Gevolgen van 1 ouder niet meer zien?

Vorige draadje, wat meer info

http://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/terugtrekken-blijven

Post 29 en verder

foutje

Mijn eerste post was 26.

Overigens krijgt hun dochter binnenkort wel psychologische begeleiding. Ik hoop dat ze daar haar mond durft open te doen, want dat durfde ze blijkbaar bij de vorige psych niet. Beide ouders worden ook (apart) uitgenodigd voor een gesprek en krijgen eventueel begeleiding. Ik heb nog een beetje hoop dat daar iets positiefs uit komt. Dat heb ik ook tegen mijn vriend gezegd, maar hij gelooft er niet in. Hij is er heilig van overtuigd dat het zwartmaken ook daar zal doorgaan. Ik hoop dat een ervaren psycholoog daar doorheen prikt.

Moeilijk

Een advies kan ik wel geven:

Al ziet hij zijn kind weinig tot niet het is wel belangrijk om later als ze volwassen is te kunnen laten zien dat hij aan haar heeft gedacht. Maak een koffer/doos/kastje met allerlei dingen die hij misschien wel wilde geven, met haar wilde doen. Gaan jullie bijvoorbeeld op vakantie zonder haar: maak dan een paar mooie foto's, maak er een leuk verhaal bij en bewaar dat voor haar. Op die manier kunnen jullie haar later in ieder geval laten zien dat zij wel altijd in jullie gedachten was en dat jullie haar er graag bij hadden willen hebben. Bewaar kaartjes die je haar zou willen sturen enz.

Of het voor zijn kind nu goed is om hem niet te zien is heel moeilijk te beantwoorden. Ik hoop dat een therapeut daar meer zicht op krijgt.

Ik wil jullie in ieder geval heel veel sterkte wensen.

Bevestiging

Ik kan me zo goed voorstellen dat je denkt dat je het gewoon niet meer wil. Niets meer mee te maken. Altijd strijd, altijd bizarre taferelen. Dodelijk vermoeiend al die negatieve onvoorspelbaarheid.
Dat heeft niets met je kind te maken maar met je eigen grenzen. Maar vanwege je kind ga je er dan toch maar weer overheen.

afschuwelijk dilemma

Ik begrijp je vriend. Ik heb vroeger een man gekend die ook kapotgetreiterd is door zijn ex en uiteindelijk besloot afstand te nemen. Hij kón niet meer en de kinderen leden er zichtbaar onder.
Toen zijn kinderen net volwassen waren zochten die toch weer contact, maar die man was toen al heel erg ziek en stierf kort daarna.

Wij (als verre familie) hebben die kinderen toen vaders kant van het verhaal verteld, want ze hadden toch wel een verknipt beeld van hun vader, ontstaan uit de verhalen van hun moeder en de schim van de man die hij op het laatst was (heel zwaar gehandicapt door zijn ziekte).

Mede door deze ervaring hoop ik dat je vriend toch kan blijven volhouden, zeker nu er een psych in beeld is. Misschien prikt die wel door die ex heen. Maar vooral omdat "later" ook wel eens te laat kan komen, zoals bij de man die ik kende.

Ik weet niet wat wijsheid is. Afstand nemen om het kind rust te geven, of toch vol blijven houden ook al ga je als ouder kapot door de geintjes van je ex

Afschuwelijk.

Ouderverstoting?

Al googlend vond ik dit: http://www.shantih.nl/blog/blog/98-gespleten-loyaliteit-en-pas-ouderverstoting-zeer-schadelijk-voor-een-kind

Ik ben geschokt, ik herken vrijwel het hele verhaal en bijna alle symptomen. Sommige kan ik niet weten omdat ik er niet bij ben, maar vermoed ik wel uit de verhalen van zijn dochter. Nu ben ik helemaal overtuigd dat hij eerst nog uitgebreid met de nieuwe psycholoog van zijn dochter moet gaan praten! Of hij daar geloofd wordt is nog de vraag, maar dat heeft hij het in elk geval geprobeerd.
Deprimerend is dit zeg...

Het pesten zal niet stoppen

Ook al zal je vriend niet stoppen, de aanklachten, het pesten zal niet stoppen.
Zijn ex wil maar een ding en dat is hem laten lijden, hem pijn doen.

Aangrijpend dit

... temeer of juist omdat ik het zelf herken. Mijn vader heeft zoiets gehad met zijn 2e vrouw waarvan hij gescheiden is. De 2 kinderen uit dat huwelijk (mijn halfbroer en halfzus) werden ook tegen hem opgezet door zijn ex-vrouw. Ook de omgangsregeling werd niet nagekomen. Dit is uiteindelijk tot zijn dood aan toe zo gebleven. Ik weet dat ie er ontzettend veel verdriet om heeft gehad en ja, ook hij nam na een aantal jaren het besluit om dan maar de knoop door te hakken en het contact helemaal te verbreken.

Ik herken dat gedrag (helaas) ook wel wat. Liever uit het zicht en niet meer voelen, dan telkens de pijnlijke confrontaties aan te gaan. Bijv in het verleden met verbroken relaties vond ik vriendschap houden best lastig. Dan maar helemaal geen contact meer.

Uiteindelijk is het nooit meer wat geworden tussen mijn vader en zijn 2 'verloren' kinderen en ze weigerden ook op zijn begrafenis te komen. Hoewel ik zelf ook vrijwel geen contact met ze had, heb ik daarna het contact helemaal verbroken.

Verder zijn mijn ouders gescheiden (zijn 1e vrouw) toen ik 3 jaar was. Mijn broer en ik zijn destijds bij rechterlijke macht toegewezen aan mijn vader. Contact met moeder werd ons onthouden. Ja inderdaad, wat hij eerder zelf deed, overkwam hem zo'n 10 jaar later zelf ook.

Hoe dan ook, het contact met mijn moeder werd pas weer enigszins hersteld toen ik 14 was. En dat is tot op heden zo. Alleen is dat nooit meer de band geworden die je van een moeder en zoon zou mogen verwachten. We praten wat, ik help haar soms, ook omdat ze ouder wordt. Maar de echte diepe klik is er niet echt, vind ik.

Da's mijn persoonlijk verhaal. Hoeft niet voor iedereen zo te zijn en beleeft ieder op zijn/haar eigen manier.

#CF

Ed en Charlie

Mannen, wat ontzettend triest.
Dit grijpt me zo ontzettend aan, en het gaat niet eens om mijn eigen kind. Het is haast onvoorstelbaar waar mijn vriend mee moet worstelen. Hij laat af en toe wat los, maar wil mij er niet te veel mee belasten en wil er zelf ook niet de hele tijd mee bezig zijn. Tegelijkertijd zegt hij dat hij ermee opstaat en ermee gaat slapen...
Ik vind het zo schrijnend dat een kind als strijdmiddel wordt ingezet en daardoor beschadigd raakt. Met welk doel? De ander kwellen. Het resultaat is een verknipt kind. Nou, bravo hoor!
Ik sta bij mijn vrienden bekend als eeuwige optimist, maar op dit vlak begin ik mijn goede moed te verliezen. Aan de andere kant, dit mag je toch niet laten gebeuren? Tenminste, niet zomaar?

Ja, het is triest

Maar ook weer niet zo dat je leven er door vergald wordt of is. Althans, dat is mijn ervaring. Mensen (kinderen) kunnen heel wat hebben en het vormt je, zoals iedereen op een bepaalde manier gevormd wordt. Het duurt even een paar jaren inderdaad, maar uiteindelijk schik je je weer naar hoe het is. Mensen zijn wat dat betreft berensterk. Put daar moed uit en doe ondertussen "je ding" (je vriend dan en samen) en zoek vooral ook afleiding.

Verder las ik even vluchtig wat reacties en zag er eentje over een soort van bewaardoosje. Super idee, doen! Ik had daar destijds op mijn 14e jaar ontzettend blij mee geweest. En ik zou het zeker heel mijn leven bewaard hebben.

#CF

Charlie

Ik ben blij dat jij toch niet het idee hebt dat je leven vergald is, Charlie. Mag ik je vragen of je vader je moeder ook stelselmatig zwartmaakte? Of hield hij jullie alleen maar bij haar weg? Heb je het artikel dat ik gevonden heb gelezen? Herken je het?

Reactie op AnderNicki

Wie AnderNicki ook moge zijn, blijf het toch wat lastig vinden zo in de loze ruimte lullen.

Heb de link geopend, maar nu effe geen tijd om te lezen, mss later eens. Zag wel direct iets over syndroom en dan beginnen bij mij altijd wat belletjes te rinkelen. Ben niet zo van syndromen, diagnoses en labels.

Mijn vader (en zijn familie) hebben inderdaad mijn moeder altijd zwart gemaakt, maar andersom ging dat net zo! En dat is altijd zo geweest, totdat ik ver over 40-50 jaar was! Uiteraard werd ik dat beu (als twintiger al) en heb daar vele keren wat over geroepen. Mijn broer is wat gematigder en liet het zich aanleunen.

Ik heb later zelf wel het inzicht gekregen, hoe mijn ouders gevoelsmatig in elkaar staken (vader overleden). Maar de echte waarheid kom je gewoon niet achter. De één praat kwaad over de ander (doet moeder nu nog, maar ik kap haar gelijk af!). Je weet gewoonweg niet hoe het nou precies zat.

Maar hoef ik ook niet meer te weten. Heb zelf een gezin waar ik nu met de jongste mijn hoofd vol van heb. Indirect gevolg van mijn eigen jeugd? Wie zal het zeggen. Kan net zo goed van mijn vrouw zijn. Weliswaar een stabiele jeugd (ouders al 60 jaar samen) maar er wordt daar oh zo veel dood gezwegen. Veel onderhuidse onuitgesproken spanningen. Daar heeft mijn vrouw ook wel trekjes van.

Of het is gewoon de eigen persoonlijkheid van dochterlief. Of de sociale omgevingsfactoren. Of een mix van dat alles, wie zal het zeggen.

Kind klem

Sorry Charlie, ik geef al best veel persoonlijke informatie vrij, ik wil niet nog herkenbaarder worden.
Waar dat artikel over gaat, is dat kinderen klem komen te zitten in hun loyaliteit naar beide ouders als het ze niet wordt toegestaan van beide ouders te houden. Dat is vooral problematisch als kinderen niet (zoals jij nu) hun ouders de mond kunnen snoeren. Je snapt en hebt vast ervaren dat dat voor jonge kinderen niet te doen is. Dat KAN (hoeft niet) op latere leeftijd tot problemen leiden. Volgens het artikel is het vooral schadelijk voor kinderen tussen de 9 en 13 jaar. Feit is dat dit kind (bijna 9) er nu al grote problemen mee heeft. Ik hoop dat ze snel weerbaarder wordt.
Ik vind het interessant om jouw ervaringen en mening te horen. Ik besef ook wel dat elke situtie en elke persoon anders is, toch geven andermans ervaringen meer inzicht.

Update, nog steeds dilemma

De zaken zijn niet echt veranderd. Dochter gaat nu naar een psycholoog, maar die weigert de ouders ook in behandeling te nemen, terwijl dat bij de intake wel besproken is. Ze wil zelfs niet doorverwijzen naar een van haar collega's in de praktijk. Aanvankelijk leek het wat beter te gaan met de dochter, ze werd positiever, maar nu is het weer helemaal mis. Zegt dat ze niet meer naar haar vader toe wil. Ja, ouderverstoting ligt op de loer (of is er al).
Mijn vriend wil nu naar zijn advocaat stappen omdat de laatste gerechtelijke uitspraak over het opbouwen van het verblijf van dochter bij hem niet wordt nagekomen, het is nog steeds 4 dagen per maand. En ik, ik zit al van spanning te trillen achter mijn pc als ik dit alleen maar opschrijf. Ik ga nog een rechtszaak niet trekken, vrees ik, en dat heb ik hem ook verteld. Ik wil hem niet chanteren ofzo (als jij rechtszaak begint, ben ik weg) dat lijkt te veel op moeten kiezen tussen mij en zijn dochter, en ik gun hem allebei. Daarbij: wat voor onmens ben ik als ik mijn relatie verbreek terwijl hij het zo zwaar heeft? Ik kom daar echt niet uit. Ik weet het, je moet eerst goed voor jezelf zorgen, maar dit vind ik echt moeilijk.

Keuze

Eerst een advies van mij aan jou. Laat het los. Het is jouw kind niet. Geef je vriend de ruimte om zijn kind te zien en help hem zijn rust te bewaren, maar waarom zou een rechtszaak van hem jou spanning moeten geven.

Als je vriend zijn dochter ziet, heeft hij al een pluspunt. Dochter is in dit geval het kind van de rekening. Rechtszaken gaan jouw vriend niet helpen. Voor hem is het belangrijk om te zorgen voor een gezellig contact met zijn dochter. Samen een spelletje doen, koekjes bakken, over het strand wandelen enzovoort. Hij moet het luchtig houden en laten merken dat hij van haar houdt. Misschien haar een mobiele telefoon geven, waardoor hij wat vaker contact kan hebben. Ik krijg van mijn dochter bijvoorbeeld regelmatig een hartje in de tijd dat ze bij haar vader is. Meer hoeft niet.
Bedenk hoe het contact zou zijn als het gezin in tact was geweest. Dat is wat dochter nodig heeft: onvoorwaardelijke liefde van haar ouders en de ruimte om van beide ouders te houden. Daarbij kan je vriend alleen zorgen voor zijn kant van het verhaal.

Dat dochter zich op een bepaalde manier gedraagt is natuurlijk niet vreemd. Waarschijnlijk heeft zij het gevoel dat ze van mama niet van papa mag houden en andersom. Voor vader is het dus heel belangrijk dat hij dochter laat merken, laat weten en laat voelen dat hij heel goed begrijpt dat dochter van haar moeder houdt. Is dit moeilijk, ja, absoluut. Het liefste zie ik mijn ex van de aardbodem verdwijnen, maar mijn dochter weet dat ik begrijp dat zij van haar vader houdt.

Hoe kunnen jullie de situatie nu beter maken? Pesten is alleen leuk als de andere partij reageert. Dus stoppen met reageren is de remedie, wel alles bewaren en documenteren. Dit laatste is om te gebruiken bij een rechtszaak die wordt aangespannen tegen je vriend. Dus niet om zelf een rechtszaak aan te spannen. Geen enkele rechtszaak gaat deze situatie helpen, het kan wel nog moeilijker worden. Kweek een dikke huid en wapen jezelf met geduld en een pokerface. Gooi frustratie er op een andere manier uit: ga boksen, hardlopen of drummen.

Daarnaast: bouwen aan de band met dochter. Als zij kattig doet tegen hem kan hij gewoon op een rustige manier zeggen dat hij dat niet zo leuk vindt en dat hij liever gezellig doet. Daarna wat leuks gaan doen. Als dochter negatief is over een vriendinnetje kan hij vragen wat zij wel leuk vindt aan het vriendinnetje. Dus niet negativiteit bestrijden met negativiteit, maar opheffen met positiviteit. Leef dochter de goede manier voor. Veel ouders hebben (vaak onbewust) meer: doe wat ik zeg, niet wat ik doe. Veel beter werkt: doe zoals ik doe en zeg.

Afstand nemen is moeilijk

Gelukkig doen we het meeste van wat jij zegt allang. Positief en begripvol reageren, negatieve zaken positief benaderen (dat van dat vriendinnetje gebeurde vorige keer letterlijk zoals jij het zegt). Het lukt mijn vriend alleen niet 100% van de gevallen om rustig te blijven, maar hij werkt eraan. Probeert even ergens anders af te koelen als zijn dochter hem toch provoceert en zich dan te realiseren dat zij al die dingen alleen maar zegt vanwege het loyaliteitsconflict. Het gaat al veel beter dan toen ik hem leerde kennen.

Zelf loslaten, dat is een ander verhaal.
Ik ben niet boos op moeder, en moeder niet op mij. Ik begrijp niet waarom zij doet zoals zij doet, maar dat kan ik prima loslaten. Ik laat me naar mijn vriend toe ook niet uit over wat ik niet met eigen ogen zie, want ik realiseer me dat vaders blik zeer gekleurd is.
Wat ik moeilijker vind, is toekijken dat een kind waar ik ondertussen ook van ben gaan houden volledig de vernieling in wordt gedraaid. En de spanningen van mijn vriend, daar heb ik ook last van, ook als hij ze niet uitspreekt. Ik voel ze. Ja, ik ben zo'n gevoelig typje.
Ik sport al flink, ik neem soms al fysiek afstand door minder naar hem toe te gaan, doe leuke dingen voor mezelf en met mijn kinderen, maar er zijn en blijven grenzen aan wat ik kan verdragen. En tegen die grenzen begin ik op te lopen.

Ook daar kun jij je tegen wapenen

Je kunt je leren afsluiten van het gevoel van spanning. Wees je bewust dat elke emotie vooraf gegaan wordt door een gedachte en gedachte kun je sturen.

Als jij geen problemen hebt met moeder en moeder niet met jou is het wellicht een idee als jij een tijdje het contact overneemt. Dus als er zaken geregeld moeten worden dat jij hiervoor het aanspreekpunt wordt.

Daarbij kan je vriend natuurlijk gewoon zelf hulp vragen via de huisarts voor zijn problemen. Voor mijn dochter werkte het bijvoorbeeld heel goed als zij mij probeerde te provoceren dat ik tegen haar zeg dat ik heel veel van haar houdt, maar haar gedag niet zo leuk vindt. Nu (dochter is ondertussen 14) hoef ik dat niet eens meer te zeggen. Als ze dwars is, dan ga ik naar haar toe en geef ik haar een knuffel. Meestal resulteert dat in een huilbui van dochter, waarna we daarna rustig kunnen praten over wat haar dwarszit.

Conflicten en spanningen

Bedankt voor het meedenken Paddington. We zitten voor een flink deel hetzelfde in elkaar, denk ik.

Ik zal mijn vriend eens vragen wat hij ervan zou vinden als ik het contact met moeder overneem. Meestal zegt hij dingen als: ja maar jij kent haar niet zoals ik haar ken, of: dat kun jij je gewoon niet voorstellen/jij bent zo naïef hierin en dan wimpelt hij mijn voorstellen (d.w.z. compromissen, of overleg als moeder iets eist) van de hand. Ik zie dus wel dat het juist handig kan zijn dat ik het overneem, omdat ik niet met zo'n giga-vooroordeel tegenover moeder zit.
Maar heel eerlijk gezegd heb ik er bijzonder weinig zin in. Ik heb een grote weerstand tegen nutteloze conflicten en ik ben bang erin meegezogen te worden. Mijn natuurlijke reactie is het ze lekker zelf te laten uitzoeken. Daar zijn ze allebei helaas heel slecht in. Ik had gehoopt dat ze allebei hulp zouden krijgen, maar dat lijkt er nu niet in te zitten.
Mijn vriend praat al jaren met de huisarts, die de huisarts van het hele (ex-)gezin is. Die zegt doodleuk dat moeder pas ophoudt als dochter het huis uit gaat (daar was ik bij, toen hij dat zei). Mijn vriend krijgt soms kalmeringspilletjes mee, die hij gelukkig niet structureel neemt. Psychologische hulp heeft hij ook al gehad, maar dat hielp niet omdat het niet echt klikte met de behandelaar. Hij wil zelf graag meer hulp, maar dat wordt nu geweigerd. Hij zou naar een andere praktijk kunnen gaan, maar hij wil zo graag dat de behandelend psychologe van zijn dochter en de behandelend psycholoog van hem (en in een ideale wereld die van zijn ex) samen een beeld van de situatie opbouwen en samen aan een geheeloplossing werken. Zodat de conflicten verdwijnen.

"Wees je bewust dat elke emotie vooraf gegaan wordt door een gedachte en gedachte kun je sturen." Ik ervaar dat toch andersom: emoties overkomen me, de gedachten of conclusies die ik er vervolgens aan vast hang, en mijn daden, die kan ik sturen. De cursus mindfulness, 2 zelfs, heb ik jaren geleden al gedaan Nu hij nog.
Punt is gewoon: als mijn vriend zo gespannen als een riet is, dan ik daar niet gezellig ontspannen naast zitten. Dan helpen positieve of relativerende gedachten geen zier. Ik sleep hem dan mee naar buiten: wandelen, dingen doen, ontspannng zoeken, maar dat helpt altijd maar een beetje en eventjes.

Wat jij aangeeft over emotie dacht

ik ook altijd. Maar uit onderzoek is gebleken dat het echt andersom is.

Mindfullnes zou hem kunnen helpen en dan met het vervolg compassietraining :-)