We mogen terug naar het aanrecht (bijsterveldt weer)

Maylise

"Ik snap eigenlijk niet dat leraren op de middelbare school zouden zitten te wachten op ouders die komen helpen en zich overal mee bemoeien." Ik heb ook helemaal niet de indruk dat middelbare scholen hierop zitten te wachten, ik lees nooit oproepen tot hulp of wat dan ook. Ik denk dat Mw Bijsterveldt twee dingen door elkaar husselt: belangstelling voor het kind en waar hij/zij mee bezig is, en helpen op school. Alsof het een niet kan bestaan zonder het ander.

Ouderbetrokkenheid

en ouderparticipatie zijn 2 verschillende dingen al worden de termen vaak door elkaar gebruikt. Dit heb ik pas geleden gehoord tijdens een ouderavond op de middelbare school. Ouderbetrokkenheid blijft belangrijk maar dat is dus niet hetzelfde als op school gaan helpen. Denk ook niet dat middelbare scholieren er blij mee zijn als hun ouders regelmatig op school rondlopen en meestal hebben ze op de middelbare school geen hulp van ouders meer nodig.

Werken

Eerder in deze draad werden twee categorieën werkende moeders onderscheiden, ofwel omdat het bittere noodzaak is ofwel om zichzelf te ontplooien (kort samengevat). Vallen werkende vaders ook in een van deze twee categorieën? Is het een beter of slechter dan het ander?
Zelf werk ik omdat ik daarmee samen met man het gezinsinkomen verdien. Daarnaast vind ik werken meestal leuk en interessant. Als ik en man alleen voor de bittere noodzaak zouden werken, dan zouden we minder kunnen werken, kleiner kunnen wonen etc.
Van Bijsterveldt zegt nu dat ze het over 'keuzes maken' heeft. Ik denk dus dat ze bedoelt dat ik (en man?) soms dergelijke keuzes moeten maken.

Elisabeth

Nee, ik vind het een niet slechter dan het ander. Maar als ik de keuze had tussen mijn werk en bepaald vrijwilligerswerk wat interessanter zou zijn, zou ik het wel weten:). Niet iedereen heeft een baan waarin volledige vervulling wordt gevonden, en dat geldt voor vaders net zo goed. Daarbij, jij stelt: je zou minder kunnen werken en kleiner kunnen wonen. Voor velen is die keus er dus niet. Die werken meer dan fulltime om dat kleinere huis te kunnen betalen, en kunnen niet minder werken omdat er dan gewoon een tekort zou zijn.

En a...

Vergeet ondertussen ook niet voor je hulpbehoevende ouders te zorgen en de zieke buurvrouw een pannetje soep te brengen.

vergeet ook niet het werk voor de sportclub van je kind, volgens contract verplicht (zie draadje hieronder)

Hypocriet

http://www.balansdigitaal.nl/data/nieuws/2011/december/de-hypocrisie-van-van-bijsterveldt/

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6250/Nausicaa-Marbe/article/detail/3061041/2011/12/02/Gratuite-prietpraat-die-kan-doorgaan-voor-CDA-moralisme.dhtml

Keuzes

Kleiner wonen, minder werken zijn keuzes die niet voor iedereen haalbaar zijn. Ik denk dan aan eenoudergezinnen, gescheiden ouders, laaggeschoold werk etc.
Crux is minder uitgaven of meer inkomsten om zo de keuzes te kunnen maken die Onze Minister van ons vraagt. Auto eruit, fietsen i.p.v. ov of scooter, minder vaak uit eten, geen toetje ... Dan kunnen we (nog) meer tijd aan ons kroost besteden.

Alleszins redelijk?

Maar ik heb er toch een paar bezwaren bij. De ouders die dat kunnen doen het al en de ouders die dat niet kunnen hebben er niets aan. Nutteloze opmerking dus.
En inderdaad levert het niets op aan een meer gelijkwaardige relatie tussen ouders en scholen. Haar beleid zet ouders juist meer op afstand. Dwaas eigenlijk.

Heeft mevrouw bijsterveld een rapportje gemist?

In het Gezinsrapport 2011 van het Sociaal Cultureel Planbureau las ik dat moeders sinds 1980 3 x zoveel uren gaan werken en toch bijna twee keer zoveel tijd zijn gaan besteden aan hun kinderen. Precies het tegenovergestelde effect dan wat de minister denkt: minder werken = meer tijd voor kinderen.

Zie bladzijde 102 - 104 van http://www.scp.nl/Publicaties/Alle_publicaties/Publicaties_2011/Gezinsrapport_2011

skik

Skik en p

P, Skik heeft het over 1980. Ik weet niet welke apparaten jouw moeder toen meer had dan jij nu hebt. Misschien een wasdroger? Mijn moeder werkte niet, ik werk 28 uur. Mijn kinderen hebben oppas aan huis en gaan twee dagen naar kinderdagverblijf. Ik zie een groot verschil tussen hoe ik was als 3-jarige en hoe wereldwijs mijn kleintje is. Mijn moeder had in 1980 bijna alle apparaten die ik nu ook heb. In 1980 waren de gezinnen niet groter/kleiner dan nu. Volgens mij had ze alleen geen wasdroger. En volgens mij had je toen ook nog geen zakken groente die je zo de pan in mietert. We hebben het over 1980 en niet over 1950.

Of werk nu te maken heeft met zelfontplooiing of uit armoede, is niet direct relevant. Ik ga er vanuit dat iedereen streeft naar een 'leuke' baan. Klagen over een vervelende baan en niet zoeken naar iets wat meer voldoening geeft, vind ik onnozel. Wat 'leuk' is verschilt gelukkig per persoon.

Daarnaast kun je wel gaan bakkeleien wanneer het noodzakelijk is om te werken, maar dat schiet niet op. Ik zou thuis kunnen blijven, maar ik wil dat om verschillende redenen niet. Zelfontplooiing, iets voor mezelf, etc maar ik vind het ook prettig dat ik exra gezinsinkomen inbreng waarmee we extra dingen van kunnen doen waar de kinderen van profiteren: muziekles, studiepotje, fijn huis, ontspanning. En in sommige ogen zijn die dingen luxe. Dat klopt. Maar laat je geen schuldgevoel aanpraten als je als ouder allebei werkt (en dus niet thuis bent). Waarschijnlijk profiteren je kinderen er meer van dan wanneer jij 5 dagen per week thuis met een pot thee op je kinderen zit te wachten (die met de buurkinderen gaan voetballen...)

Ik heb de kamerbrief ook gelezen. En ik vond het geneuzel van de bovenste plank. Verbijsterveld gaat er niets mee bereiken. De impliciete relatie die gelegd wordt tussen meer werken - minder betrokkenheid etc bij kinderen klopt gewoon niet. Ik zie het in ieder geval absoluut niet om me heen.

En ik heb het al eerder gezegd, het geneuzel irriteert mij mateloos omdat CDA voor mij ook staat voor het terugsturen van onschuldige kinderen naar hun geboorteland. Ik heb 100 keer liever dat ze zich daar om druk maken dan dat ze mij een to-do-lijstje door de strot duwen.

1980 en nu

In mijn beleving zijn de gezinnen nu zelfs groter . Bij mij op de lagere school kan ik me niet herinneren dat er gezinnen waren met vier kinderen en weinig met drie. Ik ken er nu legio. Maar goed, dat is mijn perceptie, geen statistiek :)

Toen ik vrijdag mijn dochter ophaalde bij kdv was ze moe en mopperig. Terwijl ik met haar naar mijn auto liep passeerde ik een dame van een generatie eerder die op vriendelijke toon iets zei over dat mijn dochter ook gewoon bij mij moest zijn (en niet op kdv). Ze liet er op volgen dat ze dat vast niet mocht zeggen. Waarop ik zei dat ze dat zeker wel mocht zeggen. In de auto merkte ik dat ik eigenlijk de drang had me verder te verdedigen tegenover haar, uitleggen waarom mijn kind naar kdv gaat. Raar is dat want ik sta er 100% achter. Maar volgens mij kampen we nog steeds met veel te veel vooroordelen en kort-door-de-bochtjes in het verhaal werkende ouders of tb mama's. Wederzijds. En dit soort overheidsbemoeiing maakt dat er niet beter op.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

In het rapport staat dat de tijd die nu méér aan werken en kinderen besteed wordt ten koste gegaan is van tijd die besteed werd aan huishoudelijke taken. We laten de boel verslonzen! Als ik minister van Volksgezondheid was zou ik me daar eens druk over gaan maken :0) Ook niet-werkende vrouwen zijn trouwens meer tijd gaan besteden aan de kinderen.

skik

Misschien is dat het juist ely

"want ik sta er 100% achter. Maar volgens mij kampen we nog steeds met veel te veel vooroordelen en kort-door-de-bochtjes in het verhaal werkende ouders."

Ook als je 100% achter het feit staat dat je kind naar het kdv of de bso gaat, toch wordt je door de omgeving subtiel of minder subtiel een schuldgevoel aangepraat. Misschien zijn werkende moeders daarom wel meer tijd aan hun kinderen gaan besteden, uit een soort compensatie? En zijn de niet-werkende moeders meegegaan in de daardoor ontstane maatschappelijke trend dat er veel tijd aan de kinderen besteed wordt? Het valt mij namelijk altijd op dat juist werkende ouders veel doen op school. Misschien om aan zeurende schoonmoeders te laten zien dat de kinderen ondanks mama's baan niets te kort komen?

skik

Eens met jetteke, skik en chippie.

Eens met zo ongeveer iedereen hier. Ik voel me ook in de krop gepikt door VB. Sterker nog, ik zou wel eens een hartig woordje met haar willen wisselen. Als ik niet werkte, zou ons gezin afhankelijk zijn van een uitkering. Is dat wat ze wil?
En voor iedereen die nu nog steeds schrijft dat mensen dan maar de auto eruit moeten doen of minder uit eten gaan: dat vind ik zo aanmatigend. Ik ken alleen al in mijn omgeving zoveel gezinnen met hardwerkende ouders die deze opties allang hebben wegbezuinigd.
Groetjes
Massi

Jetteke

Wat een invulling geef je aan het leven van een mevrouw die je totaal niet kent. Wie zegt dat zij een rustig leven heeft gehad en nu een luxe leventje heeft? Ik herken dat luxe leventje met riante pensioenen van oudere mensen in mijn omgeving ieg niet.
Staat los van de opmerking die die mevrouw maakt. Dat had ze niet hoeven zeggen.

Het probleem...

Het probleem is volgens mij als volgt...

Ouders zijn belangirjk in het leven en het is belangrijk dat ouders hun verantwoording nemen ook tav onderwijs: ontbijten, tienminutengesprekjes, op tijd naar bed, liefdevolle aandacht, etc. Niets nieuws onder de zon. Een waarheid als een koe.

Er zijn met name in achterstandswijken ouders die deze verantwoording niet nemen, niet aan kunnen, etc. Niets nieuws onder de zon, helaas. Onderwijs kampt met de consequenties van ouders die de verantwoording niet nemen. Er zijn scholen waar ze 's morgens beginnen met een ontbijt omdat 3/4 van de klas 's morgens niets krijgt te eten.

Nu koppelt VB op een vreemde wijze zaken aan elkaar. Met haar reactie raakt ze juist de werkende ouders. En juist daar gaat het relatief niet zo vaak mis. De problemen inzake ouderbetrokkenheid komen veel sterker voor bij gezinnen waarvan beide ouders niet werken! Werken en ouderbetrokkenheid hebben dus helemaal niets met elkaar te maken (of wel maar dan omgekeerd evenredig, geen idee).

En die werkende, betrokken ouders die ook nog regelmatig luizenpluizen of een kerstliflafje in elkaar draaien en een voetbalwasje draaien, die vallen over haar heen.

Ik zou het graag willen laten rusten. Ik voel me niet aangesproken. Waar voor mij de angel zit is de toonzetting en het feit dat CDA voor mij staat voor bv Mauro etc.

Zie miriam aan het begin van dit draadje:

Mevrouw van Bijsterveldt wil de aandacht afleiden van het feit dat de toch al schamele rechten van ouders nog verder worden ingeperkt door het Passend Onderwijs. Daarom legt ze de zwarte piet bij de ouders. Wij werken teveel, willen ook nog een sociaal leven, komen niet genoeg op school. Kortom, het is allemaal onze schuld. Vervolgens vliegen wij in de gordijnen, zodat we vergeten te protesteren tegen de rechteloosheid van ouders in het Passend Onderwijs.

Vervelende niet betrokken ouders

Ik heb dat stuk van Truijens niet gelezen. Maar dit "Het gaat om een relatief kleine groep (probleem)ouders die het niet goed doen" klopt niet volgens mij.
Althans: ja, er is een (kleine) groep kinderen die van thuis te weinig mee krijgt. Dat zijn ouders die doorgaans ook slecht te bewegen zijn.
Maar de opvatting dat ouders te weinig doen heeft Bijsterveldt uit een andere bron. Het is de opvatting van leerkrachten vo over ons (althans, dat wat in een onderzoekje daarnaar naar voren kwam, avond van het onderwijs). Dat is een opvatting over ons allemaal. Ook over hoogopgeleide ouders van gymnasiumkindjes.
Zo zijn er wel meer zaken die ze in die brief aanhaalt die wel ergens gezegd zijn door iemand. Maar dan in een andere context. Zo is de zin 'ouders zijn een vergeten groep' letterlijk overgenomen uit het rapport van de onderwijsraad. Maar de onderwijsraad heeft het in dat rapport met die zin over ouders van mbo en hbo leerlingen. Niet over bo en vo. Daarvan zegt de onderwijsraad juist dat die ouders tot de top van de wereld betrokken ouders behoren.
Bijsterveldt is aan het cherry picken geweest. Hier en beetje, daar wat van, samen tot een onsamenhangende brei in een brief en dat om aandacht af te leiden.
En ondertussen is er inderdaad die onderwijsparadox. Het appel van Bijsterveldt maakt die paradox ook alleen maar groter. Ik heb de afgelopen dagen even wat oudercontracten doorgespit en je komt de gekste dingen tegen. Bijvoorbeeld ook dat de ouders beloven externe hulp of bijles in te schakelen (voor eigen rekening natuurlijk) als het kind uitvalt op onderdelen.
Cobi:"Was dat Passend Onderwijs al trouwens niet lang gerealiseerd met het Weer Samen Naar Schoolbeleid? "
Dat was wel de bedoeling, maar het effect is averechts geworden. En dat dan vooral omdat het CDA op het laatste moment de acceptatieplicht uit die wet heeft gehaald.
Hierdoor werd het een wet met een gat.
In dat gat verdwenen alle kinderen met voorheen al bekende kwalen (blind, doof, gehandicapt), de lomschoolkinderen én de nieuwe en groeiende categorie gedragsprobleemkinderen (met medische kwalen, maar in toenemende mate juist ook de 'beredeneerde afwijking' iets als 'die moet haast wel gek zijn')
Het nieuwe passend onderwijs moet dat debacle herstellen, maar (weer CDA) er zit een slimmigheidje in om toch niet tot acceptatieplicht te hoeven komen.
En dat heeft alles te maken met dat oudercontract.
Scholen hoeven de aanmelding van ouders die dat contract niet willen tekenen, niet te behandelen. Het is dus 'teken of sta op straat met je kind'.
Er zit bovendien een vreemde loop in de wet. Alle indicaties zoals die geweest zijn, komen te vervallen (behalve die voor blind, doof, gehandicapt). ADHD telt niet meer. Alleen de onderwijsbeperking telt.
Zelfs het woord is veranderd. We spreken niet meer van zorgleeringen, maar van leerlingen met ondersteuningsbehoeften.
Wat dat is, weten we niet. De school bepaalt dat zelf, na aanmelding van het kind. Als het kind een steunkind is, dan ontstaat er bij de school zorgplicht. Dat betekent dat de school het kind moet toelaten, of verplicht is een andere school te vinden.
Je kunt wel raden wat er gaat gebeuren: ouders denken zelf met een steunkind te maken te hebben (en denken daarmee dus ook op acceptatieplicht te kunnen rekenen), maar de school ontkent dat (niks aan de hand, of 'u moet gewoon een niveautje lager zijn'). De school laat het kind niet toe (sorry, vol, zoek maar een andere school).
Of, dat kan ook nog, ouders denken met een 'gewoon' kind te maken te hebben, maar de school zet er een stempel op en plaatst het kind op een andere school.
Niks aan te doen.
De trend in de onderwijspraktijk is tegengesteld aan de doelen van het inclusiefonderwijs. Er wordt door scholen juist steeds meer geselecteerd. Soort bij soort, niveau bij niveau (zo vroeg mogelijk al) en de lastige gevallen zo min mogelijk.
Daaruit blijkt vooral dat scholen dat inclusiefonderwijs niet willen. Ze gaan het niet doen en elke mogelijkheid die de wet biedt benutten om zich te onttrekken. Niet minder thuiszitters, maar een verdubbeling. Dat is vanuit het veld ook al aangekondigd als effect van deze nieuwe wet.
Daar is Bijsterveldt bang voor.
Wat ze wil is dat wij als ouders de scholen niks in de weg leggen, braaf contracten tekenen en de (meest idiote) wensen van de school invullen. Dan kan de school niet van onze kinderen af. Dan worden het geen thuiszitters.
Wat ze vooral wil is, als het toch van thuiszitters blijft komen, daarvan de verantwoordelijkheid niet zelf nemen. Ze wil dat heel Nederland dan in koor roept: tja, dat zijn natuurlijk van die vervelende niet betrokken ouders. Eigen schuld, dikke bult.
Groet,
Miriam Lavell

Precies cobi, onderwijsparadox

Als de scholen nu weer eens gewoon gaan lesgeven, gaan wij thuis weer gewoon verder met opvoeden. In plaats van onze kinderen te leren hoe ze huiserk moeten leren, werkstukken moeten maken, en andere schoolse zaken bij te spijkeren, kunnen wij dan concentreren op normen overbrengen, manieren bijbrengen, voorlichting geven over beroep, relaties en sociale omgang. Zodat school dat dan weer niet meer hoeft te doen.

Zum kotzen

Er was een tijd dat ik dacht dat anderen het beter wisten dan ikzelf. Ik abonneerde mij dan ook vrolijk en fluks op het aardige blad 'Talent', uitgeverij Van Gorcum. Een blad over hoogbegaafdheid, speciaal voor mensen in het onderwijs. Het ging een poosje heel goed tussen het blad en mij. Tjongejonge, wat voelde ik me goed geinformeerd. Tot die dag waarop het artikel verscheen waarin precies, maar dan ook precies uit de doeken gedaan werd hoe ouders van HB-leerlingen in elkaar zaten, welke eisen ze stelden, welke gesprekstechnieken ze gebruikten en hoe je daar als docent/school op kon reageren zodat je er zo min mogelijk last van had en gewoon je Portugese gang kon gaan.
Ik voel het weeïge gevoel nóg, wat me toen bekroop.

Tirza

En hoe zat het nou met die wet

In deze tijd is ze toch een wet door de kamer aan het jassen waarbij de scholen verplicht worden tot het bieden van passend onderwijs? Er kwam ook nog iets dat je als ouders niets meer te kiezen had en school bepaalde wat de goede plek voor je kind was, en dan nu zo'n oudercontract die eenzijdig door school op te stellen is en ouders maar te ondertekenen hebben als ze hun kind op school willen krijgen. Overigens zijn de ouders nog steeds strafbaar als ze hun kind niet ergens onder dak krijgen dmv de leerplichtwet...

Wet, fransien

Op onderstaande link, naar de website van oudervereniging Balans worden hun bezwaren tegen de wet Passend onderwijs uiteen gezet.

http://www.balansdigitaal.nl/onderwijs/passend-onderwijs/visie-balans/

In deze volgende link, kun je het manifest tegen het passend onderwijs van de verschillende belangenverenigingen lezen. Misschien wil je het ook wel ondertekenen?
http://www.balansdigitaal.nl/media/2543659/manifest_instemmingsrecht_def.pdf

Tirza, en ouderbetrokkenheid op het vo

K heb ooit ook eens een typologie van ouders gezien die onder leraren verspreid werd. Was dat eigenlijk hier op OO misschien? Was ook zum kotzen. Zullen wij dat ook eens maken van lerarentypes ofzo. Nee dus, zo ga je niet met elkaar om.

Wat betreft ouderbetrokkenheid op het voorgezet onderwijs: noch de leraren daar, noch de leerlingen zitten daar erg op te wachten eigenlijk. Leerlingen willen dan onderhand wel eens hun eigen wereldje voor zich. En leraren houden ook niet van pottekijkers. Wij gingen nog wel altijd braaf naar de ouderavonden, maar ik heb me net voorgenomen dat niet meer te doen. In elk geval niet die vermaledijde 10 minuten avonden zeg. Je hele dag staat op zijn kop, met het gehaast en gestress om er op tijd te zijn, dan gaat steevast (echt ELKE keer tot nog toe = 4x per jaar x 3 jaar) een van de twee gesprekken waar je je voor hebt ingeschreven niet door omdat de leraar niet kon, en dus sta je al met al na 10 minuten weer buiten met je goeie gedrag. 10 minuten waarin je niets wijzer bent geworden dan hoe die leraar eruit ziet en hoe de bel klinkt. Als ik echt iets met een leraar wil bespreken mail ik hem/haar wel gewoon. Veel effectiever (mits ze hun mail lezen en zich ook nog verwaardigen te antwoorden). Op die ouderbetrokkenheids-mails zitten ze overigens ook niet te wachten, heb ik al gemerkt.

Jeetje stenna

Vreselijk zeg, die leraren. Houden niet van pottenkijkers, komen niet opdagen op tien-minuten-gesprekjes, en weten als ze er wel zijn blijkbaar geen stom woord uit te brengen, want jij onthoudt alleen hun uiterlijk en het geluid van de bel. En ze 'verwaardigen' zich om mails te beantwoorden. Als dit echt jouw realiteit is, moet je misschien eens omzien naar een andere school voor je kinderen.
Groetjes
Massi