Twee vragen over jeugdzorg

Klachtafhandeling

Onderwijsconumenten in Amsterdam kon mij helpen met de contactadressen en mogelijheden voor klachtafhandeling. Onderwijsconsulenten kan ook de weg wijzen. Zo'n hele procedure doorlopen was in onze situatie een onmogelijke onderneming maar noodzakelijk wil je kunnen doordringen tot de Ombudsman. Wat niet wegneemt dat je altijd je klacht kenbaar kunt maken aan iemand als de Ombudsman of de inspectie. Dan krijgen de mensen daar er toch een beter beeld van zonder dat jij je energie die je hard nodig hebt in je gezin aan zo'n procedure besteedt.
En ook zin heeft het om mensen te bedanken die je wel goed geholpen hebben, ik denk dan dat dat ze motiveert om hun goede werk in een lastige omgeving vol te houden.

AnneJ, het AKJ erbij betrekken is niet zomaar 'meer mensen erbij halen', maar het AKJ is juist opgericht om klachten in de jeugdzorg te begeleiden. In sommige provincies zijn daar vertrouwenspersonen voor bij Zorgbelang. Zij kunnen ook ondersteunen als er een klachtgesprek moet komen. HEt is zeker de moeite waard.

Verder nog een tip: google eens op 'hoe ga ik om met mijn hulpverlener'. Als het goed is kom je dan een folder tegen (PDF_bestand). Vergeet de foto van de voorkant, de inhoud is zeker de moeite waard. Daarin staat onder andere als tip dat je zelf een verslag kunt maken van een gesprek, dat verslag kunt opsturen met de mededeling dat je, als er binnen 14 dagen geen tegenbericht is, aanneemt dat het verslag correct is. Het is daarom soms ook handig iemand anders bij een gesprek te hebben die zo'n verslag kan maken. Je mag een vertrouwenspersoon meenemen naar gesprekken.

Verder is de situatie die je beschrijft zeer herkenbaar. Het 'knippen en plakken' waardoor fouten maar herhaald worden is echt een probleem. Vooral ook de nonchalance die daaruit spreekt ten opzichte van de werkelijkheid. Alsof het niet uit maakt wat er in zo'n dossier staat. Het verhindert ook een eerlijk gesprek: wat is nu echt de reden.

De ombudsman inschakelen kan, maar dan zal toch eerst gevraagd worden of je de geëigende procedur3e hebt bewandeld, en dat is: bespreekbaar maken met de voogd (lukt niet) met de teambegeleider (lukt niet), een officiële klacht indienen (wordt wel gehonoreerd voor een deel, maar dat levert geen verandering op). Daarna kun je over deze gang van zaken een klacht indienen bij de ombudsman en eventueel bij de inspectie voor de jeugdzorg. Inspectie behandelt geen individuele zaken, maar een opeenstapeling van klachten kan wel een rapport van de inspectie opleveren.

Overigens: als het kind door de fouten in het dossier een verkeerde indicatie krijgt die negatief uitwerkt voor het kind, dan zou het ook nog kunnen dat je de provincie in kunt schakelen. Elk kind heeft recht op goede zorg (zegt de wet) en de uitvoering daarvan is in handen van de provincie.

Gedurende dit proces kan je vriendin best hulp gebruiken van een AKJ of vertrouwenspersoon van zorgbelang. Het mooiste zou zijn als er een open gesprek komt, waarin nu eens eerlijk uitgelegd wordt waar men mee bezig is (zeg maar: wat er binnen het team besproken wordt) en het dossier wordt opgeschoond, zodat iedereen weet waar men mee bezig is.

Ondertussen moet je vriendin een volgende stap zetten. Ga door met een poging het dossier op te schonen, maar wordt ook pro-actief. Als de gezinsvoogd niet de gewenste hulp organiseert kan je vriendin zelf eens rond gaan kijken: wat voor hulp wil ze en waar zou ze dat kunnen vinden. Je kunt dan denken aan Triple-P bijvoorbeeld, of iets anders. Vormen van hulpverlening zijn (als het goed is) te vinden op de site van het CJG. en op de site van het NJI kun je effectieve hulpverleningsmethodes vinden. Je vriendin moet dan in een open gesprek met de voogd aangeven dat ze aan het zoeken is naar goede hulpverlening. Als ze iets gevonden heeft kan ze dat aan de voogd vragen of die dat wil inzetten. Als die dat niet wil kan ze daarmee eventueel naar de rechter of naar de provincie gaan.

Het klinkt hard, maar ze zal toch moeten kijken of ze 'on speaking terms' komt met de gezinsvoogd. Slikken, slikken en nog eens slikken, je hebt er wel wat bij te winnen. Als je alleen maar tegenover elkaar blijft staan kom je zeker niet verder en dan zal zijn aan het kortste eindje trekken.

Ik hoop dat je hier iets mee kunt.

Tsjor

Dossiers en fouten

hier heeft jeugdzorg erg grove fouten gemaakt, en mijn zoon ingedeeld als zwakzinnig (iq minder dan 70)? terwijl hij juist een bovengemiddeld iq had (was net getest op school meer dan 120) . was een kleine fout volgens BJ, geen excuses gehad ook nog. Terwijk ik wel twee jaar lang werd vervolgd over het onthouden van de zorg voor een zwakzinnig kind. ? Maar nooit erover dat in dossiers fouten kunnen sluipen, stel je voor.

Triple-p

Tsjor, er is wel kennis maar die wordt in de hulpverlening niet gedeeld. Heb je een kind met autisme dan heb je echt niets aan een cursus Triple-P. Dat is nou juist het probleem. Je hebt mensen nodig die er echt verstand van hebben of een organisatie als Autisme Centraal. Ik denk dat dat voor meer zorgenkindjes geldt. Juist een algemene cursus die dan vervolgens weer niet werkt gaat tegen de ouders werken. En al dat evidence based gedoe is gewoon georganiseerde machteloosheid. Ik denk dat mensen met een zorgenkind beter met een contactpersoon van een ouderorganisatie kunnen praten. Daar zit vaak meer concrete informatie en ervaring. Of OOL lezen. En inderdaad ga ik ook maar eens op zoek naar ' hoe ga ik om met mijn hulpverlener'.

Nji en zorgwelzijn

Daar surf ik ook weleens op. En afgezien van sommige juweeltjes is er ook veel wannabee trivia. Eigenlijk kunnen we niet zo goed omgaan met de variatie aan opgroeiende kinderen. En worden zaken rondom opvoeding al snel te zwart-wit gepresenteerd of met weinig nuance.

Annej

Triple P is ook voor kinderen met een beperking, en ook individueel. Triple p is niet een cursus. Er is óók een cursus, maar er is ook individuele begeleiding. Het is meer een benadering, en wordt ook door psychotherapeuten toegepast.

Liora

Liora

Ik neem onmiddelijk aan dat Triple-P ook door psychotherapeuten toegepast wordt. Alleen mankeerde het bij mij thuis niet aan positief opvoeden. Onlangs werd een collega van mij ook psychotherapeutisch behandeld in een klinische setting. Dat sloeg alleen nergens op vanwege zijn autisme.

Kern

De kern is dat de vriendin zelf hulpverlening gaat organiseren en wel op een zodanige wijze dat ze daarmee indicatiestellers of rechters kan overtuigen dat het simpelweg een beter scenario is. Zoals lalaloopsy hierboven terecht stelde: ouders verwachten teveel van hulpverleners. Dat hebben hulpverleners grotendeels aan zichzelf te danken (slaat niet op individuen) omdat zij een bepaalde pretentie in het leven hebben geroepen.
Als je eruit wil komen is het zelf organiseren van goede hulpverlening één van de mogelijk te bewandelen wegen.

Tsjor

Tsjor

Zal de tips doorgeven. Heel hartelijk dank.

Nog een tip dan

Mijn ervaring is dat je heel veel dingen tegelijk moet/kunt doen (en de rapportages corrigeren, en stukken voor de rechtbank schrijven én een formele klachtprocedure én zelf hulp organiseren én de toon van het gesprek op 'vriendelijk en coöperatief zetten), succes is niet gegarandeerd, maar op een gegeven moment kan het zomaar gaan kantelen. Een nieuwe voogd die bedenkt dat de oude rapportages maar eens weg moeten, een goede hulpverlening die ook nog mogelijk is, waar de rechter positief op reageert etc. Je weet nooit wat nu precies de doorslag geeft en vaak duurt het moment heel erg lang. Maar op den duur kan het wel effect hebben. Al is het maar omdat 'men' soms niet meer weet waar ze nu weer met de kinderen naartoe moeten. Het is hard werken, maar zeker de moeite waard om aan te beginnen.

Tsjor

Annej

"Onlangs werd een collega van mij ook psychotherapeutisch behandeld in een klinische setting. Dat sloeg alleen nergens op vanwege zijn autisme."

Dat zou best kunnen alleen kun je dat niet zo generaliserend zeggen. De variatie in autisme is enorm, de ene autist is de andere niet.
Overigens blijkt uit onderzoek dat oudertrainingen wel behulpzaam kunnen zijn bij kinderen met autisme en dan met name op het gedrag van kinderen.

Margriet

Vanzelf gaan soms ook zaken beter. Wat tenenkrommend is is dat veel hulpverleners die autibril gewoon niet op kunnen zetten en dan kom je in een soort spraakverwarring terecht waar niemand beter van wordt en dat zorgt voor veel wederzijds onbegrip. Zelf hadden we een zogenaamde deskundige die niet eens het begrip overprikkeling kende of die het gebrek aan mimiek en toonverschil bij mijn zoon voor een gebrek aan empathie en een soort psychopathie aanzag. Deze collega werd opgenomen met de vraag of hij ADHD had, een gangbare vergissing bij overprikkelde autisten. Ook hoe je als ouder met je kind omgaat, in korte concrete zinnen met veel geduld en controle, kan irritatie opwekken. De psychiater van mijn dochter kon niet zien dat mijn dochter meer tijd nodig had om informatie van mij te verwerken maar concludeerde dat kind niet gehoorzaamde. Zulke zaken kunnen in een jeugdzorg situatie buitengewoon onhandig zijn en helpen ook niet erg in andere therapeutische situaties. Dus nee, dat zou ik nooit aanraden.

Positief opvoeden

En ja, positief opvoeden deed ik al, dat was gewoon niet genoeg. Daar kom je er niet mee. Je hebt echt meer begrip nodig van de manier waarop mensen met autisme informatie verwerken, maar ook van de lichamelijke fenomenen die daarbij kunnen horen zoals onhandigheid, allergie en darmproblemen. Besef van het verschil in groei tussen cognitieve en sociale en emotionele intelligentie. En de noodzaak van 1 op 1 communicatie en contactvrije tijd. Zeggen is makkelijk maar werkelijk beseffen waarom dat nodig is en het dan ook doen en accepteren is een andere zaak. Ik heb professionals meegemaakt die na een workshopje autisme rustig doorgingen met hun oude verhaal alsof kind er beter van werd dat ze dachten dat ze het nu wel begrepen, maar ze pasten hun houding er niet op aan. Dat vraagt een omslag in het denken die niet iedereen gegeven is. Daarom heb je vaak meer aan deskundigen die zelf iemand in hun omgeving hebben met autisme omdat er dan een doorleefd begrip ontstaat in de communicatie.

Dwingen

Naar school dwingen was het advies bij mijn dochter. Dan zou ze vanzelf zogenaamd de vaardigheden wel ontwikkelen die ze nodig had om zich te handhaven. Kind bleef in totale paniek aan de deurkruk hangen als ik haar naar school bracht. Zolang er zulke idioten rondlopen heb ik geen hoge pet op van de hulpverlening.

Annej

Met oudertraining bedoelde ik nou net geen Triple P maar specialistische oudrtrainingen voor ouders met kinderen met autisme (en ja die bestaan echt!).

Bij wat voor soort schoolweigering is een kind naar school dwingen nou net geen goede aanpak. Bij schoolweigering zijn ouders wel een van de factoren die cruciaal zijn bij het wel of niet naar school gaan van kinderen. Ik bedoel ze zijn een belangrijke bepalende factor. Jammer dat ze jouw niet ondersteund hebben.

Margriet

Mijn dochter had gewoon meer uitleg en instructie nodig in school en iemand waar ze met vragen op terug kon vallen zonder weggewimpeld te worden. Ook eenvoudige pedagogiek hoor, maar kom er eens om. Een jaar later, dank aan de wachtlijsten deed ze een goede TOMtraining en dat hielp. Dwingen zonder dat kind de vaardigheden heeft, bij autisme, zorgt echt niet dat ze die spontaan gaan ontwikkelen, dat verhoogt alleen maar de stress. En natuurlijk krijg je als ouder de schuld, toe maar, ik zat er echt niet op te wachten dat ze thuis bleef, maar deed er alles aan om haar vanaf de zijlijn de vaardigheden in te praten die ze op school nodig had, helaas kon ik niet mee in de school anders had ik dat daar ook nog gedaan. Wat een sukkels.

Training

De kracht van die training was dat er oefeningen waren met juf op school en met ouders thuis en op straat en elders. Probleem namelijk dat kinderen met autisme moeilijk kunnen generaliseren. Je kunt het honderd keer zeggen, maar het kwartje valt maar niet. Tot ze zelf doorkrijgen dat het zo werkt en genoeg steun in de omgeving hebben om het zelf te gaan oplossen. Bovendien is dochter emotioneel gewoon jonger dan haar fysieke leeftijd. Je gaat een kind dat functioneert als een kleuter niet dwingen om zaken op te lossen in een groep met kinderen van 10. Je kunt het honderd keer zeggen, maar dat kwartje valt niet.

Bepalende factor

Bij autisme is het gebrek aan begrip van de omgeving een bepalende factor bij schooluitval.

Onmacht

En onwetendheid leiden ertoe dat de jeugdhulpverlening de ouder de ENIGE bepalende factor vinden. Daarna ben je geen gesprekspartner meer.

Stress

Onder stress kan een kind niet leren.
Wil je een kind naar school krijgen dan moet je daar de stress voor het kind verminderen. De juf kon door testen precies laten zien waar kind, in de tijd dat ze nog dagelijks naar school ging, instructie en oefening had gemist op het gebied van taal en spelling in groep 4, 5 en 6. Daarnaast waren er nog genoeg problemen waar kind haar handen vol aan had zoals gebrek aan stilte en rust en omdat ze er zo slim uitziet werd ze met de vragen die ze had omdat ze nou eenmaal een andere manier heeft van informatieverwerken, te hoog aangeslagen en mocht ze het zelf uitzoeken. Weer stress en dat kon uren duren op school. Ondertussen maar mooi weer spelen en doen alsof je ' normaal' bent en als de dag dan om was woedend naar huis.
Ik vraag me weleens af waarom die toch eenvoudige pedagogiek nou geen gemeengoed is.