U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
mijn jongens raken hun papa kwijt
In maart gaf mijn ex aan geen gevoelens meer voor me te hebben en wat ik ook probeerde hij wilde het geen kans meer geven. Verschrikkelijk want hij was/is de liefde van mijn leven en ik hou heel veel van hem en dacht dat we samen oud zouden worden. Achteraf bleek dat hij verliefd was geworden op een andere vrouw (met twee kindjes die ook nog getrouwd was) die tegen de tjechische grens aanwoont in duitsland (6 en half uur rijden vanaf hier). Hij is daar halsoverkop heengegaan en twee weken nadat hij hier weg was woonden ze samen en zijn ze samen een nieuw leven aan het opbouwen. Ik blijf hier achter met twee jongens van 6 en anderhalf jaar en de boekhouding van een bedrijf waar ik totaal geen inzage meer in heb, hij kijkt nergens meer naar om... ik woon nog wel in het huis en kan me nu nog financieel redelijk redden maar voor hoelang?! Geen idee. Dat is al onzeker maar het ergst vind ik het voor de kinderen. Hoe leg ik uit aan een jongetje van 6 dat papa liever bij zijn nieuwe vriendin en haar twee kindjes zo ver weg zit dan dat hij hem kan zien. Hij is er nu twee keer geweest in 4 maanden tijd en loopt niet over van enthousiasme als hij terug komt, de jongste is nog niet meegeweest die kunnen we het niet uitleggen en om die nu 6 en half uur in een auto te zetten en dan in een vreemde omgeving met allemaal duits sprekende mensen en zijn papa die hij al ruim een maand niet gezien heeft te moeten slapen... Maar ik gun ze het contact zo. Ik heb alles al geprobeerd, hem smsjes sturen hoe het met de jongens gaat hem bellen en aangeven dat de jongens hem missen, hem op zijn verantwoordelijkheden als vader wijzen, lief en boos... alles heb ik geprobeerd maar ze raken hem kwijt en ik vind dat zo vreselijk en voel me er zo schuldig om. wat kan ik nog doen???
Zijn verantwoordelijkheid
Ik zeg, hoe raar het ook klinkt "Niets meer doen". Zijn verantwoordelijkheid!!. Je trekt aan een dood paard wat ook nog eens op een roze wolk zit. Ik heb hier ook heel veel gedaan om het contact tussen mijn ex en zoon te stimuleren/activeren. Kreeg er zeer weinig tot niets voor terug. Ik snap dat je er achter aan ging. Dit wil je niet. Zeker niet voor je kinderen. Doe wat je gevoel je ingeeft....Sterkte!
gevoel...
Bedankt voor je reactie. Als ik doe wat mijn gevoel me ingeeft blijf ik vechten om hem terug in ons leven te krijgen... Om onze relatie nog een kans te geven, maar ik weet dat dit niet gaat werken en dat ik hem moet loslaten. Hoe moeilijk ook. Ik had alleen gehoopt dat hij meer verantwoording als vader zou nemen. Bij mij gaan mijn jongens voor alles en het doet pijn dat dit bij hem niet zo blijkt te zijn...
projectie
ik denk dat ik het ontzettend moeilijk zou vinden, als ik in jouw schoenen stond, om mijn eigen wens en de wens voor de kinderen 'te scheiden' of tenminste om het 'los' te zien van elkaar. Stel je voor dat jij ook niet meer van hem hield, dan kostte het je misschien minder moeite om voor en met je kinderen een oplossing te vinden, of in ieder geval de kracht te hebben het voor je kinderen behapbaar te maken. Maar nu zit je ook nog met je eigen verdriet en je wens dat jullie weer bij elkaar zouden komen. Sterkte dus, en ik hoop dat je het toch op de een of andere manier kunt los zien van elkaar.
gr Angela
laat niets merken van eigen gevoel
Ik laat inmiddels ook niemand meer iets merken van mijn eigen gevoelens voor hem. Ik laat hem dat sowieso niet merken omdat ik bang ben dat dit nog een extra reden is om minder contact op te nemen. Ik heb hem juist gezegd dat een relatie er na alles wat mij betreft ook niet meer inzit en dat ik alleen het beste wil voor de jongens. Hij zegt op zo'n moment dat hij dat ook wil maar praatjes vullen geen gaatjes en zijn daden wijzen daar totaal niet op. Hij belt niet uit zichzelf. Vraagt niet naar ze via sms of iets dergelijks. Hij houdt zich niet aan afspraken... maar oh wat mist hij zijn jongens toch, hij huilt bijna dagelijks bij hun foto. Nou sorry hoor maar als dat echt zo was deed je toch meer moeite om echt contact met ze te hebben?! Ik heb al voorgesteld om skype of whatsapp te nemen zodat het contact soepeler kan lopen. Ja goed idee maar ondertussen zijn er alweer drie weken verstreken zonder dat zoiets gebeurd. Inmiddels ben ik zover dat ik hem ook maar niets meer laat horen. Geen updates wat ze gedaan hebben die dag o.i.d. En nu zien we wel wanneer meneer weer iets laat horen. Zou het liefst een vaste omgangsregeling willen en het dan verder los kunnen laten. Maar dat zit er niet in ben ik bang. Onbegrijpelijk voor mij dat hij zover weg is gaan wonen van zijn kinderen.
Alleen op verzoek van je kinderen.
Jij hebt een idee in je hoofd van hoe het contact zou moeten verlopen. Bellen, skypen, langskomen... Misschien moet je je daar niet meer door laten leiden maar alleen contact opnemen als je kind(eren) aangeven daar behoefte aan te hebben. Kinderen zijn flexibel, alles went. Als je telkens de verse wond gaat openrijten door je zoon aan zijn vader te herinneren, zal hij hem meer missen dan als je hem laat opgaan in zijn dagelijkse leven met school en vriendjes. Ik spreek uit ervaring, heb er (helaas) ervaring mee, als dochter en als moeder. Het is allemaal niet leuk maar je moet het niet groter maken dan het is. Ik herinner me nog van mijn vader dat mijn moeder telkens zat te pushen om contact op te nemen, dat hij zijn ouderlijke plicht verzaakte enz. enz. Op een gegeven moment begon me dat te irriteren. Als hij niet wil, dan niet. Nu was ik wel al in de puberteit, misschien dat het uitmaakt. Maar hoe meer jij zijn verdwijning als een enorm drama afschildert, hoe meer een kind het als zodanig zal ervaren. Ik denk altijd maar: sneu voor HEM, hij mist het opgroeien van zijn kind.
Mannen!
Wat verschrikkelijk voor je. Ik zit bijna in hetzelfde schuitje. Mijn man is er ook vandoor, en woont een half uur verderop samen met zijn Roemeense vriendinnetje. Hij toont ook weinig initiatief tot een bezoek en een belletje is er nog nooit geweest. Ik moet alles plannen en zelfs dan houdt hij zich er niet aan. En oh, wat heeft hij het moeilijk. Hij is zielig en depri. Hij mist de kinderen zo. Huil, huil. Ik neem ook geen contact meer op met mijn man. Geen telefoontje, geen foto's, geen emoties meer. Hij weet waar ze zijn. Als hij ze wil zien, weet hij ze te vinden.
Nee, wat hij jou heeft aangedaan, is veel erger. Hij heeft jou in de shit alleen gelaten. Geen medelijden mee hebben. Ga verder met JOUW leven, hoe moeilijk en zwaar het ook is. Hij is het echt niet waard. Ik heb zelf ook teveel aan hem gedacht, wat hem had bewogen. Hij is je energie niet waard. Aan jezelf denken en werken is het belangrijkst. Je moet omringd zijn door mensen die van je houden en niet bij iemand die zoiets doet. Daar is het leven veel te kort voor.
onbegrijpelijk
Ik vind het onbegrijpelijk dat je je eigen kinderen. Je eigen vlees en bloed zo achter kan laten. Ik laat het los inderdaad en geef hem geen aandacht meer. Zijn verantwoording. Ik zal altijd met respect over hem blijven praten tegen onze kinderen en ze mogen altijd contact opnemen als ze dat willen en verder zoekt hij het maar uit in verwegistan met zijn "nieuwe gezin"
moeder v2b
Ik las je openingsposting nog even en zag toen dit
"en de boekhouding van een bedrijf waar ik totaal geen inzage meer in heb, hij kijkt nergens meer naar om... ik woon nog wel in het huis en kan me nu nog financieel redelijk redden maar voor hoelang?!"
Even heel bot: laat die omgang maar barsten, zoek iemand die de financiën voor je uitzoekt! Als de donder. Want ik vraag me af of die overdonderende liefde van je ex niet ook een vlucht is voor financiële problemen waar jij nog geen weet van hebt.
Ik hoop dat ik spoken zie, en het spijt me als ik je nu de stuipen op het lijf jaag, maar als wel zou blijken dat er sprake is van een financiële beerput dan kan je maar het beste zo snel mogelijk weten wat de stand van zaken is, want dan kan je maatregelen nemen om de schade te beperken.
Heel veel sterkte gewenst.
Temet
Afkappen
Draai je rug naar die vent en zet je eigen leven op met je boys. Doe maar of hij dood is wat mij betreft. Je moet jullie eigen leven op orde zien te krijgen en daarbij ook zeker jezelf niet vergeten (het is mooi dat je je kinderen vooropstelt maar dat mag niet ten koste gaan van jezelf, dat breekt uiteindelijk iedereen op).