuld van geven.
De oplossing ligt, denk ik in, samen duidelijke grenzen opstellen, en handhaven. Niet alleen op het gebied van de dagelijkse dingen. Maar zeker ook op het gebied van respect naar elkaar toe.
Uitlatingen als gestampte boer, altzheimer patient, schizofreen, paranoia en nu weet ze het zeker ik ben een narcist, zijn respectloos en uncalled for..
Je vraagt erom..
Jasam:
"Jij hebt in je eigen verliefdheid, je eigen grenzen verwaarloosd en overschreden."
Da's de kern van het probleem. Dat zit waarschijnlijk in zijn persoonlijkheid, maar is daarom ook zeker zijn probleem. Je moet in alle relaties zorgen dat er ook ruimte is voor wat jij nodig hebt en voor wat jij al dan niet wilt.
Sommige mensen denken dat als ze zichzelf maar genoeg opofferen ze daar vanzelf voor beloond worden en komen er dan vaak pas na lange tijd tot hun ontzetting achter dat het zo niet werkt.
Sterker nog, door je bereidwilligheid je naar anderen te voegen trek je juist mensen aan die dat wel prettig vinden...
Extra probleem is dat mensen die dat overkomt, als het ze dan uiteindelijk te ver gaat, ook nog op een extra negatieve onproductieve manier hun grenzen aangeven. Waardoor ze tot hun verbazing merken dat ze ook nog eens de schuld in hun schoenen geschoven krijgen.
Advies: partnerrelatietherapie (dat zal die psycholoog je ook wel aanraden).
stiefpapa
Om een (goed) huwelijk in stand te houden heb je een goede basis nodig. Je kunt onmogelijk een goed huwelijk ondethouden als er geen vertrouwen en respect voor elkaar is. Het huwelijk moet geen kwelling zijn. Hoeveel lever jij van jezelf in om maar in dit huwelijk te blijven omdat je soms goede momenten hebt?
Een huwelijk is elke dag eraan werken wil je er een succes van maken.
Je huwelijk klinkt meer als twee teams die tegen elkaar strijden en samenleven in een betonnen woning.
Ik ben van mening dat wij mensen het onszelf erg moeilijk maken. Je stapte vrijwillig in het huwelijk en als het niet werkt dan werkt het gewoon niet.
Heel erg veel succes.