Ik weet het even niet, verhuisde vader en pubers

Zelf weg

Ik weet dat het geen echte oplossing is, want in het weekend moet je thuis ook nog heel veel doen, maar ik denk dat het goed is als je aangeeft dat je in die weekenden andere afspraken hebt. Met andere woorden: jij bent er niet meer als vangnet of taxi of wat dan ook.
Wat betreft: 'hij heeft het zo gemakkelijk', 4 jaar geleden heb je er blijkbaar mee ingestemd dat de kinderen door de week bij jou zijn en een keer in de twee weken bij vader. Nu is het reizen lastiger, omdat vader verder weg is gaan wonen, maar dat is inderdaad zijn probleem.
Fulltime werken en de zorg voor 2 kinderen is voor iedereen zwaar, zeker als er 1 chronisch ziek is en veel ziekenhuisafspraken heeft. Wellicht kan vader daarin iets doen, bijvoorbeeld dat hij de ziekenhuisafspraken in gaat plannen op dagen dat hij mee kan.
Als je het gemakkelijk wil maken zou je een gedeelte van de verantwoordelijkheid (bijvoorbeeld over het reizen, over de ziekenhuisafspraken) af moeten stoten. Idem voor huishoudelijk werk: naar de kinderen. Ook de kinderen moeten weten dat ze niet alles kunnen krijgen zoals ze het willen, zelfs al zijn het pubers.
Ik zou wel even kijken naar de strakke afspraken die jullie gemaakt hebben over alimentatie etc. Niet dat je die moet veranderen, maar wel hoe je daarmee omgaat.

Tsjor

Stoppen

Ik denk dat je moet stoppen om een oplossing te zoeken die van jouw kant komt want die is er niet, je gaat anders over je grenzen heen.

Ik begrijp ook dat jij er last van hebt als de kinderen er last van hebben. En ik begrijp zo goed dat je niet graag je "vrije" weekenden wil opgeven want die zijn soms zo nodig. Ik vind de weekenden met de kinderen erg leuk en relaxed maar heb soms behoefte om even "uit" te staan. Ik zit in precies dezelfde situatie (lijkt wel een tweelingbroer!) maar ik ga er toch wel rekening mee houden dat de kinderen vaker de weekenden hier gaan zijn (nu om het weekend), ik kan ze ten slotte niet dwingen en ze krijgen steeds meer een eigen leven in de weekenden maar ik vraag me wel af hoe dat omslagpunt eruit gaat zien. En ik vrees dat mijn ex dat alleen maar prettig vindt, hij heeft nu een druk leven en kan ook nooit een weekend ruilen omdat hij al veel gepland heeft en tevens vasthoudt aan zijn kinderloze weekends met zijn vriendin. In de posts hierboven worden meerdere tips gegeven om in de weekenden met kinderen anders in te vullen.
Ik vind het moeilijk om de verwachting dat de vader zich ook inzet en ook belangstelling toont los te laten ondanks dat ik er voortdurend tegenaan loop dat hij dit niet doet. Mijn ex leeft nu het leven dat je normaal hebt als je kinderen begin 20 zijn, het huis uit zijn en af en toe langskomen om een keer te eten, op familiefeestjes en feestdagen, dat zijn jongste voorlopig nog op de basisschool zit past niet zo.

Hierboven schrijft Tjor dat de moeder er zelf mee in heeft gestemd om deze regeling te hebben, dat kan zeker, maar het kan ook dat er weinig te kiezen was. Moet je een rechter inschakelen om co-ouderschap af te dwingen? En wat doe je dan als de vader telkens ver weg verhuist? En wat als de vader door de week weigert beschikbaar te zijn? Als je erover doordenkt kan je ook nog zeggen je hebt zelf deze man als vader van je kinderen gekozen en dat is waar maar als ik ook maar enigszins een vermoeden had gehad dat hij bij een scheiding ook zijn kinderen zou loslaten, had ik die keuze nooit gemaakt. Ik kan oprecht zeggen dat mijn ex, toen we nog samen waren, volop betrokken was bij de kinderen, de opvoeding, het huishouden en noem alles maar op, maar blijkbaar kan hij niet schakelen of combineren als hij besluit om voor zichzelf en toemalige vriendin te kiezen. En ik weet ook zeker dat hij nu, wonende met zijn vriendin en haar gezin, de ideale stiefvader en partner is, dat maakt het ook zo moeilijk en slecht te begrijpen.

Komt meestal weer op de moeder weer

Ik lees het hier, zie het bij gescheiden vrienden van me ook vaak: vader begint opnieuw met zijn 'eigen leven' (en heeft de kinderen er af en toe bij, zolang het nog uitkomt) moeder leven lijkt er voor de kinderen te zijn. En van beide kanten (moeder zowel als vader) wordt dit zo gearrangeerd.
Ik vind dat jammer, zeker nu ik vaak oudere mannen spreek die zeggen zo'n spijt te hebben dat ze niet meer tijd en gevoel in hun kinderen hebben geïnvesteerd.
Daarnaast denk ik oprecht dat het ook beter voor moeder en kinderen is als moeder af en toe de tijd helemaal aan haarzelf kan hebben.
Sorry TS, het is weinig concreet in jouw situatie, als vader een vriend van mij was, zou ik hem meer op zijn verantwoordlijkheid als vader aanspreken.

Deelauto

Geen idee of vader in stad of dorp woont, maar op veel plekken staat er een auto van Greenwheels o.i.d. op redelijke fietsafstand. Dan hoeft de vader niet voor die paar keren een nieuwe auto aan te schaffen.

Dora

Ik zal het doorgeven, bedankt!

0 euro

Ik heb zelf een 0 euro abonnement, dan is het per uur wat duurder, maar als je hem toch maar 1x per maand nodig hebt, denk ik dat dat het goedkoopste is. Toen ik vaker met die kinderen rondreed naar clubjes en zo, betaalde ik 15 euro per maand en lagere rijkosten. En nooit zelf naar de garage hoeven o.i.d.!

inderdaad

Huurauto of deelauto via Greenwheels. Wat het makkelijkste en/of goedkoopste is voor zijn situatie.

Maar ja, als hij niet *wil* lenen, wil hij dan wel huren/delen?

ff praktisch

Ik had destijds (5 jaar geleden) een 5 euro abonnement bij greenwheels. En een ritje rekende je dan af naar gelang t aantal kilometers en tijd. Voor het bedrag per maand kon ik echt geen enkele auto zelf bezitten. Al kreeg ik hem gratis, wegenbelastig en de allergoedkoopste verzekering maakte dat ik al meer kwijt was dan 5 euro + een of twee ritjes per maand. Maar vooral; maak het niet jouw probleem topic starter. Alhoewel een goede tip of hint in de richting van vader wel zou kunnen helpen.

Ik ga

Ik ga dit zeker even opgooien, al ben ik bang dat de borg van de auto hem zal weerhouden. Maar dat weet ik pas als ik het heb genoemd.

Inderdaad

Kan me alleen aansluiten bij bovenstaand. Maak het niet jouw probleem. Vader heeft zich de praktische problemen - en de consequencies - zelf op de hals gehaald.

Heb zelf ervaring met een vader die op ruim 2 uur openbaar vervoer afstand ging wonen en twee pubers. Hij haalde ook wel op, maar de auto-tijd was ook bijna 2 uur. In de praktijk verwaterde de weekend-om-de-week regeling dan ook al vrij vlug. Werd meer een weekend om de zoveel weken. Plus af en toe in de schoolvakanties en een etentje met vader als hij toevallig iets hier in de buurt moest doen.

Paasei

Maar hoe ging je dan om met je eigen weekenden? Ik heb sinds een half jaar een nieuwe vriend, en we vinden het fijn om ook eens een weekend samen te zijn, bij hem thuis, zonder mijn kinderen erbij. Het is toch heel anders als ze erbij zijn.

Andere situatie

Ik zat in een wat andere sitatie toen, waardoor ik in de praktijk eigenlijk al de dagelijkse zorg voor de kinderen had. Voelde me eigenlijk meer weduwe dan gescheiden. Ik heb dan ook altijd zonder problemen de volledige zorgtaak op me genomen. 24/7. Als kinderen een keer naar vader gingen was dat 'meegenomen'. Als ik er tenminste niet teveel zorg om had.

Toen ik mijn huidige partner leerde kennen moest deze dus mijn 'weduwe'status accepteren. Ofwel; weinig tijd zonder kinderen. Gelukkig waren het al pubers en die worden steeds uithuiziger, met een eigen leven met vrienden, sport etc. Partner is -noodgedwongen- wel eerder aan ze voor gesteld dan we misschien anders hadden gedaan. Gelukkig is het altijd goed gegaan. En partner was een blijvertje..;-)

Kan me voorstellen dat jij wel een keer even wilt opladen, zeker gezien de zorg voor het zieke kind. Ik zou proberen daar een andere oplossing voor te zoeken (opa en oma?) En niet te veel te rekenen op vader.

Ik snap dat je daar af en toe wrokkig over bent. Was ik ook. Het is ook allemaal niet eerlijk.. ik had mijn kinderen graag een verantwoordelijke vader gegund. Maar het was niet anders. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Paasei

Nieuwe partner weet ook hoe de vork in de steel zit hier hoor, en gelukkig accepteert hij dit ook. Hij is dan ook geregeld hier. Desalniettemin is het gewoon fijn als we een weekendje samen zonder kinders kunnen hebben.
Een ‘nieuw leven opbouwen’ gaat ook wel, het gaat alleen iets anders dan anders.

Eerlijk gezegd

Eerlijk gezegd zit ik toch een beetje op een andere lijn en vind ik dat het probleem soms wel heel gemakkelijk bij de vader wordt neergelegd (in dit topic). De vader heeft een oplossing, de kinderen kunnen met het ov. Persoonlijk kan ik dat niet zo’n probleem vinden.

De kinderen vinden het niet leuk, maar het zijn pubers. Als het niet het vervoer is, dan is wel iets anders het probleem. Ze willen eigenlijk op vrijdagmiddag nog liever met schoolgenoten de stad in, ze willen een bijbaantje op zaterdag of ze kunnen zich bij vader minder goed voorbereiden op een toetsweek. Ze zullen hoe dan ook steeds meer willen doen wat ze zelf willen. Ze willen niet naar vader als ze eigenlijk zouden moeten gaan of andersom juist als dat niet de bedoeling is. Volgens mij moet je dan gewoon niet zo krampachtig vast houden aan dat convenant. Waarom meteen extra alimentatie als ze later gaan? En dat vrije weekend, jammer, dan maar een dagje korter.

Bedoel het echt niet gemeen naar jouw TO, maar ik vind het gewoon een gezamenlijk probleem, waar je dus ook samen uit moet komen. Je vrije weekend kan ik me heel goed voorstellen, heb hier de afgelopen 4 jaar 1 keer een avondje voor mezelf gehad, omdat mijn ex de kinderen niet wil opvangen. Je kunt mensen echter niet dwingen, exen niet en pubers ook niet.

Pubers

Houd er rekening mee dat je dochters steeds meer een eigen leven gaan leiden, waarin hun ouders eigenlijk van ondergeschikt belang zijn. Hun eigen sociale kring wordt veel belangrijker. En als vader dan zo ver weg woont dat ze, wanneer ze bij hem zijn, niet meer mee kunnen doen in die kring ze al snel geen zin meer zullen hebben om naar hem toe te gaan. Zeker als papa dan ook nog in een plaats woont waar voor hen niks is. Mijn ex verhuisde naar een heel klein dorp. Met niks in de buurt en zelfs slecht internet.. drama..;-) Ze waren het al snel beu.

Troost je maar met het idee dat je ex het over hemzelf heeft afgeroepen en nu een deel van je dochter's jeugd gaat missen. En richt je op het idee hoe je kinderen daarin te begeleiden.

Anoniem

Ik vind jouw reactie vrij kort door de bocht. Hij heeft idd een oplossing. Eentje waarvan hij weet dat de kinderen het niet leuk vinden. En daar gaat het me om. Hij doet waar hij zin in heeft en boeit hem niet zo wat de consequenties zijn.
Dat mijn kinderen zelf hun gang gaan de komende jaren is niet relevant, dat begrijp ik ook wel. En ik hou me wel aan het convenant omdat ik anders over mijn eigen grenzen ga. Ik heb al vermeld toch dat mijn kinderen voor alles gaan? Dus mocht het zo zijn dat ze echt niet meer willen ga ik ze niet dwingen.

Anoniem

En een dagje minder weekend, ja dat is prima maar waar haal ik dan de rust voor mezelf?
Sorry ik vind dat je heel makkelijk praat anoniem. Word er zelfs een beetje kribbig van.
Ik ben 4/5 dagen weg van 8-18.30 en dan is het t makkelijkste om een dagje minder weekend zonder kinderen als prima te accepteren. Nee dus.

Hoezo?

Hoezo is mijn reactie kort door de bocht en aanleiding om zo kribbig te reageren? Zo bedoel ik het niet namelijk.

Misschien had ik het al geschreven, maar ik ben zelf ook alleenstaande moeder met 2 pubers en nog een kind dat bijna gaat puberen. Mijn ex Is 4 jaar geleden vertrokken en heeft sindsdien de kinderen nog nooit opgevangen. Familie en vrienden heb ik hier in de buurt niet en de afgelopen 4 jaar heb ik slechts 1 keer een avond voor mezelf gehad. Kinderen samen iets langer alleen thuis laten is gegarandeerd ruzie. Geloof me, ik kan me echt wel voorstellen dat iemand af en toe een keer de tijd voor zichzelf nodig heeft. Die heb jij in ieder geval wel.

Maar is de tijd voor jouzelf zo belangrijk dat als je kinderen echt die kant niet op willen, dat ze dan toch moeten?

En je kinderen vinden de oplossing van hun vader niet prettig? Dus dan moet vader maar dingen veranderen? Moet alles de kinderen helemaal naar wens worden gemaakt? Ik zit daar toch wat anders in. Ik heb heel veel voor mijn kinderen over, maar wij hebben bijvoorbeeld niet eens een auto. Mijn kinderen hebben ook lang niet altijd zin om weer ergens met de trein heen te gaan, maar soms moet je je gewoon aanpassen aan de omstandigheden en niet alle omstandigheden hoeven bij de kinderen aangepast te worden.

De ouders zijn gescheiden, daar hebben de kinderen geen verantwoordelijkheid voor. De kinderen onder druk zetten om het maar met vader uit te zoeken die niet thuis geeft, moeder geeft ook niet thuis, vind ik niet kunnen. Er zou toch in elk geval 1 volwassene moeten zijn die er gewoon voor ze is.

Anoniem

Nee als het er op aan komt mogen ze van mij thuis blijven. Graag zelfs want dan ben ik van het geneuzel af. Maar dat kan/mag niet. Ik mag mn kinderen niet thuis houden want dan ben ik diegene die de afspraken niet nakomt...

AnneJ

Ik geef wel thuis, de vader in dit geval niet, of niet echt. Ik probeer dit op te lossen maar dat gaat niet zo makkelijk...

"kan/mag niet"

Het kan zijn dat ik iets heb gemist, ik heb niet alle postings in dit draadje gelezen. Maar even een juridisch praatje.

Een omgangsregeling geldt en daar moeten mensen zich aan houden. Tot zover de theorie. Maar de praktijk is soms weerbarstig. Omstandigheden veranderen, en wat een goede regeling was in 2014 is dat misschien niet meer in 2018. Om allerlei redenen.

Als een ouder de omgangsregeling niet meer nakomt met een beroep op die veranderde omstandigheden, en de andere ouder is het daar niet mee eens, dan zal die andere ouder desnoods naar de rechter kunnen stappen. Dat doet natuurlijk lang niet iedereen. Maar hoe dan ook: als de zaak voor de rechter komt, dan zal die op basis van de huidige omstandigheden oordelen. Waarbij kinderen van 12 jaar en ouder ook hun zegje mogen doen.

Wil je het als ouder helemaal netjes doen, dan dien je zelf een verzoek tot wijziging van de omgangsregeling in, maar je kan ook gewoon uitleggen waarom de oude regeling niet meer werkt en dan afwachten.

Met alimentatie ligt het anders: als die door de rechter is vastgesteld, kan de beslissing door de deurwaarder ten uitvoer worden gelegd zolang er geen nieuwe alimentatie is vastgesteld. Maar dat is een geldvordering, en dan is tenuitvoerlegging een stuk eenvoudiger. Op kinderen is het lastig beslag leggen.

Groeten,

Temet

Temet

Bedankt voor je uitgebreid reactie Temet.
Ik heb inmiddels vader 2 berichten gestuurd of hij data in de groep wil gooien om een en ander te bespreken maar hij negeert de berichten. Ik wacht nog even af en dan schakel ik de mediator in. Misschien dat hij dan de ernst van de zaak in ziet. Anders weet ik het ook niet meer...

ernst?

"Misschien dat hij dan de ernst van de zaak in ziet."

En toch hè... hoe groot is het probleem nu eigenlijk? We hebben het over pubers. Die een keer i.p.v. de auto met het OV moeten reizen. En dan die avond om 21 uur arriveren.

Ja, het is ongetwijfeld best vervelend. Het is natuurlijk fijn als je met de auto wordt opgehaald. Maar het probleem is zo groot als je het zelf maakt. Reizen met de trein is natuurlijk helemaal geen ramp, en dat doen ze op de zondag ook al. Een boek mee, opgeladen telefoon, eventueel een laptop, huiswerk... Treintijd kun je over het algemeen nuttiger besteden dan autotijd.

Dat de kinderen er even van balen: logisch. En dat mag. Maar jij kan ze niet behoeden voor tegenslag zo nu en dan. En dat hoef je ook helemaal niet. Er is feitelijk niet zo veel aan de hand toch? (en volgens mij al helemaal geen reden om aan te nemen dat dit het einde van de omgangsregeling betekent).

Bicyclette

Het is de combinatie van alles. Het niet nakomen van de gemaakte afspraak, dat hij voor het vervoer zou zorgen.
Ik moet na mijn werk naar huis, de kinderen ophalen, meteen door naar het station, en ben om 20.00 weer thuis.
Het gegeven dat de kinderen pas rond 21.00 daar zijn terwijl ze normaal rond etenstijd daar zijn. Dat ik moet vliegen op mijn ‘vrije’ avond zodat hij niks hoeft te regelen voor die dag zodat zijn vriendin de auto eventueel in nood kan gebruiken.

Het daadwerkelijke probleem is niet immens groot, dat geef ik toe. Toch vind ik dat het zijn taak is dit op te lossen maar aangezien de kinderen van hier naar daar reizen word het nu wel mijn probleem gemaakt.

De ernst van de zaak bedoel ik mee dat hij naar mijn idee niet snapt dat hij er heel makkelijk vanaf komt.
Maar misschien moet ik zoals hier al werd genoemd me er maar in berusten dat ik de situatie niet kan veranderen (en dat het gewoon een egocentrische paardekop is)