U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
hoe te reageren Vragen over afwezige vader
Ik heb kleine kinderen en voed dezen zonder hun vader op.
hun vader is totaal niet in beeld.
de reden hiervoor is dat hij lijdt aan een ernstige psychische ziekte (paranoïde chizofrenie). Hij heeft 100% zijn best gedaan om een echtgenoot en vader te zijn, en paradoxaal genoeg is het totaal uit beeld zijn het beste dat hij voor ons kan doen. Ook ik heb mijn best gedaan voor ons huwelijk, en daarna voor contqct met hem en onze kinderen. Echter, dit bracht zulke grote gevaren mee (onderzoek van de kinderbescherming inclusief, wat ik nooit meer wil mee maken), dat de situatie zoals het nu is het beste is voor ons allemaal.
na verloop van tijd heb ik hier vrede mee gekregen. Ik ben tevreden, gelukkig met ons leven en zielsblij met mijn kinderen. Met mijn kinderr gaat het goed, ze zijn vrolijk, ontwikkelen zich goed en hebben hun vader nooit gekent (ze waren jonger dan 1,5) waardoor ze deze niet persoonlijk missen.
Ik hou van hun vader, ik ben hem dankbaar dat ik door hem alle vreugde mag kennen die onze kinderen mij brengen, maar ik hoef geen enkel contact meer met hem, noch een omgangsregeling voor kijn kinderen, puur omdat ik uit ervaring weet dat dit niet haalbaar is en tevens zeer risicovol (noch wil ik een nieuwe relatie, ik ben nu al enkele jaren zonder een partner met mijn kinderen en ben van plan dit zo te houden).
Alvast bedankt.
waar ik nu tegenaanloop is het volgende:
Het komt geregeld voor dat mensen mij vragen naar de vader van mijn kinderen. Informeel, zoals de buurman: waar is hun vader eigenlijk? Of de vader van een vriendje van mijn zoon.
maar ook meer formeel. Zo krijg ik elke keer op het consultatiebureau de vraag of er contact is met hun vader en worden er suggesties gedaan hoe ik contact tot stand kan brengen. Of op de scholen van mijn kinderen, moet ik natuurlijk uitleg geven waarom er geen 'ouder 2' is.
ik reageer meestal kort. Informeel zeg ik dat hij weg is. Formeel geef ik wat meer uitleg, dat hij ziek is en dat hij psychisch ziek is.
Ik krijg vrijwel altijd zeer medelevende reacties, biijvoorbeeld hoe vr eselijk dit voor kij is, hoe zwaar, hoe erg, of dat ik in de steek ben gelaten ect. Bij het cb kreeg ik zelfs een speciaal traject aangeboden voor kijn kind enkel omdat hij geen vader heeft. Dit traject ismvoor kinderen met een ontwikkelingsachterstand en dat heeft hij totaal niet.
kortom, ik voel mij als alleenstaande moeder min of meer gestigmatiseerd, waarmee ik bedoel dat er tal van aannamens over mij (en zelfs kijn kinderen) worden gedaan die ik helemaal niet zo ervaar en waarvan ik vrees dat mijn kinderen dit zo gaan ervaren puur door de manier warop men met mij in hun bijzijn over hun vader praart (" is hij zomaar weg gegaan? Wat een vreselijke man" / "dat moet voor jou ok wel heel zwaar zijn zeg " ect.).
Ik wil advies vragen over hoe ik op deze (goedbedoelde) opmerkingen kan reageren.ik wil graaag zo reageren dqt het mijn kinderen geen onnodig negatief beeld van ons gezin geef, en dat ik mijn eigen integriteit behoud.
Probeer eens wat
Ik denk dat het nog niet eens zo'n punt is wat je kunt zeggen maar dat je er zo onzeker van wordt. Ik denk dat je echt een moeilijke tijd achter de rug hebt maar laat je niet gek maken.
De vader van je kinderen woont in een psychiatrische instelling en is te ziek om contact te onderhouden. Voorlopig laten jullie het rusten.
Heb je geen vader, broer of oom die met je mee kan gaan als je naar het CB of dergelijke instellingen gaat?
Laat zien dat je er niet helemaal alleen voor staat want dan ben je kwetsbaar voor ongewenste bemoeizucht en bemoeizorg. Men kan de zorg van jou voor je kinderen niet overnemen maar is maar al te bereid om er van alles van te vinden.
En houd je rug recht. Meer uitleg is niet nodig. Het leven is niet altijd een sprookje voor iedereen en toch is het zo goed.
Zomaar
Je roept zelf die vragen over je op als je onduidelijke antwoorden geeft over hun vader. Het is geen schande om ziek te zijn, daar kun je beter eerlijk over zijn.
Hopelijk kun je de kinderen wel over hun vader vertellen en kunnen ze foto's van hem zien. Want voor kinderen is het ook lastig te begrijpen.
Kom voor hem op en presenteer je sterk
Ik denk dat je niet wilt dat je kinderen opgroeien met de gedachte dat hun vader ze in de steek gelaten heeft, dus dat zou ik tegenspreken. Ik zou gewoon zeggen dat hun vader ziek is en niet voor ze kan zorgen en dat dat natuurlijk in de eerste plaats vooral voor hem erg is. Natuurlijk is het ook voor jullie wel eens verdrietig, maar gelukkig gaat het goed met jullie en hebben jullie een fijne familie en fijne vrienden die jullie helpen als dat eens nodig is.
hun vader
Ik zou bij officiele instanties zo reageren:Hun vader is niet in beeld omdat hij geestelijk ziek is en dit niet aan kan.Verdrietig ja, maar in de steek gelaten nee. Fijn he dat mijn kinderen het zo goed doen... kan dit al,vindt dit leuk en zo een ander onderwerp aansnijden. Gaan ze erover door: Je hebt fijne andere mensen om je heen die de kinderen steunen zou je nog kunnen zeggen.
niet zielig
Bedankt voor de goede tips.
het is inderdaad zo dat ik niet wil dat mijn kinderen opgroeien met het idee dat hun vqder hun in de steek heeft gelaten.
En ook niet met het idee dat het zo vreselijk zwaar is voor mama of dat het heel erg is voor ons (als mijn kinderen het in de toekomst misschien wel heel erg vinden, dan is dat zo, maar ze hoeven het niet aangepraat te krijgen).
Daarvoor is het inderdaad een goed idee om aan te geven dat dit vooral voor hem erg is en dan over te gaan op positieve zaken "maar gelukkig gaat het met ons erg goed, ect."
Het liefst zou ik mijn kindere een positief beeld over hun vader mee geven.
Ik denk
Dat als je een positief beeld mee wil geven je het beste aan kan geven dat het getuigd van heel veel liefde om uit beeld te verdwijnen. Dat papa dat ook t liefste niet zou willen,maar dat hij weet dat het niet anders kan en daarom uit liefde uit beeld blijft.
Later
Het is het beste om je kinderen nu te vertellen hoe het zit. Je kunt ze ook uitleggen dat vader nu ziek is en niet voor ze kan zorgen. Hou er rekening mee dat er een moment komt dat je kinderen meer willen weten en hem misschien wel willen zien. Dat is een logische wens. Wat je ook doet of laat: wees open naar je kinderen. De buitenwereld doet er niet toe.
Adéu
Ik ga even op de van mij bekende botte manier reageren. Zoek een vent. Je bent veel te jong om jezelf tot alleenstaand moederschap te veroordelen. De wereld is vol met aardige mannen die geen vrouw kunnen vinden sommigen daarvan zijn vast geschikt als vader voor je kinderen. Gun ze dat, gun jezelf dat.
ha ha
Nou Ad, heb je soms een vacature of zo? ; - )
Miekemieke
Ja, eigenlijk wel. Ik zit zelf in de IT en er zijn nogal wat ietwat nerdy IT-ers die gewoon niet aan een vrouw komen. In sommige gevallen zeg ik, OK, ik snap het. Maar soms ook gewoon niet. OK, er zit natuurlijk wel ergens een vlekje aan, maar aan wie nou niet?
Voor mezelf zeg ik het niet, zoals ik hier wel vaker rondbazuin ben ik een ongelofelijke geluksvogel op relatiegebied, maar dat maakt het contrast alleen maar groter.