U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Half jaar na scheiding, wanneer verteld vriend zijn kinderen over onze relatie?
Hai allemaal! Ik heb wat advies nodig denk ik..
Ik ben inmiddels 8 maanden gescheiden (en woon al die tijd ook al op mezelf). Mijn ex en ik heb co-ouderschap over zoontje van 3. Ik heb sinds een half jaar een vriend die nu een maand of 6 gescheiden is met 2 kids (van 9 en 12). Allemaal behoorlijk snel achter elkaar gegaan dus. De tijd dat wij een relatie hebben, ben ik niet zichtbaar en weten onze exen en kinderen niet dat vriend en ik een relatie hebben. Dat betekent dat we niks samen kunnen doen, we zitten dus ook alleen maar bij elkaar thuis..af en toe eten we samen maar meestal niet. We fietsen met een omseg naar elkaars huis toe om maar te voorkomen dat iemand ons ziet. Het voelt voor mij alsof ik zijn minnares ben, een buitenvrouw die geen plek in zijn leven heeft. Nu begrijp ik uiteraard dat zijn kids pas een half jaar geleden te horen hebben gekregen dat hun ouders uit elkaar gaan en dat dat voor hun afschuwelijk is! Ik snap dus ook dat het vertellen dat 'papa iemand ontmoet heeft die hij heel aardig vindt' nog niet aan de orde is. Tenminste, vriend wil het voorlopig nog niet aan zijn kids vertellen. Zijn ex maakt hem niet uit, gaat echt mijn zijn kinderen.
Zijn er hier mede-forummers die dit herkennen? Ik zou heel graag willen weten hoe jullie hier mee om gegaan zijn. Vast bedankt!!!
RE: Gerber
Ha Gerber, wat schrijf je dat treffend.... dank je wel!
Ik vind vriend ook behoorlijk obsessief als ik eerlijk ben. Wel een mooie om over na te denken 'begin van herstel is te vinden bij de bron van de pijn'. Voor mij is die bron wel vrij duidelijk ja..... maar de bron van vriend's pijn ligt heel ergens anders.... hij vindt dat hij zijn zoons de pijn aangedaan heeft, het verdriet van het opgebroken gezin. Ergens is dat ook zo omdat hij het geïnitieerd heeft.... toch stond zijn ex een aantal jaren geleden ook al met haar koffers in haar hand omdat het niet meer ging. Toen hebben ze niet doorgezet. Nu dus wel en dat is zijn 'schuld'.
Het verdriet van zijn kinderen doet hem pijn. Het doet hem pijn dat hij niet meer uitgenodigd wordt voor verjaardagen van hun oude groep bekenden, hij mist zijn huis en haat het huis waar hij nu woont. Hij heeft dus een hoop pijn, verdriet en frustratie. En dus een vriendin die verdriet heeft om wat hij doet. (of ja... wat hij dus vooral NIET doet 
Ondertussen bouwen wij inderdaad helemaal niks op, we komen geen stap verder terwijl onze relatie toch al een half jaar duurt.
Ik ben heel erg geneigd om elkaar minder te gaan zien als hij terug is van vakantie want ik trek deze situatie niet zo heel best. Ik ben verdrietig maar ook boos. Ik denk dat als we elkaar minder zien, ik minder met de hoop leef dat hij me volledig aanwezig laat zijn in zijn leven. Hij appte gisteravond nog 'Hoe kunnen we hier uitkomen. Ik wil met je door.' Ik heb teruggestuurd dat ik niks meer durf voor te stellen of te zeggen omdat hij zich dan onder druk gezet voelt. Dat zei hij nl voor hij op vakantie ging... hij wilde het eerst op vakantie gaan vertellen aan zijn kids maar ineens toch niet omdat ik hem onder druk zette. Ik had hem gewoon verteld wat ik van de situatie vond maar dat voelde hij als 'onder druk zetten'.
Ik heb trouwens niet het idee dat zijn kinderen veel boosheid ervaren bij zijn ex maar dat weet ik niet echt.
Hij heeft wel meerdere malen aangegeven dat hij zich verscheurd voelt tussen mij en zijn kids. Als zijn kinderen onverwacht bij hem zijn op een avond dat wij eigenlijk hadden afgesproken, durft hij mij dat niet te vertellen.... bang voor mijn reactie. Dus die kool en die geit.... gaan zeker op voor hem! Maarja...misschien geef ik hem wel te weinig vertrouwen om het tegen me te durven zeggen.
Wel fijn om te horen dat jouw kids het zo opgepakt hebben. Is jouw ex nog samen met die vrouw? En heb jij eigenlijk een nieuwe liefde?
ps: ik zal de titel van dat boek even googlen, dank je!
RE: Gerber II
Gerber sorry, ik zie dat je inderdaad een relatie hebt.... je hebt het uitgebreid beschrven in je stukje over het verdriet om je 'oude leven' wat niet meer is.....
Ander perspectief
Hollie, je hebt denk ik wel een beetje een beeld waar de bron van jouw pijn zou kunnen liggen. Het is daarbij fair, om ook te bedenken waar die van jouw vriend ligt. Jouw vriend appte jou een bericht, heel waardevol; hij wil met jou werder, maar weet niet hoe. Hou je vast aan dat eerste deel, en leer daarop te vertrouwen.
Vanuit dat vertrouwen proberen te begrijpen dat het ongetwijfeld voor jouw vriend een zoeken is, hoe hij vader kan en wil zijn. De grote vrees van heel veel vaders is, dat zij op de een of andere wijze vervreemden van hun kinderen. Of erger nog, dat kinderen het kontakt verbreken met vader. In mijn nabije omgeving ken ik tenminste 3 vaders die hebben moeten ervaren dat hun kinderen zich van hen af keerden. In alle gevallen was daar ook een gekwetste en verdrietige exvrouw, die haar kinderen deelgenoot maakten van haar verdriet. Ik zei al, tijd is je vriend, en ook voor deze drie vaders kwam het moment, dat de kinderen weer kontakt zochten, maar het zijn uiterst pijnlijke ervaringen.
Jullie zijn beiden niet lang gescheiden. Wie weet zoekt jouw vriend manieren om zijn vaderrol te funderen, zijn band met zijn kinderen goed te houden, juist uit vrees ze te verliezen. In zijn huwelijk zou de omgang met de kinderen toch heel anders geweest zijn, dan in deze situatie waar hij de zorg alleen draagt op zijn zorgdagen. Ik weet het niet. Het pleit in mijn ogen enorm voor hem, dat hij de zorg voor zijn kinderen niet te grabbel gooit, maar daar in wil investeren. Ik zie dit bij mijn vriend ook gebeuren, en stiekem ben ik daar apetrots op!
Dit maakt jouw frustratie natuurlijk niet minder groot, maar er zijn denk ik echt wel manieren om hier op termijn uit te komen, Probeer samen te achterhalen waar hij het meeste bang voor: wat gebeurt er, wanneer de kinderen boos op hem zijn (en misschien ook niet) wanneer ze van jouw bestaan weten? Waar is hij dan bang voor? En wie weet helpt het, om dit eens voor te leggen aan een familietherapeut, iemand die geschoold is in processen van loyaliteit tussen ouders en kinderen. Ik noem maar wat. Je kunt er zo veel wijzer van worden, door deze processen te herkennen en te begrijpen. En te leren vertrouwen op je ouderrol.
Goed, voor mijn doen heb ik vaak gereageerd. Normaal lees ik eigenlijk wat mee op dit forum. Maar jouw vraag triggerde mij, omdat het een stuk raakt waar ik zelf ook veel vragen en verdriet bij heb gehad. Maar waarvan ik nu zeg, dat dit proces mij ook heel veel heeft opgeleverd aan inzicht, begrip en liefde voor de diverse kringen van families om mij heen. Dat wens ik jou ook toe!
RE: Ander perspectief
Gerber ik vind het ontzettend lief en constructief, de manier waarop jij mijn probleem bekijkt en beschrijft. Door jouw (laatste) verhaal zie ik het weer meer met een open vizier..... ik zat zo in mijn verdriet/ ongenoegen/ teleurstelling.... dat ik het echt heel moeilijk vond om het weer open te gooien. ik moet het alsnog zelf doen maar even een andere invalshoek is wel heel erg prettig. Vooral het kijken (en bespreken) naar/van de bron van Vriend's pijn is een eye opener. Het klinkt zo simpel, waarom denk ik daar niet aan... maar ik zwelgde (zwolg?) even in mijn eigen (negatieve) gevoel.
Ontzettend gaaf trouwens dat het jou zoveel opgeleverd heeft en dat jullie zo met elkaar om kunnen gaan (alle families in jouw leven).... daar is begrip, acceptatie en tijd voor nodig. niet met oogkleppen op doorstieren en je eigen gelijk willen halen. Mooi om te lezen.... hoop dat ik op termijn, net zo ver ben als jij ;-)
Je staat altijd op nummer twee als er kinderen in het spel zijn.
Tenminste, zo zou het moeten zijn. Zelf zou ik alleen nog een man in mijn leven toelaten als die zou accepteren dat mijn dochter belangrijker is dan wie dan ook. Niet dat ik geen tijd zou inruimen of aandacht zou hebben voor die nummer twee maar met kinderen tot pakweg zestien jaar of als er een nog verse scheiding op de achtergrond meespeelt, zijn de mogelijkheden nou eenmaal beperkt. Andersom zou ik me ook zo opstellen. En wachten op betere tijden (waarmee ik bedoel: tijden waarin je minder beperkt bent om bij je geliefde te zijn). Als een relatie aanvoelt alsof het voor de rest van je leven is, dan neem je die paar schaarse jaren toch voor lief?
StaVaZa
Sinds de terugkomst van vriend-lief is de situatie volledig veranderd! Hij heeft het tegen zijn ex gezegd, ze reageerde op zich positief en sindsdien is hij helemaal voor samen dingen doen. Zijn kids heeft hij het nog niet verteld maar toch... uit eten, naar de film, drankje op het terras.... Hij heeft het nu over husje kopen, samenwonen.... echt hoor... en ik heb niet eens iets gezegd!! We hebben er uiteraard wel een gesprek over gevoerd want het was allemaal te heftig om onbesproken te laten. Maar het is echt totaal anders dan voordat ie op vakantie ging. Blije Hollie hier!
Hey wat fijn zeg!!!