Ex verhuist plots ver weg

Gaan ze hem erg missen?

Nee? Opgeruimd staat netjes. Jammer voor je ex dat de band met zijn kinderen slechter gaat worden, je kinderen overleven het wel.

Een paar vragen

Een vraag: je aat ervan uit dat ex alles zal blijven willen doen zoals het nu was, dus ook de mentoravonden en de omgangsregeling. Is dat wel zo? En hoe belangrijk is alles, een 18-jarige aan een omgangsregeling houden is wel heel erg raar, die komen zelfs bij niet-gescheiden ouders alleen nog mar over de vloer als zij dat willen, maar echt niet verplicht. Een 12-jarige, ook die gaat meer een eigen leven leiden, waarin andere zaken dan de ouders belangrijk worden. Ik zou er dus ontspannen mee omgaan, ervan uitgaande dat niet de afspraken uit het verleden centraal moeten staan, maar de ontwikkelingen van het leven.

Dande tweede vraag, je ex-partner heeft een diagnose. Kan het zijn dat hij bekend is met manische periodes? Of met psychoses? De ploselinge verandering zou dan erop kunnen duiden dat hij zijn medicatie niet goed inneemt en dat zijn ziektebeeld weer opspeelt. Als hij bekend is met manische periodes of met psychoses, dan hoort dat bij zijn ziektebeeld. Ik zou het hem dan niet kwalijk nemen (jij lijkt dat te doen door de onzinnigheid van zijn wens om een artsenopleiding in Groningen te gaan volgen naar voren te brengen). Ziek is ziek, zoals je iemand die blind is niet kwalijk kan nemen dat hij iets niet ziet. Het is wel triest, natuurlijk, bijzonder triest. Het zou dan iets anders zijn dan wanneer hij een narcistische ego-tripper is of de zoveelste ex die zijn verantwoordelijkheden als vader niet nakomt. Maar daarvoor kom je niet in de WAO terecht.
Je kinderen hebben dan een vader die ziek is en bij dat ziekte-beeld horen een aantal 'verschijnselen' of problemen. Daar hebben je kinderen dan mee te maken en daar moeten ze mee leren omgaan. Ieder op hun eigen manier, maar hopelijk wel met inzicht in het ziektebeeld, zodat ze kunnen begrijpen wat er gebeurt.

Tsjor

Strijd

Je hebt gelijk Tsjor, eigenlijk mogen we hem dit niet kwalijk nemen. Maar da's moeilijk wanneer hij ons (de kinderen en indirect ook nog steeds mij) telkens pijn doet, terwijl hij zelf niet beseft dat hij ziek is. Hij vindt zichzelf geweldig en er is niets aan de hand. Ja, er zit ook een narcistische component in zijn diagnose. Maar inderdaad, ook manie en psychoses.
Soms klopt er een stuk van het verhaal dat hij verteld, maar is het compleet uit de context gehaald. Ik weet echter nooit wat er klopt. Gaat hij inderdaad studeren aan de universiteit (en hoe dan in hemelsnaam, want voor een studie medicijnen moet je ingeloot worden) of is het iets alternatiefs? Misschien bedoeld als therapie? Vragen waar ik geen antwoord op krijg; hij zal het nooit bevestigen. Hij leeft in een schijnwereld omdat hij de echte wereld niet aan kan.
En dat maakt dat kinderen verwikkeld zitten in een interne strijd tussen liefde/loyaliteit en (bijna) afschuw. De oudste begrijpt zijn vaders denkwereld en kan zich er redelijk van los maken. De jongste kan het nog niet goed begrijpen en verwacht iets dat hij niet kan krijgen, omdat zijn vader het niet geven kan. En da's bijzonder pijnlijk om te zien. Dat is dan gelijk mijn strijd; aan de ene kant boosheid over het verdriet dat hij de mensen die hem lief hebben aandoet, aan de andere kant ongerustheid over zijn welzijn. Want we zijn dan gescheiden omdat samenleven niet meer ging, maar dat gevoel kun je daarmee niet helemaal uitschakelen.

Begrip

Zowel manisch als psychotisch als narcistisch, dat is zeer ernstig! Een wonder als je oudste zoon iets daarvan begrijpt, want voor zover ik er iets van begrijp is het nauwelijks te bevatten wat er gebeurt in het hoofd van iemand die manisch is of van iemand die psychotisch is.

Er zitten heel veel oordelen in je verhaal, bijvoorbeeld dat hij in een schijnwereld zou leven omdat hij de echte wereld niet aankan. Heel lang geleden waren dergelijke psychologische verklaringen voor psychiatrische stoornissen populair, maar nu toch niet meer? Er is zoveel meer bekend over de werking van de hersenen en wat daar allemaal mis in kan gaan (en hoe weinig we daarvan eigenlijk weten)! Zo lijkt het alsof je denkt dat hij anderen expres verdriet aandoet, maar meestal is dat helemaal niet zo, begrijpen mensen echt niet waarom anderen ergens verdriet over hebben. In zijn beleving zou je waarschijnlijk juist blij en trots moeten zijn op wat hij nu gaat doen. Niet dat je dat echt moet zijn, je moet niet meegaan met wanen en zo. Ik wil alleen maar aangeven dat zijn denken zo anders is.

Het lijkt erop alsof je een blinde verwijt dat hij niet ziet. Maar iemand die blind is kan niet zien. Net zo goed als iemand die een psychiatrisch probleem heeft niet zonder dat probleem kan denken. Tenzij er medicijnen zijn, goede diagnostiek en wat ze noemen psycho-educatie. Als je een klein beetje weet over hoe raar het mis kan gaan in de hersenen, dan blijft het nog vervelend voor jou en vor de kinderen, maar word je er niet meer boos om of verwacht je niet iets anders. Verontwaardiging daarover helpt helemaal niets.

Ik neem aan dat er nog een behandelende ats is, maar waarschijnlijk heb je daar geen kontakt meer mee, dus je kunt die arts ook niet iets vragen. Misschien kun je zelf vanuit jouw ervaringen in het verleden een voorspelling doen over hoe dit af gaat lopen. Je schreef al dat hij waarschijnlijk bij de GGZ zal belanden. Verwacht je een opname?

Ik denk dat het goed zou zijn als je zelf wat beter kunt inschatten wat er nu eigenlijk mis gaat in de hersenen van je e. Voor jezelf, maar zeker ook voor je kinderen, zodat zij ook enig houvast krijgen en weten wat er aan de hand is. Alleen kan ik je zo niet aangeven waar je die kennis kunt halen. Normaal gesproken is een arts het eerste begin, daarna heb je vaak patiëntenverenigingen en goede boeken. Maar je moet wel een beetje weten in welke richting je kunt zoeken.

Tsjor

Tsjor

Het lijkt erop dat jij meer weet van deze problematiek, fijn.. Dat hij een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heeft, weet ik zeker. Dat is vastgesteld in de tijd dat we nog getrouwd waren. Daar heb ik de rapporten van gezien. Dat hij manisch-depressief is, is iets dat ik proefondervindelijk heb moeten ervaren toen het steeds slechter met hem ging. Uiteindelijk gaf een bijzonder dramatische zelfmoordpoging bij mij de doorslag om niet langer met hem verder te gaan. Helaas zorgt dat er wel voor dat je als (nog steeds) partner helemaal geen contact meer krijgt met de GGZ. 1 x heb ik met zijn behandelaars mogen praten, met hem er naast. En aangezien het hem ten ene malen aan ziekte-inzicht ontbreekt, mochten zij alleen reageren met 'zien wij geen grond voor' toen ik mijn vermoeden van zijn manisch depressiviteit naar hen uit sprak. Pas veel later begreep ik dat dat zo werkt in de GGZ; om de vertrouwensband met de patient niet te schaden mag de behandelaar alleen informatie geven waar de patient toestemming voor geeft. Toen hij niet veel later opnieuw werd opgenomen en ik er per ongeluk achter kwam (natuurlijk vertelde hij dat zelf niet) dat hij Lithium voorgeschreven had gekregen, begreep ik dat de behandelaars het inmiddels ook door hadden. Lithium is het medicijn voor een bi-polaire stoornis.
Dus om in jouw vergelijking te blijven; of hij helemaal blind is weet ik niet, maar op z'n minst bijzonder slechtziend. Aangezien ik daar echter van hemzelf niets over hoor (zoals ik al zei, het ontbreekt hem totaal aan ziekte-inzicht en hij leeft in een bubbel waarin hij zichzelf geweldig vindt), is het voor mij heel moeilijk te bepalen of hij nog zelf over kan steken of een stok nodig heeft. Ofwel; in hoeverre ik hem zijn gedrag kan/mag aanrekenen.
Het zou behoorlijk helpen om te weten hoe het nou precies met hem gaat, maar daar kom ik nooit meer achter. We hebben geen gemeenschappelijke vrienden/kennissen meer en met zijn familie heb alleen ik nog contact. Hij trekt zich van alles en iedereen terug; iedereen die weigert mee te praten in zijn 'bubbel' wordt afgestoten. De GGZ is een al bijna onneembaar fort wanneer je gewoon getrouwd bent, nu we gescheiden zijn kan ik het daar helemaal vergeten.
Ondertussen heeft hij gebeld; hij is inmiddels verhuisd en wil a.s. weekend onze jongste ophalen voor een weekend. Oudste gaat/wil niet meer mee. Jongste twijfelt; wil papa wel zien maar een heel weekend.. zo ver weg.. alleen.. En ik twijfel ook. Zoek nog een oplossing.

Ernstig genoeg

Arawen, ik geloof je ook zeker dat er iets ernstigs met hem aan de hand is. Ik ken de problematiek van schizofrenie dan weer van wat dichterbij. Geen ziekte-inzicht is helaas vrijwel altijd een vast onderdeel van zo'n ziekte.
Jammer dat je indertijd zo daarbuiten gehouden bent, want hoe beter familie op de hoogte is van de aard van de ziekte, des te beter begrijpen ze waar ze op moeten letten, kunnen tijdig waarschuwen etc. Maar het heeft bij ons ook jaren geduurd voordat familie als betrouwbare partner in de zorg werd gezien.

Ondertussen wijs je wel op iets belangrijks. Ik weet dat er in de jeugdzorg plannen zijn om GGZ en jeugdzorg beter op elkaar aan te laten sluiten, zodat jeugdzorg gewaarschuwd wordt als een ouder in de GGZ terecht komt. Dat kan helpen om drama's te voorkomen, maar het is natuurlijk ook weer een groot risico. Waar je volgens mij terecht op wijst is, dat een andere partij in dit verhaal eigenlijk nog steeds buiten spel staat en dat is de mede-ouder. Of je nu gescheiden bent of niet. Een groot probleem is natuurlijk de privacy, je wil niet dat je gescheiden partner van al jouw wisjes en wasjes en al jouw grillen op de hoogte wordt gehouden. Maar tegelijkertijd is die partner/mede-ouder wel degene die de situatie voor de kinderen in de gaten moet houden. en de rol van die partner/mede-ouder is daarbij eigenlijk nog belangrijker dan de rol van jeugdzorg. Dus waarom wel jeugdzorg waarschuwen als je de mede-ouder buiten spel laat staan.

Je schrijft dat het ozu helpen als je wist hoe het echt met hem ging. Ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt en dat je je jongste niet zomaar een weekend met hem mee laat gaan. Overigens is het niet zo dat iemand met een psychiatrische problematiek gevaarlijk is, maar er kunnen wel allerlei onalledaagse situaties ontstaa, waarin zelfs volwassenen niet goed weten hoe ze moeten reageren.
Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik toch een ernstig gesprek voeren met de oudste en hem uitleggen waarom het in deze situatie belangrijk is dat hij meegaat. Wat zijn signalen waar hij op kan letten, wat kunnen de kinderen wel doen en wat vooral niet (ze zijn niet verantwoordelijk voor de ziekte en ze kunnen het ook niet oplossen of het moeten wel heel knappe dokters zijn), waar ligt echt een grens en wat kunnen ze dan doen. Oudste kan zelfstandig reizen en jongste meenemen. Oudste kan ook bellen, naar jou of naar de GGZ-crisisdienst (even nummer opzoeken van Groningen) als dat nodig is. en iets afspreken over kontakt houden, bijvoorbeeld in elk geval 's avonds even bellen. Ik zou ook zorgend at ik zelf mobiel ben en desnooods midden in de nacht naar Groningen kan rijden om iets op te lossen. Misschien valt het wel mee allemaal, maar de signalen zijn ernstig genoeg om er niet lichtvaardig over te denken.

Tsjor

Voorzorgsmaatregelen

Heeft je kind van 12 een mobiel zodat ie jou kan bellen? Heb je vrienden of kennissen in Groningen?

Geef je zoon een instructie mee voor als je ex erg in de war raakt. Schat dat in.

Je kind kan altijd aan andere volwassenen vragen om jou te bellen mocht er iets met het mobiel zijn.

Ga de eerste keer je kind brengen, dan zie je hoe je ex erbij zit. Neem een bloemetje mee voor zijn nieuwe huis.

Vertrouw je het niet, neem je kind dan weer mee.

Wettelijke regels/juridisch aspect

Dank voor julie reacties, Tsjor en Anne.

Helaas hebben we geen familie/kenissen in Groningen; we komen oorspronkelijk uit het zuiden van het land en ik woon nu in het midden. Na mijn ex' vertrek uit ons huis moest er een soort van omgangsregeling komen (we waren toen nog niet officieel gescheiden) en aangezien hij niet zo ver weg woonde heb ik er in toegestemd dat beide kinderen naar hem toe gingen. De oudste was toen 15 en had een mobiel. Dat en de wetenschap dat ze altijd zelfstandig naar huis zouden kunnen (of ik er snel kon zijn) in geval van nood heeft me hierin toe laten stemmen.

De situatie is nu echter anders; de oudste (nu 18) wil niet meer en jongste (12) moet nu dus alleen. Hij heeft wel een mobiel maar de afstand is nu veel te groot voor hem alleen om te overbruggen als dat nodig mocht zijn. Daarnaast is zijn grote broer altijd de 'buffer' geweest in het contact met vader (die hield zijn broertje 'uit de wind'); hij zal er nu alleen voor staan.

Ik heb alles overwogen, met dank ook aan jullie, en besloten dat ik jongste komend weekend niet laat ophalen. Ik ga zelf met hem naar Groningen in de laatste week van augustus, als ik een week vrij ben en meer tijd heb. De komende 2 weekenden zijn we te druk met het inrichten en verhuizen van de studenten-kamer van de oudste, waarbij vader uiteraard niet betrokken is.

Ik heb mijn ex dit inmiddels laten weten en natuurlijk was hij boos. Dreigt inmiddels al met de rechter (hij gaat altijd direct in de extremen), omgangsregeling die in de echtscheiding is bepaald (gerechtelijke uitspraak) en het feit dat hij nog ouderlijk gezag heeft (heb ik hem destijds laten houden omdat ik hem niet geheel zijn waardigheid wilde ontnemen). Nu neem ik de dreigementen met een korrel zout, maar ik ben me wel aan het orienteren op de 'regels' (zo die al bestaan) over omgangsregelingen en fysieke afstand tussen ouders. Ofwel; hoe zou dit staan voor een rechtbank. Hebben jullie daar nog een idee over?

Wil niet meer

Is je oudste ook niet te overreden met het belang van zijn broertje? Jammer. Gezien de afstand denk ik dat het inderdaad niet goed is als je je jongste alleen daar laat zijn, zolang je niet weet hoe de situatie van ex is.
Wat betreft de juridische kant, ex heeft voorgesteld om zijn kind zelf te komen halen (en brengen). Dus van zijn kant uit houdt hij zich optimaal aan de omgangsregeling en neemt ook de gevolgen van zijn verhuisbeslissing voor lief.
Wat daar tegenover staat is een inschatting van jouw kant over zijn emotionele situatie. Dat is niet zo'n sterk verhaal voor een rechter (als je de omgangsregeling al helemaal zou willen opschorten). Ik weet niet hoe de communicatie tussen jullie beiden tot nu toe is, als dat in de verwijtende en eisende zin gaat, dan wordt het lastig. Als het liefdevol, maar ook realistisch is, dan zou je hem kunnen uitleggen waarom jij liever niet hebt dat je jongste alleen bij hem is, zonder dt er in de nabijheid een bekende is waar hij naartoe kan gaan en zonder dat jij in de buurt bent om de jongste eventueel op te vangen.
Is het overigens wel eens nodig geweest, dat je als standby moest fungeren?

Tsjor

Stand-by

Stand-by.. ja wel eens. In onze oorspronkelijke afspraak, in de gerechterlijke uitspraak van de echtscheiding, staat een weekendregeling van vrijdag 1700 tot zondag 20.00 uur. Die vrijdag 1700 uur werkte allang niet meer. Hij kwam altijd pas rond 2300 uur halen. De oudste had nl een bijbaan en samen ophalen was gemakkelijker dan uren met de jongste alleen zitten.. Jongste is wat directer in de omgang dan de oudste. Die geeft altijd toe, vindt alles prima... Slikt wel als papa weer 'raar' doet. Jongste geeft zijn mening. En dat botst... daarom zag ik al op tegen weekenden met de jongste alleen gewoon hier in de buurt. Laat staan ver weg in Groningen. Daarnaast had hij er altijd al een handje van uren te verdwijnen in de weekenden dat de jongens bij hem waren. Hond uitlaten, boodschappen doen, hij bleef eindeloos weg. Het leek er wel eens op dat hij hen ontvlucht... dat hebben ze zelf ook wel eens geopperd. Nu was dat in de oude situatie niet zo erg; het huis was vlak bij het (hen bekende) stadscentrum en ze waren met z'n 2-en. Nu zou dat heel anders zijn.
Onze relatie is puur zakelijk. We corresponderen per mail. Persoonlijk gesprek is bijna niet mogelijk; ik kreeg hier voor de deur in 3 zinnen te horen dat hij 3 dagen later zou verhuizen en weg was ie weer. We maken geen ruzie, maar overleg is erg moeilijk. We zijn ons scheidingsproces ooit met een mediator begonnen maar die moest ik uiteindelijk opzeggen en verder met een advocaat. Overleg is helaas niet mogelijk met iemand die zo buiten de realiteit leeft. Ik kan hem nu ook niet uitleggen waarom ik liever niet heb dat jongste zo ver weg alleen met hem is, want dat snapt hij niet. Zoals gezegd; met hem is niets aan de hand en alles gaat geweldig. Het leven zou een stuk eenvoudiger zijn als hij meer ziekte-inzicht had, maar dat is helaas niet zo... Daarom ligt de verantwoordelijkheid helaas alleen bij mij. En dan is het wel eens heel moeilijk om te beslissen of ik het juiste doe.
Wat ik overigens in dit geheel vergeet te vermelden; jongste ziet, zeker gezien het bovenstaande, er erg tegenop om een heel weekend naar Groningen te gaan. Hij wil papa zien maar zo lang er heen wil hij niet. Hij zou aan een paar uur wel genoeg hebben.

Over andere boeg?

Zou een rechter er geen begrip voor kunnen hebben dat een kind van 12 zich overvallen voelt als hij ineens naar een stad veel verderop moet om zijn vader te zien? Zo vanzelfsprekend vind ík het in ieder geval niet dat een kind deze bocht maar gewoon zonder morren neemt. In het normale zou vader dat met de kinderen voorbereiden en zou hij ze vragen wat ze nodig hebben om deze overgang te maken. Ik vind het nogal wat om eenzijdig begrip en aanpassing te verwachten van je kinderen voor zoiets. Dat gezegd hebbend: zou vader er misschien begrip voor hebben als je dit op een kwetsbare manier naar hem brengt? Dus niet aanvallend. Kind voelt zich overvallen, weet er niet zo gauw weg mee. Zou dat wenproces niet alsnog kunnen plaatsvinden door het daar met kind over te hebben? Kan vader niet een weekend naar hém toe komen, op een camping, samen gaan kamperen, of een B&B? Kunnen ze niet beginnen met een dag? Zodat ze wel contact hebben maar kind letterlijk en/of figuurlijk 'tegemoet gekomen wordt'.
Gezien de problematiek van ex zal hij daar waarschijnlijk niet aan willen. Maar als jij en je zoon zich heel coöperatief en flexibel opstellen en met realistische oplossingen komen terwijl hij alleen maar alleen rechtdoor 'Groningen' wil, is zijn zaak in geval van een rechtsgang ook niet erg sterk, lijkt me.
Groet, Jo Hanna

Jo hanna

Jo hanna:
"Zou een rechter er geen begrip voor kunnen hebben dat een kind van 12 zich overvallen voelt als hij ineens naar een stad veel verderop moet om zijn vader te zien?"
Begrip is aardig, maar wat zou een rechter dan moeten besluiten? Beschikkingen vd rechtbank gana niet om 'begrip', maar om een concrete regeling.

Verplicht mediaten met zoon ;-)

Geen idee hoor, geen ervaring met dit soort zaken. Wat ik me kan voorstellen is dat op dit moment tijd al zou helpen. De situatie met vader is al moeilijk (onveilig, in ieder geval emotioneel) voor de kinderen en nu verhuist hij ook nog eens heel ver weg. Ik kan me voorstellen dat ze hoe dan ook tijd nodig hebben om aan het idee te wennen en uberhaupt een idee te vormen van hoe ze willen dat dit verder gaat. Het kan best zijn dat de reacties van de kinderen mede zijn ingegeven door de abruptheid van het besluit en dat gesprek kan helpen. Dat lijkt mij ook de normale gedragslijn als je je kinderen verandering wil laten accepteren. Ik zeg ook niet dát het tot een rechtzaak moet komen. Ik suggereer communicatie te starten, wat in het geval dat ex daar niet in mee wil gaan op een rechtzaak uit zou kunnen lopen op initiatief van ex.
Als ex geestelijke gezondheidstoestand inderdaad achteruit kachelt, kan ook nog gebeuren dat het geval is opgehouden voordat het ooit is begonnen of dat tijdens de behandeling van de zaak duidelijk wordt hoe onrealistisch de denkbeelden van vader zijn. Wat rechters in zo'n geval besluiten weet ik niet maar je zou hopen dat het dan beweegt in de richting van de behoeften (aan veiligheid) van de kinderen.
Groet, Jo Hanna

Concrete problemen

In eerste instantie gaat het om konkrete problemen, waarvan ik zou denken dat je die zelf moet oplossen. Dus geen juridische problemen die je voor moet leggen aan de rechter. Bijvoorbeeld: Arawen wéét nog niet hoe de gemoedstoestand van haar ex is; ze kan alleen bepaalde dingen vermoeden, maar over dat vermoeden moet je zelf kritisch blijven. Nogmaals: ex heeft zelf aangeboden de kinderen te halen, dus hij laat de bestaande regeling gewoon doorgaan en accepteert dat hij verder moet reizen omdat hij verhuisd is.
De oudste is 18, op zich gaat een bezoekregeling niet meer daarover. Kinderen van 18 die op kamers wonen kun je ook niet dwingen om bij hun moeder langs te komen. Een keer houdt het op.

Voor een oplossing zou je eerst moeten kijken wat nu de konkrete problemen zijn. en die zijn er. Bijvoorbeeld: kinderen onverwacht alleen laten gedurende een onbekend aantal uren. Dat is al een probleem, maar het wordt een groter probleem als er maar één kind is van 12. Oplossingen: het kan zijn dat je aan ex kunt zeggen, dat hij zijn zoon niet alleen moet achterlaten, maar dat is ook weer ingewikkeld, want als ex even naar de winkel wil zal zoon van 12 echt niet meegaan. Daar zit dus een bepaalde nuancering in, waarvan het niet zeker is dat ex die ziet.
Een andere probleem is, dat het voor Arawen moeilijk in te schatten is hoe de psychische situatie van haar ex op dit moment is. Dat is een kennisprobleem, je weet het niet. Je kunt niet van het slechtste uitgaan en daar maatregelen op treffen.

Als moeder zou ik eerst met de twee kinderen om tafel gaan zitten en bespreken wat het psychiatrische probleem van ex is. Dat is wat riskant, het risico van stigmatisering, maar het is wel nodig om bepaalde situaties goed in te kunnen schatten. Het beste zou zijn als je samen (dus met zijn drieën) tegelijkertijd goede informatie zou krijgen: wat is een bi-polaire stoornis, wat is een psychose, wat is het verschil, hoe kun je iets merken en wat kun je doen als familie. Waar haal je die kennis vandaan? Meestal is dat een gesprek me een psychiater of iemand van de GGZ. Of een gesprek met de huisarts. Dat gesprek moet dan wel plaats vinden op basis van vermoedens, want echte diagnoses kun je zelf neit stellen en een arts mag die niet geven. Maar je weet (hopelijk) zelf voldoende om een goed vermoeden te kunnen uiten.
Voordeel is dat iedereen dan tegelijkertijd over dezelfde informatie beschikt. Je kunt dan met elkaar in hetzelfde taalveld gaan praten en dat is belangrijk.
Die taalvelden zie ik nu nog erg uit elkaar liggen. De boosheid van de jongste, het 'begrijpen' van de oudste en de boosheid, of gekwetstheid van jou, Arawen, die bewegen zich allemaal in een ander taalveld.
Een ander voordeel zou zijn dat je met een beter 'taalveld' mogelijk ook hulpverleners kunt benaderen, mocht er iets mis gaan.

Dus toch: eerste stap, psycho-educatie voor jou en voor de kinderen, liefst samen, zodat jullie van elkaar weten wat je weet, hoe het heet en hoe je erover kunt praten. Dat klinkt zwaarder dan het is, het kan voldoende zijn om één uitgebreid gesprek met de huisarts te hebben.

Je oudste zoon zou daar toch in mee moeten gaan, want stel je nu eens voor dat er onverhoopt iets met jou gebeurt, dan zullend e twee kinderen zich toch verantwoordelijk voelen voor hun vader. Het is beter als ze dan weten wat er aan de hand is.

Ik geef voor de duidelijkheid een voorbeeld van wat ik bedoel: iemand heeft schizofrenie, de partner zegt dat hij er iets van begrijpt, maar begrijpt of accepteert het niet echt. Gevolg is dat bij een psychose de partner uitgebreid gaat beschrijven hoe 'gek' de zieke doet. Maar in feite maakt dat helemaal niets uit. Of de zieke nu denkt dat hij/zij vermoord wordt, Napoleon is of het huis onder water zet voor de planten, voor het verschijnsel en het probleem maakt het geen ene moer uit. Hij/zij verspilt dus kostbare energie van zichzelf en anderen met uitgebreide verhalen die er helemaal niet toe doen. Tegelijkertijd kan hij/zij zelf bepaalde druk opvoeren omdat hij/zij wil dat er iets gebeurt, bijvoorbeeld dat het huis schoon wordt. Juist die druk werkt een psychose in de hand. Dus hij is ook nog eens een risicofactor voor de zieke. Gewoon door onwetendheid.

Ik zou daar als moeder echt op inzetten, ook al is het iets voor de wat langere termijn. Je kunt zo'n gesprek voorbereiden door zelf vragen te noteren, wat zie je en wat wil je weten; en de kinderen vragen op te laten stellen. Ze zijn oud genoeg om zelf bepaalde informatie aan te kunnen en in te kunnen schatten.

Tsjor

Een concrete oplossing

Ik zou geloof ik twee dingen doen:

- toch met de oudste gaan praten en aangeven dat het belangrijk is dat de jongste niet alleen gaat. 'Hij wil niet naar vader gaan' is niet het eerste waar je dan voor moet vallen. Hij zou ook moeten kunnen begrijpen dat er zorgen zijn om de jongste en dat hij iets kan bijdragen om een deel van die zorgen op te lossen. Hij mag daar ook een klein deel van de verantwoordelijkheid voor nemen, als broer. Maar de mate waarin hij mee zou moeten gaan is natuurlijk een tweede verhaal. Een tweewekelijkse omgangsregeling met een heel weekend is voor een 18-jarige niet te doen. Wellicht kan hij één keer meegaan om de situatie te peilen (zijn er bijvoorbeeld slaapplekken) en daarna één keer per maand, met de jongste afspreken of ze een dag gaan of twee dagen of een weekend. Zij moeten dat dan samen met vader bespreken. De insteek is vooral: iedereen wordt ouder, de jongste gaat naar de middelbare school, heeft huiswerk, vriendjes, clubjes, en Groningen is ver weg. Dus er gaat iets veranderen.

- Ik zou niet meer dan één keer per maand iets van de oudste vragen en daarnaast ook zelf iets willen bijdragen. Dat zou kunnen betekenen dat ik zou voorstellen dat ex het andere weekend in mijn huis komt en dat ik dan zelf wegga. Voordeel: jongste kan in eigen huis huiswerk maken, clubjes en vriendjes houden, minder reizen etc. Groot nadeel: ik zou dan een keer per maand een weekend uit mijn eigen huis moeten gaan. Dat zou even heel hard slikken zijn (hoe vind ik het daarna terug? en wat te doen met mijn privacy), maar ik zou denken: ik vraag van de kinderen wat, dus ik zal zelf ook wat moeten leveren.
Als je inmiddels met andere mensen samenwoont gaat het natuurlijk niet. Maar dan zou ik een andere creatieve oplossing zoeken. Het gaat dan om één keer per maand onderdak voor ex en jongste bij jou in de buurt. Waar kan dat zijn? Sta-caravan, familie, goedkoop hotel, verzin het maar.

Uiteraard moet ex met alles instemmen, maar dat zou vooral over de lijn moeten gaan dat de kinderen ouder worden en de afstand groter is geworden en dat er dus dingen gaan veranderen.

Ik zou het eerst praktisch uitwerken met mijn kinderen en dan aan hem voorleggen. Bij dat voorleggen zou ik beginnen met de problemen, heel kort en duidelijk: er zijn twee redenen waarom er iets moet veranderen, de leeftijd van de kinderen en de afstand. Een voorstel voor de verandering en waardering dat hij zich inzet om van zijn kant uit de omgangsregeling te handhaven. Nu nog een goede vorm.

Tsjor

Nog een mogelijkheid

Een heel andere insteek: je oudste gaat op kamers wonen. Een andere mogelijkheid zou zijn, dat jongste en vader een ker per maand bij hem komen. Dat kan een dag zijn, als overnachting er niet in zit, maar wellicht wil een andere kamergenoot voor een weekend zijn kamer wel als logeerplek laten gebruiken. Onder het motto: ik (oudste) vind het ook leuk als jullie naar mij komen. Ze zien elkaar dan toch.

Als je ervan doordrongen bent dat de situatie anders is zijn er veel andere mogelijkheden.

Tsjor

Nog een optie

Geef je kind wat zakgeld mee en een treinkaartje zonder datum. Dan kan hij zonodig zelf naar huis komen en iets te eten en te drinken regelen voor zichzelf. Geef hem in elk geval genoeg dingen mee die hij voor zichzelf kan doen bij zijn vader, boeken, ds, laptop. Bespreek mogelijke situaties als hij zonder mobiel, kaartje of geld naar huis moet komen. Desnoods riskeert hij de boete, dan geeft hij aan de controleur jou nummer op en zegt dat hij zijn kaartje kwijt is op de terugweg van zijn vader naar zijn moeder. Dan niets zorgelijks melden aan zo'n man of vrouw anders krijg je daar weer gedonder mee. Als een station niet vlakbij is kun je afspreken dat hij bij een restaurant als Kentuckies of MacDonald vraagt om jou te bellen en dan haal je hem daar op ook al is het ver.
Ik weet niet of het een goed idee is om vader te verplaatsen naar jou huis of dat van oudste zoon. Als vader inderdaad last heeft van psychotisch gedrag dan legt dat een druk op hem dat juist een psychose kan triggeren.
Breng je zoon en probeer het een keer. Een kind van 12 kan behoorlijk zelfredzaam zijn hoe zorgelijk het ook is.
Ik heb mijn kinderen in hele zorgelijke situaties bij mijn ex moeten laten, toen waren ze veel jonger, het is goed afgelopen. Mijn kinderen hebben er leuke herinneringen aan maar ook nare herinneringen. Je kind is al 12. Als hij echt niet meer wil, nadat hij het geprobeerd heeft kan hij zelf een advocaat inschakelen om de omgangsregeling te laten wijzigen.

Struik

Dank wederom dames, ik heb hier veel aan. Dit is geen gemakkelijk uit te leggen problematiek. Niet aan de buitenwereld, maar ook niet aan de kinderen. Hun vader's zelfmoordpoging zo'n 3 jaar geleden was eigenljk de de trigger die er voor zorgde dat we er 'aan' moesten, hoe ziek hij eigenlijk was. Iets dat we ons daarvoor niet wilde realiseren. Ook omdat hij dat zelf niet wilde (en nog steeds niet wil) en telkens met een geweldige uitleg kwam. Hij is intelligent en welbespraakt, dan is het moeilijk om niet in het verhaal mee te gaan.
Ik heb de kinderen, toen 9 en 15, uitgelegd dat ze hun vader's ziekte moeten zien als een zaadje in zijn hoofd. Door allerlei redenen kan er soms uit het zaadje een plantje groeien. Hoe groter het plantje wordt, hoe vreemder papa gaat doen. Als het te groot wordt komen de dokters en die snoeien het plantje weer af, met medicijnen, therapie of een opname. Maar dat zaadje, daar kunnen ze niet bij, dus groeit er telkens weer een plantje... Als papa zijn medicijnen slikt en zijn therapie volgt, dan blijft het plantje klein. Als het niveau 'stengels' blijft, dat kunnen ze het aan als ze bij hem zijn. Dan is het soms heel vervelend, maar hanteerbaar. Als hij momenteel dit niveau zou hebben, dan zou ik jongste kunnen laten gaan. Maar zijn gedrag van het moment, de acute verhuizing en de wazige verhalen over een artsenopleiding, waarvan het waarheidsgehalte op z'n minst twijfelachtig is, doen vermoeden dat er ineens weer acuut een struik is gegroeid. En bij het vermoeden van een struik kan ik jongste niet laten gaan. Ik moet constant risico's afwegen en dat risico is gewoon te groot.
De vergelijking begrepen ze goed en heeft ons door de jaren heen al aardig geholpen. 'Papa heeft weer stengels' zegt mij al weer genoeg.
Ik heb al jullie ideeen overwogen en er wat uit gepikt. Oudste inzetten, hoewel inderdaad gemakkelijk, vind ik geen goed idee. Die heeft jarenlang gefungeerd als buffer voor zijn broer en heeft heel wat (psychische) klappen opgevangen. En daar behoorlijk last van gehad. Ik ben heel blij dat hij zich nu letterlijk en figuurlijk los heeft kunnen maken en zijn eigen leven gaat leiden. Ex naar ons huis laten komen is ook geen goeie; ik ben ondertussen hertrouwd. Wat wel kan is om, zolang het vermoeden van de struik nog bestaat, het contact hier in onze woonplaats plaats te laten vinden. Ook weer risico inschatten; dat ex subiet alsnog verdwijnt met kind, maar dat risico kan ik wel nemen, met goede instructies naar zoon.
Ik hoop dat het mogelijk zal zijn een gesprek met ex aan te gaan, maar ik denk niet dat hij inzicht zal willen geven over zijn medicijngebruik of therapie (wijzigingen daarin kunnen voor een struik zorgen) of over de waarheid rond zijn plotselinge vertrek. Hoop dat het verstrijken van de tijd meer inzicht geeft..