bewijzen post niet gekregen

niets

Wie stelt moet bewijzen, jij kunt nooit bewijzen dat je iets niet ontvangen hebt dus je kunt verder niets. Dat maak je duidelijk in een bericht en klaar.

Ze vraagt gewoon een nieuwe aan, op het goede adres en ze zegt bij de telefoonboer dat het niet goed is aangekomen.

Niks doen, niet laten opjutten

Als zij n simkaart laat versturen naar een adres waar ze al 3,5 jaar niet woont, dan is ze niet slim. Je vriend mailt terug dat jullie hem niet hebben en daarna gooien jullie alle berichten hierover weg. Vooral ook omdat ze niet aan jullie kan laten zien dat hij naar jullie is verstuurd, zou ik de bewering met een korrel zout nemen.

Wees een schildpad

En laat het van je rug afglijden

gedaan

We hebben al gezegd dat we (nog) niets ontvangen hebben, een enkel kort berichtje. Helaas hoorden we via de kinderen dat het vast niet waar is. De kinderen hebben al aangegeven dat hun vader t echt wel zal geven als hij het ontvangt. We laten het ook van onze rug glijden, maar mij beangstigt het hoe iemand toch telkens verzonnen krijgt dat wij iets doen, terwijl we juist niks doen. En op een of andere manier gelooft iedereen die moeder.....

Online

TNT post registreert alle post die ze bezorgen. Mijn vriend krijgt altijd een mail met zijn post van die dag. Misschien kun je dat opvragen.

goed idee!

Dank je Phryne, dat is een goed idee. Gaan we dat even opzoeken. Kunnen we loze beschuldigingen makkelijk weerleggen.

Doenja

Ik ken je verhaal niet, maar jullie zijn toch niet verantwoordelijk voor de post van iemand anders? Waarom wordt dat naar jullie adres gestuurd?

Niks moet

Tuurlijk zijn wij niet verantwoordelijk voor de post van een ander. We hebben er geen invloed op en weten er niks van.
Blijkbaar is er foutief n simkaart verstuurd naar een oud adres. Dat kan.
Maar is er wel iets verstuurd naar ons adres? Of is het een manier om ons weer te beschuldigen van iets? Dat vind ik nog het akeligste; zolang zij blijft roepen dat wij die simkaart hebben, wat doe je dan? Het is helaas de zoveelste beschuldiging van haar kant, waarbij wij niet kunnen bewijzen dat het niet zo is. En dat de kinderen hier in betrokken worden....dat is nog het ergste.

Doenja

Alles wat je aandacht geeft groeit. Dus alle woorden die je op dit forum erover typt zijn teveel woorden. Je weet dat je formeel niets tegen haar beschuldigingen kunt doen, laat het dan ook gewoon. Je geeft haar teveel macht.
Gr Angela

Wauw precies hetzelfde zegge

Dus echt niks doen, gewoon negeren

uit de tent lokken

Het is goed mogelijk dat dit poging nummer zoveel is om jullie uit de tent te lokken. Vervolgens ga je je (begrijpelijk) in allerlei bochten wringen om jullie gelijk te bewijzen.

Stop daarmee.

Reageer de eerste maal kort en krachtig dat je geen post hebt ontvangen, maar dat je het zult opsturen zodra het binnen is. Alle daaropvolgende reacties negeer je. Je laat je niet meer uit je tent lokken, dat is munitie voor hun getreiter (want dat is het).

Ja, de kinderen raken erbij betrokken. Daar kun je niks aan doen en ze wéten dat dat je achilleshiel is. Zeg hooguit tegen de kinderen dat je er mee aan de slag bent en dat er verder niks aan de hand is. Ga je niet verdedigen, ook niet naar de kinderen toe.

Ik weet het, het is moeilijk om telkens zo onder vuur te liggen en niks te kunnen doen. Maar het is de enige manier om hen hun lolletje te ontnemen: jou pesten.

Nieuwe simkaart aanvragen

Dit is niet jullie probleem en hoeven het ook niet op te lossen hoe vervelend de situatie ook is.

Overigens op mijn werk werd onlangs een abonnement voor één nummer bij Simpel afgesloten. Tot twee keer toe kwam de sim-kaart niet aan. De derde wel gelijk de volgende dag, de eerste twee zijn nooit meer opgedoken. Nu komt er wel vaker eens post niet aan hoor, dus wij waren niet erg verbaasd.
Bij Simpel wel, maar ze sturen zonder problemen gewoon een nieuwe simkaart op. De vorige wordt gewoon geblokkeerd. Ik neem aan dat dit bij iedere telefoonaanbieder zo gaat, dus het lijkt me ook niet echt een probleem dat de simkaart niet bij jullie is aangekomen.

Niks meer gedaan

Na een regel teruggemaild te hebben, hebben we ook niks meer gedaan.
Maar t was n prelude... want vandaag n mail gehad dat ze een reis met de kinderen heeft geboekt. In de periode dat de kinderen bij ons zijn. Ook dat laten we maar van ons afglijden. Geen vraag of we wat dagen kunnen ruilen. Nee. Ze heeft zelf haar vakantieplanning gemaakt. Wij zijn er mee akkoord gegaan. Zij wilde de eerste drie weken. Wij hadden dan de laatste drie weken. Prima. Nu gaat ze in de 4e week van de zomervakantie, wat onze eerste week is. En de enige mogelijke week voor ons om te gaan met de kinderen. Ivm de baantjes van de kinderen.
Ondertussen loopt er ook n traject bij maatschappelijk werk om de afspraken rondom de omgang te verbeteren. Maar ze heeft geen tijd om op gesprek te komen. Ze heeft het te druk. Dus kan ze pas in september daar weer over praten. Ondertussen neemt ze een extra week van ons af.
De gesprekken bij maatschappelijk werk zijn trouwens opgelegd door VT omdat er een melding is gedaan door een kind dat ze bedreigd zijn met uithuiszetting door moeder als ze met vader op vakantie zouden gaan. Het is daarom dat de beschuldiging van post achterhouden ons ze zwaar valt: het wordt ingezet als munitie om ons in een kwaad daglicht te stellen. De app om te zien welke post je krijgt die dag kan helaas niet met terugwerkende kracht ingezet worden. Dus daar hebben we nu niks meer aan.

zucht

De zomervakantie was afgesproken, moeder was het er mee eens (ze heeft het immers zelf voorgesteld) en ze houdt zich opnieuw niet aan de afspraken.
Ik zou deze melding van boeking als kennisgeving aannemen en melden dat de kinderen conform afspraak de laatste drie weken bij vader zijn.
Flexibiliteit gaat twee kanten op, en starheid ook.

Laat kinderen de vrijheid

Ik zelf zou er alles aan doen om de rust voor de kinderen te bewaren. Dus zo weinig mogelijk emoties tonen die je hebt van jullie eigen teleurstelling (en terechte boosheid) en zo realistisch mogelijk met de kinderen overleggen hoe zij willen dat deze situatie gaat verlopen. Laat de kinderen in the lead zijn . Dat wil niet zeggen dat je hen niet wilt helpen of dat je niet voor belang wilt opkomen. Maar zodra de vakantie zoals gepland met jullie een groot ding wordt waar ook weer veel woorden aan worden gewijd dan krijgt hun moeder weer haar zin. Namelijk dat het over haar gaat . ..
Gr Angela

Eens met Angela

Het wordt lijkt me tijd voor rust, de kinderen moeten uitgeput zijn van jullie strijd.

Maar zitten ze qua leeftijd niet tegen volwassenheid aan? Bij oudere pubers is het sowieso wat onduidelijker wie waar nog mee gaat.

Tjonge

Die kinderen zijn toch echt wel oud genoeg onderhand om zelf te zeggen wanneer ze met wie op vakantie gaan. Juist dat jullie overal op in gaan en proberen de kinderen er buiten te houden geeft haar macht. Laat ze zelf eens wat zeggen tegen hun moeder? De vorige keer zou ze ze toch op straat zetten? Toen hadden jullie door moeten pakken. Nu ook. Ze zijn bij jullie die week. Wat jullie doen, je moet toch naar de rechter, jullie krijgen keer op keer gelijk. Stop nu eens met reageren en laat de kinderen zeggen wat ze willen en zorg dat je dan om de hoek klaar staat met hun spullen in de auto voor hun moeder boos wordt.

hoe belangrijk is vakantie

dat is misschien ook nog iets wat me de afgelopen jaren opviel in het trieste relaas.
Als er zulke heftige situaties zijn dan vind ik 'op vakantie gaan' (dus echt iets gaan doen met z'n allen) toch van ondergeschikt belang. Niet dat ik die kinderen geen vakantie gun (en jullie met hen), maar het wordt meteen zo groot. Als er dan niet of wel gegaan kan worden heeft het meteen zo'n impact (op teleurstelling, op geld/tijd, etc).

Terwijl 'zien hoe het gaat' en met de kinderen een pot geld klaar hebben staan en een lijst van uitjes/activiteiten die op stel en sprong gedaan kunnen worden, misschien de druk van de vakantieketel haalt?

Ik beweer dus niet dat het niet fijn zou zijn om samen weg te kunnen gaan, maar de ellende die het oplevert lijkt het me niet waard.

gr Angela

ps en ik zelf zou dat niet 'haar gelijk geven' vinden, of 'buigen voor haar beschuldigingen'. Ik zou het realistisch vinden, omdat zij dan ziet dat het gewoon geen tot weinig effect heeft.

Het gaat om het dwars zitten

Doenja-man vindt vakantie fijn en gaat graag met zijn kinderen erop uit. Ex vindt vakantie niet fijn en gaat nooit.
Ex plant zeer bewust eea in de week dat ze haar kinderen niet heeft (volgens een schema wat zijzelf opgesteld heeft) en weet dat ze de plannen van Doenja-man daarmee torpedeert.

Dit gaat niet om de vakantie, dit gaat om het stelselmatig en doelbewust omgang en leuke dingen onmogelijk maken, oftewel dwars zitten.
Het is ontzettend naar dat dit iedere keer voor de rechter moet komen, maar het zou ook ontzettend naar zijn dat de omgang steeds meer uitgekleed zou worden.
Nu gaan de vakanties eraf, zometeen de weekenden, daarna het mee-eten.
Deze ex is niet blij met de afwikkeling van haar scheiding en zal alles doen om vader daarvan de dupe te laten worden.

Klopt fransien

Maar dit duurt al jaren. Het zijn geen kinderen meer maar jongeren die zelf bepalen met wie ze op vakantie gaan. Vader moet er tussenuit stappen, zich niet meer laten gebruiken. Moeder dreigde al eerder met uithuiszetting, is niet gebeurd dus het zijn dreigementen. Ipv het te gebruiken tegen moeder loopt er weer iets hierover. Volgens mij kan en moet het echt anders. Laat de kinderen spreken met moeder en laat vader en moeder samen geen contact hebben.

Dat ze erin ****

We gaan niet. Klaar. T geld is op voor nog n kort geding. Kans zit er dik in dat ze helemaal niet op vakantie gaat maar hoopt dat wij weer een advocaat raadplegen wat geld kost. Ook al wordt zij veroordeelt tot de proceskosten, net als vorig jaar, dan nog krijg je een rekening van je eigen advocaat voor t meerdere.
Ze zoekt t maar uit maar haar ziekmakende gedrag. Vorige vakantie heeft ze gedreigd zichzelf van kant te maken als t oudste kind toch meeging. Die is al volwassen en besloot toch maar thuis te blijven. Er zijn al legio gesprekken geweest maar of ze liegt alles bij elkaar (en men doet niet aan waarheidsvinding bij VT en Maatsch. Werk) of ze zegt dat ze niet kan. Afspraken worden gerust vijf keer verzet omdat ze niet kan. T is een gebed zonder end.
De kinderen willen hun moeder niet kwijt!!! Dat zeggen ze ook. Ze voelen zich gedwongen te kiezen voor moeder (en worden daarin bedreigd), en mijn vriend stapt uit die destructieve cirkel. Haalt haar macht weg. Wij weten gewoon dat we nooit iets kunnen plannen. Accepteren dat het zo is, is het enige wat we kunnen doen.

de kracht

die je vriend (en jij met hem) kunt tonen om er met opgeheven hoofd 'uit te stappen' zal kracht aan de kinderen geven. Zijn liefde voor hen en de energie die hij in hen wil steken hangt niet af van al dan niet op vakantie gaan, hij gaat z'n tijd (nog meer) steken in de emotionele band met hen en in het hier en nu leven met hen. Dan kunnen ze hopelijk 'opladen' bij hem , dat hebben ze hard nodig in de andere situatie.
En dan kun je nog steeds dingen ondernemen met elkaar als die tijd en ruimte er is, maar de ex-vrouw krijgt gewoon nooit meer de bevrediging dat zij in het middelpunt komt te staan.
Sterkte en hou vol op positieve manier!
gr Angela

Als je doet wat je deed...

Jullie proberen je al zo lang naar haar grillen te plooien. En de kinderen doen dat ook. Ik denk, zeker nu ze die dreigingen met zelfmoord en huisuitzetting niet heeft waargemaakt, jullie langzaamaan je gewoontes moet gaan veranderen. Anders krijg je wat je kreeg, namelijk een saboterende, liegende, bedreigende ex/moeder.

Ik denk dat jullie het heel goed, of in ieder geval zo goed mogelijk, hebben gedaan de afgelopen jaren. Jullie hebben de kinderen niet in een loyaliteitsconflict gebracht. Maar nu zijn ze niet meer van haar afhankelijk, het zijn zelf denkende (bijna) volwassenen. Nu kunnen jullie samen met hen, en in overleg met hen, en hen daarin steunend, het patroon gaan veranderen. Door niet meer mee te gaan in haar spel. Jullie doen niet meer mee. Er zijn afspraken gemaakt, door haar gedicteerd, en daar houdt zij zich zelf niet aan. Nou, jammer dan. Jullie hebben toch al een vakantie geboekt? Of in ieder geval plannen gemaakt? Doe dat gewoon, met de mededeling dat jullie je gewoon aan de planning houden zoals die door haar is voorgesteld en door jullie is goedgekeurd. Bespreek van tevoren met de kinderen dat je het zo wil gaan doen, en help ze dat ook zo met hun moeder te bespreken. Ze zal ongetwijfeld weer gaan draaien, kronkelen, en van alles roepen, maar dat is dan maar zo.

Het is voor de kinderen zo ook geen leven. Die moeten eindelijk leren hun eigen keuzes te maken. Die ruimte biedt moeder ze niet, dus die moeten ze bevechten. Met hulp en steun van jullie. En alleen zo kunnen de kinderen ook aan hun moeder laten zien dat ze ze niet kwijtraakt. Want dat is haar angst, dat hebben we ettelijke draadjes geleden al vastgesteld.

Ik spreek soort van uit ervaring, ik ben nu (bijna 50 jaar oud) me eindelijk aan het losmaken van mijn moeder en haar eeuwige moeten. Ik moest heel veel, en mocht heel weinig. Vroeger ook compleet met dreigingen met zelfmoord. Dus ik weet een klein beetje waar ik het over heb. Mijn moeder werd pas milder, makkelijker, 'normaler', toen ze een beetje tegengas kreeg. Zij moest ook leren dat haar manier van omgaan met haar kinderen destructief was. En dat we ook zonder die dreigementen van haar best bij haar bleven komen, alleen niet meer uit angst. Zo was het uiteindelijk ook voor haar prettiger. Lijkt mij, erover praten is nog steeds niet mogelijk...

Sterkte en wijsheid!

gewoon gaan

Je hebt de kinderen die weken, dus ik zie niet in waarom er een rechtszaak nodig is om ze te krijgen.
Als moeder ze niet afgeeft, volgens mij kent de wijkagent jullie al en kun je die misschien vragen om mee te gaan bij het ophalen van de kinderen.

fransien

dat bedoel ik: waarom op de spits drijven.

laat de kinderen bepalen wat ze willen door samen te bespreken wat de nieuwe houding kan brengen. als zij graag willen gaan, dan is dat het startpunt van een aantal acties van ex-vrouw die dan ook negatieve impact zullen hebben op het welbevinden van de kinderen. ook dat kunnen ze samen met elkaar aangaan, die uitdaging, maar misschien is het wel veel rielekster om niet te gaan. en de strijd voor iets anders te bewaren.

het is aan de kinderen (jong-volwassenen?)

gr Angela