Ben ik egoïstisch als ik wil scheiden?

Dupe

Een altijd aanwezige, onberekenbare vader met wisselende stemmingen, daar is je kind ook de dupe van. Op deze manier kan er wel contact blijven, en dat is essentieel.
Als ik het zo lees zal het geen gemakkelijk traject worden. Laat je heel goed begeleiden door iemand die verstand heeft van relaties en persoonlijkheidsstoornissen. Ik denk dat je dat wel nodig zult hebben! Maar je hebt al een therapeut, lees ik.
Sterkte met je keuze.

Therapie

Naast therapie voor jou, hebben jullie al gezamenlijke therapie geprobeerd? Als dat nog niet gebeurd is dan zou ik dat in ieder geval proberen.

Verder vind ik dat je wel heel makkelijk aangeeft dat co-ouderschap niet werkt. Als je het beide wil dan kan dat echt wel.

Hoe oud is je kind. Hoeveel 'last' heeft jullie kind nu van de situatie?

Bedenk voordat je gaat beslissen:
- jullie blijven samen altijd ouders van jullie kind
- het kan ook zijn dat jij jullie kind nog maar 1 weekend in de twee weken zult zien
- nu kun je de manier waarop je man met jullie kind omgaat nog enigszins sturen. Die controle geef je uit handen als jullie gaan scheiden
- heb je al nagedacht over een oplossing voor het wonen?

Paar vraagjes

Oké, hij wil geen therapie. Dat is duidelijk.

Ik heb een paar vragen:

* erkent hij dat hij die buien heeft, of ligt het altijd aan een ander? (aan jou, aan je kind)
* is hij altijd al explosief geweest?
* wat voor voorbeeld is een explosieve ouder voor jullie kind? "Als ik maar hard genoeg brul krijg ik wel mijn zin"? Of "blijkbaar is die een normale manier om met mijn partner om te gaan"?
* wat doet dat geschreeuw met jou? En wat denk je dat het met je kind doet?
* wil je op deze manier samen oud worden, of blijf je hopen dat die laatste brulbui écht de laatste brulbui was?

co-ouderschap en werk

"Co-ouderschap is geen optie ivm ons beider werk."

Daar hebben ze kinderopvang voor uitgevonden.

Ik stond er uiteindelijk 100% alleen voor, ook financieel. En we leven nog steeds ;-)

Been there, done that

Je bent juist een goede ouder als je je kind het trauma van opgroeien met zo'n labiele, agressieve vader bespaart. Kinderen zijn sponsjes. Geef hem het goede voorbeeld, laat zijn vader niet het slechte voorbeeld geven. Anders wordt je zoon net zo'n man als hij volwassen is, dat wil je toch niet? wil je hem niet leren hoe mensen die van elkaar houden met elkaar omgaan? Met liefde en respect? Ja toch?

Ga door met de therapie en zoek uit wat er allemaal bij een scheiding komt kijken. Zet door. Ik kan je vertellen dat ik nadat mijn ex agressieve vertrokken was beter sliep dan ooit, er was een groot gewicht van mijn schouders gevallen. Alles was onzeker en natuurlijk twijfelde ik, maar achteraf was het de beste beslissing van mijn leven. Ook, nee vooral voor de kinderen. Ook zij bloeiden op.

Slecht slapen

kan ook komen doordat hij/zij jouw spanning voelt.

Zeg niet direct over een omgangsregeling dat gaat niet gebeuren. De praktijk laat andere dingen zien. Houd er dus rekening mee. Hetzelfde geldt voor een 50/50 regeling. Mijn kind ziet haar vader 4 van de 7 dagen dat ze bij hem is niet veel, vanwege zijn werk. Ik werkte niet toen we uit elkaar gingen. Toch is er een 50/50 regeling.

Is het een egoïstische keuze? In mijn ogen wel, maar dat is hoe ik erover denk. Persoonlijk zou ik, als het enigszins kan, wachten met scheiden totdat je kind op zichzelf woont. Dan is de schok er nog wel, maar minder groot.
Ik denk dat veel mensen scheiden zien als de oplossing voor alle problemen. Helaas zien ze niet de problemen die erdoor worden veroorzaakt. Ze zeggen weleens bezint voor men begint. Nu heb ik het idee dat je dat wel doet.

De problemen waar ik tegenaan ben gelopen nadat mijn ex de deur uit was gelopen waren zoveel groter, dan de problemen die ik had toen ik nog met hem samen was. Was mijn relatie goed, de laatste jaren zeker niet. Toch denk ik dat als mijn ex en ik het beide hadden gewild, wij er samen wat van hadden kunnen maken.

Paddington

"Toch denk ik dat als mijn ex en ik het beide hadden gewild, wij er samen wat van hadden kunnen maken"

Maar de man van TS wil niet een time out of in therapie. Aan een dood (nou ja, brullend maar niet meewerkend) paard trekken schiet niet op.

Wijntje (hmmm, of dat nou een goede nick is? Geeft te denken), ik herken je beschrijving van je man, dus voel met je mee.

Misschien dat je man, als je zegt: scheiden of relatietherapie, alsnog in therapie wil.

Ik vermoed dat het niet zomaar beter gaat worden met hem, dus hoe lang wil je het je kind aandoen?

je eigen geluk?

"Ik heb alleen het gevoel dat ik een slechte ouder ben als ik ga scheiden. Dat ik dan egoïstisch ben omdat ik voor mijn eigen geluk kies."

Naar mijn bescheiden mening kies je dan vooral ook voor het geluk van je kind, als ik je berichten zo lees, over slecht slapen en het gedrag overnemen.

Heel herkenbaar trouwens.

Paddington

"De problemen waar ik tegenaan ben gelopen nadat mijn ex de deur uit was gelopen waren zoveel groter, dan de problemen die ik had toen ik nog met hem samen was."

Kijk, je moet er alles aan doen om een relatie te redden. Scheiden is ook zeker niet zaligmakend. Maar als je uit twee kwaden moet kiezen...

Ik kom zelf uit een heel slecht huwelijk waar ook de kinderen behoorlijk onder hebben geleden. Leven in een mijnenveld. De man met twee gezichten: voor de buitenwereld de toffe gozer, maar ik kende ook de andere kant (pas jaren later leerde ik dat die andere kant ook elders bekend was, maar men zweeg liever).

Ik heb toch echt jarenlang mijn stinkende best gedaan om het huwelijk te redden. Tot het echt niet meer ging na confrontatie nummer zoveel, waarbij de jongste, een kleuter nog, zich voor de zoveelste keer opsloot op zijn kamertje omdat hij het gebulder niet kon verdragen. Zelf kreeg hij al sinds hij een kleine dreumes was, regelmatig de volle laag vanwege zijn onhandige motoriek.

Na de scheiding heb ik het ook heel zwaar gehad. Deels ook door de scheiding. Het is niet "hoera, het is voorbij, heerlijk rustig leventje heb ik nu, tralala". Het was keihard knokken, vooral ook omdat ex als vader nooit uit je leven zal verdwijnen (zelfs niet als hij fysiek spoorloos verdwijnt).
Ook financieel ben ik niet bepaald vooruit geboerd.

Maar terug naar mijn ex? Over mijn lijk!

Geen haar op mijn hoofd!!!

Ik ben geen perfecte ouder, ik maak ook fouten en ik weet zeker dat de scheiding en de gevolgen daarvan mijn kinderen ook hebben geraakt, maar ik kan, ondanks alle ellende die we daarna hebben meegemaakt, mijn kinderen inmiddels al meer dan tien jaar een thuis geven waarin ze niet het gevoel hebben dat ze leven op een mijnenveld. We hebben het niet breed, we hebben allemaal onze littekens overgehouden aan die tijd, we worden nog dagelijks geconfronteerd met de gevolgen, maar we zijn wel veilig. Hier wordt niet geschreeuwd en geïntimideerd. En het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar de kinderen hebben die gekopieerde houding uiteindelijk ook afgeleerd.

Voor die scheiding was die veilige plek er niet. Kregen ze het voorbeeld van hoe het niet moet en hoe je je zin door kan drammen met intimiderend gebulder.

Als er al één ding is waarom ik me schuldig voel, is het niet omdat ik zo nodig voor mijn eigen geluk moest kiezen. Maar wel, ook nu nog, omdat ik mijn kinderen hier zo lang aan heb blootgesteld.

Wijntje

"Er is geen sprake van lichamelijke agressie gelukkig. Door zijn stemmingswisselingen en zijn 2 gezichten is het heel moeilijk voor anderen om mij te begrijpen. Ze zien altijd de leuke gezellige lieve man en vader. Maar op het moment dat er geen anderen bij zijn is hij weer die andere persoon."

Goh. Hij kan zich bij iedereen netjes gedragen behalve bij zijn eigen vrouw en kind. Dat geeft toch te denken.

Overigens: het komt vrij vaak voor dan mannen de echtscheidingsplannen van hun vrouw niet serieus nemen tot de brief van haar advocaat op de mat ploft. En dan wil zo'n man alsnog in relatietherapie. Dat kan dan ook best nog (je advocaat zet de zaak wel in de ijskast als je dat vraagt).

Als je hebt besloten dat je zo niet verder wilt (er zijn goede redenen voor, zie de vorige postings), dan zou ik beginnen met een echtscheiding. Wil hij alsnog de problemen aanpakken, geef het dan een kans. Maar als hij geen problemen ziet, dan lijkt het me sleuren aan een dood paard.

Groeten,

Temet

overigens

Hoe oud is je kind?

Temet

Wijntje...nou..

Nou, Wijntje, ik vind dat wij het niet kunnen beoordelen. Laat ik voor mezelf spreken: na jouw bericht klinkt het mij in eerste instantie alsof jullie inderdaad duidelijk problemen hebben: hij kan stevig schreeuwen of op een andere manier niet-fysiek geweld, en hij lijkt dit niet te kunnen veranderen.
Maar je bijna-kleuter weghalen bij zijn vader vind ik nogal wat. Een scheiding is echt heel ingrijpend en waarschijnlijk is het ook heel erg voor je man.
Je hebt nog helemaal niet zo lang geleden besloten met hem samen te wonen (+ evt trouwen) en samen een kind te krijgen. En nu loopt het niet bepaald lekker. Maar wat is de oorzaak? Was hij 5 jaar geleden heel anders? Zo ja, wat maakt dat hij zoveel schreeuwt? Werk, het hebben van een jong kind, slaapgebrek, onvrede? Heb jij er ook een aandeel in, kun jij ook iets doen aan je communicatie of kun je aardiger zijn of duidelijker of...?
Als je geen kind had en het is voornamelijk ronduit ongezellig, wat let je dan om het elders leuker te hebben. Maar nu je wel een kind hebt, zou het wel eens kunnen zijn dat je meer moeite moet doen om die band niet zo snel door te snijden (en met slechts een weekendregelen voor vader - waarom ben jij trouwens degene die dat zou besluiten? Vind je dat je de 'hoofdouder' bent?).
Maar we hebben wat summiere informatie. Misschien is het toch niet zo egoïstisch als het klinkt.
Sterkte en ik hoop dat je vooral aan je kind denkt, en je realiseert dat een kind heel vaak beter af is als de ouders ondanks problemen bij elkaar blijven. Blijkt tenminste uit het vele onderzoek dat daarnaar gedaan is (en ik ook weer niet altijd zo, maar nog wel in best extreme gevallen).

Wijntje

Wat je ook beslist: sterkte met alles!

Onderschat het effect van een scheiding op je kinderen niet.

Wijntje, zo moeilijk om een advies hierover te geven. Het is jouw keuze. Als het niet meer gaat en als je er voor je zelf al klaar mee bent dan houdt het op maar als je nog een sprankje hoop voor een toekomst samen ziet dan zou ik er voor gaan.

En onderschat het effect van een scheiding op je kind niet. Na jaren breekt nog altijd mijn hart en wordt ik boos als ik het verdriet en de onmacht van mijn kinderen zie. En dan gaat het o.a. over het missen van hun vader, de "nieuwe" kinderen van hun vader, weekenden vol vreemde familieleden maar ook over het eeuwige gebrek aan geld waardoor hun leven er anders uit is gaan zien. Ik zelf vind het delen van de kinderen en alles en iedereen er rond om heen heel heftig, er is altijd wel wat. Ik wens je veel wijsheid.