U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ex gaat al snel samenwonen op afstand
Hoi,
Afgelopen september deelde mijn (toen nog) echtgenoot totaal onverwachts mee dat hij verliefd was op een andere vrouw, daar al een paar maanden mee vreemd ging en met haar verder wilde. Einde huwelijk. Ondanks alle verdriet boosheid denk ik dat ik het heel redelijk gedaan heb sinds die tijd. Uiteraard vloog het een enkele keer uit de bocht, maar met de mediator zijn we tot een acceptabel zorgplan en convenant gekomen. E.e.a. ligt nu bij de rechtbank. We hebben twee jongens van 10 en 13.
Inmiddels is het eind van zijn tijdelijke woonruimte in zicht en het is hem niet gelukt andere woonruimte in ons dorp te vinden. Huren is weinig beschikbaar, kopen wil hij niet.
Punt is dat mijn ex enorm verliefd is en al zijn keuzes afstemd op zijn nieuwe vriendin. Alleen bij haar voelt hij zich gelukkig, als hij alleen thuis is niet. Hij kiest er daarom nu voor om over ruim een maand te gaan samenwonen met zijn vriendin en haar kinderen (haar relatie met de vader van haar kinderen is ook sinds september uit, zij heeft co-ouderschap).
Uiteraard is het zijn beslissing en verantwoordelijkheid en ik kan/wil het dus ook niet tegenhouden, maar ik maak me wel enorm zorgen om de kinderen.
Zeven maanden geleden is hun vader totaal onverwachts vertrokken. Eerst logeerde hij zeven weken afwisselend thuis en bij een vriend, sindsdien zit hij in het huis van een gezin dat naar het buitenland is (wel in ons dorp). Sinds ze weten dat hun ouders gaan scheiden, hebben ze nooit een "eigen plek" bij papa gehad. En nu volgt een "samengesteld gezin" in het huis van de nieuwe vriendin 40 minuten rijden hier vandaan.
De nieuwe vriendin en haar kinderen hebben ze sinds januari een keer of zes, zeven gezien. Ze zijn twee keer bij haar thuis geweest. Mijn ex en zijn vriendin gaan wel op zoek naar een ander huis, zodat er ook plek is voor mijn kinderen, want dat is er nu niet.
Het is echter de zoveelste teleurstelling die ze te verwerken krijgen. Dat papa ver weg gaat wonen, vinden ze heel erg. Maar na enige weerstand lijken ze te concluderen dat ze het maar moeten accepteren als ze papa willen blijven zien. Voor mijn ex reden om denken dat het dus allemaal wel mee valt en dat het oké is wat hij doet.
Ik ben echter bang dat de schade pas over enkele jaren duidelijk wordt. Dat als ze over tien jaar terugkijken op hun jeugd, dat dan pas blijkt hoezeer ze hun vader gemist hebben. Dat ze dan zien hoe egoïstisch zijn keuzes waren. Dat in deze fase al "eens in de twee weken een weekend met papa, zijn nieuwe vriendin en haar kinderen" ze niet helpt bij het verwerken van de scheiding. Zeven, acht maanden geleden is nog maar zo kort!
(En dan gaat het bij mijn kinderen nog om één weekend in de twee weken. Haar kinderen, van 8 en 14, krijgen om en om een hele week met mijn ex te maken.)
De jongens praten er niet veel over, maar ik merk aan allerlei dingen dat ze er veel verdriet van hebben en papa erg missen. De jongste zegt zelfs dat hij het op dit moment nog moeilijk vindt dan een paar maanden geleden. Ze merken nu pas wat het gemis van papa op langere termijn met ze doet.
Papa zal straks niet meer beschikbaar zijn voor kleine tussendoor dingen (helpen met een proefwerk, band plakken, gewoon even binnen vallen). Al is dat ook nu minimaal, want hij zit zo veel mogelijk bij zijn nieuwe vriendin. En door sport in het weekend, betekent een weekend bij papa ook veel heen en weer met de auto. Of niet sporten. Hoe lang de doordeweekse papa-avond/nacht houdbaar blijft, is ook maar de vraag. En gezien de leeftijd van de jongens zullen ze ook steeds meer hun eigen gang gaan, wat steeds slechter zal samengaan met een heel weekend "ver weg van vrienden, sport, baantjes, etc.".
Uiteraard heb ik mijn zorgen ook met mijn ex gedeeld, maar hij denkt dat het wel los zal lopen en doet toch wat hij zelf wil (dus altijd kiezen voor de optie waarbij hij zo veel mogelijk bij zijn nieuwe vriendin kan zijn, ik val in herhaling!).
Mijn moedergevoel schreeuwt dat mijn zorgen terecht zijn. Maar als mijn kinderen in een milde bui zijn, twijfel ik weer of ik me niet aanstel (en misschien toch een wraakzuchtige ex ben). Aan de andere kant kunnen zij zelf niet overzien wat dit met ze doet op de lange termijn. Daar zouden ze toch moeten kunnen vertrouwen op een moeder èn een vader die daarin de juiste keuzes maken.
Kan dit goed aflopen op lange termijn?
Zijn er mensen bij wie dit wel prima uitgepakt heeft?
(Want dan ga ik proberen om voor de 100e keer mijn gevoel te parkeren "in het belang van de kinderen".)
Groet,
Optimist
(Ik ging er geen lang verhaal van maken, maar dat is mislukt, sorry!)
Je bent een optimist, Tsjor
Ik kan je wel schetsen hoe de toekomst in dit soort 'scenario's verloopt...: de midlifecrisis gaat over, de nieuwe vriendin wellicht ook - of er komt een nieuwe nieuwe vriendin, het leven gaat verder, iedereen is druk, de kinderen worden groot. Maar na een periode van verwijdering tussen ouder en kinderen die is ontstaan door afwijzing en verlies van vertrouwen, komt niet vanzelfsprekend een periode van toenadering. Helaas werkt het niet zo. Om toenadering te krijgen, zal de vader uit het verhaal van TO heel hard moeten werken om de band met zijn kinderen te herstellen. Hij lijkt daar weinig van door te hebben, helaas. En de kinderen zullen alleen maar vaker en dieper worden teleurgesteld.
In huize moederziel is een soortgelijk proces gaande, maar dan in een sneller en rauwer tempo. Hier geen gezellig kerngezin, ondanks de overeenstemming over gedeeld ouderschap. Zelf 'parallel ouderschap' is nog een veel te grote term voor het flintertje aandacht dat vader aan zijn kinderen toont. Op zaterdag een uurtje op het sportveld, soms met jongste een kort uitje en verder verplicht familie-samenzijn met truus. En dus haken de oudste kinderen (pubers) af. Want ze willen graag met vader, maar niet (altijd) met truus. Tot woede van vader, die vindt dat ze maar moeten accepteren dat 'dit zijn nieuwe leven is'. Tsja. Het breekt mijn hart - ja, zelfs ook voor vader. Hij heeft geen idee wat hij aan het slopen is. Zo heftig om te zien hoe de kinderen daar ieder voor zich enorm mee worstelen. Ze komen er heus wel overheen, maar de schade is er al en die is niet mals. Dat kan echt, echt, echt ook heel anders, in mijn beleving. Je kunt heel gelukkig worden in je nieuwe leven en óók je kinderen een fijne warme basis bieden. Maar dat vraagt zelfinzicht, volwassenheid en een open communicatie... niet meteen de zaken waar de gemiddelde midlifer in uitblinkt 
En ik denk vaak bij mezelf: hoe kijkt hij hier over 10 jaar naar? Dan ruk je toch de haren uit je kop van spijt? Dat was bij mijn vader in elk geval zeker zo.
Eigenlijk hoef ik me zelf niet te verdedigen....
"'Alleen omdat hij zelf aan zijn vader moest vertellen dat hij het heel erg vond als papa ver weg ging wonen 
.' Laat je dat zo, in een geënsceneeerde situatie, je kind vertellen?"
Zo geënsceneerd ging het niet. Het is vooral dat de kinderen oud genoeg zijn om zelf hierover met hun vader te praten. Hij vindt het zelf ook niet fijn om dit soort dingen altijd via mij te horen, dus stimuleer ik vader en kinderen om dit zelf te bespreken. Dat ze dat lastig vinden is geen excuus om het niet te doen. Ze moeten ervaren dat ze dat kunnen, ook als het moeilijk is (dat zal nog wel vaker voorkomen in hun leven). Ik had vooraf allang met mijn ex besproken waar de kinderen mee zaten en was er vooral bij om de kinderen een steuntje in de rug te geven waar dat nodig was.
"Als je aan kinderen vraagt of ze willen verhuizen, dan zal het antwoord altijd 'nee' zijn. Kinderen houden niet van veranderingen die ze niet kunnen overzien. Ze zien dan alleen maar verlies, niet wat ervoor in de plaats kan komen. Dus voor die keuze moet je je niet op je kinderen verlaten."
We laten uiteraard de keus niet aan de kinderen, maar ze mogen/moeten wel hun mening (kunnen) geven, ook als dit niet is wat de ouders willen horen. Omgekeerd zeggen ze tegen mij ook wel eens dingen die ik niet leuk vind. Het is bijvoorbeeld voor mij ook pijnlijk als ze zeggen dat ze de nieuwe vriendin van papa aardig vinden, maar ik probeer wel om de communicatie met mijn kinderen zo open te houden dat ze dit gewoon durfen te zeggen (en dat doen ze dus ook gewoon). En ze kunnen inderdaad veranderingen niet overzien, maar ook dit werkt twee kanten op. Ze zien misschien geen pluspunten aan een vader die ver weg woont, maar ze kunnen ook niet inschatten hoe ze over tien jaar terugkijken op een jeugd met een afwezige vader. De pluspunten van een vader ver weg zullen nooit opwegen tegen de pluspunten van een vader dichtbij. Ik heb nooit gezegd dat een vader ver weg alleen maar kommer en kwel is, maar de leuke momenten daar compenseren nooit het gemis de rest van de tijd. De rol van de vader voor zonen in de pubertijd is enorm belangrijk. Vaak wordt dit door zowel moeders als vaders onderschat. De aanwezigheid een vader (of ander mannelijk persoon als de vader er niet meer is) als rolmodel en "leraar" in de pubertijd is van grote invloed op hoe een jongen later in het leven staat, de keuzes die hij gaat maken, hoe hij aankijkt tegen relaties en vrouwen, hoe hij omgaat met wat de maatschappij van een "man" verwacht. En dat gaat veel verder dan leren fikkie stoken en takken snijden. Ook vaders in een gewone gezinssituatie zijn zich hiervan vaak niet bewust, of worstelen zelf nog met deze zaken, ook al zijn ze allang volwassen. Na een echtscheiding is het belang hiervan groter dan ooit.
"Je had hooguit zelf kunnen aangeven dat het fijner zou zijn als hij een huis in de buurt had gekocht, maar een volwassen mens kun je niet dwingen (vandaar dat er eigenlijk geen vaste afspraken in een ouderschapsplan moeten komen over waar mensen gaan wonen). Net zo min als hij jou kan dwingen om te verhuizen naar waar hij gaat wonen. en ik zou daar zeker niet de kinderen voor hebben ingezet."
Ik heb ook niet meer gedaan dan aangeven wat mijn mening was en ga zeker niet proberen hem te dwingen. En ik stel met klem dat ik mijn kinderen daar niet voor inzet.
"Ondertussen zie ik wel veel dingen die je nog in stand wil houden. Kleine klusjes, fijn als vader dat wil doen, maar als dat niet lukt zul je nu ook zelf op zoek moeten gaan naar een computerhulp. Samen leuke dingen doen met het gezin, fijn als dat zo uit komt, maar ook dat zal geen normale praktijk meer kunnen zijn."
De meeste klussen kan ik zelf en ik voel erg weinig behoefte daar mijn ex voor in te schakelen. En als ik het zelf niet kan, dan zijn er zat andere mensen die me willen helpen. Het gaat vooral om het beeld dat de kinderen hebben van hun vader, het gevoel dat hij er voor ze is als ze hem nodig hebben. Niet omdat mama het niet kan (want deze mama kan toevallig een helebboel zelf), maar omdat het gewoon fijn is als je bij je vader terecht kan met je kapotte fiets of computer (zeker omdat hij fietsenmaker-ervaring heeft en in de ict werkt).
(Reacties over stereotype opvoeding zijn niet nodig, de kinderen zien mij vaak genoeg met schroevendraaier en boormachine.)
"Wat betreft communicatie: na een scheiding worden mensen niet anders, ze blijven hetzelfde."
Misschien. Misschien ook niet. Alle partijen zullen zich in deze nieuwe situatie veel bewuster moeten zijn van hun communicatie. Dat gaat zowel om inhoud als om dingen als toon, woordkeus, timing, etc. Juist omdat er allerlei "zeer" zit en het niet meer zo onbevangen en vanzelfsprekend gaat als vroeger. Dingen niet, te laat of half communiceren zorgt voor extra wrijving. Dat geldt niet alleen voor mijn ex, maar net zo goed voor mij. Als je het echt belangrijk vindt om "voor de kinderen" te werken aan een goed "nahuwelijk", kun je je op dit vlak best ontwikkelen. Een mens is nooit te oud om te leren!
"Het leven wisselt nogal eens: na een periode van wat meer afstand kan er weer een periode van meer toenadering komen. Kinderen worden ouder, midlife gaat over, er komt meer of minder drukte, vriendin wordt claimender of juist niet."
Een periode van meer toenadering? Ik hoop het van harte. Maar ik ben het met moederziel eens dat er dan al een hoop leed en teleurstelling is geschied en dat het maar afwachten is of dit enigszins hersteld kan worden. En alle verloren jaren kun je nooit nooit nooit meer over doen.
Ouderschap is toch meer dan eens in de twee weken een weekendje leuke dingen doen. Ouderschap is ook zorgen voor eten en kleding, helpen met huiswerk, chauffeuren naar tandarts, feestjes en sportclubs, helpen met huiswerk, sokken opruimen, chipszakken onder het bed uit vissen, banden en pleisters plakken en nog 1000 andere dagelijkse dingen meer. Dagelijks meemaken of hij (of zij natuurlijk) tevreden is of blij of verveeld of boos of verliefd of ziek. De puberige moodswings gecombineerd met een nog kinderlijke aanhankelijkheid, het afzetten tegen de ouders, het ontdekken van een nieuw soort zelfstandigheid, wat ze je nog wel vertellen en wat ze voor je achterhouden, alle eerste keren die bij de pubertijd horen. Tot je op een dag moet constateren dat ze groot en volwassen zijn en je met een lege tienerkamer in je huis achterblijft. Ik zou het voor geen goud willen missen!
Er voor kiezen om hier minimaal deelgenoot van de zijn (door je leven na de scheiding niet zo te organiseren dat je er maximaal voor je kinderen bent), alleen omdat je zo veel mogelijk bij je nieuwe liefde wil zijn....ik zal nooit begrijpen, ik wil het niet begrijpen, ik hoef het niet te begrijpen.
Da
Optimist
Je komt op mij over als iemand die genuanceerd is, haar eigen verantwoordelijkheid neemt in deze lastige situatie en een moeder die heel goed kijkt naar wat haar kinderen nodig hebben.
Je hoeft je niet te verdedigen tegen wat Tsjor of anderen stellen. Mensen zijn wel vaker stellig vanuit een eigen referentiekader, dat niet altijd rekening houdt met het voor anderen moeilijk voorstelbare egoïsme dat sommige ex-partners kunnen laten zien. Je zult dat vast vaker tegenkomen
Neem de opmerking 'na een scheiding worden mensen niet anders, ze blijven hetzelfde'. In mijn geval bijvoorbeeld is niets minder waar. Nu de mantel der liefde is afgevallen, komt er een ex-geliefde tevoorschijn die ik nog niet kende. Ook dat gebeurt. Bij jou lijkt iets soortgelijks te gebeuren: ex-man kiest 'voor zichzelf' en vergeet in zijn haastige vlucht naar een nieuw, beter (!) leven zijn kinderen onderweg. Probeer het te zien als blinde paniek van je ex-partner en betrek het vooral niet op jezelf. Probeer er niet de logica in te vinden of te bedenken wat je ex-partner allemaal beter zou kunnen doen. Hou je niet meer met hem bezig. Kijk alleen naar wat jij en je kinderen nodig hebben om zo min mogelijk schade op te lopen en de situatie zo leefbaar mogelijk te houden. Concentreer je op je eigen deel, meer kun je niet doen en hoef je ook niet te doen.
Moederziel
Wat ontzettend treffend verwoord, ik ga dit stukje tekst bewaren, daar heb ik wat aan. Zo voel ik het ook, mijn ex koos ook "voor zichzelf" en toonde identiek gedrag. Ik denk ook dat hij moeite heeft met schakelen en het combineren van een vorig leven en een "nieuw" leven maar dat doet er niet meer toe, ik hoef niet in te vullen voor hem of te bedenken wat er allemaal bij hem speelt. En inderdaad mensen kunnen het zich soms niet voorstellen vooral gezien hij overkwam als de perfecte man en vader en dat is hij nog steeds maar dan bij een ander gezin. Ik blijf het absurd vinden.
Ongevraagd advies
Ik geef mijn partner best vaak ongevraagd advies.
Soms pakt dat niet zo goed uit, maar vaak ook juist wel.
Meestal doet hij er ook ter plekke iets mee.
(Hij is ook geen ster in communiceren)
Andersom geeft partner mij net zo goed advies en soms is dat heel raak en kan ik er iets mee.
Nu heb ik geen ervaring als gescheiden ouder, toch kan ik me niet voorstellen dat ik in deze situatie niet zou proberen mijn, op dat moment dan ex-, partner ongevraagd advies te geven.
Ik zou juist dat de kern vinden van mijn ouderschap samen, dat ik belangrijke zaken zou proberen aan te kaarten. Goed communiceren zou voor mij niet het belangrijkste zijn. Niet iedereen is simpelweg goed in communiceren, en mij lijkt juist dat als je gescheiden bent er veel redenen zijn waardoor communicatie slecht kan lopen.
Maar zou mijn ex een actie plannen waarvan ik echt denk dat mijn kinderen schade lijden zou ik op z'n minst proberen ergens tot hem door te dringen. In deze situatie zou ik dat zeker ook doen, ik zou ook vrezen voor grote schade.
Ik zou hem confronteren met mijn zorgen en vragen om samen te kijken naar oplossingen, ik zou hem er niet zo makkelijk mee weg laten komen.
Daarbij zou ik me, echt puur voor welzijn van kinderen, ook afvragen of ik zelf iets kan doen/opofferen.
Ik kan me voorstellen dat je gevoel hebt dat je al vreselijk veel opoffert en dat is zeker waar. Maar de kinderen treffen geen schuld dus dat zou ik proberen uit elkaar te trekken.
Dus bijv onderzoeken of het mogelijk is voor jou om af en toe een weekend uit je huis te trekken, opdat vader dan in vertrouwde omgeving van je kinderen kan vertoeven. Zoiets bijv.
En uiteindelijk denk ik wel dat je kinderen de meeste baat hebben bij een ouder die hen helpt de positieve kanten te zoeken van een ongelukkige situatie. (Dus nadat ik zou proberen de situatie minder ongelukkig te maken)
Ook voor jezelf, zoek andere oppas, zorg dat je je ex niet meer nodig hebt en je genoeg ruimte krijgt etc.
Als je nu steeds iets heel fijns voor jezelf gaat doen als hij in je huis met jullie kinderen zit dan heb je 2 vliegen in 1 klap!
(Het lijkt mij wel wat;))
OT - Moederziel
Mooi verwoord.
Het heeft even geduurd :-), maar je bent enorm gegroeid!
Fijn voor jezelf!
Als je heel eerlijk bent, denk je dat het kwartje nu zo bij jezelf gevallen is, je je anders opstelt naar je kinderen en dat die daar profijt van hebben? (of maakt dat allemaal niet uit)
Larisse
Ja, dat denk ik zeker. En ik kan precies duiden wanneer het kwartje is gevallen.
Iemand voorspelde me dat ik op een goed moment als vanzelf het punt zou bereiken waarop zijn acties van me af zouden glijden. Je hoort en ziet ze nog wel, maar je wankelt niet meer, hoopt niet meer, wanhoopt niet meer. Het komt niet meer binnen, niet negatief of positief. Dat moment is er nu. En man, man, man, wat een rust geeft dat.
Die rust bij mij straalt ook af op de kinderen, die inmiddels fulltime bij mij wonen. Ook zij komen langzaam tot rust en kunnen beetje bij beetje hun eigen weg gaan definiëren. Dat doet ze goed en daar groeien zij óók weer van. Maar het is wel een pijnlijke weg voor ze, met veel teleurstellingen. Het is niet niks voor ze.