

Echtscheiding en erna
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

thuiszitter
10-03-2018 om 09:03
Ex liegt constant
Hallo iedereen, ik ben hier al wat langer, heb ook al vaker om ideeen / hulp gevraagd, en ook dit keer zou ik het fijn vinden om adviezen of tips te krijgen.
Dit weekend heb ik de kinderen, mijn vriendin haalde voor de verandering de jongste op. In de auto vroeg hij aan mijn partner of het waar was dat ik( papa ) de kinderbijslag kreeg, want dat had zijn moeder hem verteld als reactie waarom hij geen nieuwe schoenen kreeg.
Ik weet natuurlijk niet of het slim is, maar eenmaal thuis heb ik samen met hem voor de laptop gezeten en heel open en eerlijk naar de belasting site gegaan om een proefberekening te doen, mijn zoon is dislectisch, en snapt dingen niet zo goed, ik heb hem laten zien dat ik geen cent kreeg, daarentegen heb ik hem laten zien dat moeder bijna € 650.00 per maand krijgt aan kindgebonden budget- kinderbijslag en kinder alimentatie, en dat juist dat geld voor de kinderen bedoeld is.
Oudste zoon krijgt alles van moeders, zoals leren schoenen merk kleding en ga zo door, de jongste moet het doen met 1 paar schoenen.
Ik word hier best boos en verdrietig om dat moeder de kinderen constant zit te bedriegen en dingen verdraait over hoe het echt in elkaar zit. Daardoor is er naar mijn mening ook steeds minder contact tussen mijn kinderen.
Wat kan ik doen, om het contact weer te herstellen?

tsjor
12-03-2018 om 09:03
Geen logische reactie
Ik vind het geen logische reactie. Zeker niet als de afstand die het kind van jou neemt in gang gezet is door jouw mededeling dat jij niet zijn vader bent (alhoewel hij blijkbaar altijd dacht dat jij dat wel was) en die mededeling niet ingegeven was door zorg (bijvoorbeeld om medische redenen).
Je oogst wat je zaait, zeggen ze wel eens.
Tsjor

Doenja
12-03-2018 om 10:03
draadvervuiling sorry
Ik wilde wel nog even reageren op Tsjor, dus alvast bij voorbaat sorry voor de draadvervuiling.
Bedankt voor je heldere uiteenzetting.
Ik snap je verhaal dat er altijd een keuze is. Maar waar je aan voorbij gaat is dat ik niet zo maar een keuze heb gemaakt. Ik heb destijds keuzes gemaakt omdat ik er anders simpel weg niet meer geweest zou zijn. Wat ik jammer vind, is dat jij daar aan voorbij gaat. Als je moet kiezen voor leven of dood, dan doen mensen heel andere dingen dan waar jij het over hebt.
Dat mijn ex stond te schreeuwen in mijn zaak waar klanten bij stonden, dat kan ik van me af laten glijden. Maar mijn klanten (allemaal vrouwen) voelden zich bedreigd, en heel veel klanten kwamen nooit meer. Of belden op met de vraag, kan de deur op slot zodat je ex niet binnen kan? Mijn hulp in mijn zaak, durfde niet meer te komen. Dan bel je de politie zou je zeggen. Zei mijn advocaat ook en VT, maar die komen gewoon niet. Er is niets gedaan in het huiselijk geweld wat er was, en kwam. Je voelt je dan zo alleen staan. Al die spotjes op tv dat je hulp in moet schakelen en dat er dan echt hulp komt. Er gebeurt niks. Ze vullen lijstjes in, ze kunnen zeggen dat ze iets gedaan hebben op papier, maar feitelijk is er niks gebeurt. Er kwam geen veilige situatie voor mij. Maatschappelijk werk heeft in een gesprek willen bemiddelen om de financiele zaken snel op de rit te krijgen. Maar wat doe je als ze je ex geloven dat er heel veel geld door mij wordt verdiend? En ook al bewijs je dat het niet zo is, dat ze je dwingen dat je betaald? Ook al is het geld er niet (oftewel, je laat je eigen rekeningen liggen), want als je niet betaald dan komt er een melding bij VT dat ik niet mee wil werken? En raak je je kinderen kwijt?
Ik ben niet getrouwd met een moeilijke man. Ik ben getrouwd met een man die echt met mij wilde trouwen, die lief was, die me binnenhaalde als de verloren prinses. Ik ben door zijn ouders binnengehaald als een geschenk op aarde. Je voelt intense liefde, want die krijg je. Ze doen alles voor je, ik deed alles voor ze. We waren een heel bijzondere familie zo samen. Maar heel langzaam, jaar na jaar kruipt het er in dat er bijzondere dingen gebeuren, waar je eerst nog niet zoveel acht op slaat, maar pas later inziet dat ze niet normaal zijn. Alles wat je daarover bespreekt wordt weerlegd, de relatie is zo bijzonder, niemand snapt dat. De ouders van je man, doen zoveel voor je, etc. etc. En voor je het weet zit je ergens middenin. Dat is dus wat narcisme doet. Het is niet zo dat een slechte relatie begint met een dreun voor je gezicht op de eerste date. Nee het is een aantrekken en afstoten, beschuldigen en dan weer goedmaken. Tot je er achter komt dat alle normale dingen in je leven die je wil (bijv. werk, of je haren in een bepaald kapsel, een hobby mogen uitoefenen) 'betaald' moet worden met gunsten die je moet verlenen. En die gunsten bestaan steeds meer uit dingen die over jouw grenzen gaan, maar als je dat niet doet dan zijn ze ' verdrietig' of 'boos'. Maar het is niet alleen maar boos, het is zo boos dat iemand je iets aan doet, en zo boos dat die persoon je liever ziet sterven. En dan voel je je zo klem zitten, want je mag er niemand bijhalen die samen met jullie in gesprek gaat om te bekijken hoe dit kan veranderen. Want aan hem en aan zijn ouders kan het nooit liggen. Ik maak nooit fouten zei zijn vader wel eens. Belachelijke uitspraak, en die geloofde ik natuurlijk ook niet en sprak het direct tegen. Dat doe je dan wel, maar de represaille maatregelen waren niet van de lucht. Het lag aan mij dat mijn schoonvader op een gegeven moment op sterven lag in het ziekenhuis. Ik moest sorry gaan zeggen tegen het ziekenhuis personeel, ik zie de blik nog in die ogen bij de verplegers...vol ongeloof en vertwijfeling. Zo ben je op een gegeven moment gaan geloven dat je alles fout doet.
Dat is dus wat emotionele gevangenschap doet. Mijn ouders wisten van niks, mochten het niet weten. Mijn ouders waren in de ogen van mijn toen nog man de aller allerslechtste mensen op aarde. Mijn toen nog man fluisterde allerlei dingen in mijn hoofd als ' je broer heeft geld gekregen en jij niet' , ' je ouders waren er nooit voor je want weet je nog toen?'. Allemaal zaken die feitelijk klopten, maar die omgedraaid werden tot een relaas wat niet meer met de werkelijkheid te maken had. Isoleren noemen ze dat.
En toen ik op een dag zei ' en nu is het genoeg, en zo gaan we het voortaan doen' , toen ben ik gewurgd en voor ik het wist zag ik mezelf liggen, met mijn toen nog man boven mij hangend, de laatste lucht uit me te persen. Mijn kinderen dacht ik! Straks worden mijn kinderen wakker en komen ze erachter dat hun moeder niet meer leeft. Toen ik bijkwam (mijn toen nog man had me blijkbaar losgelaten en lag naast me), dacht ik, ik moet hier weg! Weg weg! Dat is een keuze ja.
Wat volgt heb ik al eens eerder over geschreven. Maar Tsjor, je kunt wel zo hameren op dat het mijn eigen keuzes waren. Maar je vergeet, dat het mensonterende keuzes waren, strafbare situaties, er is mij onrecht aangedaan. En justitieel is daar nooit iets aan gedaan. Je wekt de indruk dat ik er niet van geleerd heb. Daar vergis je je in. Maar dat neemt niet weg dat het trauma blijft? Was jij niet diegene die ooit eens hier op t forum zei dat ze zo duidelijk haar eigen aandeel in scheiding zag? Dat ze vond dat doordat ze niet inging op alle eisen van haar man, telkens ja zei maar nee deed, dat dat de reden was van de scheiding? Ik weet niet of jij het was, want ik beschuldig niemand graag van dingen die ik niet weet, maar ik kan je wel zeggen dat ik voor mijn eigen redding besloten heb nooit en te nimmer, never never never mezelf de schuld ga geven van het grensoverschrijdende gedrag van mijn ex en zijn ouders. Het zou ervoor zorgen dat ik alsmaal blijf denken ' had ik maar' en dat ik nu en in de toekomst alles blijf doen zoals anderen dat willen. Mocht je dit gezegd hebben, dan vind ik dat zo verdrietig voor je. Hoop ik echt dat je jezelf genoeg waard vind om aan te geven dat wat er bij jou gebeurt is, echt niet kan. Ik weet dat je daar nooit iets over zegt, dat is ook een manier om ermee om te gaan. En dat mag. Ik ben er altijd heel open over geweest wat er gebeurt is met me. En dat schrikt mensen af. Het zou wel eens verzonnen kunnen zijn. Maar ik vind het zo belangrijk te vertelen dat dit soort dingen gebeuren, heel vaak, en de schrik om ermee naar buiten te komen (bang voor reacties) vind ik nog een groter trauma dan wat er echt gebeurt is.
Daarom ga ik ook tegen je in als je soms dingen zegt die ik heel anders ervaren heb. Daarom vertel ik je dat waar twee vechten er niet altijd twee schuld hebben. Maar ik merk zelf dat je het heel belangrijk vind te zeggen dat jij gelijk hebt daarin. Maar je kunt geen gelijk hebben over de situatie van een ander.
Nu jouw vraag; wat ga je er aan doen? Daar heb ik al heel veel aan gedaan. Maar veel dingen blijven onoplosbaar. Die schulden moet ik betalen. De kinderen mag ik niet meer zien dan die 3-6 dagen per maand. Het trauma dat waar ooit liefde was, manipulatie en dreigementen voor in de plaats kwam, dat trauma is er. Daar heb ik al heel veel therapieen voor gevolgd. Mijn bijna doodervaring heb ik na 5 jaar een beetje verwerkt, maar niet helemaal. Dat gaat nooit meer helemaal weg volgens de artsen. Wat overblijft is een leven waar continue schrik angst en woede overheerst. Je kunt denken Tsjor dat ik daar niks aan doe, maar dat is jouw aanname. Dat ik er niks van geleerd zou hebben en er niks mee zou doen, lees je hier terug. Ik geef mijn grens aan dat ik door niemand gezegd wil worden dat het mijn schuld is waar ik in beland ben. Er zijn nu eenmaal mensen op deze wereld die zich voeden met het onderhuids onderdrukken van mensen en ik heb het recht om me daar aan te ontworstelen. Het zou heel fijn zijn als je ophoudt met mij de zwarte piet toe te spelen. Mij te beschuldigen en jezelf te presenteren als de persoon die het allemaal goed heeft gedaan. Daar help je niemand mee.

saar
12-03-2018 om 10:03
Doenja
Ik heb wellicht makkelijk praten, ben niet geweest waar jij was.
Ik wil ook niet voor Tsjor spreken, maar ik kan me niet voorstellen dat ze (en anderen) bedoelt dat je je man meer zijn zin had moeten geven.
Wat mij betreft juist het tegenovergestelde.
Hoe kun je het toestaan dat iemand zo over je grenzen heen gaat?
Als je je die vraag niet gaat stellen kun je niet groeien en blijf je kwetsbaar. (Kwetsbaar voor misbruik door anderen)
Wat je start vd relatie betreft: dat klinkt mij te mooi om waar te zijn;)
Ik ben áltijd achterdochtig als mensen me in willen pakken.
Ook dit zeg ik niet om je te beschuldigen, maar ik zou je gunnen dat je eea eens goed overdenkt voor jezelf, met of zonder hulp.

Doenja
12-03-2018 om 11:03
dat zeg ik
Saar, ik geen aan dat ik daadwerkelijk heel erg goed kijk naar wat er gebeurt is. En nu stel je eigenlijk weer dat ik het moet overdenken hoe het kan dat ik me zo heb laten inpakken. Je zegt dat het niet is om me te beschuldigen, maar het komt wel zo over.
Een relatie begint toch met ik vind je lief en mooi? Als zijn ouders dan ook blij met je zijn, want nooit een dochter gehad, dan is dat toch nogmaal? Ik zit nu al weer 3 1/2 jaar in een relatie waarbij ik nog positiever ben ontvangen dan in de relatie met de narcistische personen en uiteindelijk mishandeling. En met die nieuwe relatie waar ik heel gelukkig mee ben, is er niks aan de hand wat lijkt op wat er in mijn vorige relatie gebeurt.
Ik ken elke knipoog, elk gebaar en elk woord van mijn verloren huwelijk nog op een weegschaal leggen, maar daar schieten jij en ik niks mee op.
Ik wilde alleen zeggen dat het niet begon als iets moeizaams met een moeilijke man. Nee het begon heel gewoon en fijn. Zoals het hoort te gaan. Misschien heb ik met de bewoordingen teveel een soort sprookje willen verwoorden. Sorry als dat zo overkwam.
Je gunt het me dat ik een en ander nog eens goed overdenk met of zonder hulp. Maar dat heb ik al gedaan, en doe ik nog, altijd al gedaan. Het is een open deur, ik schrijf ook dat ik daar continue mee bezig ben. Ook al snap ik dat je iets wil zeggen. Dat neem ik je ook niet kwalijk, maar ik laat me niet weg zetten als een dom schaap die zich heeft laten inpakken. Zo is het nooit geweest, jammer als je die indruk wel had.
De grootste kwestbaarheid is dat mensen niet geloven wat er gebeurt is, en dat ze het mij kwalijk nemen dat het gebeurt is. Daar blijf ik voor strijden.

Thera
12-03-2018 om 11:03
Ssar
Bij zo'n reactie ben ik dan zo benieuwd, heb je wel eens wat gelezen over narcisme behalve iets oppervlakkigs?
Er zijn deskundigen die erover klagen dat er veel te weinig over bekend is. Doenja, ik begrijp je angst voor verkeerde reacties en tegelijk dat ook niet los kunnen laten. Ik denk dat dat komt door diepe eenzaamheid vanwege je ervaringen. Ik heb dat ook, hoewel het bij mij niet zo heftig is als bij jou. Ik lees een boek over narcisme en las net dat narcistische mensen graag een prooi hebbendie authentiek is en daar kan ook bijhoren: wordt gemakkelijk boos wegens onrecht jegens haarzelf, bijvoorbeeld onterechte kritiek. Ik noemde je ergens sterk. Het lijkt misschien zwak als je zo vasthoudend voor je eigen kijk op je eigen ervaringen opkomt. En het kan ook zwak zijn als je niet naar anderen zou willen luisteren. Maar dat doe jij wel, je schrijftt bijvoorbeeld dat Tsjor veel nuttige dingen schtrijft. Maar het opkomen voor je eigen kijk op je ervaringen en die niet willen laten afpakken, kan dus ook duiden op iemand volgens dat boek, met een sterke zielsverbondenheid , een simpele in erlijke helderheid, wel gevoeligvoor kritiek, deze te gemakkelijk toelatend en teveel geneigd de schuld bij zichzelf te leggen, maar OOK gemakkelijk boos wordend wegens onrecht tegen haarzelf (bijvoorbeeld onterechte beschuldiging) en anderen.

Doenja
12-03-2018 om 11:03
Thera en Saar
Thera, ik schrijf zelf ook en geef ronduit toe dat ik heel boos ben. Boos op de maatschappij hoe ik neergezet wordt, boos dat politie en justitie en VT niets doet, zelfs je de zwarte piet toespelen. Dat is onderdeel van de machteloosheid. Ik wil je ook bedanken dat je aangeeft dat ik goed naar mezelf en anderen kijk. Dat ik andere ook bedank voor zijn/haar visie. Eigenlijk ben ik vooral heel blij dat ik hier lees hoe 'de maatschappij' blijkbaar denkt over mensen zoals ik. Want in je gezicht zullen mensen dit niet zeggen. Nu weet ik welk beeld er leeft bij mensen. Kan ik daar ook naar handelen.
Het PTTS wat ik heb opgelopen zorgt voor angst die omslaat in boosheid. Omdat alles waar ik bang voor was, ondanks mijn waarschuwingen en niemand die mij geloofde toen, ook echt gebeurt is.
Ik heb een heel dossier van VT liggen waarin ik al vanaf de eerste pagina aangeef waar mijn ex en zijn moeder toe in staat zijn. En de opmerkingen erbij dat dat allemaal overdreven is volgens VT, want dat weet ik niet. Die staan er ook. Alles wat ik voorspeld heb is gebeurd....en nog erger. Je hebt recht op je eigen ruimte schrijft Tsjor ergens, ja maar die wordt telkens afgenomen, aan getornd, beschadigd, ingenomen, en ik word weggeduwd. Op een manier waarbij de narcist geloofd wordt. Die wetenschap maakt dat ik heel wantrouwend ben geworden. regelmatig over mijn schouder kijk als het ware. Dat is niet raar, dat is niet iets wat mijn schuld is, dat is het gevolg van wat er allemaal gebeurd is....
Saar heeft me wel eens vaker aangesproken op wat mij gebeurt, en telkens weet ze me wel te zeggen dat het aan mij ligt. Maar nooit zal ze eens zeggen, wat heb je dat ondanks de moeilijke omstandigheden goed opgelost en wat fijn dat je zo rustig hebt kunnen blijven. Dat zou ook fijn zijn. Lees je in, wat narcisme is zou ik zeggen, voor je er een oordeel over hebt. Ik dacht ook dat het iets was waarbij je van mijlenver kon zien dat het om narcisme ging. Maar zo werkt het niet. Pas 4 1/2 jaar na de scheiding ben ik er door anderen opgewezen wat wel eens de oorzaak zou kunnen zijn. En met intens verdriet lees ik rijen en rijen eigenschappen van narcisten, en lees ik stap voor stap alles wat er mij is aangedaan en wat de gevolgen zullen zijn. Net een blauwdruk. Dat een ander dat niet kan geloven, komt vooral doordat ze zoiets nog nooit meegemaakt hebben. Je kunt toch ook niet exact weten hoe het is om een levensbedreigende ziekte te hebben of een oorlogssituatie meegemaakt te hebben? Ga je die mensen ook zeggen dat het hun eigen schuld is, of dat ze moeten kijken naar hun aandeel?

tsjor
12-03-2018 om 12:03
Doenja
Ik geloof niet dat ik ooit ergens iets geschreven heb over 'schuld' ten aanzien van mijn eigen scheiding of 'had ik maar'. Dat ligt zo ver van mijn eigen inzet en denken af, dat ik echt denk dat je mijn verhaal verwart met het verhaal van iemand anders.
Ik kan wel gezegd hebben dat het mijn keuze is geweest om met deze man te trouwen en dat ik in die zin ook mijn aandeel heb in de relatie en in de scheiding. Maar dat gaat niet over 'schuld'.
Het is niet zo dat ik niet geloof dat het allerellendigst is wat je is overkomen en dat ik niet geloof dat iemand zo kan manipuleren, dat de buitenwereld een heel ander beeld krijgt voorgeschoteld dan de werkelijkheid. Zulke mensen bestaan en ze zijn echt heel erg. Als ik jouw verhaal lees, dan refereert dat bij mij niet zozeer aan mijn ex (alhoewel, maar daar gaat het verder niet over), maar vooral aan mijn ervaring met een collega, waarop het etiketje 'psychopate op de werkvloer' paste. Ik heb me lang slachtoffer gevoeld, maar op het moment dat ik daar echt uit wilde komen, uit dat gevoel, begon er ook hulp te komen. Ik heb gelukkig wel een goede behandeling gevonden tegen PTSS.
Er zijn verder wel enkele dingen in je verhaal die ik niet goed begrijp, maar dat zijn teveel persoonlijke details om daar verder op door te gaan op een publiek forum.
Tsjor

Doenja
12-03-2018 om 12:03
anoniem
Tsjor, je mag altijd contact met me opnemen als je wat meer vragen beantwoord wil zien. Geen enkel probleem. Dat kan ook anoniem via een emailadres waar je naam niet in vermeld staat. (maar dat ken je vast wel).
Ik zal mijn verzoek daartoe bij het forum neerleggen.

Ginny Twijfelvuur
12-03-2018 om 13:03
Doenja
Dankjewel voor dit inkijkje op: hoe het kan gaan.
Ik kende je verhaal al een beetje dacht ik. Nou echt niet...
Waar je tegenaan blijft lopen is dat mensen denken dat het leven maakbaar is en dat als je maar zus of zo doet gebeurt A of B niet.
Nou niet dus...
Tuurlijk had je andere keuzes kunnen maken, wie niet hè. Maar ga daar maar eens aanstaan als je er middenin zit. Dat is niet te doen. Alleen buitenstaanders en achteraf-terug-kijkers kunnen dat.
En dat is angstaanjagend.
X

Phryne Fisher
12-03-2018 om 17:03
Maakbaar
Als je in zo'n situatie zit besef je dat eigenlijk niet eens echt. Ik was vooral bezig met zo min mogelijk fouten maken zodat hij maar geen reden had om boos te worden. Natuurlijk lukte dat nooit, want ik ben nu eenmaal verre van perfect en georganiseerd, dus het was ook logisch hij daar enorm kwaad over werd. Achteraf was ik vooral kwaad op mezelf dat ik het zover had laten komen, en zover over mijn grenzen had laten gaan, nog steeds vind ik dat enorm suf van mezelf. Ik denk ook wel dat dat een karakterkwestie is, of een zelfbeeldissue, hoewel je achteraf natuurlijk nooit meer kunt vaststellen of je die schade hebt opgelopen door de relatie, of dat dat altijd al je zwakke plek is geweest. Inmiddels weet ik wel dat ik bij de eerste woedeuitbarsting had moeten gaan, tja achteraf dus.

thuiszitter
12-03-2018 om 19:03
hadden
Doenja, tsjor niet beter een andere topic kunnen maken ipv hier te klagen over hoe een ander reageert op de reactie van een ander.
En idd je hebt gelijk, mijn topic is behoorlijk vervuild van al het andere, ik dacht toch echt dat ik hier tips of handvatten zou kunnen krijgen, waar enige empathie zou zijn, ipv dat wordt er hier weer met de vinger gewezen, als ik me als slachtoffer zou voelen, ben ik in korte tijd hier de aanstichter.
Wat betreft AnneJ, als ik afgezeikt wil worden kan ik dat elders, daar ben ik niet op een forum als dit waarvan ik dacht tips, hulp of begrip te kunnen krijgen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, of enig inlevingsvermogen hebben over hoe een ander zich zou kunnen voelen, in een situatie zoals ik nu zit.
fijne avond allemaal

Jo
12-03-2018 om 20:03
@ Doenja
Ik mocht niet eens een boek lezen.
Moest mijn haren bedekken onder een hoofddoek.
Kleding? Ach, dat had ik toch wel genoeg.
Hobby??? Wat is dat tijd voor mezelf.... Als ik 5 minuten te laat terug kwam van boodschappen doen, dan werd ik (waar mijn kinderen bij stonden) uitgemaakt voor hoer en straathond.
Maar dat ik überhaupt zelfstandig een pakje boter kon halen dat voelde al als vrijheid. Had daarvoor 3,5 jaar in zijn thuisland letterlijk op een berg gewoond tussen 4 huizen van zijn broers en ouders. In die 3,5 jaar tijd ben ik 4x in het dorp bij iemand op bezoek geweest. Ja, ja, om de zoveel tijd gingen we de berg af voor boodschappen. Maar owee als het te veel geld kosten. Elke keer weer die ruzie om dat maandelijkse korte telefoongesprek met mijn moeder. Mijn enige familielid die ik zo nu en dan mocht spreken.
En ja, dan die keer dat hij mij heeft willen wurgen maar onze kinderen van 2,5 en 5 jaar oud wakker werden en begonnen te huilen en hij mij uiteindelijk los liet.
De volgende dag tegen mij stond te schreeuwen waarom ik het bloed niet uit het tapijt had gewassen!
Mijn stiefzoon, van 17 jaar,die in de aangrenzende kamer was maar uit angst voor zijn vader niet durfde te komen.
Mijn stiefzoon die een maand na dit voorval zich zelf van het leven heeft beroofd.
Pas toen ik banger werd van mijzelf (suïcidale gedachtes) dan van mijn toenmalige echtgenoot durfde ik te scheiden na een relatie van 23 jaar waarin ik compleet was gehersenspoeld.
Pas toen ik kon laten zien dat ik niet meer bang voor hem was werd zijn greep op mij verbroken.
Ik heb moet knokken om uit mijn depressie te komen. Zoveel stappen en beslissingen in mijn leven onder de loep gelegd. Niet als slachtoffer, maar juist naar mijn actieve (of noem het passieve) rol. Nooit en dan ook nooit zal ik deze zelfde fouten (willen) maken. Ik heb geleerd en geaccepteerd.
Intussen ben ik 12,5 jaar verder en heb ik, behalve concentratie problemen, geen last meer van mijn trauma.
Verwerking kost tijd. De littekens zullen blijven, maar de diepe wonden kunnen genezen.

Lente
12-03-2018 om 21:03
Waarom gaan jullie maar door over een ander onderwerp?
Dit gaat toch niet meer over dit onderwerp?
Wat jullie wel bespreken zal best heel nuttig zijn, maar kan dat in een aparte draad?
De vraag van Thuiszitter wordt volledig ondergesneeuwd. Dat lijkt me niet de bedoeling.

Ms. Simone
12-03-2018 om 22:03
Jo, Phryne en andere survivors
Hierover wordt in de rubriek “Relaties” in de draad “Spin-off draad ouderschap met (ex)partner met moeilijk karakter” ervaringen uitgewisseld.

Jo
13-03-2018 om 20:03
Wat een terechtwijzingen!
Ik ben toevallig op dit draadje gestuit en heb hier wat geschreven.
Alsof ik eerst alle andere draadjes af moet gaan om te kijken of dat er niet toevallig een soortgelijk onderwerp ter sprake is gekomen.
Heb het nu net vluchtig zitten lezen. Is niet mijn genre, fijn voor een ander dat hij/zij hier een klankbord vindt, maar dat hoofdstuk heb ik al lang afgesloten.

Jo
13-03-2018 om 20:03
Thuiszitter
Mijn excuses dat ook in jouw draadje heb geschreven.
Vanaf jonge leeftijd, 11 en 13, heb ik mijn kinderen inzage gegeven in mijn financiën.
Niet persé om de beschuldigingen van hun vader te weerleggen, nee puur omdat ik van mening ben dat ook kinderen een beter besef hebben van waarde van geld wanneer ze weten wat binnenkomt, wat er uit gaat en wat er over blijft.
Tuurlijk is dat geen dagelijkse kost geweest. Maar heb regelmatig toch wel uit moeten leggen waarom er (op dat moment) geen geld was voor bijvoorbeeld die dure sportschoenen.
Mijn zoon is eigenlijk geleidelijk aan de mantelzorger geworden van zijn vader. Doet zeker vanaf zijn 17e zijn financiën, artsenbezoeken etc.. En jij? Je maakt je druk omdat je je zoon van 16 jaar duidelijkheid hebt willen scheppen over een leugen.

thuiszitter
14-03-2018 om 18:03
Ik maak me niet druk
Ik hou er niet van om bestempeld te worden als slechte vader die zijn verplichting niet na zou komen, ik hou er niet van als Ex tegen de kinderen vertelt dat ik de Kinderbijslag zou krijgen, en dat ze om die reden de jongens niet van fatsoenlijke kleding kan voorzien.
Ik heb dus door open kaart te spelen hem proberen duidelijk te maken dat het anders in elkaar steekt, dat ik helemaal geen kinderbijslag krijg, maar dat moeder alles krijgt.
Moeder doet niks anders door kinderen tegen me op te zetten met leugens, daar hou ik niet van.
Haar karakter en haar doen en laten kan ik niet veranderen, wel kan ik de kinderen laten zien wat er bij mij Niet binnen komt op mijn rekening, en probeer ik dit voor hen zo duidelijk mogelijk uit te leggen

tsjor
15-03-2018 om 10:03
Veel meer
Je noemt het 'open kaart', maar in feite geef je veel meer informatie dan nodig is als het gaat om de kinderbijslag. Je had kunnen volstaan met de regel (want daar heeft het kind later ook mee te maken): kinderbijslag krijgt degene bij wie het kind staat ingeschreven.
Je kunt moeder niet aanpakken of verbeteren via het kind.
Het probleem van het kind (de schoenen) heb je met je open kaarten nog niet opgelost, het kind heeft nog steeds geen schoenen.
Wat heeft het kind nu meegekregen van jou: moeder liegt en moeder krijgt zoveel geld voor mij. En daarmee moet het kind terug naar moeder. Met andere woorden: je hebt jouw strijd verlegt naar het kind.
Kind is 16, ik hoop dat hij/zij snel een baantje vindt en zelf zijn/haar schoenen kan kopen, want zo komt hij/zij er niet uit.
Tsjor

thuiszitter
15-03-2018 om 18:03
het probleem is wel opgelost
Ik heb zelf geld op zijn rekening gestort zodat hij zelf mooie schoenen kon uitkiezen, ondanks dat moeder dit behoort te doen

Madelief
15-03-2018 om 21:03
Ja het hele rotte is (Doenja)
Dat jezelf hierin verdedigen de ander meer in zijn overtuigingen doet vastzetten. Mensen begrijpen nog niet echt de implicaties van situaties zoals die waarin jij je bevond en willen dat ook vaak liever niet begrijpen. Vaak uit een gevoel van vermeende veiligheid mbt hun eigen leven: kijk ik maar wel de juiste keuzes, daarom is mijn situatie anders. Een menselijke afweer op omstandigheden die zo naar zijn. Ik zeg het elders: toen er Joden uit de kampen terug kwamen, wilden mensen in Nederland hun verhaal niet geloven, het was te gruwelijk. NIet dat ik zaken wil vergelijken, het gaat mij om de dynamiek van 'je hebt altijd een keuze en anders blijf je in je slachtofferschap hangen' En vaak als mensen dan het uit gaan leggen, benadeelt dat hun zaak: degene die er wars van was, zegt nog eens 'zie je wel'.
Ik vind de stelling van 'je hebt altijd een keuze' overigens een bijna existentiële discussie waard.
Ja tuurlijk heb je altijd een keuze. Maar de ene keuze is totaal niet te vergelijken met de andere.
Mensen die in een concentratiekamp zaten hadden een keuze: naar de gaskamer of doodgeschoten eindigen in het prikkeldraad. Maar dat is toch weer net een andere keuze dan in een vredig land verhuizen of niet. Daarom vind ik 'je hebt altijd een keuze' eigenlijk zo'n platitude en vermoed dat het vaak geopperd wordt om niet verder inhoudelijk op een zaak in te gaan. Wat ieders goed recht is natuurlijk, maar dan is het handig te zeggen dat je er eigenlijk geen zin in hebt.

Madelief
15-03-2018 om 21:03
oh sorry
voor bovenstaande reactie. inderdaad ot. lees nu pas bericht Ms Simone

Papa van 3
15-03-2018 om 21:03
Ik het gebeuren ober liegen en leugens vertellen. Ik zou het graag delen maar dit verhaal beslaat al ruim 2 jaar.
Hier eigenlijk precies het zelfde. Ex koopt wel nieuwe kleding voor de jongste 2 dames maar een normale broer voor mijn zoon zit er niet in.
Ik heb gefinaciele middelen omdat door alle schulden in de schuldhulpverlening zit.
Hoe jij dit op lost thuiszitter verdient in mijn ogen respect. Ik wou dat ik dat kon doen en zeggen, maar helaas ik mag en kan niks. De toekomst zal het uitwijzen.
Hou dit vol, ookal hoort het eigenlijk bij je ex. Je zoon is slim genoeg om zijn eigen conclusies te trekken en dan gaan er vanzelf wel dingen anders gebeuren.
Misschien idee als de alimentatie op zijn rekening te storten zodat hij zelf zijn kleding kan halen als hij dat nodig heeft, hierdoor leert hij omgaan metgeld en word hij zelfstandiger en minder afhankelijk van jou ex.

thuiszitter
06-04-2018 om 07:04
dat is niet vol te houden
@tsjor, om manieren te bedenken om de schoenen te bekostigen, zoon heeft een bijbaantje, ik heb nog minimale reserves, maar daar gaat het toch helemaal niet om!
ik kan idd de schoenen kopen ( wat nu ook is gedaan ) maar ex flikt dit iedere keer.
door de procedure over vaststelling kinder alimentatie ben ik intussen zo goed als blut, en wat dan???
Wat als de rechter straks een uitspraak over de hoogte van de alimentatie doet gebaseerd op verzinsels van de tegenpartij, die namelijk suggereert dat ik neveninkomsten heb.( heb vroeger toen ik nog getrouwd was bijverdiend naast mijn baan die ik toen had, maar nu versleten, 2 rotte knieën, vorig jaar gedotterd, en sindsdien heb ik flink moeten inleveren, vorig jaar op eigen verzoek herkeurd en met terugwerkende kracht 100% afgekeurd ) in een notendop waar ik me nu in bevindt
Wat als de kinderalimentatie bedrag straks zo hoog is terwijl ik het niet kan betalen, wat dan?? dan moet ik mijn huis verkopen, want door dit hele gedoe ben ik blut, ik moet de eindjes aan elkaar knopen om niet maandelijks in de min te belanden, regelmatig moet ik mijn kleine reserve aanspreken om de kosten te kunnen betalen.
Waar denk je dat de schoenen van betaald zijn!!
@vlinder: er was wel een medische noodzaak om dat te vertellen, en ik hoop dat je begrijpt dat ik me hier niet verder over uit laat!
@papa van 3, het liefst zou ik het geld op de rekening van de kinderen storten, maar inmiddels is de situatie zo dat er geen geld meer is voor de kinderalimentatie, want de hele procedure heeft zijn tol geeist.
Want daar schiet de Nederlandse wetgeving nog flink tekort, want die zeggen gewoon als je X inkomen hebt kom je in aanmerking voor een toevoeging, maar zit je er net 500 euro boven mag je alles zelf betalen, en dan hoef ik jullie niet uit te leggen wie het moet afleggen, uitgaande van advocaat kosten 'a 225 euro per uur.
Vindt ik mezelf zielig Nee, maar dat ik nou kan zeggen dat dit een ideale situatie is toch ook weer niet

tsjor
07-04-2018 om 15:04
Jaaropgave
Ik neem aan dat je toch wel een jaaropgave voor de belastingdienst hebt, op basis waarvan je kunt aantonen wat je inkomen is?
Tsjor

tsjor
07-04-2018 om 15:04
Bovendien
Het gaat er niet zozeer om dat je die schoenen betaalt, maar dat je met je kind meedenkt wat hij kan doen om de gewenste schoenen te krijgen.
Tsjor
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.