Veilig Thuis, hulp

Tip over kinderbedje

Hebben jullie plek op de slaapkamer voor een kinderbedje. Wat de volgende keer zou kunnen helpen is dat je een apart bedje hebt voor je dochter. Die heb je natuurlijk altijd keurig in orde. Want het wordt niet gebruikt :-)
Of ze daar slaapt, is niet belangrijk. Als de controleurs ernaar vragen, zeg jij dat je dochter daar slaapt omdat je nu snapt waarom dat beter is. Controleurs zijn dan tevreden, over jouw antwoord en over het opvolgen van hun advies.
Gelukkig is je dochter jong genoeg om ze niet meer te vertellen.

Qua spelen kun je ook op zoek naar peutergym, peuterzwemmen of een andere activiteit met peuters. Dan doe je die erbij naast de speelzaal.

met kind samen slapen of niet

We had net ouders en kind- speelzaal geregeld en ik ga met kind elk dag zowiezo uit. Verder doen we elk dag kunst-cultuur-natuur-relateerde activiteiten wat met zon leeftijd past. Voor kind, 2 jaar is al 1 uur van activiteit meestal genoeg en dan door naar de nieuwe. Ook met kennismakingen en mensen zien... al 5 minuut communicatie is voor kleine meer dan genoeg. (Tegenstelling voor het argument dat uren durende kinderdagverblijf het enige optie is om kind naar het goede kant te ontwikkelen. Bij het kinderdagverblijf heb vooral een beeld zien, hoe de begelijder ergens op zijkant onder het boom staat met eigene mobieltelefoon en kinderen zijn daar aan het schreeuwen en gillen. Zelf dacht dat wat kan aanbieden is iets beters. Een persoonlijke aanpak of zo.) En met dat vraagstuk of dan Weilig Thuis zeggen dat we samen slapen met kind of niet zeggen... of stoppen met samen slapen... of had ze 2de keer gekomen en dacht dat misschien viel ik schuldig en dan heb gestopt met samen slapen met kind....Hoe erg dat taboe eigenlijk is? 2012, 2014 waren vluchtelingen tenten in Osdorp naast Amsterdam, daar waren in koude november Somalische vrouwen. Ze zaten wel in de tenten met vastgeborende en kleinkinderen... ik zag daar geen Weilig Thuis. Dus dacht, doen of niet doen. In het begin zei mijn man, zoals altijd, dat we doen hoe dat moet en hoe andere mensen doen (en dat op deze keer ga ik niet alweer raar doen maar ging alweer anders). Voor bevallen dacht ik dat jaa, zeker maakt nu man eigene werkruimte vrij en dat wordt een leuke kamer voor mij en een kindtje. Mijn naaimachine past daar zeker in en zo ga ik veel mooie kleertjes maken. En zachte speelgoe. Een romantische idee dat daar komt een flinke zachte lage matras waarop kind kan kruipen en springen. Maar mijn man zei dat mag niet, het zijn vastgestelde normen voor een kinderkamer, hoe dat moet zijn. (Achteraf realiseerde dat hij gelijk had. Zelfs de kraamzorg kwam om te controleren voor bevallen, of we in eigene kinderkamer inderdaad een commode, wieg en hele spullenset hebben. Ik had toen een foutje gemaakt, de dek van wieg was van een syntetische stof. De medewerker zei, "dat moet weg, katoen of een biologische wezel moet zijn." Dus eigenlijk als het over bed ging, had we alles aangeschaft niet volgens wat ik wil gaan gebruiken maar wat Kraamzorg wil dat wij in onze huis hebben.)Wel toen kleine geboren was, realiseerde ik dat het hele verhaal over hoe kleine net geboren dochter gaat nu zo alleen in een kamer om eigene mooie wieg te genieten niet voor mij past. Kleine kind heeft geen vermogens om zelf te bekalmeren. Dus al dan had ik twijfels. Ook anderewijzen heb nog steeds geen redelijke argumentatie tegen gekomen, waarom zou vastgeborene alleen in (sic! persoonlijke privee) kamer blijven en niet bij een ouder. Ik begreep dat toen niet en nu ook niet. Het verhaal over wieggedood, dat is ook kwetsbaar. Indianen had geen wieggedood. Mens heeft fantastische dierelijke instincten die erg goed werken. Om wakker worden op tijd of voorzichtig zijn of gewoon sterke mededeling-vermogens etc. Onze huisarts had ons nog ons speciaal thuis gebeld om te waarschuwen dat we zou NIET kind in eigene bed laten slapen, dat het gevaarlijk is. Mijn man zei ook "niet doen", dat ongeluk kan gebeuren. (Wil je dat je kind sterft?). Ik weet niet. Zelf dacht dat kind was voor mijn gezelschap vooral blij, had goed gegeten, had altijd dek aan, huilde merkwaardig minder en zij was makkelijk om in rust stellen omdat zij was gewend om altijd snel ondersteun te krijgen en daarom werd ook sneller kalm. Waarschijnlijk daarom heeft kind ook met mijn serieuse smoel gewend, dat ik lach niet maar tegenwoordig hebben we een verstandige communicatielijn open staan. Wat dan andere moeders doen, blijven keihard glimlachen tegen eigene kind, is het niet te nep? Het is normaal om diverse gezichtsuitdrukkingen uiten, niet alleen "cheese." En het argument dat kind moet "weg" omdat moeder moet uitrusten... tegenwoordig slaapt het goed juist als het verhaal bij de hand ligt. Later blijkt wel dat eigenlijk in een slaapkamer met onze 3 onpraktisch was. Een medemens wil vroeg ogen open doen en dan 2 uur nieuws gaan lezen terwijl ik heb vroeg 2x borst gegeven en zou graag so lang ogen dicht houden als mogelijk. Dus dan had we op kinderkamer een grote matras neergezet. Kind vond het heerlijk omdat kon zelf rollen en daarop draaien en lange slaaprituelen bedenken waarbij diverse knuffels werden onder dek gestoken of probeerd om hele fiets onder dek te zetten of 20 boeken of zak met aardappels. Of 10 jassen aan doen voor onder dek te gaan. En omdat de bed laag is hoef ik kleine niet elk keer tillen als zij een nieuwe idee heeft wat om in bed te bregen. Wat allerleukste is om met kind een matras delen, is, zon manier om bortvoeding geven beschadigd de lichaamshouding niet. Ook blijft een overzicht, of kleine dek aan heeft of als het toevallig te koud is, zou kunnen meteen reageren. Ook geen gevaar dat kind zou te lang met volgeplaste luier blijven of met een dichte neus of wat dan ook. Kan eigenlijk niet goed voorstellen wat doen de moeders die kind in andere kamer laten alleen slapen, rennen ze dan 3x per nacht daar toe om te controleren of kleine blij is of... Een professor James Mc Kenna heeft een artikel geschrijven, "Why we never ask is it safe for infants to sleep alone"... dat is een wat mogelijk de debat tussen samen-slapende en niet samenslapende samenvat. Mensen hebben ook een rare idee waarschijnlijk alsof slapen samen met je kind iets erg leuks en gezelligs is. Vooral is het praktisch. Stel ik blijf slapen in onze slaapkamer en dan in het midden van de nacht denkt kleine dat het een tijd is om een weg naar de ouders zelf gaan zoeken? Voor ze tot ons komt heeft zij al 10 opties om zelf ergens af te stoten. Ook buren inspirerende wat dat betreft niet, ze had aparte kamer voor eigene kinderen, dus dan hoorde we jaren lang flink huilen elk nacht en hoe ze daar heen en weer rende.

Cosleeper

http://www.goedgevoel.be/gg/nl/456/Wiegendood/article/detail/1636674/2013/05/21/Risico-op-wiegendood-5-keer-hoger-als-baby-bij-ouders-slaapt.dhtml

Je kind is al twee jaar, elk gezeur over bij ouders in bed slapen zou langzamerhand gewoon moeten verstommen. Maar helaas is er onderzoek dat aantoont dat babies bij ouders in bed een grotere kans hebben op wiegedood. Niet helemaal duidelijk is waarom. Met 2 jaar is dat een onnodig argument geworden.
Het is dan ook handiger om tot die tijd een cosleeper naast het ouderlijke bed te zetten, waarin je kind veilig bij de ouders slaapt maar wel in het eigen bed en binnen bereik. Mijn exman had er indertijd zelf een gemaakt.

Inmiddels kan je kind in een peuterbed naast het ouderlijke bed.

babykamer

Het wetenschappelijk onderbouwde advies is om kinderen tot tenminste 6 maanden niet alleen op een kamer te laten slapen, maar in dezelfde ruimte als waar de ouders zijn.
De "eis" van Kraamzorg of Veilig Thuis of wat dan ook om een babykamer te maken voordat de baby wordt geboren, is dus niet alleen belachelijk maar ook gevaarlijk.

Dit is het advies van het Nederlands Centrum Jeugdgezondheid:
"Veilig Slapen bundelt tips voor veilige zorg voor een baby tot de leeftijd van 2 jaar. De aanbevelingen berusten uitsluitend op langs wetenschappelijke weg verworven inzichten. Niemand kan het risico dat een baby onverwacht overlijdt helemaal wegnemen, maar ouders hoeft geen angst te worden aangejaagd. Het gaat om een klein risico dat door het opvolgen van preventieadviezen tot een zeer laag niveau kan worden teruggebracht.
[...]
Blijf bij de baby in de buurt.
Laat de baby als het even kan zeker het eerste halfjaar bij u op de kamer slapen. Houd dat ten minste vol tot de baby zich vlot om en om kan draaien. Laat hem ook overdag in uw nabijheid slapen op een rustige plek, maar gebruik liever niet de box als slaapplaats.
Uw natuurlijke waakzaamheid verlaagt het risico. Slaap echter niet met de baby in één bed, dat is zeker tot 4 maanden, in geval van rokende ouders zelfs langer, riskant gebleken. Neem bij medicijn-, alcohol- en drugsgebruik en bij (over)vermoeidheid nooit een baby bij u in bed.
[...]
Geef bij voorkeur borstvoeding, houd een fopspeen achter de hand.
Borstvoeding werkt beschermend en is risicoverlagend.
[...]
Wiegendood treft overwegend baby's in het eerste levensjaar, het vaakst in de periode tussen 2 en 6 maanden. "
https://www.ouders.nl/forum/algemeen-ouderschap/veilig-thuis-hulp?page=2#new

Het is dus toch een drie-kamer appartement.

Temet (o.t.)

Ja, daar ben ik alweer 5 jaar heel erg op mijn plek Lekker geworteld in die jaren, ook de kinderen die inmiddels volwassen zijn. Geen zorgen meer om Jeugdzorg-uitspattingen, maar ik moet ook eerlijk vertellen dat ze me na die lelijke uitglijder wel altijd netjes hebben behandeld. Maar met dit soort topics komt het nog wel eens bovenborrelen. Ik vind het zo erg dat er blijkbaar nog steeds plotseling een soort kinder-gestapo voor je deur kan staan. Dat onveilige gevoel, niet weten wat je moet doen omdat alles dat tot dan toe geen probleem leek, opeens tegen je gebruikt kan worden...

Maar goed, het is achter de rug en ik hoop dat dat voor Liza ook snel met een sisser af loopt.

Wat de nick betreft: je hebt 'm meegezongen? ;-)

Details

Hoe vaak schoonmaken en waar slapen, dat zijn eigenlijk details, signalen over hoe je met je kind om wil gaan, waar je prioriteiten liggen.
Ik haal even een citaat van Target aan, waarvan ik denk dat het hout snijdt: 'Het kan zijn dat ze vinden dat je het kindje te geisoleerd houdt.' Het kan zijn dat je teveel gefocust bent op je kind. De werkkamer van man om laten bouwen tot een kamer voor jou en je kindje, bijvoorbeeld. Het is ook het kindje van je man (om maar één extra persoon te noemen), het is niet jouw bezit of jouw project. Alles wat je doet om aan te tonen dat jij het goed doet, alle redeneringen die je vertelt om aan te geven wat jouw visie is, dat laat nog niet zien dat je in staat bent om je kind als een eigenstandig persoon te zien, die zelf een eigen weg moet gaan kiezen in de wereld.
Die eigen weg begint met kleine eigen stapjes, alleen kunnen slapen, niet direct ondersteund worden als je huilt, met andere kinderen gaan spelen etc., de stapjes worden groter naarmate je kind groter wordt. Het vermogen om als ouder een respectvolle afstand te houden tot je kind, zonder daarbij ook maar één moment de zorg uit het oog te verliezen is een van de moeilijkste, maar wel een belangrijke vaardigheid. Of je dat kunt of niet blijkt uit details, waar dan vraagtekens bij gezet worden. Maar het gaat niet om die details, het gat om het grotere beeld: ben je in staat om je kind tot een eigen persoonlijkheid te laten ontwikkelen of zit je er bovenop, waardoor het kind jouw project wordt?
Ik ben het niet eens met AnneJ over de taal. Ja het is belangrijk dat een ouder in de eigen taal communiceert met een kind, maar het zou ook de zorg van een ouder moeten zijn dat een kind voorbereid is op de school, waar een andere taal de voertaal is. een jong kind leert supersnel twee talen. Dat kan gemakkelijk, omdat je man Nederlands spreekt, dus het zou goed zijn als hij ook wat meer bij de zorg van je kind betrokken is, zonder dat jij erbij bent. Het is daarom ook goed dat je kind naar een speelzaal zal gaan, zonder dat jij erbij bent.
Het is niet zo dat je het leren van de taal aan de school kunt overlaten. Je kind komt dan binnen met een achterstand, die vaak blijvend is. Bovendien leert een kind in de eerste levensjaren supersnel, veel sneller dan later.
Je bent nu nogal negatief over anderen die met je kind te maken zullen krijgen, over de peuterspeelzaal bijvoorbeeld (de leiding die met een mobieltje achter de boom staat). Je zult toch moeten leren om andere mensen te vertrouwen, je kind krijgt ermee te maken als het groter wordt.
En als iets niet goed gaat, dan geef je dat aan. Zo kun je jouw observatie (leiding met mobieltje) bespreken in het eerste gesprek dat je hebt met de speelzaal. Zeggen dat je dat gezien hebt en dat je het vreemd vindt. Maar je zult nergens vinden dat er één volwassene is die zo compleet en volledig met jouw kind bezig is als jij dat bent. Voor de ontwikkeling van je kind is dat goed. Nu zul jij nog moeten leren om anderen te vertrouwen, om te accepteren dat je kind een eigen leven zal krijgen, waarin dingen gebeuren die je graag had willen voorkomen, maar ook waarin je kind de kans krijgt om een eigen persoonlijkheid te ontwikkelen.
De balans tussen zorgen en afstand houden is heel lastig, voor elke ouder, in elke leeftijdsfase van een kind. Maar het is wel heel belangrijk.

Tsjor

Nee Tsjor

Vinden dat jij jou kind ook moet kunnen toevertrouwen aan anderen is een bedacht leerpunt. Waar bemoei je je mee? Wie zegt dat Liza daar iets te leren heeft? Wie gaat daar over? Nogmaals, zolang een kind niet ernstig mishandeld wordt blijf je van een gezin af.
En waarom mogen de Friezen wel volgens de regelen van de taalverwerving thuis tot aan school de eigen taal spreken maar moet Liza een vermeende achterstand zien te voorkomen in het Nederlands? Allemaal speculatief en geen reden voor gezinsinterventie. Daar ga je niet over. En je maakt Liza nodeloos onzeker. Er is geen enkele reden waarom Liza deze ongewenste bemoeizucht zou moeten verdragen. Integendeel. Ze is een moeder die er over nadenkt en die zorgzaam is voor haar kind op haar eigen manier die niet eens uniek is, er zijn veel ouders en deskundigen die er zo over denken.
Niet nodig om daar door derden te gaan eisen dat er puntjes op de i gezet worden of vermeende leerdoelen behaald. Zo ga je niet met competente volwassen ouders om.

de saga van Veilig Thuis gaat door, slaaf van raports

Had belooft dat oeffen om te glimlachten. Voor kind en vanzelfsprekend voor iedereen. Het word alweer lastig. Ben helemaal niet blij. Het man van Weilig Thuis, toen ze 2de keer hier waren (nb. op basis van klacht wat ik zelfs niet weet wat het is, vreemd he...) de man had mijn man dus eigene email gegeven en we MOETEN hun rapporteren, welk buiten huis activiteit hebben we dan eigene kind aangeboden. Minimum 2 keer per week moet het zijn. Heb ook zonder het Weilig Thuis vol tijd activteit om kind leuke activiteiten te regelen. Zelf dacht dat daarvoor heb ik niet een ambtenaar nodig op een bankstel of met een emailcontact maar blijkt dat elk contact met die mensen levert nieuwe wensen! Dus heb net alweer 2 uur zitten letterlijk werken... en email verzmelen waarop heb alle contacten verzameld van Wat en waar en hoe doen we met kind. Dat kost allemaal tijd, tjonge. Om komissie Weilig Thuis bewijzen dat ik inderdaad uit ga met kind en niet thuis zit... heb net 2 uur zitten om raporteren. Wat doen ze met mijn raport later, zou ik graag weten? Gaan ze naar alle die plekken bellen en vragen stellen over mijn gedrag en gedrag van het kind? Hoe ver willen ze gaan? Loopt het echt so dat ik blij hele leven ze door geven waar ben ik met kind en ze blijven achter lopen, bellen naar begeleiders "halloo, hier Weilig Thuis, we hebben hier een moeder met kind, ze zijn vaker bij jullie aanwezig, gedragen ze wel eens goed? Hoe is de moeder?" Mogen ze dat doen? Is daar echt niks wat ik mag voor mezelf houden. Dat ik zou niet hoeven ze eindeloos rapporteren, hoe heet een sportschool waar mijn kind gaat of hoe heet de zwembad waar mijn kind gaat of hoe heet de begeleidster etc et? Ook vreemd, als ik ze deze info geef, en ze gaan daar bellen... en deze mensen zeggen dat jaa, was een buiterlander hier, met een blaue haar en spreekt ook vreemde taal tegen eigene kind... wat doe ik dan? Eventueel hebben ze een dikke dossier en zeggen "mevrouw, we hebben nu bewijs genoeg, doei, we hebben betere zorgplan voor je kind bedacht"... voelt echt radeloos. Wat nu heb best diep echt elk dag zitten lezen, dan duidelijker is dat in principe ik zit in het speel als iemand die moet uren en uren werken om ze iets te raporteren of bewijzen en deze instantie gewoon heeft geen plichten me garanties geven in privacy of rust of recht om ouderlike beslissingen nemen of wat dan ook. Moet(en) we echt naar advokaat? Erg is dat mijn man echt pro-ambtenaar persoon is. Hun moto is "doe mee met ambtenaar en je doet goed." Hij vindt het idee van bescherming zoeken een onzin. "We hebben niks te verbergen dus we moeten gewoon mee doen en ze zien dat we zijn leuke mensen, je heeft niet genoeg betrwouen in onze samenleving dat is je probleem." Maar ik kamp met elk dag waar ik alweer raporteer en toe geef en zorg gevoel dat het opzich niet normaal is. Maar als ik zou verbaal dat tegen dat Weilig Thuis man uiten of gewoon bijvoorbeeld dat nare rapport weg gooien wat voor ze net had geschrijven en in plaats van voor dat gast gewoon email sturen dat, "het is heus niet je zaak waar we onze dagen besteeden met onze kind" dan word het alweer een probleem, dan weigeren we informatie geven...

Stichting KOG

Je kunt beginnen met steun te vragen aan de stichting KOG. Word lid.
Zij kunnen je actueel adviseren en mogelijk helpen aan een vrijwilliger.
Verder kunnen zij je helpen je 'rapportage' aan Veilig Thuis kort en concreet te houden. Want als je naar hen zo schrijft als je hier doet dan ben je niet zakelijk maar emotioneel en dat vinden ze verdacht. Terwijl mensen heus niet allemaal hetzelfde zijn. Het is een bureaucratische instelling.
Vragen ze je dagindeling dan geef je die puntsgewijs en zo concreet mogelijk.
Met zo min mogelijk details. Voorbeeld: Datum donderdag 16 februari, ochtend: bezoek aan de bieb, voorgelezen. Middag: bezoek aan de kinderboerderij; gesprekje met andere ouders, kind in de groep op de fietsjes.
Datum vrijdag 17 februari: winkelen, stukje vis gekocht en opgegeten in de winkel, gesprekje met bezoekers, kind babbelde met ander kind.
En noem vooral ook bezoekjes aan familie en kennissen zodat ze zien dat je een 'netwerk' hebt.Datum zondag 19 februari: op de koffie bij oma, spelletje gedaan met nichtje. Datum maandag 20 februari: collega man komt eten, houdt gesprekje met kind bij binnenkomst brengt een cadeautje mee.
Datum dinsdag 21 februari: samen met kind oma in thuisland gebeld. Datum woensdag 22 februari: naar speelzaal gewandeld en even naar binnen gekeken. gesprekje met leiding gevoerd. Kind mocht even op een fietsje.

Stampvoetend

AnneJ: 'Er is geen enkele reden waarom Liza deze ongewenste bemoeizucht zou moeten verdragen.' Dat kun je stampvoetend allemaal wel stellen en om het hardst roepen dat het niet kan en niet mag en competente ouder en weet ik wat al niet, maar ze HEEFT ermee te maken. En dan kun je nog meer stampvoeten dat het niet mag, maar daarmee jaag je ze niet weg.
Ik probeer in de verhalen te ontdekken waar de clou zit: hoe komt het dat ze hiermee te maken krijgt? Niet alle anderstalige ouders krijgen VT op bezoek; ook niet alle borstvoedende ouders of alle met-hun-kind-slaap-ouders.
Als de bezorgdheid is dat ze te dicht op haar kind zit, dan zou dat een verklaring kunnen zijn waarom er van haar bepaalde dingen gevraagd worden.
Dan nog kun je daar een mening over hebben en strategisch over nadenken: hoe ga ik hiermee om. Stampvoetend blijven volhouden dat het allemaal onzin is gaat niet helpen.

Tsjor

Toch Tsjor

Alles kan een reden zijn om de aandacht te trekken van VT. Dat zou ik me toch niet persoonlijk aantrekken. Je kunt daar namelijk niets aan veranderen. En zelf speculeren brengt je verder in het moeras. Blauw haar, vinden ze raar, ga je dan bruin haar verven? Het probleem is nu juist dat alles wat je bent, doet of zegt een argument kan zijn. Dan ga je toch niet zelf ook nog eens je zelfvertrouwen ondergraven door je af te vragen waar je voor hen raar bent?
Zij zijn raar! En intimiderend. Zo ga je niet met mensen om.
Je komt er namelijk niet vanaf door te normaliseren, als je dat al kan. Daar word je zelf steeds onzekerder van en zij zien ALTIJD een reden waarom je in beeld moet blijven als ze je eenmaal raar vinden.
Ga er vanuit dat je niet zomaar van deze mensen afkomt. Kijk het even aan en als je te ver ingezogen wordt ga je het gevecht aan. Met een vrijwilliger en advies van de stichting KOG, zonodig met een advocaat. Je gaat klachten indienen. Of je staakt gewoon de medewerking en wacht tot ze naar de kinderrechter gaan en zorgt voor een goede advocaat en maakt vast een verweer.
Het is of je door de kat of door de hond gebeten wordt. Je kunt jaren 'in limbo' blijven je afvragend of je er ooit vanaf komt en dan steeds verder ingezogen worden tot je zelf verinnerlijkt hebt dat je blijkbaar een tweederangsburger bent. Of je waardigheid behouden en een streep trekken. Alles kan tegen je werken. Er is geen goede manier. Dus zorg dat je in elk geval zelf je waardigheid behoudt en je rug recht.

zal het doen, bedankt

KOG, zal doen, het post hier gaat maar door maar hopelijk iemand later hulpvol. Kan het niet zijn dat we het enige zon gevan zijn.

een belangrijke tip gevonden "drangtraject in jeugdhulpverlenin"

Dat komt een beetje herkenbaar voor:
https://www.schulinck.nl/domeinen/sociaal-domein/jeugd/drang-in-de-jeugdhulpverlening.17544.lynkx

Drang in de hulpverlening

https://www.vanmontfoort.nl/nieuws/601-opinie-drang-in-de-jeugdzorg

Lees dan ook even deze.

"Met de opinie ‘Drang in de jeugdzorg’ legt de voormalige kinderrechter Nanneke Quik-Schuijt precies de vinger op de zere plek. Ze haalt een voorbeeld aan van een schriftelijke ‘beslissing’ van het Rotterdamse Jeugdbeschermingsplein waarin ouders een contactpersoon krijgen toegewezen met de mededeling: “Deze hulpverlening is niet meer vrijblijvend, daar zijn onze zorgen te ernstig voor.” De gemeente en betrokken beroepskrachten doen net alsof ze bevoegd zijn om beslissingen te nemen die in een rechtsstaat alleen door een rechter genomen kunnen worden.

De grens tussen drang en dwang vervaagt. Quik-Schuijt constateert terecht, dat de ouders gewoon de deur dicht kunnen houden, omdat de instanties geen enkele titel hebben om bij hen binnen te komen.

Voor de bescherming van kinderen hebben we in ons land heel goede procedures. Melden bij de Raad voor de Kinderbescherming en een verzoek voorleggen aan de rechter."

Helaas kun je daar geen enkel recht aan ontlenen. Je bent aan de heidenen overgeleverd. Je mag hopen dat je met een concreet verweer: de 'beschuldigingen' snijden geen hout en verdienen geen staatsbemoeienis, een kinderrechter kunt overtuigen.

Goede vraag

Liza, dat is een goede vraag. Vraag of er iets ingezet is in het kader van een 'drangtraject'.
Heb je al iets op papier? Is er enige onderbouwing voor de adviezen, waarom moet je iets doen?

Tsjor

Net mensen

AnneJ stampvoet verder. De uitweg die jij ziet, AnneJ, vind ik een gevaarlijke: weigeren, totdat je voor de rechter staat. En dan? Ik weet zeker dat je ook hele fulminades kent over hoe de rechters in zulke zaken opereren: doen niet aan waarheidsvinding, volgen wat jeugdzorg zegt etc. etc.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel iet herken in wat de man van Liza tegen haar zegt: 'Hij vindt het idee van bescherming zoeken een onzin. "We hebben niks te verbergen dus we moeten gewoon mee doen en ze zien dat we zijn leuke mensen, je heeft niet genoeg betrwouen in onze samenleving dat is je probleem."
Als je ervan overtuigd bent dat je iets goeds doet, dan moet je inderdaad niet angstig weg gaan kruipen voor de hele wereld die het allemaal verkeerd doen (begeleiders peuterspeelzaal, de taal daar, de buurt, en hier wordt je zelfs voor je eigen man gewaarschuwd.)
Ik ben niet zo'n moeder-aanbidder als sommige mensen hier. Ik denk dat moeders gewoon maar mensen zijn, die het beste voor hebben met de mensen om wie ze geven, die daar ook heel hard voor werken, maar die ook blinde vlekken kunnen hebben, of verkeerde gewoontes of andere problemen. Het zijn net mensen, die moeders. Ze zijn niet heilig.

Tsjor

Tuurlijk Tsjor

Helaas zijn die 'deskundigen' van VT en jeugdbescherming juist wereldvreemde types die, uitzonderingen daargelaten, je gezin niet helpen maar bedreigen en confronteren met benauwde oubollige opvoedmoraal waar je niet goed van wordt.
En nogmaals. Als je meebeweegt kun je juist steeds meer commentaar en 'foutjes' uitlokken. Het makkelijkste is als je iets kunt meegeven en dan hopen dat ze denken hun 'plicht' gedaan te hebben en het opgeven. Gok. Want ze kunnen net zo goed besluiten dat er nog allerlei vermeende vlekjes in jou huizen waar ze nodig wat mee moeten. Zeker als het hun baan of inkomsten veilig stelt.

vreemde vlekjes ontdeken

Had een belangrijke pagina nog gevonden. Definitie van jeugdhulp en basisprincipes, wat ze dan gebruiken. Excuses voor het uitdrukking. "http://richtlijnenjeugdhulp.nl/tools/ Ook was hulpvol dat volgens KOG opzich hebben we recht om dat melding zien wat tegen ons was gemaakt. Dat zou nog proberen dat van ze te krijgen. Hoe is eigenlij met EKD, electronisch kinderdossier- plan van André Rouvoet van Cristen Unie? Bestaat ergens een dossier over mijn kind waar elke vlek op staat?

Een wat meteen deed was, een vliegtuigkaart kopen voor zelf en een kind en ga gewoon voor volgende 2 maanden naar buiterland, laat grootoma die 92 is, met kleine eerste besprek hebben en alle andere kinderen leren kennen die tussendoor in familie geboren zijn. Hier zitten, elk net geverfde muur herinnert me dat nare komissie. Tapijt, stofzuiger, uit gaan... bordje met pap, een foto maken, bed, spelletje, foto maken, stofzuiger...

Niet pluis gevoel

In de video van Een Vandaag kun je zien hoe dat werkt. Waren deze mensen maar te vertrouwen, maar dat zijn ze niet. Dat lijkt me nog een probleem voor Liza, de argeloosheid van haar man die denkt dat deze mensen te vertrouwen zijn. En die misschien wel met de ogen van deze 'beschermers' naar Liza gaat kijken. Misschien helpt het als ze samen het gesprek kunnen aangaan met de stichting KOG.
Het is toch ook gewoon niet te geloven als argeloze burger?

Deze mensen werken met prive onderbuikgevoelens. Het heeft geen zin om daar zelf over te gaan speculeren of dat echt iets is. Het is suggestieve ongein. En ze zoeken er steeds weer iets nieuws bij ze kunnen niet loslaten. De moeder en dochter in Een Vandaag hebben daar zeer concrete tekst bij. Overigens ook een student pedagogiek die een onderzoek naar VT in gezinnen van kinderen met Lyme heeft gedaan. Ze weet precies te melden waar het over gaat omdat ze zelf ook Lyme heeft.
Goede duidelijke tekst die duidelijk maakt hoe ernstig en schadelijk dit optreden van een overheidsinstantie is.

Dit staat in het rapport van VT
"Ouders waren zeer zacht en liefdevol naar elkaar en naar hun kinderen in onze aanwezigheid. De betrokken verpleegkundigen vonden dit gedrag soms 'onecht' overkomen.

Zo'n simpele beschuldiging, die niet eens een beschuldiging is, haalt wel je hele leven overhoop."

Tsjor: en dan wil jij bedenken wat hier de 'clou' is en daar aan gaan werken? Dan doe je hetzelfde wat deze mensen doen. Speculeren en aannames vanuit je eigen ervaringen en projecties 'ophoesten'. Dat is een moeras waar je niet naartoe wil.
De 'onderbuik' is een moeras.

En jij plaatst haar helemaal op een eilandje

Je bent haar zelfs tegen haar man aan het opstoken, terwijl haar man al aangaf, dat zij de wereld om zich heen niet vertrouwt.
Zij rust met haar volle gewicht op het kind. Haar kind moet haar dragen. Ze wil zelfs weg, alleen met het kind.
Liza zal hier echt anders mee om moeten gaan, zo gaat het niet goed.
Een stap is al dat je je goed inleest en vragen stelt: waar is de melding, waar is het verslag van het eerste gesprek; en het verslag van het tweede gesprek. Gaat het hier om 'drang'?
Ze moet de protocollen leren kennen: binnen tien weken na het eerste gesprek (enz.), wat ook gebeurd is.
en ze moet proberen te achterhalen wat nu de oorzaak is van dit alles, waarom ze moet opschrijven wanneer ze iets doet met haar kind, bijvoorbeeld.
Dat is niet meebuigen, maar een poging doen om te begrijpen in welke situatie je je bevindt (realistisch zijn, ogen open), nagaan welke rechten ze daarin heeft en realistisch nadenken over wat nu het probleem is. Daarom moet ze ook naar anderen luisteren en daar goed over nadenken. Ook naar haar man luisteren, die ziet haar elke dag. En daar weer over nadenken. Liefst ook andere mensen, gewoon proberen om een realistisch beeld op te bouwen. Daar helpen de fulminades van AnneJ niet echt bij.
Bovendien is het ook het kind van haar man, ze mag hem niet zomaar zijn kind ontnemen door het vliegtuig te pakken.
Pas als je snapt in welke situatie je zit, hoe de processen lopen, welke procedures en protocollen er zijn, als je enigszins enig vermoeden hebt van wat als problematisch wordt gezien, dan pas kun je beginnen aan een oplossing.

Tsjor

tjor

Oh,sorry, was niet duidelijk. Dacht zelf het zou leuk zijn met hele gezin gaan naar andere land... waarom, in relatie waar beide partners komen samen naar het land zijn ze gelijk en kampen met hetselfde communicatie-uitdaginen. Op gevan waar 1 persoon is "echte lander" en andere "niet zo bij hoorende" dan is duidelijk dat de echte "lander" doet de praat. Altijd. En andere knikt mee. Om het te illustreren, neem ooit tijd om kijk te nemen op een stelletje ergens waar man nederlander is en vrouw, erg onverzekerd daar op zijkant zit te wachten terwijl haar partner iets entusiast met zorgwerkers brabbelt.
Migreren zou zeker een alternatief zijn. Anders, zat vandaag kind te kijken dat waarschijnlijk zeur ik ook te veel. Alle ouders hebben uitdagingen. Veel kinderen zijn of met ecceem of allergie of zijn daar iets met darmen of huilen ze veel of kunnen niet lopen of wat dan ook. Of soms hebben mensen last van schulden of crisis. Dan hebben we op ieder geval geluk dat wat we kreeg best "licht" is. Zou liever die gasten op onze bankstel zien dan leven met weten dat misschien kind is ziek of man geen baan meer heeft... Wie heeft wat. Las net over dat moeder die schreefde dat haar 17 jarige dochter wil zelfmoord plegen. Dat soort van dingen. Dat is zwaar. Helemaal niet institutioneel, niks mee te maken met ambtenaren of hoe zit met het regel...iets wat echt is.

Niet duidelijk

Het was inderdaad niet duidelijk. Je schreef: 'Een wat meteen deed was, een vliegtuigkaart kopen voor zelf en een kind en ga gewoon voor volgende 2 maanden naar buiterland,'. Als je man werkt zal het moeilijk zijn om twee maanden weg te gaan.
Ik zou nu niet weg gaan, het lijkt dan teveel op vluchten. eerst zorgen dat alles rustiger wordt. Blijf rustig, blijf nadenken en praten, ik hoop dat je kindje straks naar de peuterspeelzaal kan gaan, dan heb je ook meer tijd om thuis alles op orde te krijgen en misschien iets te gaan doen, waardoor je meer kontakten krijgt en mensen ontmoet die jij aardig vindt en vertrouwt.

Tsjor

Vlucht

Lijkt me juist prima om, met of zonder man, een paar maanden naar de eigen familie te gaan en even afstand te nemen. Je hebt gelukkig een netwerk. Een kind heeft een familie. Neem vooral je eigen beslissingen.
Nu een kind nog niet naar school hoeft is het makkelijker om een tijdje weg te gaan dan als het eenmaal naar school is.
Je kunt bij de instantie aangeven wanneer je weer terug bent en vragen of ze zorgen dat je het hele dossier inclusief de melding te zien krijgt.
Daar zou ik overigens wel strategisch in zijn uit voorzichtigheid.
Stuur ze een bericht als je al weg bent.
Ik zou ook juist banden met familie, en vrienden, aanhalen.
Wij gingen toen de kinderen klein waren ook soms lang naar het herkomstland van exman. Bijvoorbeeld voor de duur van een paar maanden van het zwangerschapsverlof. Zoon is 6 weken alleen met exman daar geweest.

Wat betreft het EKD is dat er niet door. Er worden, alleen met jou toestemming, gegevens over medicatie uitgewisseld tussen huisarts en apotheker bijvoorbeeld.
De jeugdzorg heeft wel eigen meldingssystemen, kan verschillen per gemeente, en al hebben ze daar eigen regelgeving bij, je kunt daar behoorlijk in verdwalen, maar ook, al zit je er in, men heeft normaal toch geen tijd om er in te lezen.
Alleen als je in beeld bent loop je dan een risico.
Verder loop je kans op een melding in systeem de VIR, dat landelijk is.
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/jeugdhulp/vraag-en-antwoord/verwijsindex-risicojongeren-melding-doen
Zolang niemand anders daar een melding in doet 'matcht' er niets en bovendien werkt het ook niet goed.

Ik zou inderdaad de protocollen volgens Tsjor in de gaten houden. Inzage totale dossier met melding vragen. En vragen wanneer er een afsluiting volgt. Misschien zelfs de vraag wat je moet doen om te zorgen dat men zich terugtrekt. Als je daar een antwoord op krijgt.
Maar dan staat het in elk geval op papier als er verder problemen met deze instantie ontstaat.
Maar mogelijk is het ook snel over als men denkt dat je nu schoongemaakt hebt en je kind opgegeven voor de speelzaal.
Dus dat kun je ook nog vragen. Kan dit genoeg zijn zonder dat er weer aanvullende eisen worden gesteld? Zodat de rust in je gezin terug kan keren?

Volle gewicht Tsjor

Wij kennen de situatie van Liza niet. Al stel je er wel wat bij voor door wat ze schrijft. Maar dat kan toch niet betekenen dat je er suggesties als 'met je volle gewicht op een kind' aan verbind? Dat gaat echt te ver Tsjor.
Liza heeft een tweejarig kind. En is een thuismoeder. Wij kunnen haar adviseren maar toch niet 'dramatiseren'? Dat is juist waar jeugdbescherming de fout ingaat!
Niemand heeft het recht om deze intimiderende overval door te zetten omdat men van mening is dat er mogelijk wat schort aan je niet politiek correcte opvoeding!
Geen mishandeling is terugtrekking en een gezin met rust laten. Je gaat niet opzettelijk mensen onder druk zetten en ze het vertrouwen ontnemen in zichzelf en hun vermogens of blijven twijfelen omdat jij twijfelt en van mening bent dat andere ouders altijd wat mankeren. Want zo zit het ook nog eens. De meeste mensen vinden dat andere ouders fouten maken. Die valkuil wil je toch niet in trappen Tsjor? Je wil van ouders geen paria's maken die geen rechten hebben.