Ex wil bij overlijden mijn zoon bij een voogd dumpen..??kan dat?

geen zorgen voor de dag van morgen

Regel nu eerst die erkenning, anders ben je sowieso geen familie van je zoon.

Dat ga ik uiteindelijk ook doen, we werken hard aan onzelf, en kijken dan of we weer samenkomen.
Aangezien ze niet meewerkt nog, moet de erkenning via de rechter. Ze heeft aangegeven dat als ik naar de rechter stap t hard tegen hard zal gaan. Dus ja, wat moet ik als we elkaar nog terug willen en werken aan herstel. Ik wil dat niet in de war gooien Door een rechtszaak.

Herstel

Jullie kindje is een half jaar. Hoe lang zijn jij en je vriendin samen geweest? Je hebt het over huilbaby, stress, relatieproblemen enz. Moeilijke weg naar herstel. Het gaat goed zolang jij 'naar haar pijpen danst". Nog een 14 jarige zoon met gedragsproblemen.

Je moet samen sowieso een sterke basis hebben om 2 kinderen op te voeden en het samen ook nog leuk te hebben, gaat dit de 2e keer wel lukken? Is er veel veranderd in jullie relatie? Jullie kind is nog maar 6 maanden, dus jullie zijn nog maar net uit elkaar?

Ik krijg allerlei visioenen van een toekomstige knipperlichtrelatie die erg onrustig voor de kinderen is, maar dat is wat ik lees, of denk te lezen.

Voor mij is t probleem niet of de relatie weer aangaat of uitblijft.
En idd ik wil geen knipperlicht relatie, mocht ik er geen vertrouwen in hebben dan doe ik het niet.

Het gaat me nu puur om de vraag die ik hierboven stel

Een kind afpakken vd vader na haar overlijden zodat de halfbroertjes samen zijn. Zelfs al heb ik mn zoon inmiddels dan erkent.

Zoals zij redeneert, worden kinderen bij een vrouw van verschillende vaders, niet opgesplitst na overlijden moeder, zelfs al hebben de vaders t kind erkent en betalen ze alimentatie. Men kiest 1 voogd en de kinderen blijven samen, en de vaders hebben geen recht op hun kind.

regelen

Ik zou het nu regelen. Hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt. Erkenning maar ook co-ouderschap. Dan ga ik er ook vanuit dat je bereid bent om de zorg voor je kind zonder voorwaarden op je te nemen. En als de rechter het niet vertrouwt, er is gebrek aan samenwerking wat wel nodig is om co ouderschap goed te laten verlopen dan kun je in elk geval je kind om het weekend zien.
Emotionele chantage lijkt me toch een slecht onderhandelingsmiddel. Die weg zou ik niet gaan.
Realiseer je ook dat je vanaf dat moment verplicht bent om alimentatie voor je zoon te betalen als je geen co ouderschap krijgt.

Wettelijk/gevoel

Wettelijk gezien heeft je vriendin dit nu waarschijnlijk alleen voor het zeggen, er is geen erkenning op papier van jou. Zij is alleen voogd op dit moment. Dus wat four zegt lijkt me kloppen, eerst die erkenning.

Gevoelsmatig ben ik het met je vriendin eens, broertjes en zusjes hou je bij elkaar. Zelfs co-ouderschap zou ik niet blij mee zijn bij een baby van een paar maanden. Dus aan mij heb je niet veel, ben ik bang.
Ik begrijp jou wel en de goede bedoelingen, maar ik zie het voordeel voor de kinderen niet. En daarbij speelt toch ook mee dat er geen sprake is van een lange stabiele opvoedsituatie op dit moment. Je vriendin pakt je zoon niet af van jou of dumpt hem na haar overlijden.
Ze plaatst ze in een stabiele situatie en ze blijven samen, haar zus kan dit bieden.

Maar in jou geval zou ik kijken wat er wettelijk gezien mogelijk is, ik ben geen advocaat en behoor ook geen rechter te spelen.

Bij mij thuis is t dan ook stabiel, en halfbroer mag ieder weekend komen logeren als hij wil.
Die jongen is ook 14 jaar ouder, dus t probleem van apart wonen zie ik niet. Verschillende vaders in co ouderschap betekent voor mij dat de kinderen na overlijden van moeder ieder naar hun eigen vader gaan, mits de band goed is. Zoveel broers en zussen wonen gesplitst bij vader of moeder, al naar gelang bij wie t kind wil zijn.

Natuurlijk hoort een baby bij de moeder, en deze zal ik zeker ook niet weekenden opeisen e.d.

Dumpen

De situatie dat de moeder van je kind overlijdt doet zich hopelijk niet eens voor. Dan is het vroeg genoeg om er werk van te maken, mits je je kind erkent hebt en een omgangsregeling hebt.
Ik kan me haar zorgen overigens ook wel voorstellen. Maar ook al wonen broertjes apart dat wil niet zeggen dat er geen geregeld contact mogelijk is.

wees gerust

Bij overlijden van de gezaghebbende ouder heeft het de voorkeur om de andere ouder het gezag te geven.
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/ouderlijk-gezag/vraag-en-antwoord/wie-krijgt-het-gezag-over-mijn-kind-als-ik-kom-te-overlijden.html

Uitzondering daarop is als de rechter dat niet in het belang van het kind acht.

Op dit moment ben je nog helemaal niet de andere ouder, je hebt nauwelijks een band met je kind opgebouwd. Dat zijn dus dingen waar je aan moet werken. Niet piekeren over mogelijk toekomstige situaties die hopelijk nooit zullen voorkomen.

Dankjewel.
Ja, dat piekeren, mn zoon missen (zie hem 1x per week ivm afstand waar ik nu woon),...het is een emotionele achtbaan in mn hoofd.
En als t maar vaak genoeg in je leven heeft tegen gezeten dan ga je snel van doemscenario's uit.

Omdat ik er een beetje als een badguy uit zie (tattoos, petje,etc trok ik nogal probleemvrouwen aan qua relaties. En dat terwijl ik een rustige slimme pedagogisch werker ben haha.
Daarom zou ik niet maarzo weer verder willen met mn ex, ik kies nu voor stabiliteit in mijn eigen leven.
Het missen vd kleine en die leegte dat t brengt in mn hart zal ik mee moeten leren leven.

jouw ex

speelt een gemeen spelletje door te suggeren dat jij de relatie verder verknald als je erkenning eist.
Mijn broer zit in dezelfde situatie ongeveer. Ik heb vlg. mij gelezen dat als je het kind niet erkend hebt maar wel duidelijk is dat je de vader bent, het zo is dat je misschien geen officiele inspraak krijgt bij beslissingen in welke school enzo, dat zij dat alleen kan doen. Maar in geval van overlijden moeder en jij de aantoonbare vader, dan kun je wel degelijk het kind bij je hebben. Alleen dan moet je wel nu aan de slag gaan, want als jij geen band hebt opgebouwd en het is ineens zo ver, dan pies je vast naast het potje. Ik ga er daarbij vanuit dat er door de rechter dan gekeken wordt naar het belang van het kind. En het is nooit in het belang van het kind om bij een ' wildvreemde' kerel in huis te worden geplaatst.

eens

Eens met bovenstaande schrijfsters: nu eerst het kind erkennen.

Enne Eppe:
"Omdat ik er een beetje als een badguy uit zie (tattoos, petje,etc trok ik nogal probleemvrouwen aan qua relaties. En dat terwijl ik een rustige slimme pedagogisch werker ben haha."

Als je dat echt weet kun je er iets aan doen om te voorkomen dat je een verkeerde indruk wekt. En als je het echt echt weet, dan weet je dat de vrouwen die op je afkomen misschien niet de juiste voor je zijn. En als je het echt echt echt weet, dan trap je daar als slimme pedagogisch werker natuurlijk helemaal niet in. Misschien is het tijd om je petje af te zetten en bloedfanatiek en -serieus de boel aan te pakken.

En verder geloof ik nooit dat je geen kans maakt als je de boel officieel geregeld hebt.

Waarom?

Tijdens de hele zwangerschap en het leven van je kind heb je geen 10 minuten gehad om de ongeboren vrucht te erkennen of de boel even te regelen. Wat maakt dat je denkt dat je voor een kind kan zorgen?

over hard tegen hard en de reactie van Four

Ten eerste: Four zit er in zoverre naast dat het wel de voorkeur heeft als het kind naar de overlevende ouder gaat, maar dat jij nu juridisch nog geen ouder bent van je kind. Die familieband komt er pas als je je kind erkent.

Als je ex niet wil meewerken moet je inderdaad naar de rechter. Die zal zo'n verzoek altijd toewijzen, tenzij toewijzing het belang van het kind schaadt of het belang van de moeder bij een ongestoorde verhouding met haar kind.
Nu zie ik dit soort procedures vanuit mijn werk meermalen per jaar en ik kan je vertellen dat in de praktijk zo'n verzoek dus bijna altijd toegewezen wordt. Alleen als de vrouw kan onderbouwen dat zij van de erkenning op zichzelf geestelijk zo'n knauw krijgt dat haar kind daaronder lijdt, dan heeft ze een kans. Maar dan is er met haar psychisch het nodige aan de hand. Ik heb zo'n zaak gezien waarbij de moeder allerlei psychische problemen had (asielzoekster met akelige voorgeschiedenis) en vader tijdens de relatie losse handjes had, die erkenning is er uiteindelijk niet gekomen maar moeder zat toen wel tot over haar oren in het hulpverleningscircuit (en ook de gezinsmanager - er was enige tijd een ots - steunde de afwijzing van de erkenning).

Je staat in zo'n procedure dus in principe ijzersterk.
Als zij zich wil verweren zal ze een advocaat benaderen en die zal haar dat ook vertellen. Ik heb nu in korte tijd twee zaken gezien waarin een degelijke procedure halverwege alsnog werd gestopt omdat moeder alsnog met de erkenning instemde - waarschijnlijk niet zozeer omdat het alsnog koek & ei was, maar wel omdat de onvermijdelijkheid ervan werd ingezien.

Erkenning, omgang en gezag zijn wel drie verschillende dingen. Maar die erkenning zou ik wel gaan regelen.

Groeten,

Temet

dat is precies wat ik zeg Temet

Op dit moment is topicstarter formeel nog niets van zijn kind. Dus eerst werken aan die formele en praktische band. Dat is veel belangrijker dan nu speculeren over wat er gebeurd als zijn moeder dood gaat.

Regel je nu niets, dan is het maar goed dat zijn moeder in elk geval de voogdij in een testament o.i.d. geregeld heeft.

Ik vind wel.....

....dat je erg vanuit jezelf redeneert. En dat voor een 'slimme pedagogisch werker.' Die zou moeten weten dat hij vanuit het kind moet redeneren en dat het nooit in het belang van een kind is om als volwassene zo sterk voor je eigen recht op te komen dat je alles onderuit maait.

Ook dat van die verkeerde vrouwen aantrekken vanwege hoe je eruit ziet is kolder. Je hebt toch zelf voor die tatoeages gekozen en je zet toch zelf die pet op je kop? En over dat die moeder zo fout is, waarom maak je dan als slim pedagogisch werker die ook nog eens weet dat hij foute vrouwen aantrekt, een kind bij haar?

Wat betreft als zij dood zou gaan. Geen zekerheid, ook niet met gezag.

Laat ik het andersom zeggen: als je als moeder om wat voor reden dan ook van mening bent dat kinderen niet naar hun vader zouden moeten als je komt te overlijden, kun je een testament opmaken waarin je dit vastlegt. Je weet dan dat er na je dood in ieder geval naar gekeken zal worden. Het is niet gezegd dat het zal gaan zoals vastgelegd, maar er zal wel naar worden gekeken. Meer kun je niet doen. Nou ja, behalve blijven leven dan.