U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
loyaliteit of verdedigen of leugens ?
Ik heb sinds 1,5 jr een relatie met S.die een zoontje heeft van 3jr, G.
Telefonisch contact met ex-partner al geruime tijd gestopt en nu alleen per e-mail contact aangezien normaal communiceren er niet in zit, vanuit moeders kant die zelf ook weer een nieuwe vriend heeft.
Bij ons thuis praat de kleine ook veel over zijn moeder, diens nieuwe vriend en zijn dochtertje. Hier luisteren wij altijd naar, reageren / vragen er altijd positief naar/over. De kleine is gek op mijn ouders (zijn stief opa en oma dus), echter wanneer G.bij ons is en wij het over mijn ouders hebben, ook zijn opa en oma dus, begint hij verward en beetje angstig te zeggen: "nee, dat zijn geen opa en oma van mij. Mama zegt mag ik niet zeggen. Mama zegt is jouw mama en niet mijn oma, ik heb mijn eigen oma."
Ook heeft G.een keer gezegd: "ik heb 1 mama en papa's". Uiteraard hebben wij hierover contact gehad met de ex en zonder te verwijten, aangezien wij ook weten dat kinderen van alles en nog wat kunnen zeggen, het gevraagd hoe dit zit/ of zij dit herkent / weet waar dit vandaan komt. Hierop ontvangen wij een reactie dat wij die kleine niet moeten uithoren, dat het mijn vriends eigen schuld is dat G.haar vriend papa noemt etc etc. Naar aanleiding van meerdere van dit soort mailtje (die behoorlijk wat energie vragen van je) hebben mijn vriend en ik besloten om het zelf bij te houden in een soort van dagboekje en vervolgens als de kleine weer zo reageert er positief op blijven reageren zonder zijn moeder af te vallen en te zeggen: "ooh maar jij hebt heeel veel opa's en oma's en ook ooms en tantes en ze houden allemaal van jou" Doen wij hier goed aan ?
De kleine lijkt zich dusdanig verplicht trouw te blijven aan zijn moeder, dat het nu lijkt alsof hij er zelfs over liegt. In het begin als hij een autootje had bij ons, waarop hij reageerde: "die heb ik ook bij mijn mama" dan zeiden wij dat kan en is toch goed. Eentje bij mama en eentje bij papa.
Maar laatst had ik een nieuw pak hageslag gekocht, echt zoiets voor kids en liet hem dat zien. Met grote ogen keek hij en zei: "die heb ik ook bij mijn mama hoor". "Oh dus deze ken je al, zei ik blij, dat is toch goed, vind je deze lekker". "nee", zei hij. Maar hij wilde wel deze hageslag op zijn brood, want hij vond het maar wat interessant die stukjes groene en oranje chocolade in de vorm van een tijgertje. En n.a.v. al zijn vragen konden wij opmerken dat hij deze hageslag dus helemaal niet kende en niet eerder had gegeten. Maar waarom zegt hij dan van wel en dat hij deze ook bij zijn mama heeft? Mijn vriend en ik praten nooit in zijn bijzijn op een negatieve manier over zijn moeder en ook niet over haar nieuwe vriend of diens dochtertje.
Laatst was het dat hij naar toilet was geweest en mijn vriend hielp hem met handen wassen waarop die kleine zei: "mijn mama zegt dat ik niet mijn handen moet wassen". Mijn vriend zei terug dat hij denkt dat dat niet waar is wat hij nu zegt, en dat hij altijd na het plassen zijn handen moet wassen.
Mijn ouders hebben een klein parkietje, waarop die kleine vervolgens weer zei mijn mama heeft die ook thuis. Als wij met hem naar de dierentuin gaan, mijn mama gaat ook met mij naar dierentuin. Uiteraard het kan allemaal waar zijn, maar wij begrijpen niet (vanuit ons dan) waar het vandaan komt dat die kleine het idee heeft dat hij zijn moeder continu moet verdedigen tot leugens aan toe. Met zijn moeder valt hierover niet te praten. Zijn moeder en haar vriend, zijn dus ouders, mijn vriend dus ook, alleen ik niet en dan krijgt mijn vriend een reactie terug als; dit komt zeker van die meid van je. Als ze zo graag moedertje wilt spelen laat haar eerst zelf maar kinderen krijgen, want je kan geen moeder zijn zonder kinderen :-s
Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat die kleine niet het gevoel heeft dat hij continu zijn moeder moet verdedigen of zeggen dat hij dat ook bij zijn moeder heeft? En op het moment dat wij doorhebben dat hij dus eigenlijk a/t liegen is, confronteer je hem dan hiermee of zeg je gewoon dat het okay is dat zijn moeder het ook heeft ?
Liegen
Driejarigen liegen niet. Driejarigen vertellen hoe zij de wereld graag zouden zien. Driejarigen leven voor het grootste gedeelte nog in een fantasiewereld. De werkelijkheid zoals hij is, en zoals de driejarige hem graag zou zien is nog eens in het zelfde.Door het nu al te benoemen als liegen maak je het heel zwaar. Leg je er nu al een norm op.
Inderdaad
Klets gewoon vrolijk mee. Hij liegt niet, hij spreekt zijn wensgedachten uit. Dan ga je natuurlijk niet reageren met dat het niet klopt wat hij zegt!
Dus als je ouders een parkiet hebben en hij zegt: mijn mama heeft ook een parkiet. Dan reageer je bijvoorbeeld met: "leuk he, zo'n parkietje. Wil je hem wat eten geven?" Of zoiets. Benoem iets positiefs en geef er een draai aan.
Laat het verder los. En vooral ook: niet uithoren, niet uitvergroten, niet proberen te zoeken naar de dingen die niet 'kloppen'. Met zo'n 3 jarige gaan gesprekken echt alle kanten op, praat gezellig mee en laat je verrassen. Fantasie en werkelijkheid lopen nog door elkaar, dat is juist zo leuk!
En zaken
als het handen wassen kunnen jullie afdoen met: hier wassen wij onze handen na het wc bezoek.
De wereld ziet er voor een kind heel anders uit dan voor een volwassene. Klets dus gewoon lekker mee, of begin over een heel ander onderwerp. Persoonlijk vond ik heerlijk om met mijn dochter te praten over hoe zij de wereld zag. Hele gesprekken over hoe zij dacht dat bomen groeien en hoe het komt dat het regent.
Dank! Dus fantasie wereld - en geen loyaliteit
Hartelijk dank voor jullie reacties! Mijn vriend en ik hebben hier echt heel veel aan.
Het kleine mannetje heeft veel meegemaakt door de scheiding. De laatste maanden beginnen wij te merken, dat dit eruit komt; als hij bij ons kwam, je merkte dat hij wel bij ons wilde zijn maar tegelijkertijd zei hij; "ik moet naar mama, mama gaat huilen en mama gaat mij missen".
Wij dachten daardoor dat ook dit te maken had met dat hij zich loyaal opstelt naar zijn moeder toe en zich verantwoordelijk voelt of iets dergelijks naar zijn moeder toe en haar moet verdedigen. Wij ging onszelf afvragen wat wij misschien verkeerd doen, dat hij denkt dat het nodig is om iedere keer te zeggen 'bij mama ook". Zoals al eerder aangegeven praten wij altijd positief mee over zijn moeder, haar nieuwe vriend en stiefdochtertje.
Eigenlijk horen wij het bijna de hele dag wel dat bij alles wat wij doen, hij zegt "is bij mijn mama ook zo", "mijn mama doet dat ook", "mijn mama heeft dat ook". Zoals jullie hierboven beschrijven, kan het dus heel goed zo zijn dat het dus zijn wensgedachte is. Ik heb hier goed over nagedacht en bedacht mij dat hij bijvoorbeeld bij ons thuis mag kleien aan zijn eigen tafeltje. Hij vindt dat ook erg leuk, helemaal als wij samen met hem kleien. Ook dan horen wij 'bij mama ook' 'mama doet dit ook'. Terwijl de juf tijdens ouderavond heeft aangegeven dat hij op school niet echt initiatief toont met knutselen enzo, waarop mijn vriend aangaf dat hij bij ons wel met klei speelt. Hierop antwoordde zijn moeder dat hij dat 1x heeft gedaan bij haar thuis, maar daarna mocht het nooit meer want het hele huis zat onder de klei.
Het komt er dus op neer dat op het moment hij dus weer zegt 'heb ik bij mama ook' wij dus dat stukje negeren maar gewoon positief verder gaan over hetgeen waar wij mee bezig zijn of over praten, hetzij hagelslag of kleien. Dank! Hier zullen wij op letten!
Om te reageren over de fantasiewereld/gesprekken; dat klopt, de gesprekken zijn inderdaad super leuk. Maar omdat de communicatie met zijn moeder dusdanig slecht is, en zij in het bijzijn van zijn vader(dus mijn vriend) die kleine liep op te stoken tegen zijn vader(gelukkig is dit wel al enige tijd geleden) nemen deze gesprekken af en toe een aparte wending en dat je niet weet wat je moet geloven en ervan moet denken. Van overdag, wat wij dan dachten dat hij zijn moeder verdedigde, naar 'savonds dat hij dan ineens zegt dat mama zegt dat als hij gaat slapen dat dan de spoken komen. Dit herhaalt hij ook meerdere keren. Hierop reageren wij wel dat hij niet bang hoeft te zijn, dat spoken niet bestaan en dat wij bij hem zijn. Of dat hij ineens niet meer bij papa thuis wilt slapen, maar wel in mijn huis.
Wij/Ik vinden/vind het soms wel lastig de gesprekken met deze kleine, want gingen de gesprekken maar over hoe bomen groeien en hoe het komt dat het regent. De gesprekken gaan meestal over zijn moeder haar vriend wat die wel / niet doen en wat hij wel / niet mag van ze of hoe ze tegen hem hebben gedaan. En nee, wij horen hem echt niet uit. Want die stress wil je hem niet geven, absoluut niet. Hij begint hier altijd zelf over.
Als hij bij ons is proberen wij zoveel mogelijk leuke / educatieve dingen met hem te doen en voornamelijk alles zoveel mogelijk positief.
Het is echt een leuke klein mannetje en ik als zijn stiefmoeder ga ook steeds meer om hem geven. Het liefste wat ik doe is die zorgen bij hem weghalen, waar het soms zo erg op lijkt dat ie die heeft.... en gewoon lekker kind laten zijn....
wat wel verwarrend kan zijn
Wat wel verwarrend voor een kind kan zijn is als de hele stief-familie ook familie-titels krijgt. Die zijn geen familie, dat is niet erg, maar hoort bij de vriendin van vader. En dat heeft zijn eigen waarde. Hij is aan het ontdekken bij wie hij hoort, hoe de verhoudingen onderling liggen. Dat hoort wel bij die leeftijd. Geef andere namen om jou en jouw familie aan te duiden, bijvoorbeeld de voornaam. Wat nog een reden kan zijn om dit te doen is dat er natuurlijk een kans dat je relatie met de vader mis gaat (of dat vader sterft) en de kans is dan groot dat je G niet meer regelmatig zal zien en daarmee uit G's leven verdwijnt. Dat is moeilijk voor z'n kind als er een suggestie is van allerlei zogenaamde familierelaties die niet waar zijn.
Waarvan deze behoefte? Moeten de familietitels aan betekenis inboeten of moeten vriendelijke mensen een gevalideerd worden door het kind?
Inderdaad kind heeft een opa en oma van vaders kant, een set van moeders kant en heeft 1 moeder en vader. Dat wil niet zeggen dat andere mensen niet heel waardevol zijn in het leven van een kind.
ik denk
dat je 'die kleine'overschat. Hij praat wel, maar hij praat vanuit zijn magisch denkenwereld; hij is nog zo klein dat hier echt niet om liegen gaat, maar om wenspraten en niet alles nog kunnen begrijpen.
het is inderdaad goed om zoals Jippox uitlegt een beetje mee te praten. Kinderen van deze leeftijd zeggen niet precies wat ze bedoelen. Veel ẃaarom' vragen zijn gewoon bedoeld als manier om met jou te praten, om meer te weten te komen over de wereld. Eigenlijk neem je hem dus te serieus zeg maar. Je moet zijn opmerkingen niet te letterlijk nemen.
Het kan ook helpen zoals bij de opmerking over handjes wassen dat je niet reageert met dat iets wel of niet waar is, maar dat je wat neutraler reageert met het hoe en waarom van handjes wassen. En stomweg vertellen dat jullie vinden dat handjes wassen goed is en waarom. Als er verder geen contact met de moeder is over dit soort dingen moet je denk ik niet het kind opzadelen met vragen over hoe het eraan toe gaat bij mama, maar gewoon accepteren dat hj dat zegt en doen wat jullie goed lijkt.
Misschien is het een idee om wat te lezen over omgaan met kinderen van deze leeftijd, iets over de ontwikkelingsfases waar ze doorheen gaan van babyzijn af. Je valt er ook zomaar in, he, met zoń vriend met een kindje! Respect voor jou dat je je hierin wil verdiepen.
Familietitels
Wat betreft die familietitels: kan hij jouw familie niet gewoon met de voornaam aanspreken? Dus zonder oom/tante/opa/oma? Hier doen we dat zo met de stieffamilie en het werkt prima.
(Trouwens: totdat jullie getrouwd zijn, is het officieel niet eens zijn stieffamilie.)
helpen
Het allergrootste plezier dat je hem kan doen is proberen daadwerkelijk neutraler tav moeder te gaan staan.
Als de kleine je zo lief is, acht dan ook zijn moeder hoog want die is super belangrijk voor hem.
En vergis je niet, kleintjes kunnen een hoop aanvoelen, ook zonder dat je het uitspreekt.
open
Positief vind ik dat het kind zo open communiceert. Natuurlijk is de hele situatie verwarrend voor hem, maar hij uit dat heel vrij tegenover jullie dus moet hij zich wel veilig voelen. Dat is dus heel mooi! Stel je voor dat hij alle verwarring zou verstoppen en zijn moeder helemaal niet zou durven noemen als hij bij jullie is. Ik zou zeggen: ga zo door!
'Stief-titels' en overschatting
@Fruittella; wij hebben inderdaad mijn ouders 'andere titels' gegeven om duidelijkheid te geven dat, dit weer andere familieleden zijn. Bij ons in de familie hebben kinderen vaak veel meer opa's en oma's (zussen van oma's of broers van opa's) heel veel ooms en tantes. Vanuit zijn moederkant merken wij dat hij de stieffamilie van zijn stiefvader ook gewoon 'oom/tante opa/oma' benoemt. Of dan heeft hij het over een 'nieuwe oma'. Het is voor ons al verwarrend om te begrijpen over wie hij het dan heeft, laat staan voor hemzelf. Dus dat weten wij en op het moment dat hij het daarover heeft luisteren wij naar hem en reageren er gewoon positief op. Ik vind het alleen sneu dat hij vanuit zijn moederskant dan meekrijgt, dat hij dan geen opa en oma mag zeggen bijv.tegen mijn ouders (maar dus wel tegen die van haar vriend) en daarmee G.in de war brengt. Met het advies van hierboven zullen we het gewoon laten en naar hem luisteren en er niet te veel op ingaan en vervolgens over iets anders positief hebben.
@Nimbo; we hebben gehad dat zijn moeder mailde dat G.allerlei zaken tegen haar zei als 'papa zegt dat ik niet naar jou hoef te luisteren' , 'papa zegt dat ik dat niet hoef te eten'. Zij heeft toen geëist dat mijn vriend die kleine zou bellen en om met hem te praten dat hij dus naar zijn moeder moet luisteren. Dit heeft mijn vriend ook, met de allerbeste bedoelingen, gedaan terwijl ik weet dat hij en ik allebei nooit zo tegen die kleine praten. Wellicht dat, dat met het handen wassen mijn vriend zo reageerde om zijn moeder te verdedigen naar die kleine toe ook met hetgeen wat ik hierboven beschrijf.
En bedankt voor het compliment! Ik ben bijna vanaf het begin al op allerlei websites a/t lezen over kleine kids met gescheiden ouders en die opgroeien in stiefgezinnen, over het stiefouderschap (wat ook niet altijd even makkelijk is 
) en hoe hiermee om te gaan. Vandaar dat ik dacht dat G.z'n gedrag eerst te maken had met loyaal zijn aan zijn moeder / zijn moeder verdedigen. Op vele websites heb ik erover gelezen en herken ik alle fases die ik/wij al doorlopen hebben met hem; verlatingsangst, weer als een baby gedragen, jaloezie, negatieve aandacht vragen, ons proberen uit te spelen tegen elkaar...
Het was dat ik/wij ons nu dit gedrag heel erg afvroegen hoe het kwam, wat wij verkeerd deden, maar ik het niet echt op internet kon vinden. Vandaar mijn vraag hier.
Het is een zeer leuk mannetje en hoe hij soms praat doet het mij echt denken aan wat men wel's zegt: een oude ziel in een jong lichaampje.
@Zarah
Bedankt voor je reactie.
De kleine is mij inderdaad erg lief, en dat is ook de reden dat ik mij dusdanig in allerlei zaken verdiep en echt werkelijk waar alles voor hem over heb. Zoals ik al meedere keren heb aangegeven praten wij in het bijzijn van die kleine nooit negatief over zijn moeder en ook niet over haar vriend of zijn dochtertje. Door het gedrag van zijn moeder, ben ik inderdaad anders naar haar gaan kijken. In het begin had ik altijd nog respect naar haar toe, aangezien zij de moeder is van G. Ik wil hier niet te veel in detail treden, maar door verschillende voorvallen, hetgeen zij tegen de kleine heeft gezegd in ons bijzijn of anders, ben ik van mening dat zij (helaas) niet altijd die kleine voor op stelt, maar eerder als middel (dubbel helaas!!) gebruikt.
En geloof mij, ik zag aan mijn vriend hoe moeilijk hij het vond dat die kleine het over zijn andere "papa" had. Niets heeft hij erover gezegd dat hij dat niet mag zeggen of iets dergelijks maar hem gewoon gelaten erin.
Dank je wel!
Het voorbeeld wat ik al eerder aan gaf dat op school werd aangegeven dat hij geen initiatief toont met knutselen enzo en dat zijn moeder ook aangaf dat hij dit niet echt doet/mag bij hen thuis maar bij ons pakt hij zo zijn autootjes om te spelen met papa of om te puzzelen met mij, heb ik al eens eerder besproken en hierop werd toen ook gereageerd dat hij zich dus waarschijnlijk bij ons 'veilig' voelt.
Bedankt!