U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat zijn volgens jou de beste opvoedingsboeken?
Als iedereen die daar zin in heeft een top 5 laat zien van wat hij/zij de beste oude en nieuwe opvoedingsboeken vindt. Mag ook ruimer: over relaties/communicatie, als het maar over gezinnen,ouders, kinderen, jongeren gaat. Mijn topper blijft nog steeds het boek luisteren naar kinderen van Thomas Gordon, maar ik ben niet meer op de hoogte van de afgelopen 10 jaar. Je maakt me er erg blij mee en volgens mij ook andere ouders? Kiezen is soms zo moeilijk. Een 2e vraag is: wat is jouw favoriete schrijvers/ster/professional? wie vind jij de beste in dit zelfde gebied van opvoeding.
De anti-kwakzalf maffia
En die anti-kwakzalvers op dit forum hangen me ook de keel uit. Hun stokpaardjes die steeds weer opduiken en doordraven (en draadjes in een vicieuze cirkel draaien) vind ik oninteressant, kortzichtig en extremistisch. Ze zijn net zo vervelend als kwakzalvers...
(Dit heeft betrekking op het weggehaalde gedeelte van de draad hieronder.)
En nee, ik ben helemaal geen aanhanger van homeopathie of wat dies meer zij... Maar ik vind dat het gezeur van de anti-kwakzalvers het niveau op dit forum naar beneden halen.
Haha ex-newbie
Samenvattend zeg je dat iedereen maar weg moet of z'n mond moet houden? Behalve dan de nieuwkomers? 
(met smiley!)
Tekstuele slordigheid
@ Ginny Twijfelvuur Aha! Dus een tekstuele slordigheid van mij is voor jou de reden om een toonaangevende richting in de pedagogiek af te wijzen?
Ach, voor mij is het veertig jaar geleden geleden ook zo begonnen. Met twijfel, weerzin zelfs, over de toen gangbare wijzen van opvoeden. Om bewust met opvoeden bezig zijn zocht ik met vrienden naar wat beters en vormden we een studiegroep. Allemaal goedwillende amateurs dus. Een initiatief van gewone ouders, dat toentertijd insloeg als een bom en een 'beweging' werd die nog steeds bestaat. Dat er ooit internet zou komen konden we niet bevroeden, we hadden alleen maar een oude stencilmachine tot onze beschikking!
Zo is "Kinderen dagen ons uit", ontstaan. En nu ben ik een oude lul met kennis en ervaringen, die terugkijkt, overziet, maar best wel wat moeite heeft om dat in het nu gangbare populaire woordgebruik te vatten.
Deze draad gaat over wat 'volgens mij' de 'beste' opvoedingsboeken waren en zijn. Ik noemde er minstens tien. Vorige maand nog kwam "Help! ...Alle kinderen doen mee", uit. Toonaangevende boeken zijn "Orde houden zonder tranen", "Succes op school".
Overigens, wat brengt jou ertoe om te zeggen dat ADHD veertig jaar geleden niet bestond? Ik kan je uit de droom helpen. Als je naar gedrag kijkt waren er ook toen al zulke kinderen hoor, alleen kregen die een ander 'etiket' opgeplakt.
Deze 'draad' gaat niet over ADHD en daarom zal er niet op ingaan, maar ook mijn site en in de genoemde boeken (meervoud!) is er het nodige over te vinden.
Je schrijft niet alleen slordig
Je leest ook slordig. Waarom denk je dat bestond tussen aanhalingstekens staat? Ik beweer helemaal niet dat ADHD vroeger niet bestond.
En ik wijs niks af. Je blaast alleen nogal hoog van de toren met je citaat. Je beweert letterlijk dat ADHD niet aangeboren maar aangeleerd is. Nou, dan moet je wel van goede huize komen om mij niet op de kast te krijgen.
Aangeboren of ontwikkeld gedrag
OT. Begin maar een nieuwe 'draad' en overtuig mij met argumenten dat ADHD-gedrag aangeboren is. Ik leer graag wat bij.
Bedankt voor de link.
Bedankt voor de link.
Ik zal zeker niet ontkennen dat er aangeboren hersenafafwijkingen kunnen worden geconstateerd die aan de basis liggen van het ontwikkelen van gedrag wat we nu ADHD noemen. Ik zal me er eens in gaan verdiepen.
Ikzelf heb ook zo'n aangeboren 'hersenafwijking' (die waarschijnlijk veroorzaakt is door een van buiten komend onheil tijdens de zwangerschap van mijn moeder) waardoor ik als kind stotteren begon te ontwikkelen. (Alle ouders die een stotterend kind hebben, kunnen constateren dat het stotteren meestal begint nádat het kind al redelijk goed heeft leren spreken.) Tot mijn 25 jaar was stotteren voor mij een ernstige handicap, totdat ik in Duitsland een goede therapie vond en ik nu al meer dan dertig jaar vloeiend praat. Hetzelfde geldt voor mijn vrouw, die ook een stotterverleden heeft (gerelateerd aan een problematische voedingssituatie in haar vroegste jeugd)Ook zij spreekt nu al jarenlang zonder stotteren.
Ik weet niet of bij ADHD de afwijkingen in de hersenen worden geconstateerd bij volwassenen of ook bij kinderen. Bij stotteren weet ik dat zulke onderzoeken niet bij kinderen worden uitgevoerd, omdat die te belastend zijn. Bij stotterende volwassenen zijn inderdaad afwijkingen in de hersenscan geconstateerd, maar daarmee kan je niet bewijzen of die afwijkingen er al als kind waren (en dus aangeboren zij) of dat die ontstaan zijn door het jarenlang praktiseren van stotterend spreekgedrag.
Binnen de 'stotterwereld' wordt een soortgelijke discussie gevoerd als hier nu.
Adrie
Ja, die onderzoeken vinden plaats bij kinderen, bijvoorbeeld in Utrecht.
http://www.niche-lab.nl/#/nl/onderzoek/adhd/
Er is inmiddels duidelijk dat ADHD in sommige families veel meer voorkomt dan in andere, erfelijkheid staat vast inmiddels.
En nog wat leesvoer
Kan je er mee?
Ja, maar wat kan je er mee? Opereren? Medicijnen slikken?
Ook bij stotteren staat vast dat er genetische en erfelijke aspecten een grote rol spelen, maar niet iedereen ontwikkelt stotteren. Er zijn veel mensen die haperend spreken en daar totaal niet mee zitten. Wat stotteren problematisch maakt zich niet in dat haperen, maar de problemen die ontstaan zijn in het sociale veld. Iemand die een mank been heeft kan op een stoel blijven zitten en zich alles laten aanreiken, maar ook als hinkelend zijn dingen doen. Er zijn mensen die kunnen één enkele spier bewegen en zijn verder totaal verlamd, toch bedienen ze met die ene spier een computer en staan volop in het leven.
Bij verstandelijk gehandicapten zie je zo welke altijd beschermd zijn opgevoed (die kijken altijd naar de grond en leven in een kleine wereld) en anderen met een even grote handicap die van alles op hun niveau aanpakken, redelijk zelfstandig zijn. Ik heb in mijn werk zelden zelfbewustere mensen meegemaakt!
Een handicap is een handicap, maar geen alibi, dat is het verschil. Zo, en nu maar weer schieten op mij ...
Wat dit met het de onderwerp van deze 'draad' van doen heeft? In de boeken die ik aanraad is voldoende stof te vinden om verstandig met een kind met een handicap om te gaan.
@ fiorucci mbt onderzoek niche
Ik heb op Niche nog even gezocht op het hersenonderzoek bij kinderen. Dat MRi-onderzoek wordt verricht op oudere kinderen die al ADHD-gedrag vertonen. Zo kan natuurlijk niet aangetoond worden of de afwijking al bestaat bij de geboorte.
Maar voor betrokkenen zelf is het aantonen dat er een defect is niet zo belangrijk, natuurlijk wel waardevol voor het wetenschappelijk onderzoek, voor preventie en het ontwerpen van therapie.
Veel belangrijker is te voorkomen dat ADHD-gedrag ontstaat en, als het zich al ontwikkeld heeft, dat te kanaliseren. Daarbij is de 'omgeving' aan zet en zijn er hopelijk hulpverleners die de ouders daarbij adequaat kunnen bijstaan.
Overigens: ouders die een kind hebben dat ADHD heeft ontwikkeld kunnen nooit 'schuld' hebben daaraan, hulpverleners die de ouders onvoldoende bijstaan hebben daarbij in mijn ogen wel een grote verantwoordelijkheid. Die moeten bijvoorbeeld zeker gekeken hebben of het probleem zich in meerdere situaties voordoet. Als op school een kind druk is en thuis niet (of andersom), dan is er natuurlijk wat anders aan de hand.
Ik vind dat het te vergelijken is met een stotterend kind, die reageert met z'n manco op het moment dat hij een ontwikkelingshobbel moet nemen waar het zich niet voelt toegerust. Het stotteren van het kind is dan een signaal. De focus moet liggen op onderzoek hoe het kind de situatie interpreteert en waar het mee worstelt. Dat speelt zich binnenin het kind af en onttrekt zich grotendeels aan de waarneming van de ouders. Het is de taak van de deskundige om dat bloot te leggen.
Dank je fiorucci
Dat scheelt mij weer zoeken...
Enne Adrie, echt geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om hier een welles nietes discussie over de achtergronden van ADHD te ontketenen. Mijn ervaring is dat dit doorgaans niet veel goeds brengt.
Omdat ADHD (nog) niet te genezen is ben ik het wel met je eens dat het vooral belangrijk is om kinderen te leren met zichzelf en met hun omgeving om te gaan. Al dan niet in combinatie met "zijwieltjes"
De vergelijking met stotteren is in mijn ogen te licht, maar wellicht onderschat ik de stotterproblematiek wel.
Stotteren
Schiet maar op dat 'stotteren', hoor. Dat is mijn expertise!
@ginny twijfelvuur 'hoera, ik heb adhd!
'Hoera, ik heb ADHD!'Frank van Strijen schreef er een boek over. ADHD is niet alleen maar negatief. ADHD-gedrag kán ook nuttig worden ingezet: http://www.radio1.nl/items/73018-frank-van-strijen-blij-met-z-n-adhd
Het blijkt dat zelfs bij dieren die in groepen leven ADHD-gedrag is waar te nemen én het heeft daar een functie. Alle (karakter-)eigenschappen die mensen in zich hebben zijn op zich neutraal. Wat mensen in conflict brengt met anderen is niet de aard van het gedrag, maar het overdrijven daarvan.
Adrie
Ik lees de laatste alinea van het laatste bericht van Adrie.
Over welke dieren heb jij het, eigenlijk? Karaktereigenschappen die neutraal zijn (dan heb je toch een gebrek aan karakter, toch?) hoe bedoel je. Wat betreft conflict en overdrijven: bedoel je te zeggen dat mensen met adhd in conflict komen omdat ze overdrijven?
Wat vaag, zeg.
Ook adhd is neutraal in waarde
Wat betreft die dieren: Frank van Strijen, de schrijver van het boek 'Hoera, ik heb ADHD!', zegt daar wat over op Radio 1.(Te beluisteren via het linkje) Hij heeft het over enkele dieren in een kudde die opmerkelijk meer activiteit vertonen en die daarmee waarschijnlijk in de groep een functie hebben om de anderen te waarschuwen voor gevaar.
Komen mensen met adhd in conflict omdat ze overdrijven? Nee, zo bedoel ik het niet. Mensen zijn gelukkig allemaal ongelijk, qua karaktereigenschappen. Dat is ook nodig om een samenleving soepel te laten verlopen. Een schip vaart alleen als er een kapitein, officieren en matrozen zijn. Met alleen dominante mensen is in een organisatie niet samen te werken. Dan komt daar niks van de grond. Met alleen controletypes schiet het ook niet op.
Dat bedoelde ik met 'neutrale' eigenschappen. Neutraal in waarde. Alle eigenschappen die mensen hebben zijn in de grond goed noch fout, maar overdrijven, van welke karaktereigenschap dan ook, is storend en schadelijk. Door het verwerven van zelfkennis kan de persoon er wat aan doen, zonder dat die zichzelf wezenlijk hoeft te veranderen.) Zelfs een eigenschap als 'bloeddorst' is 'neutraal'. Zo iemand kan er bijvoorbeeld voor kiezen om moordenaar, soldaat, chirurg of slager te worden. Mensen met een grote dadendrang (ADHD), kunnen anderen enthousiastmeren maar ook irriteren.