Zet jij je kind huilend op de foto?

sorry

Dat je foto's waarop je huilt niet zo leuk vindt kan ik me voorstellen, maar ik ben bang dat ik het van het slapen echt niet begrijp. Waarom zou je geen lieve slaapfoto van je kind nemen en waarom zou een kind daar (later?) last van hebben? Ik heb talloze fotos gezien waarop ik slaap (babytijd tot en met pubertijd) en ik heb daar nog nooit iets negatiefs bij gevoeld. Kan aan mij liggen hoor.

ik heb ze wel

en ze zijn me erg dierbaar. Maar wel meer prive dan andere foto's. Gaat wel echt om toen ze heel jong zijn. Ik wilde dat ook bewaren...Dochter 15 was vanmiddag met de hond op de bank in slaap gevallen en daar maak ik dus geen foto van al was het nog zo schattig. Nu is dochter boos. Ze wilde die foto....

Mijk

foto's van nu

zijn kwetsbaarder. Vroeger zaten ze in een album en die albums bekeek je met degenen die je toegang gunde. Nu zijn foto's vaak te makkelijk algemeen toegankelijk, een foto die je via je telefoon verzendt kan zomaar gaan zwerven, ook al is het uit goede bedoelingen 'kijk eens wat schattig!'

En ja, ik heb een enkele foto gemaakt van een boos/huilend kind. Van lang geleden. Omdat ook minder mooie momenten herinnerd mogen worden.

Huilend kind

Ik heb foto's en zelfs een filmpje van mijn oudste kind als huilende baby. Ze stammen nog uit de tijd dat er geen social media waren, dus ze zijn echt voor binnen de privésfeer van het gezin.

Ik herinner me nog dat ik die foto's en dat filmpje welbewust gemaakt. Als een soort document voor later, als ik niet meer zo goed zou weten hoeveel ze huilde. Of om af te zetten tegen al die foto's die gemaakt zijn op de momenten dat ze toevallig net even niet huilde. Eigenlijk een soort rechtzetten van de geschiedenis dus.

Achteraf onnodig, want ook zonder die foto's en dat filmpje kan ik me nog haarscherp herinneren hoe vreselijk dat eerste jaar was, met een kind dat meer dan acht uur per dag huilde... Gelukkig is het later helemaal goed gekomen trouwens.

slapend/huilend

Heb ook een heleboel foto's van mijn slapende kinderen, zo mooi! En natuurlijk deel ik ze niet zomaar meer op social media, dat doe ik met geen enkele foto (ze zijn 12 en 14).

Vanmorgen, toen ik vroeg naar mijn werk vertrok en mijn 14-jarige nog lief met haar beertje lag te slapen moest ik wel even aan dit draadje denken. Geen foto gemaakt (geen tijd), toch jammer....

Trouwens, als ze hem zelf heel erg vindt, dan verwijder ik hem toch gelijk!

Huilende foto's heb ik geloof ik echt niet, gewoon nooit de behoefte gehad.

Vakantiereisdagen zijn slaapdagen

Mijn pubers zijn met babies. Zet ze in de auto en ze vallen in slaap. Als wij naar Frankrijk rijden (wat helaas dit jaar niet gaat gebeuren) helpen ze de auto inpakken, kruipen met hun kussens op de achterbank en gaan slapen.
Meestal zet ik ze dan wel even op de foto. Ieder jaar dezelfde indeling. 2 kussens half op de koelbox (van oudsher de ruimte deler om ruzie te voorkomen.) en daar dan 2 koppies bovenop. Ieder jaar met volwassen maar nog zo schattig.

tijdsgewricht

De foto's die van mij als huilende peuter zijn gemaakt waren sowieso alleen voor mijn ouders en mij. Ik geloof niet dat mijn ouders hele foto-albums met familie of vrienden deelden.
De foto's die ik heb gemaakt van mijn kinderen zijn ook prive.20 jaar terug was er geen FB of instagram. Ik deel sowieso geen foto's van mijn kinderen op sociale media. Dat maakt de vraag wel wat anders

Het is nu toch ook anders

Niemand gaat een fotoalbum van een vreemd kind doorkijken. (Denk ik dan - mijn schoonmoeder had er wel eentje gemaakt voor mij met kinderfoto's van mijn man, maar wat moet ik daar mee?) Een heel album vol nietszeggende foto's is heel anders dan iemand die 1 foto deelt met een verhaaltje erbij. Bijvoorbeeld iemand die op FB een foto deelt van haar kleinzoon die meehielp in de tuin en zijn uitspraken of acties erbij. Dat vind ik best leuk. Terwijl ik dus echt geen zin zou hebben in een boek met alleen maar foto's van dat jongetje. Misschien maken mensen nu ook alleen maar foto's als er een verhaal bij is? Terwijl dat vroeger niet in ze op kwam. Dan was het gewoon:foto, en hopen dat het meeste gelukt was en dat je nog wist waar het over ging tegen de tijd dat het rolletje vol was en ontwikkeld.

en wij

bespraken op een bepaald moment in dat eerste jaar dat alles volgens de foto's rozegeur en maneschijn leek, terwijl we dus een flink druk, huilerig onrustig jongetje hadden. Dus besloten we om dat huilmoment ook maar eens op de foto te zetten. gewoon voor het idee.
Goed, ik heb dat dus een keer gedaan, maar het voelde niet goed om te doen. Het voelde als ramptoerisme. Dus nooit meer gedaan.
Toch heb ik die ene huilfoto ook bewaard.

Kopzorg

Wat aandoenlijk en leuk om ze zo te zien groeien. Ik maak zelf al sinds ze 7 en 2 waren elke zomer een foto van mijn kinderen in het zwembad, met hun armen leunend op de rand. Ook zo leuk. Vooral om te zien dat die grote zus een paar jaar geleden opeens een kop kleiner was dan haar “broertje”.

mijn ouders deden het wel

en ik vond dat niet zo fijn. Het was op momenten dat ze het grappig vonden dat ik moest huilen. Het ergste vind ik van de keer dat ik al 10 was en ik moest huilen om de kerstboom die al op 1 januari alweer de deur uit werd gedaan (had als kind altijd moeite met veranderingen). Ik weet nog goed dat mijn ouders dat maar raar vonden dus ik nog harder ging huilen en ze mij óók nog eens met een zwaar behuild gezicht op de foto zetten.