Wordt het niet eens tijd om naar ouders te luisteren? (nav week van de opvoeding)

Groot deel eens met gale

De meest relaxte leerkrachten zijn ook degenen die zelf al volwassen of puber kinderen hebben. De meest dogmatische en "binnen de lijntjes" leerkrachten zijn de jonge vrouwen net van de PABO zonder zelf nog kinderen. Die weten heel precies hoe het allemaal moet en wat die ouders van nu allemaal fout doen...

En inderdaad, het bericht van Liora staat bol van precies het soort anders-dan-ik-vind-dat-moet veroordelen van andere ouders dat we hier bedoelen. Wie zegt dat GEEN enkele kleuter gedragen zou moeten worden. En geen ENKEL kind van 10 meer bij de ouders zou moeten liggen? Waarom niet? Is dat ergens op gebaseerd, of een opvoedkundig gehype. Kinderen zijn nou eenmaal allemaal anders (net mensen haast). Er zijn volwassenen die zus slapen (aparte slaapkamers vanwege snurken) en er zijn volwassenen die zo slapen (samen op een piepklein matrasje), er zijn vrouwen die hun man "verpesten" door alles achter 'm op te rapen en er zijn er die het anders doen. So what? Denk over kinderen toch eens een keer in dezelfde varieteits-tolerantie als over volwassenen (ik blijf het zeggen).

Maar ik wil toch ook even aantekenen dat het niet alleen ouders zijn die elkaar onder druk zetten. Zoek in het archief maar eens op verplicht helpen op de sportclub, of op minister Bijsterveld.

Haha nou ja

Kleuters zonder benen wel natuurlijk! Of als je ze troost omdat de hard zijn gevallen, of als je tijdens een wandeling drijfzand tegenkomt.

Als er nou een tekst bol staat van veroordelingen is het de tekst van Tirza wel: kinderen die in bed slapen duimen niet en hebben geen speen!

Tuurlijk.

Tirza

Ik begrijp oprecht niet wat deze tekst te maken heeft met of we wel of niet in een kindvriendelijke maatschappij leven. Is onze maatschappij volledig ingericht op attachment parenting? Nee, gelukkig niet. Niet omdat ik iets tegen attachment parenting heb maar omdat het maar een enkele manier van opvoeden is. De gemiddelde Gina Ford aanhanger zal weer gruwelen van dit soort teksten. En in onze maatschappij heb je wel die vrijheid om wel of niet deze keuzes maken. Je kan best een kind opvoeden met attachment parenting, niemand die je tegenhoudt als hiervoor kiest. Oh de buren zullen het misschien wel raar vinden als je kind op z'n 10de nog bij de ouders slaapt maar who cares? Wat je ook doet er zal altijd wel iemand het niet mee je eens zijn.

Ik zie echt niet in hoe dit te maken heeft met het wel of niet kinderen gericht zijn van de maatschappij.

Fiorucci

Maar dat zijn dan individuele keuzes van het bruidspaar (wel of geen kinderen) of van de ouders (wel of geen kinderen mee naar het restaurant) niet zo zeer door de maatschappij opgedrongen. Als ik mijn kinderen mee uit eten wil nemen dan doe ik dat gewoon.

Ik snap overigens best dat je er als bruidspaar voor kiest om geen kinderen uit te nodigen in sommige gevallen. Sommige bruiloften/feesten zijn gewoon niet zo geschikt voor kleine kinderen omdat het zeer chique, opgeprikte gelegenheden zijn waar niks te beleven is voor ze. Geheel persoonlijk zou ik mijn kinderen daar niet eens mee naar toe willen nemen want dan zou ik ook geen seconde rustig zitten.

Overigens is er bij sommige mensen misschien weinig tolerantie voor (kleine) kinderen maar er zijn ook genoeg ouders die wat te tolerant zijn voor de overlast die hun kinderen geven.

Bij zo'n schoolmusical verhaal zou je de context moeten weten. Mochten vroeger broertjes en zusjes wel komen en wisten die zich inderdaad niet te gedragen? is er gebrek aan ruimte? Of heeft zomaar iemand dit bedacht? Ik vind de context bij dit soort dingen wel belangrijk. Ik kan me namelijk wel situaties voorstellen waarin die keuze wordt gemaakt.

Het heeft misschien inderdaad deels met je blik op de maatschappij te maken. Ik vind het helemaal niet erg als kinderen niet altijd overal welkom zijn. Sommige gelegenheden zijn minder geschikt voor kinderen net zoals er ook gelegenheden zijn die juist bij uitstek geschikt zijn voor kinderen en veel minder voor volwassenen.

Ik nam/neem mijn kinderen bijna overal mee naar toe maar ik heb er ook geen enkel bezwaar tegen om ze af en toe thuis te laten.

Vooroordeel knurf

Mijn ex uit zo'n niet-westers land had ouders met heel wat huizen en kamers en toch was het niet ongewoon om bij elkaar te slapen. Er woonde familie boven en soms ging hij daar dan slapen. En ja, soms ook gewoon bij andere familieleden op de kamer. Dat vinden sommige kinderbeschermers hier een risico op sexueel misbruik. Daar was het gewoon praktisch. Was het heel erg heet dan sliep een groot deel van de familie gewoon in de woonkamer met zijn allen. En in sommige delen van de wereld is het ook gewoon veiliger om samen te slapen, dat heb ik met reizen ook wel ervaren. Dat gevoel zijn wij hier helemaal kwijt geraakt hoe veilig je je kan voelen gewoon omdat er andere mensen om je heen zijn. Dat kan voor kinderen een tijdje heel prettig zijn omdat ze angstiger aangelegd zijn dan anderen of omdat ze door een stressvolle tijd gaan. Die nuance is helemaal zoek als je op de oneliners in de media afgaat of op tunnelvisiende kinderbeschermers.

Annej

Ach kom op, ik ken genoeg kinderen die heel lang bij hun ouder(s) in bed sliepen zonder dat zij daar last mee kregen. Ik ben zelf niet anders gewend dan dat ik bij mijn ouders in bed mocht als ik bang was. Mijn kinderen mochten dat ook. Dat zijn toch je eigen zaken, daar heeft niemand wat mee te maken. We wonen in een vrij land.
AnneJ, ik denk eerder dat jij een gebrek aan nuance hebt in jouw beleving over media en hulpverleners richting ouders.

Klopt fay

Ben een beetje te overgevoelig geworden na de ouderbashing van kinderbeschermers, werkelijk alles wat bewoog, ook samen slapen natuurlijk, werd in het absurde getrokken.

Cobi

Ik zal er ook eens over ophouden Cobi. Het verstoord teveel het beeld van de goede bedoelingen van hulpverleners die mensen toch liever koesteren. Het hoeft niet mijn levensvervulling te zijn om te blijven waarschuwen. Mensen mogen op hun eigen gezicht vallen en hun eigen ervaringen opdoen. Ik ben er ook wel klaar mee.

Tunnelvisie annej

Beste AnneJ, waarom wil jij niet geloven dat er ouders zijn die WEL positieve ervaringen hebben met hulpverleners? Zo'n opmerking als "Het verstoord teveel het beeld van de goede bedoelingen van hulpverleners die mensen toch liever koesteren. ". Hoezo tunnelvisie? Ik was door negatieve verhalen over hulpverleners juist bang dat ik als ouder verwijten zou krijgen. Niets was minder waar.
Ik vind het rot voor je dat je andere ervaringen hebt, maar het is niet zo dat dit iedereen overkomt.

Eigen kamer

Het hebben van een eigen kamer is een andere discussie denk ik Knurf. Ik ben het ook met Fay eens. Het is een privezaak waar meestal niemand anders zich mee bezig houdt hoe je dat als ouders op je eigen manier invult. Oeps.... wou ik toch weer gaan zeggen dat ik hoop dat dat zo blijft en tenzij enzovoort.:-)

Tja, natuurlijk overkomt het niet iedereen Fay, maar ik heb inmiddels teveel ouders gesproken die, juist met zorgenkinderen, te makkelijk door een vinkje voor de rechter komen te staan om mijzelf maar als een incident te beschouwen. Het is een risico. Zo wordt je geholpen en zo sta je voor de rechter. Maar ik ben inderdaad van plan om daar over op te houden. Misschien voelt iemand anders zich geroepen maar ik ben er wel klaar mee. Voor mij is het een feit en een waarschuwing aan andere ouders. En zolang je er niet mee te maken hebt kun je op een roze wolk blijven maar ik zit er middenin en wordt duizelig als ik de nieuwe jeugdwet lees of die zinloze spotjes, want melding zonder hulp, over kindermishandeling. Maar het wordt teveel een herhaling van zetten. Het is genoeg. Laat ik erover ophouden.

Okee annej

Heel veel sterkte in ieder geval. Ik denk dat een blog/ervaringsverhaal opschrijven zoals Cobi voorstelt niet zo gek is. Ik ben wel benieuwd naar het hele verhaal. Van de kleine beetjes die jij hier loslaat kan ik weinig maken.

Ik dacht dat ik we in goede handen waren bij een academische instelling gespecialiseerd in autisme. Maar ik kreeg hulp die hun eigen angsten en fantasieën op mijn kinderen projecteerden. Natuurlijk ben ik ook goede hulpverleners tegen gekomen. En gelukkig een goede kinderrechter. Het was alleen zo'n extreme ervaring waarin ik tot het laatste moment bang was om mijn kinderen kwijt te raken, mijn kinderen die toch al niet goed kunnen wennen in de wereld, zomaar bij argeloze pleegouders of zoiets. Terwijl ik zelf net zo'n beetje begon te snappen waar ik mee te maken had. Na zo'n vinkje ben je jaren aan het vechten, dossiers vol roddels en aantijgingen, onzin met een sterretje. Daar begin ik inmiddels een beetje van te landen, nu 5 jaar later. Maar die vinkjes blijven maar in de lucht hangen omdat mijn kinderen naar het speciaal onderwijs gaan. Staat er op zo'n formulier: waarom is de contactfunctionaris van jeugdzorg niet ingeschakeld? of zoiets. Omdat moeder meewerkt is er dan aangevinkt. Je zal er eens anders over denken dan ben je mooi zuur, denk ik dan.

Liora en anderen

Natuurlijk is met zijn veertienen op een kamertje slapen pure armoe en doe je dat niet voor de lol. Maar er zijn wel degelijk veel culturen waar het doodnormaal is dat ouders en kinderen samen slapen. Ook als er wel genoeg ruimte is voor aparte kamers.
Zelfs mijn moeder (je weet wel, die van de drie R'en en de ijzeren routine) vond het prima als je 's nachts bij haar en papa in bed kroop vanwege een nachtmerrie of koude voeten of onweer of noem maar op. En mijn twee jongste broertjes, allebei nogal zorgenkinderen, hebben tot zeker hun achtste en wellicht nog langer bij mijn ouders op de slaapkamer geslapen. Omdat ze anders niet durfden te gaan slapen en/of wakker werden van akelige nachtmerries.
Ik herhaal hier wat ik eerder al zei, er is niet een eenduidige oplossing voor de opvoedkwestie. Er leiden veel meer wegen naar Rome.
En bejaarden kunnen heel vervelend zijn, maar ook heel schattig. Het zijn net pubers.

Annex

Complimenten voor je reactie aan Cobi. Waar enorm discussiëren hier al niet tot leidt. Gaaf dat je dit zo zegt ...

Nou ja

Annej natuurlijk (iPad correctie grrrrr)

Eigen kamer vs bij de ouders (naar aanleiding van annej)

Ik heb de indruk dat de meesten, net als ik, in dit draadje het bij de ouders slapen tot latere leeftijd toch anders bedoelen dan Tirza's Ted. (Ik vind het overigens jammer dat Tirza een citaat van een ander als afsluiter neerzet en er dan verder niet meer over mee praat.) Ik geloof dat er niet veel (Nederlandse) ouders zijn die een kind afwijzen als het naast hun bed staat, omdat het eng gedroomd heeft. En ik denk dat heel veel (Nederlandse) mensen er begrip voor hebben als families of gezinnen in bepaalde situaties in een ruimte slapen, zoals vanwege ruimtegebrek, de warmte, kou, veiligheid, of gewoon omdat dat een keer gezellig is. Dat is heel iets anders dan je kind geen eigen slaapkamer te geven tot het een jaar of 11 is als dat wel mogelijk is. Misschien kun je zelfs stellen dat als je je kind een eigen plek ontzegt, je negeert dat je kind eigen behoeftes heeft. De ouder vult voor dat kind in wat zijn behoeftes zijn, gezellig en veilig bij pap en mam op de kamer, maar kan daarmee de plank volkomen misslaan. Wie weet gedijt zo'n kind wel veel beter op een eigen ruimte.
Tirza's Ted heeft voor zijn kinderen besloten dat ze bij hem en zijn vrouw op de kamer moeten slapen, omdat ze zich daar veiliger bij zullen voelen. Maar wie weet waren zijn kinderen nooit angstig geweest in een eigen kamer en vonden ze de rust van een eigen kamer eigenlijk wel fijn. Ik zeg niet dat het zo is, maar zijn aanname dat een kind zich beter voelt bij de ouders op de kamer tot dat kind bijna naar het voortgezet onderwijs gaat, kan hij alleen maar op waarheid toetsen door zijn kinderen in verschillende situaties te plaatsen. Uiteraard zal hij dat niet doen, dus heeft hij te weinig bewijs om andere ouders zijn mening op te dringen.

Maar...

Mijn kinderen hebben vanaf hun geboorte in ons bed geslapen. Met daarnaast overigens gewoon een eigen kamer met een eigen bed. Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Dus het feit dat je dit toestaat wil helemaal niet zeggen dat je hen een eigen plek ontzegt.

Maar...

Mijn kinderen hebben vanaf hun geboorte in ons bed geslapen. Met daarnaast overigens gewoon een eigen kamer met een eigen bed. Het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Dus het feit dat je dit toestaat wil helemaal niet zeggen dat je hen een eigen plek ontzegt.

Cobi

I don't give a shit parenting. Like like like.

Ja cobi

Je hebt precies samengevat waarom ik altijd de kriebels krijg van citaten zoals die van Tirza.

Eigen kamer

Inderdaad denk ik dat samen slapen nog wat anders is dan een eigen kamer, met een eigen bed, maar toch samen slapen. En ja, blijkbaar roept het irritatie op, net als met borstvoeding geven. Het is geen wedstrijd en het kan natuurlijk geen reden zijn om het te veroordelen en inderdaad flauw te doen alsof het alleen de wens van de ouder zou zijn en niet van het kind.

Voorbeeldje van druk

Ik weet niet hoe de nederlandse cb's eruit zien, maar ik was hier laatst in een voor mij nieuw "family centre", waar je kind kan spelen, en jezelf thee kunt drinken. Erg populair onder jonge moeders, want dan ben je even het huis uit.

Ik geef zelf nog steeds borstvoeding, dus heb niets om me ongemakkelijk te voelen, maar zelfs ik kreeg de kriebels van de muren die vol hingen met "waarom borstvoeding het beste is voor je kind", vol met leuterpraat als "dat je sneller je oude figuur terugkrijgt", "je minder naar de dokter toe hoeft, omdat je kind minder vaak ziek zal zijn", "je kind slimmer zal worden", etc.

Je zult er maar voor kiezen (of geen keuze hebben) om geen borstvoeding te geven, hoe kun je dan niet het gevoel krijgen je kind iets vreselijks aan te doen?

En dat soort dingen vind ik dus veel te ver gaan. Voorlichting prima (postertje in de gang ofzo), maar niet zoiets waar je gewoon echt niet omheen kunt, met zulke boute uitspraken.

Dus in mijn ogen is er zeker druk over hoe ouders het moeten doen. Dit is maar een voorbeeldje. Als de kinderen wat ouder worden dan krijg je (nou ja ik) het gevoel ze heel wat te onthouden als ze niet op z'n minst 1 sport en 1 muziekinstrument beoefenen. En weet je, dat is volgens mij iets wat vooral ouders elkaar aandoen. Ik vind de mensen die helemaal neutraal kunnen blijven over dit soort vage verwachtingen echt knap.

De standaard

Goed genoeg is het dus niet. Er moet gestreefd worden naar beter, meer, enzovoort. Dat lijkt me toch een kantje van de huidige tijd waar ook het CB niet aan ontkomt. En ja, wie wil er nou niet voldoen aan het hoogste ideaal als het om je kind gaat, vooral als je net begint. Borstvoeding heeft de voorkeur om diverse redenen maar de alternatieven zijn ook goed. Gewoon goed dus. Geen mager zesje. Attachment parenting lijkt me lastiger aan te tonen waarom het de voorkeur zou moeten hebben. Het heeft in elk geval de dialoog tussen ouder en kind als focus en dat is natuurlijk een belangrijke zaak. Het komt op mij over als veganisme. Dat vind ik moreel hoogstaand en zou het best willen doen, maar aan de andere kant ben ik er niet echt mee bezig om er mijn levensstijl van te maken, zo als het nu gaat, soms vleesloos, soms veganistisch, meestal toch vlees. Ik denk dat er niet veel koeien meer in leven zouden zijn als we allemaal besloten om geen vlees meer te eten. Het is allemaal net even wat gecompliceerder. Dus ja, het stoort mij ook echt wel als mijn idealen, borstvoeding, AP en veganisme onder vuur liggen, aan de andere kant is het een futiele discussie. Kinderen in Nederland worden gelukkig en gezond groot omdat het allemaal goed is.

Als je zwanger bent beginnen de tips al. Ik hoorde zoveel verschillende manieren mbt het opvoeden van kinderen dat ik toen al besloten heb tips/adviezen over te nemen als ik dat nodig/handig vind. Dat werkt voor mij prima, ik voel niet zo'n druk van buitenaf. Onzekerheden zijn er natuurlijk altijd, maar dat is niet alleen mbt ouderschap.