U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
4 jaar uit elkaar en nog vaak gezeik
ik ben nu 4 jaar uit elkaar met de moeder van mijn dochter van 7 jaar, en er is nog steeds gezeik helaas. Over het algemeen gaat het moeizaam tussen mijn ex en mij, gaat op en neer, momenten gaat het redelijk en dan gaat het weer opeens heel stuk slechter. Dochter woont meerendeel bij mij en er is regeling voor moeder, ene week 2 nachten en andere week 3 nachten. Samen zijn wij er toen niet uit gekomen en heeft de rechter dus besloten. Toen zat ik er al een te denken om er tegen in beroep te gaan, nu paar jaar verder dus en twijfel ik nog steeds om regeling anders te laten verlopen. Mijn dochter zegt iedere week dat ze langer bij mij wilt zijn en dat zij deze regeling niet fijn vind. Ik durf wel te zeggen dat ik met mijn dochter een hele goede band heb en zij vertelt mij heel veel zo niet alles, over school maar vooral ook wat er bij moeder thuis gebeurt en gezegd wordt. Ik vind dat moeder op dochter zit in te praten, ze zegt slechte dingen over mij, wat dan trouwens ook nog eens niet waar is. Dan komt mijn dochter met vragen daarover en dan zeg ik dus het juiste verhaal erachter. En dan zegt mij dochter zie je mama liegt dus. Even voor de goede orde ik praat nooit slecht over haar moeder al kost mij dat soms moeite. Als dochter zegt ik wil niet naar mama toe dan zeg ik dat haar moeder haar ook wilt zien en dan probeer ik haar te motiveren om toch er het beste van te maken. Ook heeft ze afgelopen zomer telefoon gekregen van mij zo dat als zij bij haar moeder is en zij mist mij, wat vaak voor komt, of als ze gewoon even met papa wilt praten over iets zij mij kan appen. Overigens vind moeder dit niet leuk dat zij dat doet en heeft al meerdere keren gedreigd telefoon af te pakken van haar. Nu zit ik er dus heel hard aan te denken om stappen te ondernemen omdat ik wil dat de regeling veranderd. Maar ik heb geen idee of ik dit wel moet doen en waarom wel en waarom niet..... lastig. Ik wil het beste voor mijn meissie, en ik denk dat dat is als de regeling anders zou zijn.
Je besluit moeilijk te gaan doen en naar de rechter gaat, is d ekans groot dat jullie dochter uit huis wordt geplaatst, dan hebben jullie allebei niks. Is hier ook bij de buren gebeurd
niki73
Ik zeg ook niet dat iedereen zo redeneert, maar ook jij geeft aan dat dochter vaker en langer naar moeder moet.
Is het jouw ervaring dat de problemen tussen de exen verdwijnen als er een 50-50% verdeling komt? Of krijgt alleen een vader dit advies? Het kind heeft vooral te lijden van de slechte relatie tussen de ouders en ik geloof er niks van dat je dat oplost als de verdeling eerlijker verloopt. Dat loyaliteitsprobleem blijft en wordt niet opgelost als ze een betere relatie krijgt met haar moeder, omdat ze daar vaker is. De ouders blijven nog steeds kiften.
Blijft nog steeds staan dat dit advies kennelijk in het algemeen alleen aan vaders wordt gegeven en niet aan moeders. Dat is toch raar?
50/50
Ik ben dan niet Niki73, maar ik denk wel dat het voor de meeste kinderen het beste is om een 50/50 regeling te hebben. Daarbij krijg je als ouders de mogelijkheid om je leven na een scheiding op te bouwen. Nieuwe relaties hoeven niet meteen voorgesteld te worden aan de kinderen. Ouders hebben meer begrip voor elkaar, want ze lopen tegen dezelfde praktische problemen aan.
Voor mij is het dus een ja. Ik denk werkelijk dat ouders en kinderen er beter van worden als er een 50/50 regeling is. De problemen zullen niet verdwijnen, maar wel minder worden. Bij andere (ongelijke) verdelingen worden de problemen alleen maar groter, waarbij de kinderen de dupe zijn.
Waarom kiften de ouders?
Mutsje, je hebt gelijk dat er niks opgelost wordt als de ouders blijven kiften. De vraag is dan ook: waarom kiften de ouders? Daar zijn wij niet bij en we kennen ze niet, maar meestal is er sprake in zo'n geval van oude pijn. Onverwerkt verdriet over de scheiding en hoe ze elkaar voor die tijd en tijdens de scheiding behandeld hebben. Ze moeten leren die pijn nu te verwerken en los te laten.
In die oude pijn (bijv. moeder besteedde te weinig tijd aan dochter, zat liever te gamen) denkt vader hier dat hij meer recht heeft op dochter dan moeder. Dat heeft hij niet, ze zijn allebei ouder en vullen dat op hun eigen manier in.
Moeder op haar beurt voelt zich misschien wel (nogmaals, we zijn er niet bij) gekwetst in haar moederschap, teleurgesteld over haar misgelopen huwelijk, voelt dat vader haar dochter bij haar weghoudt. Daarom blijft ze hangen in de oude pijn en woede en gaat ze nare verhalen ophangen over hem. En daarom hebben beide ouders hulp nodig om hieruit te komen.
We spreken hier alleen met vader. Ik stel dat vader zijn dochter kan stimuleren meer toenadering tot moeder te zoeken (van mij MOET hij niks, maar de situatie is tragisch voor hun dochter). Daardoor voelt moeder zich hopelijk minder miskend in haar moederschap. Als hij dan ook in woord, daad, en lichaamstaak kan aangevendat het goed is dat dochter naar moeder gaat, als hij haar even lang, maar aaneengesloten naar moeder laat gaan (en zeker het verblijf niet via de rechter probeert te verminderen) dan voelt moeder hopelijk dat vader hun dochter niet bij haar weg wil houden. Er zijn ook minder contactmomenten, dus minder momenten voor stress/gekibbel. Daarnaast hoeft dochter minder vaak te verhuizen (meer rust, wat vader wil) en kan ze beter thuis gaan voelen bij haar moeder.
Een win-win-win-winsituatie!
Zo kan hopelijk de oude pijn verwerkt worden, kunnen ze die achter zich laten, en kan de relatie tussen de ouders genormaliseerd worden. Ook kan dochter een betere band opbouwen met haar moeder, die nodig is om op te groeien tot een evenwichtige volwassene.
Ik zeg dit net zo hard tegen vaders als tegen moeders!
Paddington
Ik denk eerder dat het andersom is. Daar waar ouders op een goede wijze uit elkaar gaan, zal er sneller worden gekozen voor een 50/50 verdeling en daarom zijn er na de scheiding minder problemen.
Nog een stap voor vader
Nog een stapje dat ik overgeslagen had: als dochter zich vrij voelt om het gezellig te hebben bij moeder, gaat ze het ook gezelliger vinden. Als vader blij en enthoudsiast kan reageren als ze iets vertelt over wat ze bij of met moeder gedaan heeft, zal ze dat vaker doen. Nu kan ze die dingen bijna niet vertellen vanwege het loyaliteitsconflict. De leuke dingen houdt ze achter en alle strubbelingen vertelt ze, want ze ziet dat papa daarop reageert. Als dat wegvalt en ze met positieve verhalen naar vader kan komen, valt daarmee ook het beeld van gamende, verwaarlozende moeder weg. Natuurlijk zal moeder nog wel op haar mobiel zitten, dat doen we allemaal, toch? Maar dat betekent niet automatisch dat we slechte ouders zijn. We besteden ook genoeg aandacht aan de kinderen. En wat genoeg is, dat bepaalt vader niet, dat bepaalt moeder. Bij vader thuis gelden zijn normen, bij moeder thuis de hare. Ook dat moet hij leren accepteren. Hij is niet de maat der dingen.
@mutsje
Mijn ervaring is anders. Als ouders ervoor kiezen om geen 50/50 regeling in te stellen worden de problemen alleen maar groter. De verzorgende ouder krijgt dan namelijk het idee dat hij/zij meer gewicht heeft bij het nemen van belangrijke beslissingen. De niet-verzorgende ouder wordt op die manier steeds met kleine stapjes meer aan de kant gezet. Dit geeft reden om te kiften.
Daarom zou ik het een heel goed idee vinden als het in onze maatschappij als normaal wordt ervaren als er een 50/50 regeling is.
Wat hier ook al is aangegeven: kinderen zijn immers 50% moeder en 50% vader. Laat dat het uitgangspunt zijn.
Paddington
ik stel voor het zorgpatroon te handhaven dat er was ten tijde van de relatie. Daar is vaak heel bewust voor gekozen.
Waarbij de ouder die mogelijk meer zorgt wel de verantwoording heeft de ander ouder een gelijkwaardige rol te hebben. Dus wel overall bij betrekken etc., kinderen stimuleren dat te doen maar ook zelf gewoon de dagelijkse dingen melden. Toets die geleerd moet worden, tandartsbezoek terugkoppelen etc. Samen besluiten over beugelen etc.
Wat je daar voor nodig hebt is regelmatig een evaluatie en toekomst gesprek. (Het lijkt wel werk) Als het kan met z'n 2-en zonder kinderen er bij, als dat niet lukt met een mediator. Wat gaat er goed, wat loopt er niet lekker, en hoe willen we dat dan anders doen. Wat gaat er binnenkort aankomen voor veranderen mbt de kinderen en hoe willen we dat aanvliegen. Denk aan keuze voor lagere of middelbare school, wel of niet gaan beugelen. Niet de acute dingen daar moet je de andere ouder gelijk van op de hoogte stellen, maar de planbare dingen.
Dan hoef je niet gelijk 50/50 te zorgen maar wel 50/50 in ouderschap.
Toen wij getrouwd waren was mijn ex er ook minimaal 1 tot 2 weken per maand niet van wege zijn werk, hoe had je die zorg 50/50 willen doen? Een goed betaalde baan die je heel graag wilde en waar je heel veel voldoening uit haalt opzeggen? Dat doe je ook niet.
Werk
Als je ex-partner er 1 a 2 weken per maand niet was, dan is het toch geen probleem? Dan kan hij de andere 2 weken voor de kinderen zorgen. Mooie oplossing.
Zoals jij het schetst is fijn dat het bij jullie werkt. Knap van jullie. Helaas is jouw opstelling meer uitzondering dan regel bij een scheiding
Paddington
Als het structureel en met een patroon zou zijn, ja dan werkt het, maar niet als het steeds heel kort dag is dat er geschakeld moet worden. Denk vandaag horen dat je morgen weg moet. Dat je niet weet of je het weekend wel of niet al weer thuis bent afhankelijk van de klus.
Daarom: houd het zorg patroon dat er is maar behoud ook en werk daar ook aan dat beide ouders hun ouderschap houden. En daar kan zo'n evaluatie gesprek, eventueel mbv een mediator, bij helpen.
Regels en uitzonderingen
Ik vind het een prima uitgangspunt dat 50-50 de norm moet zijn (is als zo in België) met ruimte voor uitzonderingen voor gevallen zoals bij jullie.
Als Kaori's ex graag voor zijn kinderen wil zorgen, zijn daar trouwens altijd oplossingen voor, al kan zo'n oplossing inhouden dat Kaori flexibel met vaders werkpatroon moet meeschakelen of dat vader een andere functie gaat doen, al dan niet binnen hetzelfde bedrijf. Maar misschien vindt hij het wel goed zo?
Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast, zei mijn meester vroeger altijd.
Maar goed, we dwalen af.