Mijn vriend heeft een hekel aan mijn zoon.

Grondhouding

Dat proef ik ook uit de laatste bijdragen van Tammy en Pluk: een negatieve grondhouding, zeker ten aanzien van nieuwe vriend, maar bij Tammy ook ten aanzien van TS. En dan wordt alles negatief.
Tammy: het is niet met 1 gesprek opgelost, lees #18 nog maar eens.
Pluk: ik schat de grondhouding van nieuwe vriend positiever in op basis van wat TS schrijft in #1: 'En nee ... weggaan is geen optie.. mijn kind zegt verder gelukkig te zijn hier, en mijn vriend leuk te vinden.. ( doen wel dingen samen zoals voetbal, quadrijden, samen klussen) alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is.'
Nieuwe vriend zal zeker geïrriteerdheid uitstralen, omdat hij denkt dat zoon van 7 hetzelfde is als de twee zonen van 10. Dat is niet zo en hij moet nog leren om daarmee om te gaan. Als je je erop instelt dat je alles moet herhalen gaat dat gemakkelijker dan wanneer je denkt: dat heb ik toch al gezegd.
Obnder de irritatie zit dan de wens om met zoon van 7 om te gaan, zoals hij met zonen van 10 doet. een nobele wens, alleen niet haalbaar.
Ik kan me een fragment herinneren uit Perpetuum mobile van Renate Dorrestein: ik-figuur zit met buurvrouw te praten over mannen; ik-figuur is supernegatief en moppert wat af; waarop buurvrouw vraagt: waarom maak je je daar nog zo druk om; ikfiguur zegt dan: ik denk nog dat ze kunnen veranderen.
Ik heb het onthouden, omdat het een mooie invalshoek is voor mensen kritiek, zelfs vernietigende kritiek: daarachter schuilt de hoop dat iemand nog kan veranderen.
Bij een kind met een diagnose zit er een grens aan wat er kan veranderen. Dat zal nieuwe vriend nog moeten ontdekken. Als die wil er is, dan is dat prima.

Tsjor

Tsjor

" Dat zal nieuwe vriend nog moeten ontdekken. Als die wil er is, dan is dat prima."
TS moet natuurlijk zelf weten of ze dat wel of geen goede weg vindt (ze zal wel moeten trouwens als weggaan geen optie is). Maar voor kind van TS hoop ik wel dat vriend in vrij rap tempo ontdekt hoe hij met zoon kan omgaan. Want zeker jonge ADHD-ers hebben vaak al last van frustraties dat dingen niet gaan zoals bij een ander, dat ze vaak dingen "fout" doen. Het is wel fijn voor hun zelfbeeld als de volwassenen in hun directe omgeving dat beeld niet versterken.

aanvulling

Ik heb het beginbericht van TS nog eens gelezen en ik krijg er nog steeds buikpijn van. Niet alleen het hekel hebben aan de adhd zoon, maar ook "Hij haat ook mijn ex en vergelijkt mijn zoon met mijn ex."
Fijn een nieuwe partner die de vader van je kinderen haat. Ook voor fijn voor TS die toch zal moeten balanceren tussen (waarschijnlijke negatieve) gevoelens ten opzichte van haar ex en feit dat die ex wel de vader van haar kinderen is. Ik heb het vaker gezien dat een nieuwe partner het vuurtje richting de ex wat opstookt. Wat er ook van komt, de kinderen zijn er de dupe van.

Buikpijn

"Want zeker jonge ADHD-ers hebben vaak al last van frustraties dat dingen niet gaan zoals bij een ander, dat ze vaak dingen "fout" doen. Het is wel fijn voor hun zelfbeeld als de volwassenen in hun directe omgeving dat beeld niet versterken"

Precies. Ik heb er ook buikpijn van. Als je ziet wat een juf of meester met een negatieve houding al voor schade toebrengt aan een jong adhd-kind, dan wil je echt niet dat een stiefouder met zo'n houding altijd bij je kind is.

Als een kind zegt dat vriend altijd boos is kan ik dat echt niet uit concluderen dat het kind daarmee gelukkig is. Ook al zegt het van wel. Mama is er gelukkig mee toch?

Loesje36

Is het geen optie dat de kinderen bij hun biologische vader gaan wonen en eens in de 14 dagen een weekend bij jou komen? Dat is voor je vriend waarschijnlijk beter te behappen.

Wat een heftige reacties, nav 1 kort bericht.
Jullie versie kan best waar zijn, maar dat hoeft toch helemaal niet?
Ik kan me ook tig andere scenario's voorstellen.
Het kan ook een emotionele opwelling zijn geweest, van ts.

En jullie zijn blijkbaar allemaal heilig, maar ik heb mijn kind ook weleens een rotkind gevonden.
Terwijl ik uiteraard zou sterven voor dat kind.

Scenario's

Het scheelt nogal of de situatie is dat nieuwe vriend moeite heeft met het kind (en dan vooral met de stoornis) omdat het anders is dan hij gewend is, nog moet leren hoe er mee om te gaan, of omdat hij er in staat zoals to omschrijft. Dat maakt iedereen die dit een schadelijke situatie voor dat kind vindt niet heilig.

skik

"En jullie zijn blijkbaar allemaal heilig, maar ik heb mijn kind ook weleens een rotkind gevonden.
Terwijl ik uiteraard zou sterven voor dat kind."
Precies dat laatste maakt het verschil. Ik weet niet of iedere ouder dat ook voor zijn stiefkind voelt. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat niet het geval is.

Natuurlijk

komt het heel anders aan als iemand anders zoiets van je kind vindt.
Maar we weten gewoon niet hoe deze stiefvader er in zit. Of ts een goede samenvatting gaf van hele proces, of zich in een opwelling heftig of te emotioneel uitdrukte.
Hij doet wel het eea met het kind, iets dat iig de indruk wekt dat hij wel betrokken is.

Ook gebruiken sommige mensen heftiger taalgebruik dan anderen. Rotkind kan voor de een een klap in het gezicht zijn, voor de ander slechts een woord. Sommige mensen kunnen rotkind ook weer heel liefkozend zeggen.

Dat hij de bal bij kind legt kan ook onwetendheid zijn en vanuit goede bedoelingen. Misschien denkt hij dat het juist prettiger voor kind is als initiatief vanuit kind komt, weten wij veel.

Natuurlijk is het vreselijk als een kind zich niet geliefd voelt, begrijp me niet verkeerd.
Ik vind alleen niet dat we zo snel moeten oordelen.

eerst sterven

En dan samenwonen. Dat lijkt me prima.
Ga er maar van uit dat andere mensen net zo naar je kind kijken als jij naar andermans kinderen kijkt.
Je mag er ook van uit gaan dat kinderen (er zijn er 3) lijden onder een tweede scheiding.
Mijn persoonlijke mening is, dat kinderen er iets van leren als ouders moeilijkheden overwinnen.
Ik vind het 'een schadelijke situatie voor het kind' behoorlijk negatief. Zeker omdat andere dingen niet meegenomen worden (voetballen etc.).

Tsjor

Tjor

#18 was waar ik op reageerde. Jij gelooft het blijkbaar, ik niet. Dat dat maakt dat jij vindt dat ik een negatieve grondhouding (?) naar TS en vriend hebt kan ik niet helpen en wat zou dat ook?Jouw stokpaardje blijft opkomen voor elke man, daar heb ik dan nauwelijks last van; ook niet bij vrouwen.

Huh Tammy??

Hoe kun je die post van ts nu wel, of niet, geloven??
Ben jij (jullie) zo snel van begrip en ik zo langsaam of hoe zit dat?? Ik snap echt, echt, niet hoe je een post nav een paar weinigzeggende woorden werkelijk kunt beoordelen.

Maakt voor de verdere discussie weinig uit, snap ik ook wel. Maar los van zinvolle discussie ga ik ervan uit dat er een echt mens met een echte vraag achter deze draad zit die, hups, zo even 123 wordt weggezet. Brr.

Net als Bas

'Jij gelooft het blijkbaar, ik niet.' Want?
Het is inderdaad verbazingwekkend hoezeer enkele zich laten bepalen door alleen maar de kop van een stukje. Om dat als ijkpunt te gebruiken en te concluderen dat de rest er niet meer toe doet.
Ik krijg wel vaker het verwijt (ja, het is echt een verwijt!) dat ik opkom voor elke man. Schandalig natuurlijk. Hoe durf ik. Terwijl ik zelf nota bene ook nog gescheiden ben.
Het is zeker waar dat ik niet mee ga huilen met de wolven, maar kijk of een andere kant van het verhaal mogelijk is. Als de wolven roepen: eruit met die man, dan kijk ik wat de andere kant van het verhaal mogelijk zou kunnen zijn. soms klopt dat, soms niet. Ik snap het verwijt dat ik niet tot de meehuilers behoor, groepsdrang is mij enigszins vreemd. Ik accepteer het. Vind mijn bijdrage anders zinloos.
Het is ook zeker waar dat ik niet tot de moeder-aanbidders behoor. Terwijl ik zelf een geweldige moeder heb gehad, die ik nog steeds, dagelijks mis. Maar als iemand gaat roepen 'kom niet aan mijn kinderen' of 'mijn kinderen (soms sterker: prinsesjes, prinsjes etc) zijn mijn alles; dat kan ik dat enerzijdes beamen, maar ik kan ook kritisch kijken (ook naar mezelf als moeder) en de vraag stellen: wat doe jij je kinderen aan, weet je wel zeker dat dat het beste voor je kinderen is, kijk je wel kritisch naar jezelf?
Bijvoorbeeld bij de roep om man de deur uit te zetten (latten als verzachtende vorm). Wat doe je dan die drie kinderen aan? Wat doe je ook het kind met ADHD aan? In het negatieve (man moet weg vanwege kind, zo zeg, dat is problematisch voor een kind), maar ook in het positieve: welke boodschap geef je kinderen dan mee?
Hoewel ik zelf opgevoed ben door een alleenstaande moeder (op jonge leeftijd weduwe geworden) en ik zelf ook alleenstaande moeder ben geweest (gescheiden) ben ik me er zeer van bewust, dat ik niet de enige ben in de wereld die weet wat het beste is voor mijn kinderen, dat ik ook mijn blinde vlekken heb, mijn eigen behoeftes kan neerleggen bij mijn kinderen, dat ik niet alle hobbels voor ze weg moet halen, maar ze moet leren om ermee om te gaan etc.
Ik houd zielsveel van mijn kinderen, maar ik ben me ervan bewust dat ze moeten leven in een wereld die groter is dan onder mijn vleugels, of soms erger: onder mijn gewicht. Die wereld is niet ideaal, niet beschermend, houdt geen rekening met hun persoonlijke behoeftes etc. Het is mijn taak om ze daarop voor te bereiden.
Als bepaald gedrag irritaties oproept (terwijl je als ouder dat gedrag al lang liefdevol kunt interpreteren en begrijpen), dan is er werk aan twee kanten: in huis zal degene die daar leeft (ook brusjes, ook nieuwe vriend) moeten leren om ermee om te gaan, omdat je in huis de conflicten neit kunt hebben. Maar kind mag ook merken dat bepaald gedrag irritatie geeft, want zodra kind de deur uit stapt zal kind dat tegenkomen. Het is dus ook de vraag hoe kind daarmee leert omgaan. Dan moet man in huis blijven.
Niet voor man zelf. Niet voor TS. Maar juist voor het kind en de andere kinderen.
Man eruit, probleem weg, dat is zo'n belachelijk kortzichtige visie, dat ik, net als Bas, absoluut niet begrijp hoe je zo kunt denken. Niet vanwege de man, maar juist vanwege de kinderen.

Tsjor

Precies

“Maar kind mag ook merken dat bepaald gedrag irritatie geeft, want zodra kind de deur uit stapt zal kind dat tegenkomen. “

Dat is nu juist het probleem. Kinderen met adhd komen heel veel negativiteit tegen buiten. Lees je eens in over depressies, negatief zelfbeeld etc bij kinderen met adhd. Het laatste dat een kind met adhd nodig heeft is een volwassene die hem in zijn eigen huis ook nog eens naar beneden haalt. Thuis moet hij zich veilig voelen, moet het gedrag op een positieve en veilige manier besproken kunnen worden. Anders keert hij er niet mee leren omgaan en het is funest voor zijn zelfbeeld.

Ik heb een hele familie vol kinderen met adhd. Je weet duidelijk niet wel schade volwassenen kunnen aanrichten, zelfs als ze maar een klein rol spelen in het leven van zo’n kind.

Dit gaat niet om de moeder, en ook niet om een prinsje. Het zal allesbehalve makkelijk zijn, maar het gedrag van deze man (en de OP is veel meer dan de titel, er staat veel akeligs in) is schadelijk. Heeft niks meer met irritatie te maken.

Normaal ben ik gematigder

En ga ik vaak met Tsjor mee. Vind ik dat je vriend/man niet zo snel moet afvallen, en echt eens verder moet kijken dan je eigen verontwaardiging.

Ik ben dan ook bij mezelf te rade gegaan waarom ik dit keer dan wel zo fel reageer en de vriend affik. Was dat omdat ik om mij heen de AD(H)D-ers zie worstelen? Juist met hun eigenwaarde, hun gevoel gewaardeerd en geliefd te worden. Omdat ik zie dat diegene die ik ken in hun puberteit en later daar erg mee zitten, omdat ze elk signaal, elke opmerking feilloos oppakken. Ze weten er niet altijd raad mee - en dat maakte voor de adhders die ik ken dat hun puberteit en adolescentie niet tof was. Misschien heb ik met mijn ‘rant’ wel op willen komen voor het jongetje, dat zo zijn best doet.

Of reageer ik op de woordkeuze van TS. ‘Hap niet meteen op het eerste wat iemand zegt’ - is wel eens lastig, want juist zo’n opening van een topic is bedoeld om de situatie te schetsen. Als je dan kiest voor woorden als haten aan ex, hekel aan kind, mislukte opvoeding... dan zet je een toon meer die reactie oproept.

Kortom; ik hoop echt heel erg dat to in haar eerste bericht nogal (te) pittig was in haar beschrijving van de situatie. In dat geval werkt een goed gesprek, psycho educatie (‘als een witte jas het zegt is het ineens wel waar’), en zelf goed gedrag laten zien. Dan is haar bericht van later inderdaad meer zoals de situatie is, en kunnen ze er allemaal beter uitkomen. Zoon ook - want die ziet dan hoe praten en acceptatie van je handleiding je kan helpen.

Of ze schrok van de pittigheid van mijn/onze reacties. Dan is een gewenste reactie snel getypt. Zonde en jammer. Want als je door de felheid heen leest, staat daar eigenlijk vooral; kies wat meer voor je zoon, stop met geloven In een toverstaf die alles goed maakt en ga heel hard aan het werk om het beter te maken.

Maar goed. Leermoment; volgende keer minder emotie in de eerste reactie. Ik doe mijn best, maar beloof niets.

Lees de openingspost nog een keer Tsjor

"Het is inderdaad verbazingwekkend hoezeer enkele zich laten bepalen door alleen maar de kop van een stukje."

Als kleine service hier een bloemlezing van de uitspraken over vriend jegens zoon"

Dat gaat over het algemeen heel erg goed! Samen met mij, met elkaar en met mijn vriend.. behalve mijn zoon van 7 met mijn vriend

Mijn vriend vind(doordat hij slecht luisterd) dat hij geen respect voor mij heeft en hierdoor vind hij het een rotkind.
Hij is dus met alles negatief over hem en gaat daar dus al vanuit.

ik merk dat mijn zoontje naar hem toe geen contact zoekt, logisch

ik heb nu het idee dat we achteruitgaan ipv ietsje vooruit.

Het maakt me verdrietig dat mijn vriend gezegt heeft dat ie een hekel aan hem heeft
Hij haat ook mijn ex en vergelijkt mijn zoon met mijn ex.

mijn kind zegt verder gelukkig te zijn hier, en mijn vriend leuk te vinden.. alleen dat hij denkt dat hij altijd boos is.

skik

Trigger

Naast alle citaten die Skik opnoemt, werd ik vooral getriggerd door de zin ‘nee, weggaan is geen optie’ en dan een smiley er achter. Waarom een smiley na zo’n negatief bericht over de houding van de vriend naar haar kind? Alsof het allemaal een grote grap is, terwijl haar kind in een zeer onveilige thuissituatie leeft met een man die constant negatief naar hem is. Natuurlijk is weggaan een optie, naar mijn mening zelfs de beste, maar ik vind het ook onbegrijpelijk dat mensen een samengesteld gezin vormen met zulke jonge kinderen. Als de kinderen uit huis zijn kun je altijd nog gaan samenwonen, waarom die haast ten koste van de kinderen?

nooit

Ik weet wel dat ik nooit maar dan ook nooit een probleem van mijzelf hier zal posten. Elk woord wordt door een zeef gehaald. Als aasgieren komen ze op je af, nou mij niet gezien

Bijdrage

Er zijn toch gewoon verschillende opvattingen over de vraag en de situatie van TS? Je hoeft toch niet meteen met krachttermen als affakkelen of bagatelliseren te komen? Ts kan zelf wel uitvinden wat voor haar relevant is: Tsjors bijdrage of die van "nee, weg met die man" of iets daar tussenin.
Nu zitten anderen tot op woordniveau haar bijdrage te analyseren en te interpreteren op geloofwaardigheid. Tjonge zeg, ik zal me ook wel 3x bedenken voordat ik hier een serieus probleem ga posten. Voordat je het weet heb je het verkeerd geformuleerd en is het je eigen schuld.

Mijntje (beetje meta)

Mijn ervaring is anders. Iedereen heeft blinde vlekken. Het is niet leuk als je daarop gewezen wordt, maar het kan wel helpen om je eigen situatie beter te begrijpen. Wie iets voorlegt aan een forum kan uiteenlopende reacties verwachten. Dit kan erg helpen om je eigen kijk op je eigen situatie scherper te krijgen en je eigen blinde vlekken te gaan zien.
Als je liever kritiekloos je eigen pad wilt blijven bewandelen, moet je hier inderdaad nooit een probleem van jezelf posten

De woorden worden hier niet door een zeef gehaald. Woorden als haten en hekel, hebben gewoon een zware lading. Die komen vanzelf al hard binnen. Bij mij in elk geval wel. Soms gebruiken mensen zwaardere woorden om hun problemen te onderstrepen. En ze gebruiken dan weer een smiley om dingen te relativeren. Dat wekt vragen op en die vragen kunnen helpend zijn, zolang je bereid bent kritisch naar jezelf te kijken.

beheerders

Dat forumbeheer niet ingrijpt hier zeg. Alles is toch al berichtenlang een metadiscussie (discussie over de discussie). Dat is toch verboden hier?
Al begrijp ik dan weer niet waarom, ik vind het juist interessant en een weergave van diverse drijfveren

spatie

Natuurlijk is het goed om verschillende invalshoeken als reactie te krijgen.
Ik bedoel maar, ik denk dat als TS dit probleem niet opgeschreven had maar uitgesproken had het er iets milder aan was toegegaan.
Niet iedereen gebruikt een smiley correct (en wat is correct, ik doe ook maar wat), niet iedereen gebruikt worden als haat en hekel met eenzelfde lading als jij (moet je mijn puber eens horen). En moet je je voor elke spatie verantwoorden. Ik hoop niet dat we TS hebben weggejaagd.

zou je zeker hebben weggejaagd.
Ja, ts komt binnen met heftige uitdrukkingen om iets weer te geven.
De reacties van de meesten zijn minstens zo stevig en ongenuanceerd aangezet.
Dat zou me zelf zoveel energie vergen dat ik niet meer zou toekomen om rustig te situatie helder te bezien, het zou me dus niks opleveren.

Haat en hekel

Voor mij heeft het woord haat een heel zware lading. In het kader van dat je iemand letterlijk (en dan het ouderwetse letterlijk en niet zoals het tegenwoordig voor alles wordt gebruikt) liever dood ziet.
Maar tegenwoordig wordt haat door een jongere generatie heel licht gebruikt. Meer als in 'iets niet leuk vinden'.

Dat maakt dat een tekst als de openingspost op verschillende manieren gelezen kan worden.

Ik kan begrijpen dat het leven met een kind met ADHD en vooral als dat niet je eigen kind is, best zwaar, lastig en vervelend kan zijn. Voorals als je niet begrijpt wat ADHD inhoudt. Dus als vriend zich daar in wil verdiepen, dan kan dat een hoop oplossen, want begrip zorgt dat je er zelf ook beter mee om kunt gaan.
Ik vond de postig ook heftig; iemand die een hekel heeft aan je kind, hoe kún je daar mee samenwonen?
Maar misschien bedoelde ze te zeggen: mijn vriend heeft heel veel last van het drukke en impulsieve gedrag van mijn zoon en kan daar niet mee omgaan. Als ze leuke dingen samen doen gaat het goed, maar als mijn zoon moet luisteren en moeite heeft zich te focussen, is mijn vriend daar snel door geïrriteerd en snapt niet het onvermogen van mijn zoon en denkt dat het aan de opvoeding ligt.

Pluk

Ik maakte toch ook onderscheid tussen buiten en binnen. Tsjor