Meeste moeilijke scheidingen zijn geen ‘vechtscheiding’

klopt hier

Inderdaad om zijn zin te krijgen heeft ex heel wat charme en vaardigheden in zijn repertoire. Maar door zijn autisme liep het thuis, in een gezin met kleine kinderen die de hele dag je agenda in de war gooien uit op een crisis.
Eenmaal in de beschermingsmolen stelden raadsonderzoekers voor aan vader dat de kinderen beter bij hem konden wonen. Geen idee. Gelukkig vond hij dat zelf ook geen goed idee, anders hadden we er een levensgroot probleem bij gekregen. Ook gek, want een rapport eerder zou hij zogenaamd dochter misbruiken. Dat zou haar angst verklaren. Net zo makkelijk.

WC eend?

Iemand die Storms heet opent een draadje waarin een boek van een meneer Storms wordt aanbevolen. Gevalletje 'wij van WC-eend adviseren WC-eend'?

Overigens: wat nu als de ene partij stelt dat de andere een psychische stoornis heeft, en deze ontkent? Dat gebeurt met een zekere regelmaat, vziw. Soms over en weer (Zij heeft borderline! Hij is een narcist!)

Iedereen die een conflictueuze echtscheiding heeft standaard psychisch door laten lichten? Dat wordt nog interessant...
Betekent ook dat de Kinderbescherming, die vaak ook in zo'n procedure zal zijn betrokken - al is het maar zijdelings - in principe kennis kan nemen van onderzoeksrapporten van psychologen/psychiaters. Tenzij de onderzochten publicatie tegenhouden, maar dat zal vermoedelijk in hun nadeel werken. Mmmm, ik zie wel enige wolven en beren op de weg geloof ik.

Groeten,

Temet

Onhandig gezegd maar

wel het punt waar de moeders op www.bezorgdemoeders.nl al jaren mee staan. Dit zijn moeders die geweld jegens hunzelf en hun kinderen hebben ervaren en in plaats van hulp dwang krijgen om tot een omgangsregeling te komen en het verwijt krijgen een vechtscheiding te voeren.

'Intimidatie via rechtszaken/jeugdzorg/rvdk' noemen zij het. En zo heb ik het idd ook ervaren. De instanties voor je karretje spannen om je ex te treffen. Het kan prima, als de kinderen je geen *** uitmaken. Voor mijn ex was het the next best thing. Zo kon hij me de kinderen afnemen, zonder dat hij iets strafbaars deed. Zou wat mij betreft enorm strafbaar moeten zijn, omdat het heel veel (kinder)leed veroorzaakt.

Maar andersom kan ook. Mishandeling verzinnen om je ex alles te ontnemen. Dat zou ook strafbaar moeten zijn. Ook omdat het heel veel (kinder)leed veroorzaakt.

Op dit moment wordt vechtscheiding veel te makkelijk overal opgeplakt, soms is er zoveel meer of anders aan de hand.

Emine, kijk uit wat je wenst ...

"Zou wat mij betreft enorm strafbaar moeten zijn, omdat het heel veel (kinder)leed veroorzaakt.

Maar andersom kan ook. Mishandeling verzinnen om je ex alles te ontnemen. Dat zou ook strafbaar moeten zijn"

Ik ken het Wetboek van Strafrecht niet uit mijn hoofd, gelukkig, maar het doen van een valse aangifte is al strafbaar. Laster ook, maar de preciese omschrijving daarvan ken ik niet en ik ben nu te lui om het op te zoeken.

Maar kijk uit wat je wenst. Uit je opmerking spreekt vooral de diepe wens dat dergelijk gedrag niet meer zou voorkomen, en dat is logisch. Maar het is geen goed idee om alles wat onwenselijk is dan maar strafbaar te verklaren. Om allerlei redenen, maar een belangrijke is dat het heel moeilijk is om sommige dingen bewezen te krijgen. En wat krijg je dan? Verdenking van iets, strafrechtelijk onderzoek, en dan loopt de hele zaak uiteindelijk leeg als een lekke ballon omdat het bewijs niet rond komt. Wat niet per se betekent dat het niet heeft plaatsgevonden. Maar het geeft de aanvankelijk verdachte wel alle mogelijkheid om te zeggen "zie je wel, er was niks aan de hand",

En ondertussen zijn de levens van betrokkenen natuurlijk nog verder overhoop gehaald dan toch al het geval was.

Strafrecht is soms net drank: het lijkt wel lekker, maar het maakt meer kapot dan je lief is

Groeten,

Temet

Helemaal waar

...maar het is gewoon zo frustrerend, vrouwen die verzinnen om hun ex te pakken te nemen, verpesten het voor vrouwen zoals ik en hun kinderen. Wij worden amper meer serieus genomen en onze casussen gedegradeerd tot vechtscheidingen.

Tegelijkertijd (en misschien wel hierdoor) is het mogelijk dat plegers de instanties voor hun karretjes spannen, om het slachtoffer nog een flinke trap na te geven/alsnog alles af te nemen. Vlucht je om jezelf en je kinderen in leven te houden, pakken vervolgens de isntanties alsnog het kind af, omdat je bang van hem bent/hij je neerzet als incapabele moeder en noem het maar op. De instanties laten zich er enorm voor lenen, is mijn ervaring.

Echt die hele mishandeling viel in het niet bij wat de instanties daarna nog gepresteerd hebben. Dat was mishandeling in het kwadraat. Als een stoomwals die over ons heenreed, met mijn ex als bestuurder.

ik wil hier mijn verhaal kwijt

Sorry voor mijn lange en verwarde verhaal, maar dit onderwerp zit onder mijn huid en ik moet het kwijt.

Ik kom zelf uit een huwelijk waarin geen klap is gevallen, en toch zijn er er flink getraumatiseerd uitgekomen.

Had ik maar een mooi verhaal over verslavingen en klappen, heb ik wel eens gedacht, dat is natuurlijk verschrikkelijk als je dat meemaakt, maar makkelijker uit te leggen dan ervaringen met een man die in een eigen wereld met eigen regels leeft, niet slaat maar wel heel intimiderend schreeuwt, iemand die helemaal zijn eigen gang gaat en zijn eigen wetten maakt waardoor jij je als partner uit de naad moet rennen om alles weer recht te breien en uiteindelijk door iedereen met de nek aangekeken wordt vanwege zijn rare streken.

Na de scheiding liet ik mijn kinderen er met angst en beven heen gaan. Maar ik had geen enkele aantoonbare reden om ze bij hem weg te houden, ook al wist ik dat er door zijn gedrag dingen gebeurden die niet bepaald goed waren voor de kinderen. Zoals onverantwoord gedrag m.b.t. de open haard en doe het zelf-klusjes. Verwaarlozing van het huishouden, lekkages en schimmel waar niets aan werd gedaan omdat hij het weigerde te zien.

Hij dwong de kinderen te kleine en belachelijk oude kleding te dragen. Ik ben ook niet zo modebewust en koop veel tweedehands, maar er zijn toch echt grenzen, zoals je kind in een meisjesbroek laten lopen omdat die goedkoper is, of een pantalon die overduidelijk van een heel oud mannetje komt.

Ik sprak er wel eens met anderen over, maar die zeiden: "Je moet het loslaten, wat maakt het uit dat ze er in het weekend zo bijlopen? En douchen doen ze dan maar gewoon weer bij jou!"
Maar dit was maar het topje van de ijsberg. Ik kon het niet onder woorden brengen. Het was niet alleen kleding en een vieze douche. Het was het schreeuwen, het was zijn zonderlinge gedrag, ik kon er zo slecht woorden aan geven maar zag wel dat het van kwaad tot erger ging.

Ik had later enkele vriendinnen die het zagen en zich ook zorgen maakten. Ze vonden dat ik de kinderen niet meer naar hem toe moest laten gaan. Maar op welke grond? Je hebt als "de andere ouder" geen poot om op te staan bij een zorgweigerende ex die zich naar de buitenwereld heel leuk en betrokken voordoet en jou tussen neus en lippen door heel overtuigend zwart weet te maken. Helaas heb ik hier ook mee te maken gehad.

Onze kinderen zijn autistisch, maar de eerste jaren wist hij de boot (diagnose) af te houden door tijdens de onderzoeken te verkondigen dat ik de hele dag op bed lag en hij alle opvoeding op zich nam. Ik stond volkomen voor paal. Protesteren had geen zin gehad, zou een welles nietes spelletje zijn geworden. Met die kinderen was niks aan de hand, het was allemaal mijn schuld. Na de scheiding kregen de kinderen alsnog hun diagnose. Maar toen waren we wel jaren verder.

Mijn ex kon na de scheiding de schijn steeds slechter ophouden. Verwaarloosde zijn huis en financiën en draaide er zijn hand niet voor om zijn bijna volwassen kinderen daarin mee te slepen. Uiteindelijk hebben de kinderen het contact verbroken met hem. Al die jaren heb ik mijn hart vastgehouden maar ik kon niets doen. Hij was een handige prater die zich heel betrokken en wijs kon voordoen en mij in één moeite wegzette als gestoorde, zwakke en labiele vrouw, dat had ik al vaker meegemaakt. Toen de kinderen met hem braken, vertelden ze me verhalen die ze me nooit eerder durfden te vertellen. Over wat hij over me vertelde, maar ook over zijn rare manier van leven. Bijvoorbeeld door campinggasbrandertjes aan te zetten om te bezuinigen op de stookkosten. Sloophout in zijn open haard stoken, inclusief gesloopt parket en laminaat, met als gevolg schoorsteenbrand. Afspraken niet nakomen, de kinderen niet steunen met hun huiswerk als ze dat bij hem moesten maken, ze dringen rare kleding te dragen, kortom: ze wisten al langer dat er iets mis was, maar durfden het me niet te zeggen. En alle verhalen herkende ik, ik had het immers ook meegemaakt in allerlei vormen.

We zijn inmiddels een tijdje verder. De kinderen hebben flinke littekens overgehouden aan alles, blijkt nu. Ze worden wel goed begeleid. Hun begeleiding beaamt dat ik niks had kunnen doen en volkomen machteloos stond, omdat ik als moeder waarschijnlijk van een vechtscheiding zou worden beschuldigd als ik de kinderen tegen hun vader had willen beschermen. Met alle mogelijke gevolgen van dien, want omdat we een PGB hadden waren we al bekend bij BJZ (die regelt de indicaties). Je kunt daar niet voorzichtig genoeg mee zijn!

Ik ben bijna tien jaar gescheiden, de kinderen hebben geen contact meer met hem, maar wat deze man heeft gedaan dreunt nog elke dag door in ons leven en ons gezin is daar al een tijd voor onder behandeling, en dit zal voorlopig nog wel duren.

Helaas is er voor dit soort geweld in het gezin weinig aandacht, omdat het zo moeilijk aan te tonen is. Er wordt niet geslagen en gescholden en er is (waarschijnlijk) geen verslaving (als in: drank en drugs). Naar buiten toe weet hij het prachtig te brengen en in één beweging toe anderen vriendelijk glimlachend zwart te maken.

Ja, er is vrijwel zeker sprake van een stoornis bij deze man, maar dit is pas officieel als hij zich laat testen. En met hem is niks mis, weet je wel?

Pas tien jaar na de scheiding, en dan vooral omdat de problemen opeens zichtbaar aan de oppervlakte kwamen, kunnen we gehoord en geholpen worden. Omdat de ware kant van mijn ex op vrij heftige wijze zichtbaar werd kunnen we nu wel geholpen worden. Eerder niet, want we hadden geen blauwe plekken, er was niets vernield en moeder krijgt automatisch de schuld als de kinderen er slecht verzorgd bijlopen, al woont ze aan de andere kant van de stad. Er wordt niet bedreigd, er wordt niet dwarsgezeten (ik heb elke handtekening moeiteloos gekregen voor bijvoorbeeld nieuwe scholen), naar de buitenwereld lijkt hij "een beetje vreemd maar verder niks mis mee", maar dat hij dagenlang ruzie kan maken omdat hij weigert mee te werken met de belastingaangifte omdat het onzin is, een parkeerbon probeert te verstoppen zodat de boete fors oploopt, het huis blootstelt aan gevaar door tegen alle adviezen in gelakt hout te stoken en het normaal vindt om de jongens meisjesondergoed aan te doen omdat dat toevallig in de aanbieding was, dat ziet de buitenwereld niet en zal de buitenwereld ook niet geloven als jij dat probeert uit te leggen.

Uiteindelijk ga je aan je eigen waarnemingsvermogen twijfelen.

Ook al word je niet fysiek mishandeld of ernstig bedreigd, ook dit kan uiteindelijk goed zijn voor een serieuze PTSS.

Wat zou het fijn zijn als er een manier zou zijn waarmee vrouwen van deze mannen, die echt een serieuze kronkel in hun hoofd hebben (en het gaat van kwaad tot erger), ook ergens terecht konden en gehoord konden worden, liefst door mensen die er echt verstand van hebben, want voor deze vrouwen is het zo moeilijk om precies uit te leggen wát het probleem is, omdat je ook aan je eigen verstand twijfelt: wat is ook alweer normaal, en wat is echt niet normaal, ook al schreeuwt hij nog zo hard dat het wel normaal is?

We zijn er nog lang niet. Er is zoveel gebeurd dat we niet goed onder woorden konden brengen. Halve waarheden en leugens, gedrag dat werkelijk te gek was voor woorden, een boel lijken in de kast, meegezogen worden in zijn eigen wereld, wétend dat het niet klopte maar het niet concreet kunnen overzien, geen steun kunnen krijgen omdat de buitenwereld geen idéé heeft...

En na de scheiding mijn machteloosheid dat ik mijn kinderen niet tegen hem kon beschermen, want je neemt een kind zijn vader niet af. Mij is, terecht, gezegd dat de kinderen zelf moesten ontdekken wat er mis was, want als ik ze tegen hun vader zou hebben beschermd, zouden ze een ideaalbeeld van hem hebben gemaakt en het mij later kwalijk nemen dat ik ze een vader zou hebben ontnomen. En dat is ook weer zo.

Er zijn nog meer vrouwen die dit meemaken. Maar omdat er niets aan te tonen is zonder blauwe plekken of actieve bedreigingen kun je ook niets beginnen.

Als er dan weer zo'n verhaal in de pers komt over een wanhopige vader die tot het uiterste wordt gedreven, met een familiedrama tot gevolg, waarna de moeder wordt neergezet als kreng dat een vechtscheiding wilde, weet ik nooit wat ik moet denken. Mijn ex was denk ik niet in staat tot een familiedrama, maar hij zou ook een heel mooi praatje klaarhebben waarin ik de kwade factor was.

Mag ik...

...dit kopieren naar het draadje over de uithuisplaatsing van Hansje?

liever niet

Ik heb ooit ook een dreigende situatie met BJZ gehad, die gelukkig wel goed is afgelopen, dus ik ken de onmacht en de angst als je met de beste bedoelingen opeens in het beklaagdenbankje zit. Maar ik wil me liever distantiëren van deze vrouw. Ik heb de zaak rond Hansje ook gevolgd, maar in dit specifieke geval heb ik erg mijn twijfels over de moeder, met name omdat die echt verschrikkelijk doorslaat op Facebook.

Naamloos

Helemaal goed dat je jouw verhaal niet op een hoop wil gooien met andere verhalen.
Ook al snap ik goed, dat de kinderen er niet zonder kleerscheuren doorheen zijn gekomen, ik denk toch dat je het goed gedaan hebt. De kinderen hebben zelf hun eigen relatie met vader vorm kunnen geven (geen kontakt dus). Ik hoop dat jullie elkaar anekdotes kunnen gaan vertellen en dat je dat met humor kunt gaan larderen. en dat jullie er samen dan over kunnen lachen, zo'n bizarre vader. Humor helpt echt heel erg goed bij nare ervaringen. Humor die alleen betrokkenen kunnen en mogen doen, dus ik kan geen voorbeeld geven, want dan zou je boos worden op mij.

Steek een kaarsje op en dank God op je blote knieën dat het nooit uit de hand gelopen is, dat er geen brand is geweest waarbij je kinderen betrokken waren (bijvoorbeeld), en dat het uiteindelijk allemaal goedgekomen is.

Tsjor

Ik bedoelde meer omdat....

.....dat ook dit soort verhalen/problemen als vechtscheiding bestempeld (kunnen) worden, met alle gevolgen vandien. Maar ik begrijp je standpunt. Ook ik vind het jammer dat deze moeder niet wat gewoner is of in ieder geval doet.

Zeer schrijnend dat ook voor dit soort verhalen/problemen geen oog is.

Gelukkig zijn je kinderen nu groot.

Tsjor

We zijn dol op humor, dus kom maar op met je voorbeelden! Misschien is dat zelfs wel therapeutisch voor me. Ondanks alle ervaringen ben ik nog steeds in een soort shock, waar de kinderen wel verbaasd over zijn ("Mam, jij bent al 10 jaar van hem af, wij nog maar net!"). Ergens vind ik het zelfs zielig dat hij zo hard gevallen is en zijn kinderen niet meer ziet, zo verknipt ben ik dan ook nog, maar volgens mijn psycholoog is dat een normale reactie na zoiets, een vorm van Stockholm-syndroom (haar woorden).

Wordt aan gewerkt.

Emine, en over jeugdzorg

Je bedoeling is goed maar zaken als Hansje doen meer kwaad dan goed, juist vanwege de houding van de moeder. Ik wéét wat er mis is bij BJZ, ik heb er ook in gezeten, maar daar staan ook heel veel goede ervaringen tegenover. Overigens is BJZ nu wél op de hoogte (ik heb het aanvankelijk verzwegen), omdat mijn jongste kind nog steeds via hen PGB krijgt, ik eindelijk concrete bewijzen had wat er mis was met vader én inmiddels wel heel duidelijk heb bewezen mijn leven wél op de rit te hebben. Ze namen me heel serieus en dachten goed en oplossingsgericht mee (als in: de juiste PGB-indicatie).

Maar als ik eerder met dit verhaal was gekomen weet ik niet of ik er zo goed vanaf was gekomen. Dan had vader nog overtuigend zijn "ik ben de reddende vader en ben zo betrokken want moeder kan het niet aan en ligt toch de hele dag op bed" kunnen afsteken. Met mogelijk heel ernstige gevolgen waar ik dan helemaal geen grip meer op zou hebben.

Gelukkig is dat niet gebeurd.
En gelukkig is er nu professionele hulp, al heeft het heel lang geduurd voor iemand überhaupt de ernst van de situatie begreep. En dát komt volgens mij vooral omdat de nadruk op agressie (mishandelen, vernielen, bedreigen) ligt.

Mijn ervaring

...is dat ze (jeugdzorg enzo) ook dat (mishandeling, vernielen, bedreigen) niet willen horen en dat de nadruk op de omgangsregeling ligt. En daar lijkt alles voor te moeten wijken.

Als ik het goed begrijp heb je je kinderen in heel gevaarlijke situaties moeten brengen met blijvende schade aan de kinderen, om niet alles kwijt te raken. Dat is toch schrijnend?

Emine

Bij mij zijn de gordijnen ook wel eens een keer in brand gevlogen. Wat heb je eraan om alles zo dramatisch voor te stellen?

Tsjor

Humor

Nou ja, over die meisjesonderbroeken kun je natuurlijk eindeloos grappen maken. Stond het wel? Kon alles erin? Ik heb dure onderbroeken voor je gekocht (herenonderbroeken). Grappen over de gasbrandertjes: camperen in je eigen huis, goedkope vakantie. Over alles opstoken: hij stookt zijn eigen kist nog op. Ja, het is een beetje de humor die jullie samen kunnen ontwikkelen. Hier werkt het in elk geval heel bevrijdend.

Tsjor

Emine

"Heel gevaarlijke situaties", nou, dat is het lastige, zo levensbedreigend was het niet.
Maar wel beschadigend.

Tsjor

Ja, dat soort humor hebben wij ook Het is onze drijfveer, ons reddingsvlotje Hoewel het onderwerp "vader" momenteel nog te beladen is, maar dat komt wel goed. Als de tijd er een beetje overheen is gegaan zullen dit soort opmerkingen zéker gezegd worden

humor

Ook al wordt er wel eens relativerend gelachen is humor over de situatie met vader aan mijn pubers niet besteed. Ze zijn zelf namelijk ook autistisch. We hebben altijd wel veel tijd besteed aan bedenken met welke tekst we vader in het goede spoor konden krijgen.
En toen de kinderen kleiner waren hebben we veel tijd aan noodprocedures besteed. Kinderen hadden gelukkig een mobiel en dat is ook in voorkomende gevallen handig gebleken.
Nu het stof gezakt is kunnen de kinderen er ook beter mee omgaan. Het is je vader maar als er foute zaken zijn dan neem je afstand en dat meld je dan aan hem. Je bent nu zo boos dat ik bang van je wordt, ik ga nu weg, ik bel je terug over een uur als je gekalmeerd bent.

Uh Tsjor

...je gordijnen in brand gevlogen. Als dat gebeurt in de mate zoals je hier voorstelt, dan staat in vijf minuten je woonkamer in de fik. Denk dat je er een beetje vet aan smeert om het vadergebeuren maar weer te bepleiten, maar goed. Naamloos geeft al aan dat juist het probleem was dat het allemaal niet zo overduidelijk gevaarlijk was, maar wat zal ze een zorgen gehad hebben.

Maar terugkomend op jouw reactie. Er zit in mijn ogen toch echt een verschil tussen verblijf bij een ouder die door wat voor reden en op wat voor wijze dan ook gekke dingen doet en risico's neemt en waardoor dus gevaarlijke situaties ontstaan, dan bij een ouder die dat niet doet. Zoals er ook verschil zit tussen een situatie waarop je er -ondanks alles- op kunt vertrouwen dat je kinderen heel terug komen of een situatie waarbij je er oprecht bang voor bent ze in een kistje terug te krijgen.

Net als dat je op de weg verschil hebt tussen bestuurder. Mijn kind rijdt niet mee met een drinker of enorm harde rijder. Maar wel met een in mijn ogen betrouwbare chauffeur. Ongelukken zijn niet uit te sluiten, maar er is wel verschil natuurlijk.

Emine

Je weet niet hoe snel je brandende gordijnen buiten kunt krijgen en vuur kunt blussen met water.
Verder ga je hier een andere discussie herhalen. Niet netjes.

Tsjor

Wat een flauwe reactie

Jij was degene die zei dat ik dramatisch deed en vertelde dat het bij jou ook mis ging. Ik reageerde daar op door te zeggen dat iedere situatie anders is. Dat dit toevallig ook in de andere discussie aan de orde is geweest, wil niet zeggen dat ik dat hier niet mag zeggen. Zeker niet als de discussie op zoveel onderwerpen raakt.

Overigens herhaal je zelf ook geregeld het nodige. Ook hier hoor.

Laatste en dan stop ik

Mijn excuses naamloos.
In het andere draajde, Emine, wilde je om een of andere reden 'aantonen' dat jouw situatie veel erger was dan de mijne, alhoewel je over de mijne niet kunt oordelen, want ik vertel echt niet alles. Waarschijnlijk is de 'winst' dat een erger slachtoffer meer recht van spreken heeft. Of zoiets.
Ik wilde je toen al zeggen dat het en kwestie van perceptie is: hoever laat je de angst toe. In dit draadje komt dat verschil in perceptie heel mooi naar voren: het verschil tussen de wijze waarop Naamloos in haar situatie staat en de manier waarop jij die situatie typeert. De situatie is vrijwel hetzelfde, de perceptie is heel anders.

Tsjor

Naamloos

Zodra je begon te schrijven over jouw situatie herkende ik dingen van mijn man. Naar de buitenwereld prima vent, om mee samen te leven een stuk moeilijker. En ik voel mee met het onbegrip dat je van anderen kreeg.

Ik denk dat je het goed gedaan hebt, en ik snap je zorgen om je kinderen toen ze nog naar hem toe gingen.

De kans is groot dat als je anders gehandeld had, je kinderen nog meer beschadigd zouden zijn door naar gedrag van je man en "beschermend" gedrag van de instanties.

Is het een wedstrijd?

Hoe je omgaat met de bedreiging door de situatie met je exman en de bedreiging door de kinderbescherming en bureau jeugdzorg is hier verschillend. Tsjor, jij pleit ervoor om mee te bewegen met deze instanties, je gelooft dat dat goed is voor de oplossing van zaken. Dat doet niet iedereen. Dat heeft niets te maken met wie er een ergere zaak heeft, dat is een verschil in standpunt.

Je reactie slaat echt nergens op.

Wel vind ik dat je geneigd bent tot bagetelliseren zodra het gaat over contact met de andere ouder. Je kan wel zeggen 'het is maar angst', maar dan ben je echt aan het projecteren. Wat bij jou wel kon (kinderen meegeven) wil niet zeggen dat dat bij mij ook kon.

Ik heb mij oprecht afgevraagd of jij met je kinderen toch te laten gaan, vanuit eenzelfde situatie als ik handelde. Ik kon dat namelijk nier geloven. Wie geeft immers zijn/haar kinderen nu mee als je echt oprecht en om reden de vrees hebt dat ze iets aangedaan wordt? Je kan wel alles bagetelliseren en ze heel stoer meegeven, maar dat wil niet zeggen dat je ze niet in een sloot terugvindt.

Je hebt aangegeven dat jij nooit de angst hebt gehad je kinderen dood terug te krijgen. En ik heb aangegeven dat dat bij mij wel het geval was. Dus heb ik ze -voor mij geen enkele discussie- niet meegegeven. Dat heeft niet te maken met erger of minder erg, dat heeft te maken met handelen naar de situatie die er is/was.

Zo heeft ook Naamloos gehandeld naar de situatie die er was. Ik heb idd gevraagd of ze de kinderen in gevaarlijke situaties heeft moeten brengen en gezegd dat ik het schrijnend vindt. En dat vind ik ook. Ook al was het allemaal niet levensbedreigend, maar 'slechts beschadigend.' Mag ik?