Co-ouderschap

Beide standpunten niet onredelijk

Ik zou dan ook zoeken naar het midden, waar jullie het allebei mee eens kunnen zijn.

Je zult verhuizen van hem niet tegen kunnen houden, welke afspraken jullie nu ook maken. Stel dat hij zijn baan verliest en elders moet solliciteren. Of dat jij een nieuwe vriend vind in een andere plaats.

Ik zou dan ook hem tegemoetkomen en een leeftijd van 14 of 15 voorstellen, met als argument dat dan de ergste puberjaren voorbij zijn.

Verplichten

Indertijd zei de advocaat tegen ons, dat je elkaar niet kon verplichten om ergens te wonen.
12 jaar betekent: middelbare school. Die school kan in een andere plaats staan dan waar je nu woont, wie weet wat je kind straks wil.
Je boosheid komt, lijkt mij, voort uit een bepaalde angst. Waarvoor ben je bang? De angst dat je kind straks (als 12/13 jarige) meer dagen bij jou is dan bij hem? Of meer dagen bij hem dan bij jou. Ik snap dat het diepe pijn doet in je onderbuik, maar ik zou toch proberen om die angst achter je te laten. Wie weet wat de toekomst brengt, wie weet hoe het gaat.
Ik denk dt je elkaar teveel vast legt als je nu plannen gaat maken die moeten duren tot je kind 18 jaar is. Vergelijk je eigen situatie eens met tien jaar geleden, hoeveel is er veranderd in die tien jaar. In de toekomst is de kans groot dat er evenveel veranderd en met de huidige instabiele situatie in de economie is de kans eigenlijk alleen maar groter.
Bedenk bovendien dat jij niet alleen de behartiger bent van de belangen van je kind, dat is de vader ook, voor zover je hem toelaat om dat te zijn. Dus naarmate hij meer kans krijgt om die verantwoordelijkheid ook daadwerkelijk zelfstandig te dragen, in die mate zal hij zelf bij zijn eigen beslissingen ook rekening gaan houden met zijn kind. Als jij hem nu wil gaan voorschrijven hoe hij zijn verantwoordelijkheid de komende tien jaar gaat invullen zal hij met jou een eventueel conflict aangaan, waarbij jij dan 'de belangen van het kind' zogenaamd verdedigt en jij zult hem verwijten dat hij daar geen rekening mee houdt. In feite neem je het hem nu al af.
Het is beter om vertrouwen uit te stralen: als het kan is het mooi om in dezelfde buurt te blijven wonen, maar ik vertrouw erop dat ieder van ons rekening houdt met de belangen van het kind als er veranderingen optreden en zo nodig met elkaar in overleg gaat.
En wie weet, misschien vind jij wel een nieuwe liefde aan de andere kant van het land, waar ook nog eens een geweldige school in de buurt is en nog veel meer voordelen.
Dus ik zou zeggen: laat het los, beschouw het als een reactie van jezelf op de echtscheiding, ingegeven door je angst voor de toekomst. Een onvermijdelijke oprisping, waar je even doorheen moet. Het heeft weinig met hem te maken.

Tsjor

Wel mediator

Ik zou voor de rust en om eventuele verdere conflicten te voorkomen toch voor een mediator kiezen. Die kan ook qua financien het eea voor jullie uitrekenen (p.a en k.a. e.d.). Ik vond dat iig erg prettig, omdat ik ook al druk bezig was met een ander huis zoeken e.d.
Maar je vraag: ik vind co-ouderschap erg lastig worden als je ex een uur rijden verderop gaat wonen. Algemeen criterium is "fietsafstand" dit lijkt me iets te ver om te fietsen....
Sterkte met alles!

Niet te ver vooruit

goede tip die ik hier heb gehad: neem formele evaluatiemomenten op in je ouderschapsplan/convenant.
wij zijn nu aan versie 4 toe na de zomervakantie.
Kinderen worden ouder, krijgen andere behoeften, ouders gaan door met hun leven, dan is een formele evaluatie en aanpassing indien nodig handig.
De wijzigingen zetten wij in 3 voud op papier, en na ondertekening gaat 1 van de drie bij onze advocaat in het dosier. We hebben daar een verlengde bewaring gevraagd tot onze dochter afgestudeerd is.
Bij elke evaluatie bepalen we wanneer weer een handig moment is om te evalueren. Eerste was bij overgang van kdv naar school, volgende toen vader verhuisde, volgende zal zijn wanneer haar lestijden op school veranderen. Ik denk dat daarna de volgende zal zijn bij de overgang naar de middelbare school. Of elk ander moment dat logisch lijkt.

Zowiezo zitten we 1x per jaar om tafel om het afgelopen jaar te evalueren en de vakantieverdeling te bespreken. Ad hoc wijzigingen vanwege dienstreizen of andere belangrijke zaken blijven natuurlijk altijd mogelijk. Zo'n convenant is vooral van belang als je het niet eens bent.

Totaal zinloze discussie

Swaen:
"We lopen spaak op een punt in het ouderplan dat we aan het maken zijn. In het concept staat geschreven dat we allebei kiezen voor co-ouderschap (dat is in overeenstemming) en daardoor totdat onze dochter meerderjarig is afspreken in dezelfde stad te blijven wonen. En dat wil hij niet. Hij wil dat afspreken tot ze 12 is (lagere school periode)."
Excusez, maar de hele discussie is totaal zinloos. Je kunt afspreken wat je wil (tot 12, tot 18, tot 21), maar als jij of je partner later van mening veranderen, gaat alles overhoop. Dit soort afspraken zijn in de praktijk op geen enkele manier afdwingbaar -als hij gaat, gaat hij. En als je dochter mee wil, gaat ze mee.
En vergeet jezelf niet. Nu ben je ervan overtuigd, dat je de komende jaren blijft wonen waar je woont. Maar ook dat mooie plan kan veranderen als je werkgever gaat reorganiseren of als jij via Lexa/Pepper/Relatieplanet/Edarling een lekkere vent op 2 uur rijden ontmoet -en zeg niet dat jou dat niet gaat overkomen.

Wegverhuizen zonder kind

swaen:
"Co-ouderschap kan niet eenzijdig worden opgezegd volgens mij Tinus_P. Daar moet een goede reden voor zijn en het belang van het kind telt daarin zwaar. Zoek maar eens op internet. Er zijn zelfs rechtszaken bekend waarin de ouder die wilde verhuizen daar van de rechter geen toestemming voor kreeg. Enfin, ik heb juist mijn vraag gepost omdat ik het helemaal niet zo vervelend wil laten eindigen."
Ik ben benieuwd naar die rechtszaken: Wegverhuizen met kind is idd lastig, maar wegverhuizen zonder kind is in de praktijk geen probleem. Just do it.

Ja maar ja maar

swaen:
"En het gaat mij juist om het verhuizen met kind. Zonder kind heb ik gelijk veel minder bezwaar :-)"
Ja maar, dat is toch het punt? Als je ex zonder kind wegverhuist, maar het je niet uit. En als hij met kind wil wegverhuzien, heeft afspraken maken ook geen zin, maar ga je tzt gewoon eens kijken of het je een stap naar de rechter waard is, en vooral, wat je kind wil -dat laatste is bij eigenwijze pubers een factor van belang, ook (juist) als je niet naar de rechter gaat.

Typisch adcvocatenstukje trouwens dat je kwoot; als je goed leest staat er net nix :-)

Ja maar 2

swaen:
"Het heeft niet zoveel zin met jou een discussie te gaan voeren die ik net mn ex heb voorkomen,"
Das mooi, maar wat heb je nu bereikt? Ik snap namelijk je angst wel, maar niet wat je nu eigenlijk wil bereiken cq wat je hebt bereikt.

Er zit nog een stap tussen

Tinus_p, er zit nog een stap tussen. Jij zegt: 'En als hij met kind wil wegverhuzien, heeft afspraken maken ook geen zin, maar ga je tzt gewoon eens kijken of het je een stap naar de rechter waard is, en vooral, wat je kind wil -dat laatste is bij eigenwijze pubers een factor van belang, ook (juist) als je niet naar de rechter gaat.'
De stap ertussen is dat je uit kunt spreken dat je erop vertrouwt dat beiden het beste voor het kind zullen kiezen.
Eventueel kun je in een convenant dat ondervangen door:
- evaluatieafspraken te maken, zoals eerder aangegeven;
- of af te spreken dat ingrijpende beslissingen die het leven van het kind aangaan besproken worden, zodat de gevolgen voor het kind zo klein mogelijk zijn.

Elkaar verbieden om te verhuizen kan, niet, zeker niet over zo'n lange periode. Maar elkaar eraan houden dat beiden zich inspannen om oplossingen te vinden als er iets ingrijpends is, waardoor eerder gemaakte afspraken moeten worden herzien, dat kan wel.

Ik denk dat Swaen vooral haar eigen paniekreactie heeft overwonnen en teruggebracht heeft naar de realiteit. In die realiteit kunnen er altijd nog dingen gebeuren die je nu niet kunt voorzien. Als je dat accepteert en met vertrouwen tegemoet ziet, dan heb je al heel veel gewonnen.

Tsjor

Schappelijk

Ik vind het juist heel schappelijk om dit tot 12 jaar af te spreken. De periode waarin dochter nog niet zelfstandig kan reizen en nog niet in staat is haar eigen keuzes te maken wordt zo overbrugd, terwijl er toch ruimte is voor allebei een neiuwe leven. Ik zou als ik jou was uitkijken dat het niet oploopt en er een 'zoek-het-uit-reactie' ontstaat. En naar de rechter omdat hij wil verhuizen? Kom op, voetjes op de grond, het is je EX. Maak je niet teveel zorgen over de toekomst, komt tijd komt raad.

verhuizen

kun je niet tegengaan denk ik. Maar het scheelt vast een hoop ellende dat je in ieder geval beide de intentie hebt om het voor het kind,kinderen zo goed mogelijk op te lossen. Wij hebben besloten om iig tot onze jongst naar hbo of zo gaat op fietsafstand van elkaar te blijven wonen.
In deze tijd is het namelijk helemaal niet onmogelijk dat de een of de ander zonder werk komt te zitten en wel voor een nieuwe baan naar elders moet verhuizen.
Als de emotie er een beetje uit is dan kun je vaak wat minder gekleurd kijken naar een situatie. En het leest alsof je daar al een stuk mee op weg bent. succes

hmm, verhuizen gaat verplicht worden als je bijstand krijgt

Althans, dat wil mevr. Klijnsma. Ik ben benieuwd hoe dat dan zit met co-ourderschapssituaties van co-ouders die samen opvoeden. Ga je dan gekort worden op de bijstand, of krijg je je co-ouder over je heen...
Nog een praktisch bezwaar waar zij overheen walst...

mirreke (tikkie ot)

Ik geloof dat het idee was dat je verplicht zou kunnen worden te verhuizen als je daardoor een baan zou kunnen krijgen.
Ik weet niet of dat plannetje de laatste herzieningen overleefd heeft, maar ook als dat wel zo is zal die soep in de praktijk vermoedelijk niet zo heel heet gegeten worden, denk ik. Want niet alleen moet er een baan zijn, in die andere plaats, maar ook huisvesting. En daar gaat het mis. Hier in Amsterdam is bijvoorbeeld redelijk wat werk (desondanks zijn er ook hier veel mensen met een bijstandsuitkering), maar zijn er geen huizen. In Oost-Groningen, zo heb ik mij laten vertellen, zijn er best veel huizen (al dan niet met scheuren), maar weer bitter weinig werk.

Daarnaast is het grote probleem waar we het nooit over mogen hebben: dat heel veel mensen in de bijstand op de huidige arbeidsmarkt gewoon niet aan de bak komen, al gooi je er nog zoveel stoere taal tegenaan. Maar dat is een ander onderwerp.

Je roert ondertussen wel een mooi punt aan, want ik ga ervan uit dat bij een dergelijke verhuisplicht wel een belangenafweging zal gelden, en dan zal je dus ook de belangen rond co-ouderschap in de afweging moeten betrekken. Dat worden interessante discussies.

Nou ja, gesteld dus dat iemand een plicht opgelegd zou krijgen om te verhuizen naar ergens waar en een huis en werk beschikbaar is. Eerst zien, dan geloven.

Groeten,

Temet