U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Help [net uit elkaar]
hallo
sit is mijn eerste keer op een forum, maar ik heb hulp nodig om dingen te verwerken en te horen dat ik niet gek ben.
Mijn partner en ik zijn nu 3,5 maanden uit elkaar na een relatie van 12 jaar en hebben 2 kids.
Ik heb me sinds de geboorte van mijn dochter drie jaar geleden weinig gesteund gevoeld door mijn parner (wij waren niet getrouwd). ik ben heel erg gaan leven voor mijn kinderen en hij had het daar moeilijk mee. wilde nog veel voor zich zelf doen en met mij zonder de kinderen. ik had aar veel minder behoefte aan en leefde veel voor mijn kids. toen ik zwanger was van mijn zoon. kregen we te horen dat we een kindje konden verwachten met het syndroom van down(dit bleek toch niet het geval) toen hij een huilbaby bleek te zijn. zijn we door de verschillende opvattingen nog meer uitelkaar gegroeid. met de kerst is dit tot een pijnlijk einde gekomen. en heb ik besloten zo niet verder te kunnen. ook mijn partner stond geheel achter deze keuze. we hadden afgesproken wat er ook gebeurt alles moet goed zijn voor de kinderen. We zijn nu net drie maanden verder en mijn ex (zo ga ik hem maar noemen) is al aan het date met een andere vrouw. k kan daaar niet bij en het doet me pijn. Niet dat ik niet achter mijn beslissing sta, maar ik kan nog niet denken aan een andere relatie. Ik zit nog in rouw over deze verliessituatie. hij snap niet dat ik het hier zo moeilijk mee heb. "we zijn toch uit elkaar" is zijn antwoord. ik voel me erg slecht en houd het nog maar net recht.
Zo wat een verhaal. k hoop reacties te krijgen, of dat andere hier ook ervaring mee hebben. Ik weet niet goed hoe dit werkt, maar hoop daar snel achter te komen.
tot snel lipsje
Lipsje
Je wilt van ons horen dat je niet gek bent. Nou, ik denk dat ik dat kan bevestigen, want een gek kan niet zo omschrijven wat er aan de hand is. Of wil je horen dat je ex gek is omdat hij aan het daten is geslagen? Helaas is ook hij niet gek, hij gaat er alleen anders mee om dan jijzelf. En dat is heel menselijk, zeker gezien jij achter blijft met 2 jonge kinderen, waardoor jouw leven er (zo schat ik in) nogal anders uitziet dan het zijne.
Natuurlijk is het voor jou heel pijnlijk dat hij alweer in andere armen ligt, je had zo graag gewild dat jullie als gezin het samen hadden gered. Helaas is dat niet gelukt, en daar gaan verschillende mensen op verschillende manieren mee om.
Hoevaak zijn de kinderen nog bij hem? Heb jij dan tijd om even op adem te komen, en voor jezelf ook dingen te doen?
Lipsje
Jij bent volop in rouw en dat doe je op je eigen manier. Hij doet dat ook op zijn eigen manier... Bedenk je dat de tijd tussen jullie scheiding en een nieuwe relatie, geen graadmeter is voor jullie relatie en het verdriet wat hij heeft omdat de relatie beëindigd is. Bovendien heeft hij nog geen nieuwe relatie, hij is 'alleen maar' aan het daten. Wat niet wil zeggen dat het niet pijnlijk voor jou is hoor, ik weet er alles van.
De meeste mannen steken nou eenmaal anders in elkaar dan de meeste vrouwen. Dat is niet beter of slechter, maar simpelweg anders. Je begint nu, op eigen initiatief, een nieuwe leven. Richt je daar op. Laat hem zijn eigen weg vinden in zijn leven en probeer dat los te laten. De kinderen zullen bovendien ook beter af zijn met een vader die lekker in zijn vel zit.
Doe je zelf wel leuke dingen?
Ja herkenning
Ik geloof niet dat mannen zo zeer anders in elkaar zitten. Wel dat ze veel meer vluchtgedrag vertonen. Ze gebruiken een nieuwe relatie om zich in te verstoppen en de pijn niet te voelen. Hier had ex een maand na het vertellen dat hij wilde scheiden een ander(half dec) dat hoorde ik een maand geleden. Onze kinderen zitten bij elkaar in de klas, dus ik heb haar ook al gezien sinds ik het weet.
Ik probeer de eer aan mijzelf te houden en er voor mijzelf zo wijs mogelijk mee om te gaan. Uiteraard heb ik diepe diepe rauwe pijn, ik wist niet dat je zoveel pijn kunt voelen. Aan de andere kant ben ik veel sterker dan ik ooit verwacht had te zullen zijn. Ik heb bv geen hekel aan haar, en al helemaal niet aan haar kinderen. Ik heb haar ook aangesproken toen ik het wist en haar zag, dat ik geen zin had in spanningen etc etc op school. Ookal deed het daar niet voor, ik kreeg heel veel complimentjes, en die sterkte me erin dat ik het zo goed had gedaan. Ik probeer zoevel mogelijk los te laten en dat is zwaar kost veel pijn en tranen. Het moeilijklste vind ik de kinderen los te laten, zij wonen nl al samen met haar kinderen en die van mij komen daar nu af en toe ook slapen. En komen met vrolijke verhalen terug, want hij speelt nu de gezellige leuke papa. Ja ik ken ook zijn andere kant, die egoistische kant. Maar daar zeg ik niets over, de kinderen komen er helaas wel zelf achter hoe hij ook is. Ik laat ze heerlijk hun verhaal vertellen en ben enthousiast voor hen, ik gun ze nl een leuke tijd. Maar het doet intense pijn en die probeer ik voor mijzelf te verwerken.
Iemand zij, als jij het lef hebt de pijn en de crisis aan te gaan, kom je er veel sterker uit. En ookal voelt het vaak niet zo, ik kom er inderdaad sterker uit. Mijn zelfbeeld groeit met de dag, ik vind mijzelf ondanks al mijn gebreken een goeie moeder en een leuk tof mens. En dat heb ik nog nooit in mijn leven zo gevoeld.
Grijp je kans en maak er wat van voor jezelf.
Heel veel knuffels en liefs Muizemeis
ps wij waren 25 jaar samen en hebben twee kinderen samen