Dochter saboteert co-ouderschap

neutraal

kan iemand anders die ze vertrouwd dat gesprek met haar aangaan? Gewoon tussen neus en lippen eens laten vallen "zeg dat co-ouderschap, wat vind jij daar nou van?"

Ik stuur mijn dochter wel eens naar haar stiefmoeder als ze iets heeft waarbij mijn ex en ik haar 'vijand'zijn. Tegen ons zal ze dan niets los laten, maar bij haar stiefmoeder wel. Of als die ook 'onderdeel van het probleem' is naar haar stiefoma/opa waar ze ook een goede band mee heeft.

Dat levert dan meer resultaat dan "daarom"

klinkt fantastisch

Nu alleen nog dat kleine hobbeltje; je dochters verzet breken tov dit fantastische plan.
Er achter komen wat er precies scheelt is een langdurig proces, en zolang jullie *volledig verantwoord* lijnrecht to dochter blijven staan kom je er misschien wel helemaal nooit achter.
Dan trek je ooit de conclusie dat je er 'alles aan gedaan hebt' en dat *blijkbaar* dochter gewoon hopeloos is.

Leef voor, geef het goede voorbeeld. Durf je eigen manipulatie, eigenwijsheid, starheid en vooringenomenheid los te laten. Durf een proces aan te gaan waarbij het uitgangspunt is dat je 'het niet weet'. Pas dan geef je je dochter de ruimte ook, wrs heel langsaam, maar iig op haar eigen tempo, zo'n proces aan te durven gaan. Misschien haakt ze zelfs wel bij jullie aan, maar alleen als je kleine signalen hierin herkent en erkent.

vraag

Heeft je dochter wel een idee/voorstel van hoe ze het wel wil? En zo ja, wat is dat dan en waarom vinden jullie dat niet haalbaar?

Dwingen

Misschien heeft puber wel meer behoefte aan alleentijd die ze krijgt door bij haar vader te wonen. Juist als je op 'spuugafstand' woont lijkt me dat nou geen enkel probleem.
Maar goed, je vind dat met 14 jaar pubers nog maar even moeten afgaan op het inzicht van de ouders en niet op dat van henzelf. Ik wens je sterkte. Ga vooral het gevecht aan. Sommige pubers knappen daar mogelijk flink van op.

Dwingen

Misschien heeft puber wel meer behoefte aan alleentijd die ze krijgt door bij haar vader te wonen. Juist als je op 'spuugafstand' woont lijkt me dat nou geen enkel probleem.
Maar goed, je vind dat met 14 jaar pubers nog maar even moeten afgaan op het inzicht van de ouders en niet op dat van henzelf. Ik wens je sterkte. Ga vooral het gevecht aan. Sommige pubers knappen daar mogelijk flink van op.

Haha AnneJ

Het zit je hoog, blijkbaar )

Maar nee

ik ben ook niet van het slag dat meent dat omdat het puberbrein nog niet volgroeid is, pubers daarom ook maar geen beslissingen zelf mogen nemen, althans geen belangrijke.

Ik heb hier te maken gehad met een hele erge puber, die overal tegenin ging. Dwingen heeft echt geen zin. Het is een rampenrecept, want als dochter de kont tegen de krib gooit, kan ze het voor alle betrokkenen flink zuur maken.

Ze wil het niet, en ze wil niet praten over de reden...

Ik geloof dat ik wel daar iets mee zou willen proberen. Als dochter niet wil maar niet kan uitleggen waarom niet, zou ik idd aangeven dat ik er dan niets mee kan.

Problemen zijn er om op te lossen. MAar als het probleem niet op tafel kan worden gelegd, kan er ook niets worden opgelost.

Aan de andere kant, als ze echt niet wil, en echt niet meewerkt, wat wil je dan nog. Kind fysiek bij kop en kont pakken? Lekker dramatisch voor iedereen en vernederend voor haar?

Jullie weten het allebei heel goed, alleen zijn is niet goed voor haar, en Jeugdzorg wil je er niet bij hebben. Snap ik best.

Maar kan je dochter niet op jullie kosten met een psycholoog praten oid? Want je kunt altijd zelf bekostigen, en dan hoef je niet langs Jeugdzorg. Krijgt je dochter wel de kans om zich te uiten wellicht.

Je geeft erg weinig info trouwens. We moeten alles maar van je aannemen, en dan vraag je eigenlijk naar bevestiging van jullie beslissing. Misschien zijn er toch nog andere opties...

Ik zou zelf als moeder eerlijk gezegd best willen weten waarom mijn kind niet bij mij wil wonen.

eddeped

Vroegah was alles beter...

Over communiceren met pubers

heel inzichtelijk boek http://www.bol.com/nl/p/hoezo-lastige-puber/1001004010981641/

Over hoe je in gesprek blijft met je puber. Lijkt me nodig als ik je verhaal zo hoor..

Mijk

Plantenbak inderdaad

Ik vind de 'plantenbak' van Injel wel een mooie vergelijking. Sommige ouders, en natuurlijk heb ik er een paar in real life in gedachten, kunnen het toch niet verdragen als een kind niet precies opvolgt wat hen goed uitkomt en die controle raak je toch echt een keertje kwijt. Nota bene, ouders die zelf op die leeftijd alle vrijheid hadden om zelf te beslissen. Juist zelf moeilijke pubers. En dan toch als ouder maar het conflict blijven opzoeken. Dat is sneu.
Je zou het ze soms weleens willen geven.
Maar dat voorstel voor een boek vind ik ook prima. Blijkbaar is communicatie wel een dingetje. Eerste naar je kind luisteren als je wil dat ze ook naar jou luisteren, want dan weet je al beter wat er speelt en heb je zelf ook een beter aanbod.
Mijn ex was best lastig op die leeftijd, gelukkig had hij een oom en tante waar hij op eigen benen af en toe naar kon vertrekken zonder dat er iemand in de opvoedstress schoot.
Je puber willen micromanagen en niet de ruimte geven om zelf eens wat op eigen benen te staan lijkt me gewoon niet handig. Ook niet voor jezelf.

Daarom is geen reden

Naar mijn idee zal dochter minimaal met argumenten moeten komen. Zoals hierboven wordt voorgesteld kan een onafhankelijke partij haar misschien helpen met het verkennen en formuleren van haar gevoelens en wensen, maar zonder argumenten vind ik haar geen serieuze gesprekspartner.

Maar geef haar die kans dan.

En geef haar ook de mogelijkheid om dat op haar manier te doen. Want inderdaad nog niet volwassen en dus nog geen volgroeit brein. Maar ook echt geen onmondig kind meer.

Door haar als 'geen serieuze gesprekspartner' weg te zetten doe je haar echt te kort. Ook pubers doen meestal niet iets 'zo maar'.

En misschien overbodig, maar het is dan ook de bedoeling dat je iets doet met die argumenten, als ze der eenmaal zijn....

Bianca,

Hoe vind je het zelf als je een kledingstukaan wilt trekken maar dat niet kan omdat het een paar deuren verder is. Tuurlijk is dit maar eensimpel voorbeeld. Maar het gaat ook om het gevoel daarbij.
Het is echt reuze storend als je je pyama al aan hebt, maar toch nog even het hoofdstuk van dat ene vak wilt door te lezen je je iets te binnen schiet, maar het boek bij papa ligt.

Altijd zal ze rekening moeten houden, vooruit denken door de ontstane situatie. En zelfs als ze rekening houdt, dan nog zal ze haar neus stoten, zie voorbeeld pyama. Als de moeder bij haar standpunt blijft dat dochter ook bij haar woont, is dat ergens egocentrisch zelfs egoïstisch want dan ze negeert het feit dat dochter moet rekening houden met het wonen op twee adressen.
In eerdere post schreef ik over een jongen die bij zijn vader ging wonen. De band met zijn moeder werd hecht, hechter dan het daarvoor geweest was. Dat is toch het belangrijkste van alles. Kwaliteit van contact ipv hoe vaak je elkaar ziet.

De klacht van een 25-jarige vind ik een in de glazen bol kijken. Maar familiebanden kunnen ook na jaren van kou alv een ruzie, herstelt worden. Dat ontstaat uit behoefte op dat moment. Dat is geen reden om een puber te dwingen.

Ga anders eerst een proefperiode is. Misschien mist puber moeder meer dan ze dacht..

oh ja!

'Het is echt reuze storend als je je pyjama al aan hebt, maar toch nog even het hoofdstuk van dat ene vak wilt door te lezen je je iets te binnen schiet, maar het boek bij papa ligt.'

Dat betekent in mijn ogen dat beide ouders de taak hebben om te zorgen dat de dochter altijd alles bij zich heeft. Dat kun je niet aan je kind overlaten. Je zult dan dus als ouder (!) 's avonds heen en weer moeten, als er iets op de verkeerde plek ligt.

Bianca365

Ik snap dat het al gebeurd is en dat het niet meer terug te draaien valt, maar wat ik nooit zou hebben gedaan is de schuld van de scheiding bij jou laten leggen. Uiteindelijk is dat ook niet de waarheid, dat een relatie stopt is natuurlijk niet alleen de schuld van een persoon.

Zij heeft dat echter wel geïnternaliseerd, en handelt nu daarnaar. Jij hebt in haar ogen haar wereld vernietigd en daarvoor straft ze je nu.

Tja, nog steeds denk ik dat je een kind niet kunt dwingen. Echt niet. IK denk dat hier toch echt een taak voor de vader ligt. Jij bent de bron van alle kwaad voor haar, dus met jou wil ze niet praten. Paps wilde dit zo brengen, en dit is het gevolg. Nee het is niet gezond, sterker nog, het is volgens mij zeer ongezond. Hier moeten jullie wat mee. Maar dan vooral de vader omdat hij de enige is met wie ze nu waarschijnlijk wil praten.

Ik maak in mijn directe omgeving twee precies dezelfde gevallen mee. twee moeders die een einde maakten aan de relatie, wat ook zo gebracht is door de andere ouder. En de kinderen kunnen daar niets mee.

Ik weet niet hoe je dat herstelt. Ik zou eens met de huisarts gaan praten hierover.

En ja, ik hoor ook vaker dat deskundigen niet met de andere ouder praten. Heel slecht!

Als ik je zo hoor, lijkt het dat je wel redelijk contact met de vader hebt. Misschien kun je hem ervan overtuigen dat hij toch duidelijk moet gaan maken aan je dochter dat een scheiding natuurlijk altijd door twee partijen komt.
Toch wil ik je nogmaals op het hart drukken dat een kind dwingen niet werkt. En zeker niet als het kind zich al zo heeft ingegraven. Ik denk dat ze eigenlijk heel erg verdrietig is.

Wat misschien zou kunnen werken is dat de vader aan haar zegt dat HIJ wil dat ze ook een week bij jou is. Dus dat het niet van jou komt, maar van hem? Zodat ze dat niet ook nog kan gebruiken om nog bozer op jou te worden?

Met z'n twee op vakantie

@Bianca, deze laatste info in #41 geeft een ander beeld van de situatie. Het zou zo fijn zijn als jullie relatie herstelt kan worden, ( even ongeacht van waar ze woont). Ik denk dan aan een week met z'n twee op vakantie zodat ze jou weer leert zien als haar moeder.

Wat fijn!

Ik hoop dat het een fijne, rustige week wordt!

(ik zag trouwens dat ik in mijn bericht zelf ook de fout maak door te schrijven dat de moeders een einde aan de relatie waren. Nee, zij waren de persoon die uiteindelijk de eerste waren die zeiden dat het nu echt niet meer ging, maar de relatie was daarvoor natuurlijk al prut...).

Over feestjes: kun je hierover met de vader praten, en vragen wat hij als eis stelt. Ik zou daarover voor het gemak dezelfde normen aanhouden, (tenzij dat echt te gek is...).

Voor de duidelijkheid: ik ben zelf stiefmoeder van een dochter die vanaf haar derde week om week bij ons en bij haar moeder heeft gewoond. Wij hebben (hoe verschillend we ook waren, en hoe moeilijk het soms ook was) dit soort dingen altijd in overleg op elkaar afgestemd, zodat het geen strijdpunten werden.

Stiefdochter is nu 26 en het gaat ongelooflijk goed! Zij heeft ook bij vlagen (enorm) lastige en moeilijke perioden gehad, maar het is een fantastisch leuke, lieve, aardige en competente jongvolwassene geworden. Ze heeft een goede band met ons (ook met mij apart!) en ook met haar moeder, en dat was uiteindelijk mede ons doel.

(en dat is ook mijn basis als ik zeg dat je een puber niet dwingt. Geloof me, ik ben door de wol geverfd... Mijn eigen dochter (haar halfzus dus) is nu 19 en ook al zo leuk nu, maar ook altijd behoorlijk eigengereid en eigenwijs geweest en nog. Dwingen is me nooit gelukt, veel praten en voorbeelden aandragen, serieus op meningen ingaan wel. Kinderen het gevoel geven dat ze zelf met oplossingen komen en dat die oplossingen ook serieus genomen worden...

En dan hebben we ook nog drie zonen... )