U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zijn wij verkeerd?
Hallo iedereen,
Ik ben een mama van 35 jaar met twee zoontjes. 1 van bijna 5 jaar en 1 van 19 maanden. Wij zien onze kindjes heel graag en doen ook heel vaak leuke dingen met hen. Maar af en toe hebben ik en mijn man eens nood om samen iets te doen. Dat komt echt niet vaak voor. Maar blijkbaar vind mijn schoonmoeder en ook nog een man die bij mijn man werkt dat dat niet hoort dat wij ook soms eens weggaan. Volgens hen waren wij niet klaar voor kinderen. Nu vragen wij ons af is dat ook zo? Is het niet juist dat wij heel af en toe eens wat tijd voor ons willen? Dat is eens naar de sauna gaan samen, of uit eten of heel zelden eens op stap gaan. Ik weet dat ik daar toch soms eens kan van genieten hoor. Wat denken jullie?
Goed bezig!
...en noem zijn gedrag niet langer 'stout'. Hij vraagt jullie aandacht en wil ondervinden dat jullie onvoorwaardelijk van hem houden, door alles heen. Dat is voor hem van levensbelang.
Het is heel wat als een jonger kindje zoveel aandacht nodig heeft, dat is moeilijk voor hem. En voor jullie, je zult je heel wat zorgen hebben gemaakt ( en misschien nog steeds).
Er zijn veel goede suggesties gegeven!
Oh en probeer uit te rusten als je kinderen elders zijn. Als je moe bent, is alles dubbel zo zwaar en ingewikkeld.
Bespreken
Ik sluit mij aan bij de rest. Warmte, liefde, voorspelbaarheid. Vanzelfsprekend iedere avond zo'n ritueel en ook op andere momenten voorspelbaar gezellig.
En ga een keer aangekondigd iets speciaals met hem doen. Ergens lekker een ijsje eten zonder het kleintje.
En vertel. Hoe blij je met hem was als baby, hoe laat hij was met 2 of 3 jaar. Hoe ontzettend verdrietig je het vond dat je een hele tijd geen tijd voor hem had, terwijl hij toch jouw jongen is en je zoveel van hem houdt. En dat dat nooit meer gaat gebeuren. Er geen zieke baby meer komt en dat jij zo blij bent dat je hem iedere avond weer kan voorlezen.
Geef hem die zekerheid in woord en gedrag.
Het stoute moet er wel uit, maar ik zo de straf en strijd een paar maanden laten behalve voor grote dingen als een ander pijn doen. Bouw vertrouwen. Je kunt ook best zeggen 'ik snap dat je grasg bij opa en oma bent, het was hier ook niet leuk he. We gaan het nu wel leuk maken.' Daar gaat hij evht zijn wens niet direct voor opgeven, maar hij wordt wel gehoord.
Voor een klein kind die nog volledig afhankelijk is van zijn ouders, is zo'n periode letterlijk levensbedreigend, dat 'trauma' moet weer goed komen en dat gaat niet in één dag.
Emmer liefde er in en niet teveel van jezelf eisen.