In vervolg op bovenstaand draadje...

@snuggle's

niks arme Chiquita. Ik praat nu over m'n zus, haar echtgenoot heeft prostaatkanker en zij is nog relatief jong (51). Hormonen die hij moet slikken totdat de psa omhoog gaat (te meten in bloed wat elke 3 maanden afgenomen wordt = dus levenslang), dus écht niet enkele weken of maanden.
En idd hij kán niet meer penetreren en met alles wat met die kanker te maken heeft, is hij nog heel lief voor zus, maar heeft dus ook geen 'zin' meer in alles wat met sex te maken hebt.
En m'n zus dénkt er niet aan om hem te verlaten, zelfs al is of lijkt het nu dat hij geen sex meer wil (want er zijn toch altijd mensen die menen dat het wel kan als ie maar wil)

Chiquita

Als je mijn reactie goed had gelezen was het arme Chiquita een reactie op jouw 'arme mannen' en sloeg het op het feit dat je een penis nodig hebt om zin te hebben. Daarna schrijf ik al dat ik natuurlijk in zo'n geval niet weg zou gaan bij mijn man.

Wel zou ik overigens (niet gelijk), in overleg gaan met de behandelend arts over hoe we dit kunnen oplossen. Tegenwoordig is er namelijk veel mogelijk en wordt er ook veel rekening gehouden met dit probleem.
Maar goed, dit vind ik wel echt iets heel anders als geen zin hebben zoals ik ook al schreef.

Snuggle's

Wie a. zegt...

Beetje laat nadat ik A. iets had gevraagd dus ik kom er toch maar even op terug. Wat ik vannacht bedacht is het volgende: ik denk dat er maar weinig bewust kiezen voor een sexloos huwelijk maar dat het kan gebeuren dat het zo groeit en dat er dan nog heel veel meer is waardoor de relatie beëindigen niet voor de hand ligt. Maar ik kan me voorstellen dat als je (zoals A.) niet in een (zo'n) relatie zit en er van buiten naar kijkt zegt; mij niet gezien. Omdat het vanuit die positie voelt alsof je ervoor kiest. En ik kan me helemaal voorstellen dat als je een poosje vrijgezel bent je juist ook behoefte hebt aan die sex, die (meestal) bij een relatie hoort.
Een beetje de parabel van de kokende kikker .

@Chiquita: sterkte met je zwager.

Geen zin en oplossing

oplossing in het geval van de toegevoegde hormonen: stoppen met de hormonen. Gevolg: prostaatkanker breidt zich uit en levenskansen gaan met sprongen achteruit = dus dood = dus ook geen sex meer

Door de hormonen = geen libido = dus ook geen zin om op andere manieren sex te hebben (hoef ze denk ik niet bij naam te noemen).

Mijn zus heeft een boek 'Wat als je man verandert' geschreven over de partners van mannen met prostaatkanker. Dit heb ik, mede voor haar, ook gelezen en dan krijg je wel een heel ander beeld. Overigens zeggen meerdere partners: sex is niet meer mogelijk omdat er geen erectie meer is. En duidelijk wordt in dat boek dat mannen en erectie toch wel heel erg met elkaar associeren.

Maar goed, terug naar het draadje, wat als je dus niet meer wil, vanwege afkeer enz.

Joyeux

Jij schrijft: "Ik heb geen ervaring met prostaatkanker, maar ik neem aan dat de hormonen tijdelijk zijn? Dan zou er dus na een aantal weken of maanden gewoon weer sex mogelijk zijn. Dat vind ik wat anders dan mensen die al jaren geen sex hebben omdat eentje niet wil."

Ik heb geen ervaring met prostaatkanker, maar wel met borstkanker. Daarvoor krijg ik medicijnen die de aanmaak van oestrogeen blokkeren. Dat is weliswaar een 'tijdelijke' behandeling, maar die duurt minimaal 5 jaar, in mijn geval waarschijnlijk zelfs 10 jaar. De behandeling leidt tot libidoverlies, maar heeft ook allerlei lichamelijke gevolgen waardoor seks pijnlijk en gecompliceerd wordt.

"Niet willen" en "niet kunnen", het is soms maar een klein verschil. Dit is echt een heel groot probleem voor mensen die deze behandeling krijgen. Je kunt er niet mee stoppen, maar het beïnvloedt je leven en je relatie op een enorme manier. Het is een groot taboe, en er is ook eigenlijk geen oplossing voor. Partners die ermee te maken krijgen staan hierin ook erg alleen. Er lopen veel relaties op stuk, al zullen mensen zelden expliciet zeggen dan dit de oorzaak was.

Reactie

Wat leuk dat dit onderwerp zoveel reacties heeft opgeleverd. Ik heb de vraag voorgelegd, omdat ik in een ander draadje begreep dat veel mensen niet zouden scheiden als ze elkaar de hersens niet inslaan en verder nog wel redelijk met elkaar door één deur kunnen. Nou, dat kunnen wij ook wel, op zich, hoewel ik de wrijvingen en vele vele ergernissen toch ook wel erg vermoeiend vind. Maar ja, geen sex inderdaad en daar is de reden toch wel voor dat er verder ook geen intimiteit is. Geen arm om elkaar heen, geen hand in hand, niet dicht bij elkaar op de bank tv kijken, nee...een hele koude relatie. We lopen dus letterlijk niet meer warm voor elkaar en dat uit zich in het (zéker) geen sex met elkaar hebben. Veel te intiem!
Moet je dan nog bij elkaar blijven, vroeg ik mij dus af. Theoretisch kunnen we best nog lang zo doorleven, misschien voor de kinderen.
Ik weet het niet.

Mary

Sinilind

Dat is eigenlijk nooit op die manier besproken. Ik denk dat ik het zou begrijpen, maar eerlijk? Ik zou het wel heel bedreigend vinden, als mijn man voor seks naar iemand met een mooi intact lijf ging...

Tot nu toe hebben we het altijd als een gezamenlijk probleem beschouwd, niet míjn probleem maar óns probleem. Ik probeer zin te 'maken', maar het is gewoon een feit dat het gemakkelijke, spontane van vroeger er niet meer is. Verder is onze relatie gelukkig wel erg goed.

Dit seksuele probleem is weliswaar een rechtstreeks gevolg van de borstkanker, maar ziek ben ik op dit moment (hoop ik) niet. De medicijnen zijn juist bedoeld om uitzaaiing te voorkomen.

Wat is wijsheid

Ik dacht dat het kon, bij elkaar blijven als er geen ruzie is, geen problemen met de (nog thuiswonenden bijna volwassen) kinderen, geen problemen met geld of wat dan ook.
Alleen geen intimiteit, interesse, gezamelijke belangstelling, aantrekkingskracht, geen seks. Niet in therapie willen omdat je er niet aan moet denken je partner weer vast te moeten houden. Afkeer voelen.
Je kunt het lang volhouden hoor, denken dat je gelukkig bent, dat het wel goed is zo.
Tot je iemand tegenkomt waar je wel liefde voor voelt. Niet een beetje maar heel erg veel. Die je doet leven. Waar je gelukkig mee bent. Waar alles mee klopt en echt niet onmdat je blind van verliefdheid bent.
En dan zou het beter geweest zijn als je al veel eerder weg was gegaan maar dat heb je niet gedaan omdat de kinderen nog klein waren, het huis en alles.
Hou je nog van je partner, dan moet je alles ervoor doen om het weer goed te krijgen, natuurlijk.
Maar ongelukkig blijven als het geluk je voor de voeten geworpen wordt, no way.
Dan is het inderdaad, je leeft maar één keer. En dan is het echt niet van zoek het allemaal maar uit, ik denk alleen aan mezelf, dan is het niet meer anders kunnen.
Dan is het kiezen voor jezelf en de rest van je leven.
Ik wilde mezelf niet opofferen, niet meer.