Vlucht of wens?

Wat ik denk

Is dat met de ouders die een goede relatie hebben van land verhuizen een stuk minder dramatisch is als ouders die scheiden. En zeker nu met alle mogelijkheden om contact te houden met vrienden, is het niet zo dat ze opeens iedereen in een klap kwijt zijn.

Als verhuiskind

Heb ik op verschillende plekken heel goede vrienden zitten, in verschillende landen zelfs. Superleuk. Maar die heb ik na mijn 13e leren kennen, niet ervoor.

Ben wel vaak verhuisd, maar ben een zeer standvastige vriendin en vrij jong getrouwd en zontrouw als een hond :)

Dat is dan nr 3

Verhuisfrequentie

Hallo!

De afgelopen dagen heb ik alles laten bezinken en nog verder gepraat met mijn man ook natuurlijk.

Nog even ter info, onze kinderen zijn nog nooit verhuisd, we wonen al 10 jaar hier ondertussen. Een keer, of twee keer verhuizen in goede omstandigheden lijkt me geen punt, elke drie jaar verhuizen is een andere situatie.
Zelf ben ik 1x verhuisd toen ik jong was, van het éne dorp naar het andere, misschien komen daar nu mijn kriebelende voeten vandaan :-)

In elk geval, mochten we verhuizen, dan zal het geen impuls zijn maar goed overdacht voor iedereen in ons gezin..

Bedankt voor jullie réacties, en engrlandvaarder, wat leuk dat je die bindingsangst herkent! Dat stèlt me toch ook gerust..

Herfst

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wens noch vlucht

...ik heb jou berichtje ook ns laten bezinken. hmm...Ikzelf woon al langer dan 10 jaar in het buitenland. Onze kinderen zijn ook hier geboren.
Misschien heeft je wens ook te maken met het gevoel dat doordat je kinderen gaan wortelschieten, dat daar wonen zo veel definitiever wordt. Ik vind het niet altijd makkelijk te zien, dat mijn kinderen geen nederlanders aan het worden zijn. Hoe langer je daar blijft, des te groter wordt de stap te verhuizen.
In het begin weet je dat het makkelijk is, weer terug naar NL te gaan of verder te reizen. Nu ben je daar en jullie hebben t naar je zin. Dat confronteert je met de vraag: wil ik eigelijk wel hier blijven?
Had je altijd in NL gewoond, had je die vraag zo niet gehad.
Wat ik wil zeggen is, het gaat misschien niet over wens noch vlucht - het is gewoon heel moeilijk te beslissen waar je "thuis" wilt zijn on the long term, als je deze keuze zo bewust moet maken zoals in jullie situatie.

Ik denk wel, dat het makkelijker is voor je kinderen nu te verhuizen dan wanneer je kinderen in de pubertijd zijn. Nu zijn ze nog erg op jullie gericht. in de pubertijd gaan ze hun leven met vrienden zelfstandig leven. Als dat leven dan eerst opgebouwd moet worden omdat ze nieuw zijn in een omgeving en vreemd zijn in n land met een eigen cultuur, is dat natuurlijk moeilijker in het begin.
groet
Natalies

Natalies

Inderdaad! Zo is het ook, ik vind het erg moeilijk op het moment. En het voelt ook als een grote verantwoordelijkheid. En de deadline is er over een jaar of drie misschien, en dan moet je nu al zaken in gang gaan zetten.

Ik heb het er best moeilijk mee, en kan er in mijn directe omgeving niet goed over praten. Wel met mijn man maar niet goed met anderen. Niet met de locals hier in elk geval en de expats die ik ken, zijn oppervlakkigere contacten. Mijn vrienden en familie in nederland snappen het niet persé in zijn geheel.

Dank je wel voor je bericht!
Herfst

Per persoon

Of je wel of niet 'last' hebt van vaak verhuizen in je kinderjaren ligt dat ook niet gewoon aan jouw als persoon? Aan je karakter? Mijn stiefmoeder is in haar jeugd vaak verhuist...Vader diplomaar...ook naar buitenland en heeft het daar vaak over. Hoe het haar belemmerde in haar sociale leven en hoe ze altijd maar weer moest wennen en als oudste thuis werd ook een beetje van haar verwacht dat ze de jongere kinderen daarin op sleeptouw nam. Misschien nu ze ouder is dat ook meespeelt dat je dan een beetje terugkijkt op je leven. Zo zijn we op haar verzoek in een oude woonplaats wezen kijken, rondlopen waar ze nooit meer terug is geweest sinds ze jong was (we waren in de buurt). Dat bracht nogal emoties met zich mee...Het rare is dat haar zussen er amper moeite mee hebben gehad, dat verhuizen de hele tijd. Haar broer weer wél...En dit gaat dus om 1 gezin.Waarvan 2 kinderen er dus echt moeite mee hebben gehad en 3 kinderen er doorheen fladderden en het niets uitmaakte. Als je hen zou vragen wat voor jeugd ze hebben gehad zouden die 2 zeggen " Een vreselijke, wij verhuisden altijd vaak en als we nét gewend waren alweer...." en de andere 3 " Een geweldige, we verhuisden altijd en ontdekten zo weer nieuwe plekjes en maakten nieuwe vrienden en vriendinnen." Ofzoiets.
Ook het effect op hun eigen leven is overduidelijk. Die 2 die het er zo moeilijk mee hadden hebben 1 woonplaats verkozen en zijn daar ongeveer hun hele leven gebleven. Alleen enkele verhuizingen ter plaatse gehad. Die 3 die het niet uitmaakte, die verhuizen zelf ook het hele land door en 2 ook naar het buitenland.
Tja. Elk mens is anders toch?
groeten albana

Ik denk dat ik je begrijp

Wij wonen nu ruim 6 jaar in B., dichtbij NL. dus maar toch anders. Met een andere geschiedenis, denk bv alleen maar aan andere programma,s op tv de afgelopen jaren. Dan zie je een kwis op tv met vragen over programma,s van 10/ 15/ 20 jaar geleden en die ken je niet. logisch uiteraard. Dat soort stuk geschiedenis en cultuur van je nieuwe land mis je, kun je niet met anderen herinneringen over ophalen (en je eigen herinneringen kun je niet delen). Dit is maar een klein voorbeeld. Binnen NL verhuizen speelt zoiets minder, maar persoonlijke herinneringen ("weet je nog de juf die...") kun je meestal ook met niemand delen, zeker als vaker verhuisd bent. Als kind ben ik maar een paar keer verhuisd, toch merk ik dat ik geen "wortels" heb. Op de vraag "waar kom je vandaan" kan ik niet een echt goed antwoord geven en ik hecht me niet aan een plek.

Nomadenkind

"Heeft elk nomadenkind dan een hechtingsstoornis?"

Nomadenkinderen verhuizen vaak, maar hun dorp, hun thuis verhuist mee.

Niet gezegd dat je per definitie een hechtingsstoornis krijgt van verhuizen trouwens, dat vind ik overdreven.

Maar veel verhuisde kinderen missen wel vaak een thuis.

Bepalen wie ze worden

Mijn man en ik zeggen altijd, voor ons maakt t eigenlijk helemaal niet uit waar we wonen: ik zal altijd n Nederlandse zijn en hij een local van t land waar we nu wonen. Of wij hier blijven wonen, naar NL verhuizen of naar een heel ander land - heeft echter wel veel invloed op t leven vd kinderen in de zin van dat je een andere cultuur in je draagt, met andere waarden en normen en andere way of life etc etc afhankelijk waar je opgroeit. Dus ja, ik denk ik snap heel goed, wat herfst bedoelt met grote verantwoording. Het worden gewoon in elk land eigenlijk uiteindelijk "andere mensen".
Groet
Natalies