Uitzending dokument gisteren

Flipflap

Dat lijkt me erg moeilijk, zo'n jong kind die de school absoluut niet leuk vindt.
Wij zijn vorig jaar verhuisd vanuit Nederland en met name mijn jongste zoon en nichtje (die bij ons woont) hadden veel moeite met zich aan te passen aan het nieuwe systeem. Mijn jongste dochter ook wel maar zij is inmiddels wel gewend. Mijn jongste zoon en nichtje hebben nog steeds wel moeite met bepaalde dingen. Ze vinden allebei hun school in Nederland leuker en missen dingen van daar.
Nu zijn ze wel iets ouder dan jouw zoon (nu 11 en bijna 9) dus ze zijn wel iets weerbaarder wat dat betreft.

Zelf heb ik niet zo'n moeite met het systeem hier hoewel ik de zwakke plekken wel zie maar ik snap wel dat het voor de kinderen anders ligt.

Maar goed, een keuze hebben we niet echt. Internationale school heb je hier wel maar dat kunnen we niet betalen en er is geen ander onderwijsysteem beschikbaar binnen een uur rijden. Ik vind het voor de kinderen soms vervelend dat we de overstap hebben gemaakt. Het voelt ook vaak als een egoistische keuze omdat het vooral voor mijn man en mij een fijne overstap was en niet zozeer voor de kinderen. Verder zijn ze hier niet ongelukkig of zo, ze hebben vriendjes en vermaken zich prima maar het valt me tegen dat het ze zoveel tijd kost om te wennen aan een ander systeem.

Overigens ben ik zelf niet ontevreden over de school maar ik snap wel waar de knelpunten voor de kinderen liggen ten opzichte van de school die ze gewend waren.

Beetje jaloers, marlyse

Ik denk dat ik het al een stuk fijner zou vinden als ik zelf de school wel zag zitten :-)
Maar helaas doe ik dat niet, en ik heb het echt, werkelijk geprobeerd.
Klassikaal, ouderwets, computers?, wat zijn dat?, nauwelijks individueel, ook al denken ze zelf van wel. Mijn zoon zit in een klasje van 17!!
maar dat is een veel te drukke klas om kindgericht onderwijs te geven (op verontwaardigde toon, hoe durf ik t te opperen!) . enne op maandagochtend kring? (toen ik dat vroeg omdat zoon dat zo mist) neeee, dan luisteren ze niet wnaar elkaar (huh, juf is er toch bij?) dus mogen ze het OPSCHRIJVEN... (7 jaar...)
Schreeuwen in de klas, door de juffen welteverstaan, gebeurt aan de lopende band, ik heb wel eens staan luisteren.
En de respectloze, fantasieloze, humorloze en liefdeloze manier waarop men de kinderen benadert... Brrr. Heel erg.
Verdiepen, verbreden???! Nooit van gehoord. Nu even kind naar bed brengen

mirjam

Schreeuwen

Het schreeuwen is ook erg herkenbaar. Ook met hand op tafel slaan als er niet geluisterd wordt....
Klagen je kinderen er ook over? Of is het meer iets van jezelf. Ik merk dat mijn kind er last van heeft, omdat ze anders is gewend in NL, maar dat het niet helpt dat ik mijn ongenoegen ook met haar bespreek. Ik probeer haar uit te leggen dat ze het niet zo bedoelen (??????!?!?!) of dat ze het niet serieus hoeft te nemen... Tja, een echte goede uitleg heb ik ook niet. Ik heb last van schuldgevoel. Hoe doen jullie dat?
Dan moet de rest van het verblijf/leven in het buitenland genoeg opleveren om dit te 'accepteren'. Omdat ik er nog maar een paar maanden ben, is dit nog niet het geval. Bij jullie?
Grz

Andere regels, gewoontes

In Australië ook alles veel klassikaler (spelling?). juf praat, kinderen zitten stil, rug recht en luisteren (of zijn in dromenland zoals mijn oudste).

Ik heb t "voordeel" dat mijn kinderen nooit in NL naar school zijn gegaan. Ik heb alleen mijn NLse school herinnering van bijna 40 jaar geleden.

Ik heb er moeite mee dat bij onze "Public school", je in een "hokje" moet passen. Val je er buiten, dan probeer je je aan te passen of ligt er buiten. Gelukkig passen mijn kinderen redelijk in het gemiddelde hokje. Maar ik zie wel dat sommige klasgenootjes t moeilijk hebben zonder dat daar naar mijn idee veel mee wordt gedaan.

Ik heb er erge moeite mee dat er wordt gehamerd op stil zitten, rug recht, etc. Natuurlijk dat kan een idee geven of een kind luistert, maar de hele dag zo zitten is voor sommige kinderen erg moeilijk. Meer tussendoor "speel momenten".

Ook veel "cotton wool" parenting. Regent t buiten? Dan mogen kinderen niet buiten spelen. Als t te hard waait gaat sportdag niet door. Slecht weer? Dan ipv lopen, gaan ze met een bus voor een afstand van 500m! Daar word ik erg moe van. Met die instelling zou je in NL nooit de deur uitkomen. Maar in Australië is t vaak mooi weer. En ik blijf uitleggen, dat we niet van suiker zijn gemaakt. Regenjas, paraplu en je kan al het Australische weer makkelijk aan.

In Perth zat oudste op een "vrije school". Heerlijk en veel meer op kind gericht. het kan dus wel, maar helaas geen vergelijkbare school hier in de buurt. En voor zo'n vrije school moet je dan behoorlijk betalen. Public school is gratis.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inderdaad

Het is gewoon anders hoe het gaat. Mijn kinderen zaten in Nederland op een school waar veel (te veel) extra activiteiten waren, veel in groepjes werd gewerkt en veel ruimte was voor het individuele kind. Die ruimte is hier veel minder. Het onderwijs is veel meer klassikaal hoewel er wel iets van differentiatie mogelijk is maar veel minder dan ze gewend zijn. In plaats van in groepjes zitten ze in rijen. Er zijn veel minder projecten en het is veel meer gewoon overschrijven, uit het hoofd leren en eindeloze rijtjes maken. Leraren schreeuwen ook wat eerder. Inderdaad zoals het vroeger bij ons aan toe ging. Ik vind dat allemaal niet eens zo heel erg omdat ik het gewend ben van vroeger tenslotte. Ik kan het ook best met de leraren vinden in 1 op 1 gesprekken. Ze zijn wel heel bereid om te helpen met taal achterstanden en dergelijke.

Maar ik snap goed dat het voor de kinderen een hele moeilijke overgang is en dat ze het dus ook niet zo leuk vinden omdat het veel minder kindvriendelijk is en minder ruimte laat voor de kinderen.

Dus ja, dat is moeilijk. Waar ligt die balans? Ik weet het niet. Voor man en mij is de verhuizing goed geweest. Voor de grote jongens die hier de middelbare school doen en studeren is het ook goed geweest. En uiteindelijk zal het met de jongsten ook wel goed komen, ze hebben hier vriendjes, doen ook genoeg leuke dingen en alles dus het is ook niet zo dat ze diep ongelukkig zijn.

Schuldgevoel en balans

Bij ons is het idd voor ons als gezin en voor ons als volwassenen wel goed geweest dat wij deze stap hebben gezet. Wij hebben een zoon met ASS en deze verhuizing naar een wat rustiger omgeving en een groter huis met grote tuin is een weldaad geweest. In Nld in een eengezinswoning met 4 kinderen en twee thuiswerkende volwassenen, dan zit je wel erg op elkaars lip. Ook woonden we daar in een niet zo prettige buurt zonder uitzicht op een ander huis aldaar, binnen Nederland verhuizen was voor ons niet meer haalbaar. Het was ook weer veel te chaotisch voor onze zoon, en daar had verder iedereen weer veel last van.
Dus die stress is voor een groot deel weg, alhoewel er nog steeds wel degelijk de vinger aan de pols gehouden moet worden bij hem. En dat vind ik zelf ook wel weer lastig, omdat hier autisme op scholen gewoon veel minder bekend is. Dat kost mij wel veel energie.
Maar ja, dat schuldgevoel, dat is er zeker wel. Schreeuwen, idd met de hand op tafel slaan, niet luisteren naar het verhaal van een kind, direct veroordelen, direct straffen, het gaat altijd maar om straf, straf, straf. Ik vind het afschuwelijk, en ik vind het erg moeilijk om het te vergoelijken naar mijn kind toe. Ik doe het ook niet meer, ik denk dat het beter voor hem is als hij weet dat ik in ieder geval begrijp hoe hij zich voelt en waarom. Als je vraagt hoe het gaat op school krijg je altijd alleen de negatieve dingen te horen.
Mijn jongste zoon vindt school echt verschrikkelijk, als hij twee weken vrij heeft gaat hij zich na een week al druk maken omdat hij een week later alweer naar school moet. Hij is erg boos thuis, en is ook boos over het gedrag van de leraren. Hij kan absoluut niet accepteren dat ze schreeuwen (hij mag het immers ook niet) en laat dit ook blijken. Dan is hij weer brutaal, en begint het allemaal opnieuw. De signalen die hij laat zien zijn echt tekenen dat het niet goed met hem gaat.
Onze oudste zoon (nu 13) is ook behoorlijk gemangeld hier, en naar hem toe voel ik me ook erg schuldig. Dus ja balans, ik merk toch dat het ongelukkig zijn van mijn kinderen een grote rol speelt.
Lastig allemaal...

Inderdaad

Inderdaad je hoeft het gedrag van leraren niet goed te praten. Zij doen het anders, dan hoe jullie thuis met elkaar omgaan. Ander gezin/ school, andere regels.

Ik heb het er ook met de kinderen over, dat ik het jammer vind dat er niet echt naar hun mening of ideeën wordt geluisterd. En dat ik niet begrijp waarom sommige regels er zijn. Maar het zijn hun regels en die moeten we maar respecteren. En bij ouderavonden (hoofd vd school aanwezig) vraag ik soms waarom die regels er zijn, met vraag of dat evt veranderd kan worden. Ik ben de vreemde eend op de school, dus veranderen doet er niks.

Voorbeeld: Ik werd op matje geroepen, omdat oudste niet genoeg zou lezen. Ik vertelde dat ze elke avond met ons leest. Juf: maar haar leeskaart wordt niet bijgehouden vandaar dat ze nog in de onderste leesgroep zit. Ik: ze leest toch vrij aardig, is ze erg achter? Juf: nee hoor, ze leest erg goed. Kwam dus op neer dat ze in onderste leesgroep zat omdat ze de kaart niet invulde, qua niveau was ze veel hoger! Ja, daar kan ik met mijn pet niet bij.

Ander voorbeeld: Ik was in klas aan helpen, in groepjes , terwijl juf dan kinderen op hun lezen beoordeeld. We waren klaar en kinderen moesten opruimen en dan op de mat gaan zitten. Een paar kinderen zaten al keurig rechtop, terwijl een paar kinderen mij nog aan t helpen waren met opruimen. Wat zegt de juf: kijk eens naar die kinderen, hoe keurig rechtop ze zitten". De kinderen die nog hielpen met opruimen kregen geen complimentje, terwijl in mijn ogen die t echt meer verdiend hadden.

Andere achtergrond, andere gewoonten. Hoort er allemaal bij. Dat is ook emigreren. Niet altijd leuk en spannend.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

O die mat...

Waarom in Engelstalige landen kinderen op de grond moeten zitten is mij een compleet raadsel. Uit ervaring als juf kan ik zeggen dat kinderen op een stoeltje in een kring om de juf veel rustiger zitten als op de grond. Op de grond is het veel lastiger een goede houding te vinden en te houden.
Maar ja, op school hier hebben ze ook nog nooit van tafels en stoelen op de gezonde hoogte voor een kind gehoord. Terwijl zeker de 5-6 jarigen heel wat meer moeten zitten dan in Nederland.

Ja, zo leg ik het ook uit

Ik probeer jongste idd duidelijk te maken dat als hij zoveel last heeft van die schreeuwende negativiteit, hij zelf zou kunnen proberen wat meer binnen het gewenste plaatje te vallen.
Maar eigenlijk is dat natuurlijk van de zotte, net alsof je een gepest kind de boodschap geeft dat het allemaal aan hemzelf ligt, en als hij maar zich anders gedroeg, het afgelopen zou zijn.
Ik heb onlangs ook enkele gesprekken gehad met een schoolhoofd van een Nederlandse school hier in de omgeving (helaas voor ons dus toch te ver om elke dag heen en weer te rijden), die ook aangaf dat het gedrag van jongste een duidelijke boodschap is dat hij zich echt niet gelukkig voelt op school. En het voelt verschrikkelijk rot om je kind elke dag ergens heen te laten gaan waarvan je weet dat het niet goed voor hem is. Dat heeft weer weerslag op mij, en op hoe ik mij hier voel.
Overigens praat ik ook regelmatig met de juf. Onze derde had een fijne juf die ook open stond voor tips, zeg maar, wij konden echt overleggen en dan probeerde ze bv. uit wat ik aangaf. Ook als het bv niet werkte voelde ik me wel serieus genomen.
Deze juf klaagt heel veel, niet alleen over ons kind maar ook over de hele klas. In het gesprek geef ik vaak dat er misschien ook andere mogelijkheden zouden zijn, ik doe dat echt heeeel omzichtig, man, ze zouden zich eens aangevallen voelen. In het gesprek lijkt ze dan wel geintersseerd, maar er gebeurt eigenlijk niets mee.
Wat daar dan de reden van is maakt niet zoveel uit. Het geklaag blijft, en er verandert niets. Dat past zou helemaal niet bij mij.
Wel is het zo dat sinds de oudsten wel op een neer bussen, Nederland voor mij veel dichterbij voelt, er is ooit een uitweg. Maar voor jongste zou ik graag voorkomen dat hij compleet afknapt op school, dus dat het te laat is voor hem. Ben nu ook aan het denken over zoeken naar mensen die ook naar Nld rijden, om te kijken of het mogelijk is om te poolen.
Wordt vervolgd.
Zijn jullie overigens blijvend verhuisd, of is het tijdelijk bijvoorbeeld vanwege werk?

Dirksmama

Ik snap er inderdaad ook niets van. Ik vind het een heel vreemd gebeuren die mat. En mijn zoon krijgt ook om de haverklap een time out omdat hij niet kan stilzitten op de mat. Ja, duh, denk ik dan, maar zeg maar niet tegen de juf ;-)

Mat gedoe

Grappig dat jullie dat ook hebben met de mat. Als ik zelf op de grond zit wil ook ergens tegenaan leunen en ga ik ook al snel wiebelen of liggen.

Zou t ermee te maken hebben dat de juf zo lekker op ze neer kan kijken? Zij zitten namelijk zelf nooit op de mat/ vloer.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

In spanje ook matten

Alleen in de kleuterjaren trouwens, dus tot 6 jaar. Mijn dochter was er geen ster in om keurig te blijven zitten. Maar verder draait ze wel lekker mee op school, ik word alleen wat recalcitrant van de gymjuf, die een A4tje met normen en regels heeft gemaakt dat door ouders en kind ondertekend moeten worden. Pfff, 't is maar gymles hoor. Onee, Lichamelijke Oefening. Regel één luidt namelijk dat je het geen gymnastiek mag noemen. Een van de laatste regels is dat je het verplicht leuk moet vinden. Jaah, mag een kind dat zelf bepalen? Pure denkpolitie is het.

Relativeren

Nu de kinderen wat ouder zijn (9 en 12) relativeren we meer. We zeggen gewoon thuis 'ach die Amerikanen/Australiers/ weten niet beter'...

Maar toen Dirkszusje nog echt kleuter was was het erg moeilijk. Ik heb haar dus ook anderhalf jaar parttime homeschooling gegeven. Thuis lezen en taal, op school rekenen en social studies. Anders was ze echt helemaal op school afgeknapt.

Geen probleem ...

met verbazing zit ik jullie kritieken te lezen - ik herken het helemaal niet hier in australie!!! jongens hebben deel primary (public) en verder high school private gedaan. Public school ... tja... grote chaotische klassen... was er niet blij mee, veel problemen met oudste die zich niet kon aanpassen, laag nivo vergeleken bij nederlandse scholen. geen individuele benadering... nu in highschool: kleine klassen (15-20), veel individuele aandacht, uitstekende sense of community/pastoral care (hoe vertaal ik dat nou weer??!!) en twee zeer gelukkige teenagers ... maar ja. at a cost... dat wel ..

Opgegroeid in systeem

Ozzieozzie, ik vermoed dat jouw kinderen helemaal opgegroeid zijn in het Australische systeem?

Dirksmama

nope; ze waren 6 en 7 toen we hier voor het eerst kwamen; beiden begonnen in Nederland op de montessori school nota bene!!! Dus dat was een heel verschil toen ze hier in het eerste dorp waar we woonden naar een katholieke school gingen. Vervolgens weer een half jaar terug naar Nederland Montessori, en toen 3 jaren public en vervolgens naar hun huidige school, waar ze nu alweer 5 jaar rondlopen ... Ze hebben zeker moeten wennen - aan het klassikale, aan de discipline, maar ze gedijen er allebei zeer wel bij. De enige echte fout die we gemaakt hebben, is dat we met gezonde nederlandse overtuiging vonden dat huiswerk op de basisschool natuurlijk helemaal onzin was, dus daar deden we zo min mogelijk aan ... tja... ik zie nu toch wel dat die 5-10 minuten per dag wel handig is om de routine er in te krijgen ... scheelt weer op de highschool!
Verder denk ik dat wij het gewoon als een groot avontuur hebben beschouwd, en ook aan de kinderen hebben meegegeven dat dingen nu eenmaal anders zijn in een ander land.

Nou, dat doen wij ook

Ik Zit heus mijn kinderen niet op te hitsen tegen het systeem of zo.
Of zo
mirjam

Hmmm

Handig zo'n iPod ...

mirjam

Werk

we zijn voor het werk van mijn man verhuisd. We wonen waar zijn werk is. Ik heb al wel eens gegrapt dat we steeds zuidelijk gaan wonen, volgende halte zou zomaar Walonie of Frankrijk kunnen zijn ( bijzonder onwaarschijnlijk in zijn werk maar vooruit als grap kan het) Wel heb ik duidelijk gezegd dat ik niet naar NL terug wil zolang er nog kinderen naar school/ hogeschool/ uni gaan. ( puur financieel). Of we ooit teruggaan zien we nog wel, hoeft van mij niet.

zijn gewoon zomaar gaan verhuizen naar Duitsland. Echt, als ik had geweten wat ik nu weet over het Duitse onderwijs, dan was ik of niet gegaan of ik had iets gezocht vlak over de grens.
Overigens hadden wij ons echt, echt, goed voorbereid, maar dit is een soort goedbewaard geheim of zo. Of eigenlijk, je kunt je niet voorstellen dat het ergens zo rampzalig kan zijn, dat het bestaat. Maar echt, het bestaat...

Mirreke

Mensen die in het systeem zitten en dat gewend zijn zullen er waarschijnlijk toch anders tegen aankijken omdat ze geen vergelijkingsmateriaal hebben. Wat me in jou geval echter verbaasd is dat er toch heel veel Nederlanders verhuisd zijn naar de grensstreek met Duitsland. Het is dus wat dat betreft wel vreemd dat gewoon niemand jullie hierover verteld heeft. Zo blijkt maar weer dat een verhuizing altijd een sprong in het duister blijft. Je kan dingen vaak gewoon van te voren niet weten.

Overigens heb ik over het onderwijs in Frankrijk wel heel veel negatieve meningen gehoord maar evenveel positieve meningen dus wat dat betreft kom je ook niet verder. Ik wist natuurlijk wel wat ik kon verwachten aangezien we hier al eerder hebben gezeten maar anders is het ook nogal een sprong in de duisternis.

We hebben ooit jaren terug een korte periode in het Midden Oosten gezeten en hoewel mijn kinderen daar op een Franse school zaten had ik af en toe ook vreemde gewaarwordingen maar aangezien ik wist dat we toch over een jaar weer weg zouden zijn was het allemaal niet zo problematisch. Het is anders als je weet dat het voor langere tijd is.