U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Contact met familie ex
Hallo allemaal,
Ik heb eigenlijk een hele simpele, maar tegelijk hele moeilijke vraag.
In hoeverre moet ik mij mengen in de familie van de ex van mijn vriend?
Ik ga nu al een tijdje met een hele leuke man. Hij heeft een jong dochtertje van 2 uit een vorige relatie. Mede dankzij therapie is de band die hij heeft met zijn ex erg goed. Ze kunnen normaal met elkaar praten en zitten wat betreft opvoeding op één lijn. Samen staan ze sterk voor hun dochtertje. Hoewel ik wisselende reacties krijg van mensen als ik de situatie uitleg, vind ik het zelf vooral heel fijn en heel bijzonder. Ik sta voor een volle 100% achter hun band en achter hun manier van communiceren en opvoeden. Uit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk het is als gescheiden ouders goed met elkaar op kunnen schieten, dus dat vind ik alleen maar fijn.
We hebben het in onze relatie rustig aan gedaan. Toen we een half jaar samen waren heb ik voorzichtig aan kennis gemaakt met zijn dochtertje én met zijn ex en haar familie. Een hele vreemde situatie, maar ik merkte wel dat ik heel welkom was. Zijn ex was heel aardig voor me en ik voelde me geaccepteerd. Mijn vriend heeft geen contact meer met zijn eigen familie, maar dat mist hij wel. De familie van zijn ex komt het dichtst bij familie voor hem en ze vieren hun verjaardagen dan ook nog samen. Als iemand in haar familie jarig is, is hij altijd uitgenodigd en nu ík dus ook.
Hoewel ik zeker wil investeren in de band met de familie van zijn ex (zij gaan immers ook veel om met zijn dochtertje) voelt het aan de andere kant toch ongemakkelijk. Ik waardeer het wel enorm dat ze mij uitnodigen en ik snap dat ze me willen leren kennen, maar ik weet niet of ik wel iedere verjaardag samen met de familie van zijn ex wil vieren. Zou er niet een bepaalde afstand horen te zijn? Natuurlijk moeten we met elkaar door één deur kunnen, maar dit voelt een beetje onnatuurlijk. Mijn vriend laat de keuze bij mij of ik wel of niet mee wil, maar ik weet dat hij het op zich wel fijn zou vinden als ik mee zou gaan. Aan de andere kant heeft hij wel duidelijk gezegd dat hij niet wil dat ik me ongemakkelijk voel daar, maar dat voel ik me tóch!
Vandaar mijn vraag, in hoeverre zou ik mij moeten mengen in de familie van zijn ex. Waar ligt die grens?
Ik hoop dat iemand dit leest en misschien een tip of advies heeft.. In ieder geval bedankt voor het lezen.
Groetjes,
Hermina
Mijn ervaring en advies
Je raadt t al maar ik heb het genoegen om nu een decennium stiefmoeder te zijn. Kind is nu twaalf. De grootouders van moeders zijde wonen niet in de buurt dus we lopen de deur niet plat maar het contact is goed. Ze komen op verjaardag van Kind als we dat hier vieren en we komen elkaar ook weleens tegen op andere vieringen enzo. Ook brengen / halen wij Kind weleens naar de grootouders van moederszijde en als het zo uitkomt drinken we samen koffie of eten samen. En dat gaat heel soepel.
Wat ik niet doe is ze uitnodigen voor verjaardagen van onszelf of onze gezamenlijke kinderen. Maar dan nodig ik moeder van Kind ook niet uit.
Voor ons werkt dit prima en ik krijg eigenlijk tegenwoordig alleen maar lof over deze manier. In het begin was dat anders, moest "men" geloof ik weleens wennen dat ik niet meer afstand als stief. Maar I did it my way 
en ben er blij mee.
Moraal van mijn verhaal? Volg jouw gevoel, wees open en eerlijk en laat de buitenwacht gewoon hun mening hebben zonder dat het jou beïnvloedt. Saai advies he? ;)
Volg je hart
Wees de uitzondering van de eeuw :)
Je voelt je geaccepteerd, alleen is het niet maatschappelijk geaccepteerd als je vriendschap sluit met ex-familie.
Degene waar je de minste concurentie van hoeft te verwachten...de ex!
Hermina, sterkte met je keuze.
Wees open en eerlijk, spreek je gevoel eventueel ook uit tegenover je "nieuwe familieleden.
En misschien lost je ongemak wel op na een paar keer, en zo niet dan kun je dit altijd nog uiten.
Belangrijk vor je vriend
Ik zou het niet op principes over 'hoe het hoort' zetten. Voor je vriend is deze familie heel erg belangrijk, omdat hij zelf geen kontakt meer heeft met zijn eigen familie. In die zin zou ik de familie van de ex van je vriend dan ook waarderen: als ware het zijn familie. En daar zou je ook kontakten mee onderhouden.
Je bent welkom, dat is toch hartstikke mooi. Ik hoop dat je je als een welkome gast kunt voelen en gedragen. Laat de rest maar neuzelen over wat wel of niet hoort. Niet interessant.
Tsjor
Mijn schoonmoeder
Heft nog steeds na 30 jaar zeer intensief contact met haar exschoonfamilie, overigens niet met ex, die ziet ze alleen op verjaardagen van de kleinkinderen en verder niet. Maar de broer en zus met aanhang van haar ex ziet ze nog regelmatig evenals vroeger haar exschoonmoeder, die inmiddels overleden is.
Dus waar de grens ligt? Waar jij m legt!
Misschien wennen
Ik begrijp heel goed dat het ongemakkelijk voelt, want een dergelijke situatie lijkt uitzonderlijk, maar denk je niet dat dat ongemakkelijke gevoel zal slijten naarmate je deze mensen vaker en langer ziet? Het is misschien een kwestie van wennen aan het idee. Ik zou zelf iedere keer met mijn partner meegaan, als hij aangeeft dat hij dat fijn vindt en me over mijn ongemakkelijke gevoel heen zetten. Zeker als je welkom bent, de mensen interesse naar je tonen en vriendelijk zijn. Het wordt een ander verhaal als ze geen boe of bah zeggen of je volledig negeren.
Bij ons zijn overigens al onze familie, vrienden en kennissen welkom op de verjaardagen en in een dergelijke situatie zou dat dus ook voor die ex en haar familie gelden. En wat een ander daarvan vindt, moet diegene zelf maar weten.
Allemaal heel nieuw
Bedankt voor alle reacties!
Ben heel blij dat ik dit forum heb gevonden. Als ik dit namelijk voorleg aan vrienden dan krijg ik vaak antwoorden (en meningen) waar ik niets mee kan. Ik heb hier geen ervaring mee en mijn omgeving ook niet maar jullie reacties zetten me we aan het denken.
Ik neig inderdaad ook steeds meer naar mijn gevoel toe en dat zegt ook dat ik naar die verjaardagen zou moeten gaan. Mijn vriend zou het fijn vinden, ik denk dat het voor zijn dochtertje ook goed is om te zien dat iedereen goed met elkaar overweg kan en ik begrijp heel goed dat de familie mij wil leren kennen. Dat kan niet als ik ze maar één of twee keer per jaar zie, dat is ook een stukje wat ik moet investeren.
Hopelijk gaat het ongemakkelijke gevoel inderdaad snel weg, anders zal ik me er overheen moeten zetten ja!
Het kan soms raar lopen in het leven:-)
Mijn eerste schoonmoeder is een goede vriendin gebleven; al ruim 35 jaar. Mijn man ( niet haar zoon:-) en ik hebben zelfs onze trouwfeest gegeven in haar huis.
Zoals hierboven werd gezegd, volg je hart en heb er maling aan de regels (wiens regels trouwens) hóe het hoort. Sommige mensen zijn kadootjes van het leven, ook al maken ze daar op een ongebruikelijke manier hun entree.
anders dan anders
Ik ga ook anders dan anders met mijn ex-schoonfamilie om dann gebruikelijk is. Ik ga ook tamelijk intensief om met mijn ex-schoonmoeder en ontmoet alle broers en zussen en neefjes en nichtjes van de kant van mijn ex nog. Met ex zelf heb ik geen goede band en ik ga dus niet naar de verjaardagen aan zijn kant van de familie. Dat kan gewoon niet: hij is de zoon en broer en hij hoort daar, dat vind ik logisch. Maar als jij voor zijn ex wél welkom bent, die familie voelt voor jouw vriend als zijn familie en die familie heet jou welkom: waarom niet? Je zou bij jezelf na moeten voelen of dat ongemakkelijke gevoel voortkomt uit dat het onwennig is of dat er echt iets speelt. Dat onwennige vind ik trouwens wel logisch: er zijn weinig voorbeelden of sociale codes voor jouw positie in die familie. Het is dus logisch dat je onzekerder bent. En je kunt je nergens aan spiegelen want dit soort relaties zijn zeldzaam. Maar joh, vind jezelf gewoon uit als 'nieuwe partner in ex-schoonfamilie'. Zo te horen is de hele familie zichzelf opnieuw uit te vinden. Veel plezier!
Groet, Jo Hanna
mooie reacties
Wat een mooie reacties allemaal. Bedankt..
Ik heb inmiddels besloten om naar de familie van zijn ex te gaan. Als ik jullie verhalen lees dan besef ik me dat het wel degelijk mogelijk is en helemaal niet zo raar om een band met haar familie op te bouwen.
Gister heb ik mijn vriend verteld dat ik mee wou en hij was helemaal gelukkig! Ik wist dat het belangrijk voor hem was, maar dat het zoveel voor hem betekende had ik niet gedacht..
Uiteindelijk is het goed geweest merk ik om hier over na te denken en te beseffen dat het inderdaad uitzonderlijk is, maar wel heel speciaal.. het is ook goed dat deze keuze volledig bij mij weg komt en niet dat ik onder druk sta..
Bedankt allemaal!