U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Update amk
Een tijdje geleden plaatste ik hier een bericht over een melding over mij bij het Amk.
Afgelopen weken hebben ze, in overleg met mij, gesproken met twee mensen uit mijn privé-omgeving. Er is op mijn verzoek van afgezien de school te benaderen. En gisteren zijn ze bij mij op bezoek geweest en hebben ze met eigen ogen kunnen zien dat het goed gaat met mijn kinderen en dat ze opgroeien in een veilige omgeving.
Tussendoor was het vooral heel lang wachten op hun interne besluitvorming over iedere nieuwe onderzoeksstap. Ik heb de hele periode echt als ontzettend belastend ervaren, het heeft er echt ingehakt. De paniek na de melding en de wekenlange spanning en herhaaldelijk moeten overleggen daarna. Ik voelde me zo machteloos: op het moment waarop ze tot onderzoek besluiten weet jij nog helemaal niets, en als je dan vervolgens van de melding op de hoogte komt, heeft het al helemaal geen zin meer om nog te proberen aan te tonen dat de melding onjuist was: het onderzoek gaat er dan hoe dan ook komen, eigenlijk is de melding zelf niet eens meer belangrijk - ze doen immers niet aan waarheidsvinding- en dat grijpt echt heel diep in. Ik heb me echt oneindig eenzaam gevoeld deze weken: je praat er niet zo maar met iedereen over, althans ik niet, en het lijkt net of het dagelijkse leven met al die gelukkige mensen volledig aan je voorbij gaat. Werken kon ik alleen nog met de grootste moeite, eigenlijk dacht ik al die tijd maar aan een ding. Het bezoek zelf vond ik ook verschrikkelijk spannend.
Iedereen die dus denkt dat er beter een melding te veel dan een te weinig kan worden gedaan, wil ik oproepen daar nog eens goed over na te denken. Ik geloof wel dat een instelling als het Amk nuttig en helaas nodig is. Maar in situaties als die van mij - de melding kwam niet van iemand uit mijn dagelijks leven, eigenlijk van iemand die mij helemaal niet kent - had gewoon een goed gesprek echt zo veel leed bespaard. Het artikel van de OO-redactie over dit onderwerp kan ik dan ook geheel onderschrijven... En dan heb ik nog het geluk gehad dat ik, ondanks dat ik af en toe heel emotioneel was, op zich zorgvuldig ben behandeld door het Amk en dat zij gevolg hebben gegeven aan mijn wens om zo weinig mogelijk ruchtbaarheid aan het onderzoek te geven.
Ik wil iedereen bedanken die mij hier op het forum heeft ondersteund, dat heb ik heel hard nodig gehad.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Tsjor
Ik heb alleen te maken met de biologische (eigen) kinderen van pleegouders. Deze kinderen hebben te maken bijv. de ene crisisplaatsing na de andere in hun gezin. Of met langdurige plaatsingen, die ook weleens, na jaren, nog mislukken. De eigen kinderen zien heel wat voorbijkomen, maken heel wat ellende mee. Hun ervaringen, die bedoel ik.
"De eigen kinderen zien heel wat voorbijkomen, maken heel wat ellende mee. Hun ervaringen, die bedoel ik."
En dat zien bedoel ik vrij letterlijk: van afgeknipte tenen tot verwaarloosde brandplekken, waarbij blauwe plekken nog het meest onschuldig zijn.
Ofwel, om terug te komen op mijn eerste berichtje, ik hoor alleen maar verhalen waarbij de UHP heel terecht lijkt. Precies waar het voor bedoeld is. Om kindermishandeling te stoppen.
Gruwelijke verhalen
Kun je niet tegenspreken Tinkywinky. Daar moet een reden voor zijn. Zelfs de cijfers geven je niet gelijk, zoveel lichamelijke mishandeling is er gewoon niet. Ben benieuwd.
Rare reactie anne
"Zelfs de cijfers geven je niet gelijk, zoveel lichamelijke mishandeling is er gewoon niet. Ben benieuwd."
Grappig dat jij dus ook zomaar blijkt te weten hoe groot mijn groep is en hoe groot het gebied is waaruit deze kinderen komen.
Dat jij onvoorwaardelijk gelooft in ouders, dat siert je. Maar dat neemt niet weg dat het AMK helaas te maken heeft met heel trieste gevallen, waarvoor een pleeggezin de beste optie is. Het is niet anders.
Tinkywinky
Ik neem direct aan dat er mishandelende ouders zijn en trieste gevallen. Maar dat rechtvaardigt nog niet dat er zo'n rechteloos soort juridische hulpverlening over ALLE ouders en kinderen uitgerold wordt. En dat rechtvaardigt ook niet dat men niet bereid is om naar de schade van die trajecten te kijken voor ouders en kinderen. Dat is geen hulpverlening. En een ernstige waarschuwing aan ouders om niet met die overheid in zee te gaan en je privacy te beschermen.
Achter de voordeur
En ja, dan zal de reflex van de overheid zijn om nog meer dwang uit te gaan oefenen om maar achter die voordeur te komen. Je zou toch denken dat daar ook ouders zijn, maar die distantieren zich met een kokervisie van dit verhaal, tot het ze zelf overkomt.
Selffullfilling prophecy
In ons situatie had het makkelijk een gevalletje selffulfilling prophecy kunnen worden. Geen hulp, nog meer stress en problemen en dat noemt zich hulpverlening. En ik ben geen incident. Je moet je toch ernstig afvragen in wat voor negatieve spiraal je terecht komt als de hulp eenmaal op gang komt. Je wordt op die manier in een kansloze positie gemanouvreerd. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Gruwelijke verhalen
Wat niet wegneemt dat elk gruwelijk verhaal er 1 teveel is. Geen zinnig mens die dat ontkent.
Tinkywinky, wat vragen uit interesse
Hoe werkt dat eigenlijk in jouw werk? Ik krijg maandelijks een magazine voor pleegouders. Zo snel kan ik me niet herinneren dat daar iets in stond over begeleiding voor kinderen van pleegouders.
Ik kan me wel voorstelen dat dergelijke begeleiding heel nuttig kan zijn. Wordt zoiets aangeboden aan pleegouders, beoordeelt de pleegzorgmedewerker of dit een handige actie is? Wanneer kom je daar als pleeggezin voor in aanmerking?
Weekendpleegouder
Deze begeleiding, (onderling ervaringen uitwisselen en gezelligheid), wordt georganiseerd door een belangenvereniging voor pleegouders. Dus juist niet door Pleegzorg.
Annej
Eigenlijk zijn we het wel helemaal eens, alleen bekijken we de boel van de andere kant. Ik zie eerst de schrijnende gevallen, en daarna pas het onnodig verwoestende leed waar het AMK volledig uit de bocht vliegt. Jij ziet dat eerst.
Reaktie
Sorry, ik had een beetje een druk weekend, dus niet eerder tijd om te reageren.
Wat op een congres verteld word (door wie?, hoe komt diegene aan het verhaal? wat was de rol van diegene in het geheel? zat die persoon ook bij dat overleg?) is misschien niet helemaal de waarheid.
Bovendien kan een gezinsverzorger wel vinden dat een baby uit huis moet worden geplaatst, maa die beslist dat niet. Die kan wel een AMK-melding doen, maar dat is het.
Een kind wordt ook echt niet uhp, omdat er een misbruikende oom is. Dat gebeurt absoluut niet. Zes weken na een spoed-uhp is er een zitting, waarin BJZ moet aantonen dat de OTS verleng moet worden. Is er onvoldoende grond, dan wordt alles teruggedraaid.
Wat betreft de rest; het AMK hanteert als norm "good enough" Het hoeft zeker geen perfect gezin te zijn (als die al bestaan), verre van zelfs. Die normen van good enough liggen in de ogen van veel mensen (zoals bijv. scholen) zelfs veel te laag. Er wordt vooral gekeken naar het effect van de dingen die ouders doen of laten, op de kinderen. Moeder is prostitue? Prima! Als ze het maar niet in aanwezigheid vd kinderen doet. Huis is smerig? Prima! Zolang het geen gevaar vd volksgezondheid is (en voor het kind natuurlijk). Vdr verdient zijn geld in de criminaliteit? Lekker doen! Zolang hij zijn kind niet meeneemt naar een bankoverval.
Zulke heftige normen en waarden heeft het AMK/BJZ niet, echt niet. Maar wat Tinkywinky ook al zei; wij (in de jhv) zien de andere kant van dingen. Gelukkig zijn het in aantal inderdaad niet enorm veel, maar ze zijn er wel. En als je te maken hebt gehad met een kind met afgeknipte tenen, dan vindt je wel dat er veel vaker gemeld moet worden, desnoods onterecht.
Hoe traumatisch dat dan ook is voor de ouders die dat overkomt.
Ik denk wel dat er nog een wereld gewonnen kan worden, zowel bij het AMK als bij de rest van BJZ, in de bejegening van ouders. Behalve in extreme uitzonderingsgevallen, heb je de ouders hard nodig en dat inzicht is er ook steeds meer. Waar AMK/BJZ wel eens aan voorbij gaat, is dat het voor ouders enorm ingrijpend is allemaal. Voor ons is het dagelijkse kost, waardoor je misschien ook een beetje gehard wordt.
Ik denk echt wel dat dat laatste een belangrijk punt is, er meer bij stil staan hoe het voor ouders is. Meer dan dat er nu gebeurd.
Aangifte doen van mishandeling
Dat er niet altijd in een mishandelingszaak aangifte wordt gedaan, heeft er mee te maken dat dit niet altijd in het belang van het kind is. Daarover wordt een zorgvuldige afweging gemaakt.
Lalaloopsy
sorry maar ik vind je echt te naief overkomen met je beweringen.
En ik heb jaren in de jeugdhulpverlening gewerkt en ik ken ook de kinderen die ernstig mishandeld en misbruikt zijn (de afgeknipte tenen stellen nog niet zo veel voor) maar toch ben ik het grondig eens met Mirjam. Het ís allemaal subjectief en néé een uhp wordt na 6 weken écht niet terug gedraaid.
Kinderen worden zelfs niet bij familie geplaatst terwijl er binnen de familie zeker 5 mensen geschikt zijn, moeder dat ook goed vindt. Maar de voogd wil nog eerst even onderzoeken of het wel kan, waarna kind 6(!) maanden in een tehuis zit te wachten tot het eindelijk tóch naar de familie kan.
6 ZES maanden!!! Al die tijd wordt een plek bezet gehouden voor al die kinderen die het écht nodig hebben!! Hoe traumatisch is dat?? En ja dit kind moest inderdaad wel moet spoed uit huis, want het was onveilig, maar om dan vervolgens het kind níet naar familie te laten gaan en daar eerst 6 maanden overheen te laten gaan... en waarvoor???
Sorry Lalaloopsy maar ik vind je echt te naief overkomen, ik ben het absoluut niet met je eens, hoe kan je zeggen dan maar een melding die traumatisch is voor de ouder, wat dacht dat zo een melding doet voor het kind????
Marsy
Wel goed lezen! Ik schrijf dat een vots na 6 weken weer moet voorkomen. Als er dan niet voldoende grond blijkt te zijn, kan de uhp en ook de ots worden opgeheven.
Dat mag jij naief vinden, maar dat is wat ik zie in mijn werk.
Wel knap dat je uit je jarenlange ervaring 1 slecht voorbeeld kan noemen. Heb je helemaal geen enkele positieve ervaring?
Lalaloopsy
Het congres ging over het deltaplan en de samenwerking tussen instanties. Het was een groot congres.
Een kind wordt al uit huis geplaatst omdat er een verdenking is van een misbruikende oom. Of in het voorbeeld: in elk geval wordt de procedure gestart. In het fictieve schoolvoorbeeld van het congres dan.
Na zes weken zijn er weer andere gronden om de OTS voort te zetten. En daarna weer. Zie het zeilmeisje, daar was het in elk geval allemaal publiekelijk.
Tsjor
Zorgvuldige afweging
Het argument om geen aangifte te doen (in het belang van het kind niet doen) is bekend, maar het blijft een vreemd argument. Dat vind ik niet alleen, ook de officier van justitie die het aankaartte vond dat.
Afgeknipte tenen is een vorm van ernstige mishandeling.
Behalve de politie zijn er ook nog forensische artsen die vast kunnen stellen of een blauwe plek door een val komt of door mishandeling. ook de forensische artsen merken op dat ze weinig worden ingeschakeld door jeugdzorg. Terwijl het wel kan.
Dan ga je je afvragen waarom dat allemaal niet gebeurt. Er ontstaat een geheim. Een geheim dat alleen de jeugdhulpverlening kent, en niemand anders. Alleen zij weten hoe erg het echt is. en niemand anders. Alleen zij bepalen wat in het belang van het kind is (inclusief toegang tot het recht). En niemand anders.
En op basis van dat geheim kunnen zij opereren, toegang vragen tot informatie, geld krijgen en nog meer geld. Omdat alleen zij weten hoe erg het is.
Nogmaals voor alle duidelijkheid: een kind dat echt mishandeld wordt moet beschermd worden, daar is iedereen het over eens. Alleen dat argument rechtvaardigt niet de ongebreidelde oproep om maar te melden.
Ingrijpen is ernstig genoeg om er een serieus onderzoek aan te wagen. Toegang tot het recht loopt voor kinderen via volwassenen. Als de eigen ouders het niet, doen, waarom de hulpverleners dan niet. Een kind heeft er recht op. en ouders hebben er recht op. Een uit huis geplaatst kind in een civielrechtelijke procedure waarin niet aan waarheidsvinding wordt gedaan voelt evengoed als een veroordeling en een straf. Alleen dan zonder 'recht'.
Tsjor
Recht
Toch geeft het een heel machteloos gevoel. Je wilt dat kinderen beschermd worden maar je wilt ook dat ouders en kinderen geholpen worden als dat nodig is. Maar misschien is dat wel een schijntegenstelling.
Ik denk dat je als ouders gewoon niet teveel moet verwachten van de jeugdhulpverlening en je bewust moet zijn van het tweesporenbeleid: of je krijgt hulp of je krijgt een procedure aan je broek, en dat het de taak van de jeugdhulpverlening zelf is om met een beter aanbod te komen aan ouders en kinderen dan een dreigtraject zonder deskundige hulp.
Ouders
Zijn meer geholpen met 1 verstandig mens dan met een leger aan oordelende bemoeizorg. Lidmaatschap van ouderorganisaties en je nooit alleen melden bij zo'n instantie, altijd samen met anderen, al is het een vreemde.
Tsjor
Tsjor, er is geen geheim. Er is ook geen complot.
Ja, ingrijpen is heel ernstig en daarom wordt er uitgebreid onderzoek gedaan door de RvdK. Dat er niet aan "waarheidsvinding" wordt gedaan, is omdat er meestal geen waarheid is. Het gaat over het algemeen om een verhaal, met vele kanten en gezichtspunten.
Over aangifte doen; bij afgeknipte tenen lijkt het mij duidelijk. Daar zal ook heus wel aangifte zijn gedaan. Maar bij aangifte moet het kind ook worden verhoord (in een speciale verhoorkamer, door hiervoor opgeleidde rechercheurs). Dit is voor een kind zeer belastend en traumatisch. Daarna komt er strafvervolging, want aangifte doen is niks anders dan verzoeken om strafvervolging. Een kind dat wordt mishandeld, voelt zich bijna altijd schuldig over. Wanneer de mishandelende ouder dan ook nog gestraft word, wordt dit schuldgevoel alleen maar vergroot.
Wat is dan mishandeling? Afgeknipt tenen? Ja! Een blauwe plek ivm te hard geknepen in de bovenarm? Ook maar aangifte doen? Een rode plek op de wang ivm een klap? Aangifte doen? Ik denk dat dan geen enkele ouder meer ooit durft te zeggen dat er welleens een klap valt thuis. Daarmee span je het paard achter de wagen.
Ik ben er dus niet voor om in alle gevallen aangifte te doen.
Annej
Het is ook een hele lastige zaak; je wil geen kinderen, zoals de kleuter die vorige week in het nieuws was, die maandenlang opgesloten heeft gezeten. Je wil als samenleving dat daar ingegrepen wordt. Je wil ook niet dat er maar te pas en te onpas AMK-onderzoek wordt ingezet, waardoor ouders zich bedreigd en onveilig voelen.
Ik denk dat het soms wel wat de kant uitgaat van te veel melden. Dat heeft m.i. te maken met het idee van maakbaarheid en controle. De overheid wil geen maasmeisjes en Savanna's, dus moet alles worden ingezet om dat te voorkomen. Terwijl dat op geen enkele manier te voorkomen is, al hang je camera's in ieder huis. Wat je er wel mee bereikt, is een wantrouwen tegen de (jeugd)hulpverlening en dat is zonde.
Ik denk ook wel dat ouders (en ook omstanders) soms hele hoge verwachtingen hebben van (jeugd)hulpverlening. Mensen verwachten soms bijna toverkunsten.
De meetlat zonder maat
Laloopsy:"Tsjor, er is geen geheim. Er is ook geen complot. "
Haal die doek eens van je hoofd en lees eens goed. Tsjor heeft het niet over een complot. Tsjor heeft het over een geheim en doelt daarmee op de ondoorzichtigheid van beslissingen. Op grond waarvan kinderen wel of niet uhp worden.
Die ondoorzichtigheid is er en daar zit de pijn.
Niet alleen bij ouders en kinderen trouwens, maar ook bij medewerkers jeugdzorg.
Zie dit filmpje
De kinderrechter zelf geeft commentaar op het filmpje.
Als je goed kijkt en goed leest, zul je zien dat je met dat filmpje en dat commentaar geen bewijs vindt voor onterecht uhp.
Daar hoef je dus ook niks over te zeggen.
De pijn zit in het feit dat je ook geen bewijs vindt, zelfs geen aannemelijkheid, voor terecht uhp.
Ik haalde het commentaar op dit filmpje van de kinderrechter al aan. Over peuters in de hoek zetten. Die rechter levert dat argument in de stellige overtuiging dat dat een zo overduidelijke situatie van onmacht in de opvoeding weergeeft, dat daar geen discussie over zal zijn. Bij de zaal zal het kwartje wel vallen. Het is werkelijk als verduidelijking bedoeld. 'A simple case of...'
Wat die uitspraak in werkelijkheid doet is een tipje van het geheim onthullen. Namelijk dat kinderrechters en jeugdzorgmedewerkers in totale beroepsdeformatie, zich met hun opvattingen over opvoeden van de werkelijkheid hebben los gezongen.
En dan wordt de kwestie ineens een andere: Moeder past een bijzonder gangbare strategie van straffen en belonen toe (in de hoek zetten), kind moet naar boven, wil niet, dan brengen we het naar boven.
Kind spartelt (te weinig in de hoek gezet, zullen velen daarvan denken) en valt. Kind komt ongelukkig terecht en breekt wat/verwondt zich. Daarmee gaat het spel op de wagen, waarbij de vraag of dat kind met opzet de blessure is aangedaan, geen rol speelt.
Nee, die verwonding is de ernst niet. De ernst zit in de opvoedstrategie.
Vloilá het geheim: De volstrekt gangbare opvoedstrategie is zo fout dat kind daarvan uhp raakt. Zelfs zonder verwondingen of schuld is dat te rechtvaardigen, want die doen er niet toe (ieder zijn waarheid).
En daar zit dan de kloof met de maatschappij. Hoeveel mensen weten dat wat zij doen niet door de beugel kan, zelfs al ontstaan er geen verwondingen uit?
Hoe kan het eigenlijk dat er bij die kinderrechter die opvatting bestaat? Weet die rechter wel hoe normaal (dat is gangbaar, meest voorkomend) opvoeden eruit ziet? Hoe komt die rechter eigenlijk op het idee dat het in de hoek zetten van peuters schadelijker is voor hun ontwikkeling dan uhp? Waar baseert men dat op, anders dan op beroepsdeformatie?
Waar staat er iets over?
En dan omgekeerd: als we ons werkelijk druk moeten maken over die opvoedstijl, dan zijn er minstens 100.000 peuters die nodig gered moeten worden. Waar laten we die?
Aan het eind van het filmpje spreekt een jeugdzorgdirecteur het verlangen uit te komen tot een tuchtraad (is die er nu eindelijk, vraag tussendoor). De goede man benadrukt de problemen die medewerkers hebben met de vraag of ze het nu goed doen of niet. Een tuchtraad, een beroepsvertegenwoordiging met een consistente opvatting over het handelen, zou wat hem betreft de medewerkers kunnen steunen. Zo dat ze kunnen weten of wat ze doen goed is of niet.
Zo werkt dat inderdaad.
Blijft er een dingetje over: Hoe kunnen ouders weten of ze het goed doen of niet? Waarom is dat geheim? Hoe kan het dat er aan een kant iets bestaat als 'vrijheid van opvoeden' terwijl je op elk moment (melding) geconfronteerd kunt worden met controle van je werk, waarvan je vooraf niet weet wat de regels zijn.
Je gaat langs een onverbiddelijke meetlat, zonder dat je de maten kent.
"Ik denk dat dan geen enkele ouder meer ooit durft te zeggen dat er welleens een klap valt thuis. Daarmee span je het paard achter de wagen."
Zie het commentaar van de rechter. Alles wat je zegt en doet wordt tegen je gebruikt. Ook het hanteren van een opvoedstijl die maatschappelijk volstrekt geaccepteerd is. Het paard staat al achter de wagen. Daar gaat deze discussie over.
Groet,
Miriam Lavell
Lalaloopsy
"Wel goed lezen! Ik schrijf dat een vots na 6 weken weer moet voorkomen. Als er dan niet voldoende grond blijkt te zijn, kan de uhp en ook de ots worden opgeheven. "
En hoe denk je dat dat voor het kind is? even 6 weken uit huis? En daarbij ik weet dat dit de theorie is, helaas blijkt in de praktijk dat het toch anders gaat.
Heb je 'lost mother' van de zomer gezien? Om te huilen, deze moeder kreeg keer op keer rare redenen waarom haar kind niet naar huis mocht. Moeder had alles voor elkaar, schoon huis, goede school, centen op orde en toch mocht kind niet naar huis. Google er eens op en kijk en huiver. Misschien begrijp je daarom waarom ik je reacties naief noem (niet dat je naief bent!)
"Wel knap dat je uit je jarenlange ervaring 1 slecht voorbeeld kan noemen. Heb je helemaal geen enkele positieve ervaring?"
Als ik alle voorbeelden ga noemen kan ik een boek vol schrijven. En positieve voorbeelden? Tja, natuurlijk waren er kinderen die niet voor niets uit huis geplaatst werden, maar omdat positief te noemen? De meeste kinderen zitten nu nog in het systeem, zijn er nooit meer uitgekomen. Dáár ligt mijn probleem ook en dáár gaat dit draadje over. De verkéérde kinderen en gzinnen worden gemeld bij het AMK, de kinderen die echt hulp nodig hebben bungelen onderaan de wachtlijst of kwijnen weg in een crisisopvang.
Het systeem klopt niet, te makkelijk werden kinderen bij ons geplaatst en verdween de voogd weer, hoe zo een geschikte plaats vinden? hoezo maar 13 weken crisisplaatsing? In al die jaren was er 1 voogd die het kind binnen 6 weken op een geschikte plek bij familie had geplaatst, 1! Al die andere voogden deden dat niet, er werd niet eens gezocht. En dan boos zijn omdat wij zeiden dat een kind maar 13 weken mocht blijven.
Ik zit mij hier ter plekke weer boos te maken...
Echt kijk 'lost mother' dan begrijp je wat ik bedoel. Het systeem klopt niet, de meeste medewerkers van uitvoerende instanties wel, maar BJZ en met name de voogden, ik heb er weinig goede ervaringen mee.
In 'lost mother' zie je ook wat Mirjam en Tsjor beschrijven, ondoorzichtig, langzaam en bureaucratisch en waarom? Omdat deze moeder in het verleden het niet goed deed? Het is nú toch weer goed? Maar de voogd komt weer met wat nieuws, het is echt in en in triest.
Miriams eeuwige gelijk
welke discussie dan ook een voorbeeld staaft Miriams gelijk 50 tegenvoorbeelden per jaar doen niet ter zake
Anderss:
AMEN!