U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Co-ouderschap en afstand
Mijn ex en ik liggen sinds mei in scheiding en zijn inmiddels bij de advocaat beland omdat de verstandhouding onderling niet al te best is. (gaat sinds we beiden een advocaat hebben iets beter)
Het lijkt er nu op dat we wat stappen bereiken, maar op 1 gebied hebben we een totaal verschillende visie. Ik ben heel benieuwd naar jullie mening.
We hebben 3 kinderen, 1 van 8 en 2 van 12.
De oudste 2 gaan naar de middelbare school. De scholen van alle drie de kinderen bevinden zich in hetzelfde dorp als waar wij wonen (5 minuten fietsen voor de jongste en 1 van de oudste, kwartier fietsen voor de andere).
Ze weten niet beter dan dat ze altijd dichtbij school en vriendjes hebben gewoond.
Mijn ex heeft een nieuwe vriendin (hierdoor is de relatie ook over gegaan) en zij woont hier op een half uur reisafstand vandaan met de auto.
In het ouderschapsplan wil ik graag vast laten leggen dat co-ouderschap in principe alleen mogelijk is als beide ouders in (of in de directe omgeving) van de huidige woonplaats wonen.
Ik vind een maximale fietsafstand van een half uur tussen beide woningen toch eigenlijk wel het maximale, helemaal omdat de oudste 2 ook steeds meer een eigen leven krijgen en na school nog met vriendinnen willen afspreken, hun sport hebben hier etc.
Mijn ex wil echter laten vastleggen dat een half uur reisafstand met de auto ook prima is. Hij zorgt er dan zelf wel voor dat de kinderen op school, sport etc komen. Daar hoef ik me verder niet mee te bemoeien want dat is zijn verantwoordelijkheid.
Ik ben het hier niet mee eens. Ten eerste gaan ze alle drie naar een andere school met verschillende schooltijden. Daarnaast willen ze dus na school wel eens afspreken of sporten etc en ook vind ik dat bij een co-ouderschap de kinderen de mogelijkheid moeten hebben om zelfstandig van het ene naar het andere huis te kunnen als ze eens spullen vergeten zijn oid (in ieder geval de oudsten).
Wat vinden jullie, ben ik te veeleisend?
Blijft raar
'Vader is alvast bij zijn vriendin ingetrokken. Moeders doen dat niet zo snel of ze nemen de kinderen mee naar nieuwe vriend.'
Als moeder de kinderen meeneemt naar het adres van de nieuwe vriend, raken de kinderen ook hun vriendjes, school, sport kwijt. Maar dan is het ineens helemaal niet erg voor de kinderen.
Klopt Sydney
Ik ken dan ook geen een vader die dan eist dat de kinderen bij hem blijven wonen. Dat is toch vaak een gehaal en getrek onder voorwaarden waardoor er op vader niet te rekenen valt. Terwijl van moeders verwacht wordt en dat ook meestal de realiteit is dat je altijd beschikbaar bent zelfs als vader het laat afweten. Andersom zie je dat toch weinig.
Natuurlijk wel als vader de 'zorgvader' zou zijn. Dan zie ik hem in staat om per kerende post de kinderen weer mee naar huis te nemen.
Maar ja, zo zijn de verhoudingen meestal niet.
Zijn zaak
"Maar blijkbaar is het geen probleem om van de kinderen te verwachten dat ze hun vader voortaan nog maar om de week zien? "
Nou ja, er is mee te leven. Maar eh... het is hún keus niet dat hij de deur uit gaat en 45 km verderop gaat wonen.
"Want het is altijd de moeder die ze bij zich wil houden 'omdat dat beter is'."
Niet per definitie, maar in dit geval wel. De kinderen blijven wonen waar ze wonen en hoeven niet van school te wisselen.
Als vader het belangrijk vindt om een rol te spelen in het leven van zijn kinderen, dan moet ie dichterbij gaan wonen.
Daar
gaat het toch niet over? Het is aan de vader om te kiezen, want hij wil verhuizen. Dan kan hij óf dichtbij blijven wonen en dan is co-ouderschap mogelijk. Of hij kan verder weg blijven wonen. Dan is co-ouderschap niet mogelijk. Waarom zouden de kinderen de gevolgen moeten dragen als de vader wil verhuizen? Het gaat niet alleen over school, maar ook over afspreken - waarbij de afstand misschien nog groter is, als de vrienden/vriendinnen niet wonen in het dorp waar de school staat, maar ook niet de kant op waar vader gaat wonen. En over sport. Keer drie kinderen. En drie scholen. En verschillende sportverenigingen? Vader gaat dat niet redden. Dus kunnen de kinderen niet sporten. En niet afspreken. De hele week.
M lavell en Renate
'Nou ja, er is mee te leven.'
Dat geldt dan ook als de vader verhuist en co-ouderschap wil.
'Waarom zouden de kinderen de gevolgen moeten dragen als de vader wil verhuizen?'
Omdat dat nou eenmaal altijd zo is bij beslissingen die ouders nemen. Emigratie, lid zijn van een kerk, midden in de stad wonen of juist op het platteland, tweetalig opvoeden, vegetarisch koken, pianolessen of youtube. Maar omdat in dit geval de vader 'slecht' is omdat hij wilde scheiden, is elke beslissing ineens kindermishandeling. Hij is nog steeds hun vader en heeft net zo veel rechten als de moeder. Is er een keer een vader die 50 % van de zorg wil dragen, is het nog niet goed. Omdat het niet gaat zoals de moeder dat wil.
Nou en
'Vader gaat dat niet redden. Dus kunnen de kinderen niet sporten. En niet afspreken. De hele week'
Nou en? Er zijn kinderen die de hele week op de BSO zitten. Of die geen geld hebben om te sporten. Ga je die allemaal uit huis plaatsen vanwege kindermishandeling?
Ze kunnen bij vader toch ook sporten? En afspreken?
Kan Sydney
Om te lezen wat waarschijnlijker is dat zal gebeuren, met pubers die nou eenmaal twee benen hebben en uiteindelijk met de voeten stemmen, of je het nou eerlijk vind voor de andere ouder of niet, lees nog even #2
Realistisch
"Dus niet om de week van vrijdagmiddag tot zondagavond maar van donderdagmiddag tot maandag."
Nou heb je al ondervonden dat de kinderen niet op maandag naar huis willen, omdat ze dan een half uur eerder moeten opstaan, dan is dit voorstel op dat punt niet realistisch.
Je kunt niet iets beloven/toezeggen waarvan je nu al weet dat de kinderen daar niet in mee zullen gaan of dat het een eindeloos gezeur zal worden.
Dat geldt ook voor de rest van de afspraak om het weekend, houdt het realistisch, doe er geen schepje bovenop, als zogenaamd wisselgeld voor het niet honoreren van het co-ouderschap. Het gaat hier primair om de kinderen. En natuurlijk wil je vader ook de kans geven om de kinderen zo veel mogelijk mee te maken. Maar dat kan ook op andere manieren, zonder dat de kinderen problemen krijgen met schoolgang, vriendjes e.d.
Wat je ook aanbiedt, bespreek het met je kinderen en beoordeel zelf of je het haalbaar acht. En laat je ook niet gek maken bij de rechter. Die kan vragen naar jou kijken, en dan ben je misschien geneigd om toch maar een compromis te aanvaarden, maar je hebt argumenten om co-ouderschap af te wijzen, dus gebruik dat dan ook.
Je kunt natuurlijk ook altijd nog instemmen maar het in de praktijk toch niet zien zitten, dat weet je dan al, maar je wil er vanaf zijn. Dat kan soms nodig zijn.
Jouw woorden
Ik schrijf niet dat vader 'slecht' is, dat sprake is van kindermishandeling, of dat het niet goed is omdat het niet gaat zoals moeder wil.
Zo werkt het niet
"Omdat dat nou eenmaal altijd zo is bij beslissingen die ouders nemen. "
Tja, dat is een autoritair uitgangspunt. Vader is de baas dussss.
Maar zo werkt het niet.
"Hij is nog steeds hun vader en heeft net zo veel rechten als de moeder. "
Ja. Maar de rechten en belangen van de kinderen wegen zwaarder.
Met een scheiding verwatert het alles bepalende van het ouderlijk gezag naar twee keer de helft - praktische bezwaren.
Als vader 45 km verderop gaat wonen, dan blijft er zodoende van dat gezag weinig over.
Het is en blijft nochtans de keuze van vader om het zo te doen.
Lastige situatie , Lena
Hallo Lena,
Ik ben sinds 2016 gescheiden , samen met mijn ex heb ik 4 kinderen : 6-10-12-13 jaar oud. Mijn ex is net verhuist op een afstand van zo'n 30min rijden , 33Km. Op de fiets is dit een dik uur .
Dit terwijl in ons ouderschapsplan staat dat wij beide tijdens de basisschooltijd in , of in de omgeving van het dorp zouden blijven wonen...
Tot nu toe hebben we 50/50 Co ouderschap gehad , en de bedoeling is om dit voort te zetten. Echter ben ik bang dat de 2 oudste kinderen straks gaan kiezen voor 1 ouder , opdat dit dan betekend dat zij geen 16 of 22Km naar school moeten fietsen , (alleen.) Dit brengt gelijk allerlei praktische zaken met zich mee , dit soms best lastig zijn.
Ik vind dat zij nu niet meer "in de buurt " woont. Onze kinderen zitten in het dorp op de sportverenigingen, hebben hier hun vriendjes / vriendinnetjes...
Daarnaast ben ik benieuwd naar hoelang mijn ex het volhoudt om de kinderen 4x per week naar het sporten te brengen ( 1 zoon traint 3x per week voetbal en moet zaterdag wedstrijden spelen ) ...
Ik wil me graag goed voorbereiden voor als het straks minder goed gaat ( want ik denk dat dit echt gaat gebeuren) . Ik heb helemaal geen zin in gedoe, erg vervelend kan ik in mijn ogen ook niet doen , opdat alles natuurlijk ook weer impact geeft op de kinderen. Echter mag mijn ex best wel voelen dat dit haar keus is en dat daarmee ook consequenties verbonden zijn.
Ben dus benieuwd hoe je eea bespreekbaar hebt geprobeerd te maken , en te houden..
Groet Sjoerd