

Algemeen Ouderschap
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

ff zo
29-06-2016 om 16:06
taboe? ik hou meer van mijn ene kind dan van het andere
Nou ja, het staat er dus eigenlijk al. Ik probeer natuurlijk wel dit zo veel mogelijk te onderdrukken, maar het blijft op de achtergrond wel aanwezig. Ik durf er eigenlijk met niemand over te praten, want het 'hoort niet'. Overal lees je van die dingen dat een ouder van elk kind evenveel houdt, soms wel 'op een andere manier', maar nee, ook dat wat mij betreft niet.
Hebben meer mensen dat? En hoe ga je hiermee om? Weet je partner het?

Vesper Lynd
29-06-2016 om 17:06
Volgens mij
Volgens mij kun je liefde niet langs een meetlat leggen. Hoe werkt het dan, als je van de een meer houdt dan van de ander? Ik zie moederliefde anders dan de liefde voor anderen. Moederliefde is onvoorwaardelijk, die voor anderen niet (nooit).

ff zo
29-06-2016 om 17:06
gewoon, van een kind wel houden en de ander eigenlijk helemaal niet leuk vinden. Het beste wat je gevoelsmatig kunt bereiken: 'geen hekel'. Bij een vriendin is een kind overleden, dat je dan denkt... nou ja, moet ik nog verder aanvullen?
Dat verschil hoef je niet met een meetlat te meten, het is gewoon heel groot...

Julia
29-06-2016 om 17:06
is er een reden voor?
Ik ken het zelf niet, ben van het slag "met ieder kind een andere band". Maar wel volkomen onvoorwaardelijk, zoals Vesper zegt. Ik voel ook wel dat ik bij mijn jongste heel erg makkelijk de gevoelens van moederliefde op kan roepen, terwijl ik daar bij mijn middelste soms meer moeite voor moet doen. Dat komt, denk ik, omdat we totáál niet op elkaar lijken en ik hem lang niet altijd goed begrijp. Hij heeft ass en ik heb wel eens moeite met zijn gedrag. Ik kan dat plaatsen, en het hindert me ook niet verder. Ik moet gewoon meer moeite doen om het contact prettig en rustig te houden, waar bij mijn jongste alles als vanzelf gaat. Maar het staat verder los van mijn liefde, die is idd onvoorwaardelijk.
Het lijkt me een naar gevoel, zowel voor jou, maar vooral voor je kind. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij het niet ergens aanvoelt. Is er een reden voor, kun je voor jezelf nagaan hoe het zo gekomen is? Is het altijd zo geweest, heb je afstand gevoeld sinds de geboorte? of is zijn karakter zodanig ontwikkeld dat je er moeite mee hebt?
"Bij een vriendin is een kind overleden, dat je dan denkt... nou ja, moet ik nog verder aanvullen?"
Ik weet niet precies wat je hiermee bedoelt. Als ik ga invullen, klinkt het zo heftig dat ik denk dat je dat niet kunt bedoelen. Dus ik neem maar aan dat je je hier onhandig uitdrukt,meer "bij wijze van spreken". Mocht je idd iets heel akeligs bedoelen, raad ik je aan zo snel mogelijk hulp te zoeken. Voor jezelf, bij een psycholoog/psychotherapeut.

Stickertje
29-06-2016 om 19:06
Wat erg dit.
Geen hekel hebben aan is het maximaal haalbare lees ik in #3. Binnen jouw gezin heb jij voor je kind dus een "gedoogbeleid". Kind mag thuis zijn, want is jouw kind, maar als kind er niet is is het ook goed.
Ik hoop dat je kind er niet teveel van merkt, dat zou ik wel heel zielig vinden. Ik zal hieronder mijn verhaal over de band met mijn kinderen vertellen, ter illustratie. Misschien verwar je houden van met de band die je hebt met je kinderen. Ik houd van allebei mijn kinderen maar de band is wel anders.
Ik ben niet zo'n moeder die staat te huilen bij de bus als kinderen een dag op schoolreisje gaan, omdat ik ze dan zo mis maar vind het fijn als ze 's avonds weer thuis zijn en ik als ik ze dan lekker hun lievelingskostje voorzet geniet ik als zij genieten.
De band met de een is wel heel anders dan met de ander, kan ook niet anders de een is een meisje en de ander een jongen. In 1 op 1 contact doen we dus andere dingen. Met een meisje kan ik koekjes bakken en handwerkjes maken. Twee van mijn hobbies waar zij ook interesse in heeft. Met een jongen is dat anders, die wil uitvinden, een robot maken van knex. Tot zover ik dat kan doe ik daar in mee hoewel ik dat niet echt leuk vind.
De band met dochter is meer vanzelfsprekend, heeft wat onderhoud nodig soms maar er hoeft niet echt aan gewerkt te worden. De band met zoon is een constant werkproject. Zowel man als ik begrepen hem niet echt, het lukte niet met vriendjes, het lukte niet op school. Hij had veel angsten en verdriet. Sinds zijn 7e had hij al een etiket maar zelfs met hulp daarvoor bleef het leven moeilijk. In januari heeft hij nog een etiket gekregen, waardoor alles op zijn plek is gevallen. Nu wordt er hard gewerkt aan een goede relatie met leerkracht en vriendjes en ook de relatie met ons verbetert. Dat maakt de band ook wat meer vanzelfsprekend.bij

M Lavell
29-06-2016 om 21:06
Dat is iets anders
Van het ene kind meer houden, een voorkeur hebben, is volgens mij niet zo ongewoon.
Maar zachtjes denken dat iemand wat jou betreft best wel eens fataal mag struikelen, ( Bij een vriendin is een kind overleden, dat je dan denkt... nou ja, moet ik nog verder aanvullen?) dat hoort bij schoon genoeg van iemand hebben.
Wat is er aan de hand?
Heeft dat kind iets waardoor het niet goed functioneert? Zuigt het energie?
Als dat aan de hand is dan ben je vast niet de enige die kind een gelukkig leven buitenshuis wenst.
Daar zou ik het dan toch met de vader ook eens over hebben.
Hulp zoeken voor kind misschien.
Of is er iets met jou niet in orde?

Anna G.
29-06-2016 om 21:06
hulp!
Ik denk dat laatste. Ik zou toch echt hulp gaat zoeken als dat soort gedachten in je hoofd zitten. Wie weet doe je je kind nog iets aan...

Pimpelpaars
29-06-2016 om 21:06
Hulp
Ik raad je ook aan om hulp te zoeken. Een familielid van mij had ook zulke gedachten over een van haar kinderen. Het was bij haar een symptoom van een ernstige depressie met dwanggedachtes en betrekkingswanen. Ze had zelf echt niet door hoe depressief ze was. Ze zat gevangen in de gedachtenkronkel dat de manier waarop zij de wereld ervoer, de 'gezonde' manier was.
Ze dacht ook dat ze dit kind altijd al niet zo leuk had gevonden. Dat was echt niet waar. Maar het waren haar wanen die haar dat lieten denken.
Ik weet natuurlijk niet of er bij jou ook sprake is van depressie, maar praat hierover met je huisarts.

dc
29-06-2016 om 21:06
ik las het zo niet
Ik las niet dat ze wil dat haar kind wat ergs overkomt, maar als er iets ergs gebeurt, ze liever heeft dat het het ene kind overkomt dan het andere.
Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Toen mijn 3e geboren werd, was de bevalling echt traumatisch pijnlijk. Ik denk dat ik in shock was. Ze werd op mijn borst gelegd, en ik voelde afkeer. Echt heel diep wilde ik haar op dat moment niet. Dat is gelukkig helemaal goed gekomen, maar ik zal dat moment nooit vergeten. Ik voel me er niet schuldig over, want ik weet hoe het komt, en dat het niet haar schuld was of de mijne, maar het is wel heel heftig.
Ik heb dat ik op het ene moment het ene kind leuker vind dan het andere, maar ik hou gelukkig van hen alledrie. Als ik van een niet zou houden, dan zou ik toch bij mezelf nagaan wat er is en dat vooral eerst bij mezelf zoeken. En ik zou er inderdaad mijn best voor doen om het nooit te laten zien, en het zeker nooit te zeggen. Niet omdat het taboe is, maar omdat je op zo'n manier een ander's zelfrespect echt naar de knoppen kunt helpen, en dat is respectloos en dat doe je je eigen kind niet aan. Of je er nou van houdt of niet.

ff zo
30-06-2016 om 08:06
idd dc
ik zie dat ik te kort door de bocht heb gereageerd, gister. @Vesper: onvoorwaardelijke moederliefde, dat gevoel heb ik dus niet, vandaar mijn (iets te) directe reactie. Wat ik bedoelde: als het ene kind iets zou overkomen, dan zou ik daar heel anders tegenover staan dan als het andere kind iets overkomt. Zoals ik het gister geschreven heb, lijkt het bijna alsof ik blij zou zijn dat de andere iets overkomt - nee, dat is niet zo.
Trouwens, allemaal dank voor jullie reacties. Ik merk dat het verschil in gevoel tussen kinderen dus bij meer mensen voorkomt (maar minder heftig). Het is bij mij ook zo dat ik van het ene kind energie krijg, alles vrij gemakkelijk gaat etc., terwijl ik bij de andere bijna altijd energie kwijt raak, moet opletten wat ik zeg/doe, meer moeite moet doen vriendelijk te blijven. Als ze, afzonderlijk van elkaar, een paar dagen weg zijn, merk ik bij de ene heimwee, bij de andere merk ik dat ik (heel) veel energie over hou. En op dagen dat de rest van je leven (werk, thuis, andere taken) ook energie vreet, dan zie ik het soms even helemaal niet zitten - gister was zo'n dag.

Julia
30-06-2016 om 08:06
ff zo
Ik begrijp nu hoe je het bedoelde.
Dit: "Het is bij mij ook zo dat ik van het ene kind energie krijg, alles vrij gemakkelijk gaat etc., terwijl ik bij de andere bijna altijd energie kwijt raak, moet opletten wat ik zeg/doe, meer moeite moet doen vriendelijk te blijven.", herken ik helemaal.
Zoiets schreef ik ook al, het ene kind roept heel makkelijk allemaal positieve gevoelens op, het andere vreet energie. Het zou erg zijn als daardoor uiteindelijk je basale gevoel voor hem wordt uitgehold. Kun je hierin pas op de plaats maken? Sommige zorgtaken/regeldingen mbt dit kind wat meer uitbesteden, aan partner of anderen? Zodat je ook ff op adem komt?

bromvlieg
30-06-2016 om 08:06
herkenbaar zoals Julia het schrijft
en dat blijft zo.
Ook als ze de deur uit zijn (en wie weet hebben ze dat ook met mijn wederhelft en mij, wie zal het zeggen!)
Energie 'vreten', nee, dat niet, dat is verleden tijd. Ze nemen er kleine hapjes van. En soms een grote.

dikkie
30-06-2016 om 09:06
herkenbaar maar toch niet
Ik heb ook 2 zeer verschillende kinderen, en het is hier ook zo dat ik vh ene kind veel meer energie krijg dan vh andere, contact met andere verloopt zeer moeizaam en kost vaak veel.
Toch hou ik bijna nog meer (of misschien wel meer) van moeilijk kind.
Juist de zorgen altijd al, zorgen voor een ontzettend diep en stevig gevoel.
De ander is leuk (geweldig) jazeker, maar is dat voor wel meer mensen! Heeft mij weinig nodig en dat wordt, zoals dat ook hoort, steeds minder in de loop der jaren.
Mijn kinderen hebben mij dat vaker gevraagd, van wie hou je nu het meest. Ik heb altijd geantwoord dat ouders altijd van elk kind evenveel houden. Ik dacht ook echt dat dat zo was...(uitzonderingen daargelaten)
Mijn moeilijke kind is wel wat moeilijker om van te houden. Dat maakt dat ik me enorm inspan om de positieve zaken te vinden, te zien, te omarmen.
Eerlijk gezegd lukt me dat niet bij iedereen. Van mijn vader hou ik echt minder dan ik wel zou willen. Ik vind het soms gewoon echt een nare man.

lieverdje
30-06-2016 om 09:06
voorkeur
Ik denk ook dat het veel voorkomt dat ouders een voorkeur hebben voor een kind. Ik probeer het zelf niet te hebben (niet te laten merken op zijn minst). Mijn ene kind is heel charismatisch, heel sociaal en gewoon een lekker ding. Komt graag bij mij knuffelen en daar hou ik van (van dat knuffelen dus). Mijn andere kind is wat meer op zichzelf, wat minder sociaal, ontzettend eigenwijs maar wel heel lief en braaf en creatief, net als ik. Gevoelsmatig heb ik een voorkeur voor de charismatische knuffelkont, die kan weinig verkeerd doen. Aan de ander erger ik me nog wel eens, de manier waarop die dingen zegt of doet:-( Dat vind ik zelf wel vervelend, dat kind is verder ook lief en doet zijn best!
Dus ik snap wel dat je een voorkeur hebt voor een kind. Ik denk dat het bij jou wel meer is dan gemiddeld, dat is wel heel vervelend! Weet je waar het aan ligt? Merkt je kind dat je zo'n sterke voorkeur hebt? Ik hoop van niet, dat zou wel slecht zijn voor de eigenwaarde van het kind.

eefy
30-06-2016 om 13:06
weekendje weg samen
Het klinkt of jij en dochter eens een weekendje samen weg moeten en even helemaal gaan resetten. Jullie zijn in een bepaalde neerwaartse spiraal beland waar jij, maar zij al helemaal niet, niet meer uitkomt.
Geef haar het idee van een damesweekendje weg en laat haar drie dingen opschrijven die ze heel graag met jou samen wil gaan doen. Of 6 en dan kies jij er drie uit. Laat haar dat weekend helemaal genieten en beslissen. Maar grijp dat weekend ook aan om te praten. Nou, laat haar praten en jij luistert. En oneliners als ik haat mijn broertje!!!! proberen te achterhalen waar nou precies de meeste irritatie zit. Maar de zinnen voor haar af door haar vragen af te laten maken. Jij begint met een zin:'Ik haat broer het ergst als hij.........doet. En dan moet zij het invullen. Ze is immers nog maar 10 en zit vast in de emotie. Leg haar uit dat je het misschien niet helemaal kunt oplossen maar wel wat drageljiker kunt maken zodat ze hem wellicht wat meer gaat waarderen. Vertel haar ook dat dit maar een fase is. Jongens blijven niet zo. Ze groeien ook op en worden (in haar ogen dan he) een stuk rustiger en leuker en nemen andere leuke jongens mee kortom neem haar ook serieus en dat weekend he, dat wordt een jaarlijkse traditie. Vertel dat er ook meteen bij. Dat soort dingen helpt als je 10 bent en je hebt (in haar ogen dan) een irritant klein broertoe die iedereen schattig vindt.

Anna G.
30-06-2016 om 18:06
toch
"Wat ik bedoelde: als het ene kind iets zou overkomen, dan zou ik daar heel anders tegenover staan dan als het andere kind iets overkomt. "
Vind ik dit nog steeds een heel erge uitspraak. Als ene kind wordt aangereden door een auto vind je dan minder erg dan als dat het andere kind overkomt? Meen je dan echt of bedoel je iets heel anders?

Drietje
30-06-2016 om 18:06
Ik kan bijna niet geloven dat dit echt is
Maar als ts het echt zo voelt dan moet ze onmiddelijk hulp zoeken. Je kind voelt dit en als je niet ingrijpt komt dit nooit meer goed! Ik vind het heel erg wat je hier allemaal schrijft. Dit heeft niets te maken met een taboe, maar met je eigen kind enorme schade berokkenen.

Taboe
30-06-2016 om 19:06
Inderdaad
Ouders geven bijna altijd aan dat ze evenveel van hun kinderen houden.
Echter als je (volwassen) kinderen vraagt of hun ouders een voorkeur hadden/hebben dan krijg je veel vaker te horen dat die er wel degelijk was.
Natuurlijk zit er een verschil tussen objectief houden van en de band die je samen hebt en elkaar leuk vinden maar tegelijk heeft het ook wel met elkaar te maken.
Je kunt als ouders best volhouden dat je echt evenveel van al je kinderen houdt maar als je door je acties consequent laat zien dat je in de praktijk duidelijk de voorkeur geeft aan 1 van je kinderen dan kan je alsnog best volhouden evenveel van je kinderen te houden maar of dat dan ook echt zo is weet ik nog niet zo net.
Het is een enorm taboe onderwerp en gezien het feit dat er genoeg mensen zijn die wel degelijk ervaren dat hun ouders een voorkeur hebben zal het vast vaker voorkomen. Alleen zal in het echt bijna niemand er voor uit durven te komen.

Jippox
30-06-2016 om 19:06
taboe
Zo zwart wit is het leven niet. Als je kinderen vraagt of hun ouders voorkeuren hebben, zullen er zeker kinderen zijn die antwoorden van wel. Of dat dan ook echt zo is, is natuurlijk wel een andere vraag. Het kan ook zomaar de perceptie van een kind zijn, al dan niet met terugwerkende kracht ingekleurd.
En er kunnen zomaar ook gezinnen zijn waar alle kinderen aangeven dat zij de favoriet zijn
Ik herken wel dat er perioden zijn dat je met een kind minder goed overweg kunt dan op andere momenten. En dat je met het ene kind 'voorzichter' kunt zijn dan met de anderen, gewoon omdat het kwetsbaarder is (of lijkt in jouw ogen). Dat kan door andere kinderen dan best opgevat worden als een 'favoriet' hebben. Wat dan denk ik helpt is veel praten over dit soort zaken. En altijd weer benadrukken: soms vind ik je gedrag niet leuk, maar dat verandert helemaal niets aan hoe veel ik van je houd!

Taboe
30-06-2016 om 20:06
Jippox
Nee, het is niet zo zwart/wit inderdaad. Van beide kanten. Veel ouders zullen volkomen oprecht zijn dat ze echt niet meer houden van een van de kinderen. Ze zullen dat ook menen. Het is niet iets wat je wil voelen. Tegelijk laten sommige ouders wel degelijk zo'n duidelijke voorkeur zien dat je wel blind moet zijn om het niet te merken. Het kan best zijn dat die ouders toch denken van beide kinderen evenveel te houden maar hun acties laten dat niet zien. In mijn omgeving ken ik al verschillende volwassenen die nu nog steeds ervaren dat de ouders extreem naar een van de kinderen trekken en hun voorkeur laten blijken. Tegelijk ken ik geen enkele ouder die zegt meer van een van de kinderen te houden. Deels omdat het een taboe onderwerp is en deels omdat ze dat zo zullen ervaren. Het is zo'n taboe dat mensen het voor zichzelf niet eens willen erkennen misschien. Ik zie echter bij een paar ouders wel degelijk dat een van de kinderen duidelijk een voorkeursbehandeling krijgt. Houden de ouders meer van dat kind? Dat weet ik niet. Houden van is ook een erg abstract begrip. Hun acties laten echter wel zien dat een van de kinderen de voorkeur geniet.

Wilgenroosje
30-06-2016 om 20:06
Voorkeursbehandeling.
Die voorkeursbehandeling kan ook zo lijken, maar in werkelijkheid anders zijn. Kinderen hebben andere behoeftes.
Onze oudste was bijvoorbeeld altijd dol op zijn eigen bed. Zelfs nadat zijn keelamandelen eruit waren gehaald en hij ieder uur (of zo) iets moest drinken, lukte het ons maar met moeite om hem 1 nachtje bij ons in bed te nemen. De 2e dag wilde hij echt in zijn eigen bed. Hij was net 3.
Onze jongste (bijna vo) heeft, als ze ziek is, nog steeds behoefte aan "het grote bed". Man gaat dan in haar bed en ik mag bij iedere kotsbui het emmertje vasthouden.
Dat kunnen buitenstaanders zien als een voorkeursbehandeling, maar dat is het dus niet.
En als ik erover nadenk, zijn er wel meer dingen die bij een ander de indruk van een voorkeursbehandeling voor één van de twee kunnen wekken, terwijl het niet zo is.
Het zijn gewoon verschillende kinderen met verschillende behoeftes.

Pennestreek
30-06-2016 om 21:06
Gewoon andere karakters
Bij mij is oudste heel lief en meegaand, beetje eenzelvig, geen sociaal wonder dus, en behept een flinke dosis ADD. Heeft daardoor van jongs af aan veel steun, hulp, begeleiding of hoe je noemen wilt nodig gehad en was en is veel thuis. Jongste is sociaal heel vaardig, kan prima voor zichzelf zorgen en heeft een probleem met authoriteit. Zoekt over alles de confrontatie op. Maar is ook heel wijs en zelfstandig, en vaak zelfs verder dan ik daarin, ik heb daar veel bewondering voor.
De relatie met beide kinderen is dus echt heel anders. Jongste voelt zich vaak tekort gedaan omdat wij heel veel tijd stoppen in begeleiding van oudste. Op zich wel terechte constatering, maar jongste zou zaan gillen van zoveel bemoeienis. Die wil alles zelf en alleen doen. We proberen heus ook extra aandacht aan jongste te geven, maar daar moeten we wel wat meer moeite voor doen. Het zou mij echt helemaal niets verbazen als jongste later zo iemand is die roept dat de ouders een voorkeur hadden. Dat is absoluut niet het geval, maar ja, we besteden meer tijd en energie aan zaken die oudste maar moeilijk onder de knie krijgt en die jongste van nature al kan. Maar ik hou absoluut van allebei evenveel, al kost jongste me bakken met energie soms.

Kaaskopje
01-07-2016 om 01:07
Hoe kinderen het voelen
Mijn oudste dochter was moeilijker dan de jongste, waardoor het contact met de jongste altijd soepeler verliep. Mijn oudste dochter heeft een periode gehad waarin ze het gevoel had dat we ook echt meer van de jongste goed vonden en dus ook meer van haar hielden. We behandelden haar als een prinsesje, aldus mijn oudste. Ik vond het vreselijk dat ze dat gevoel had. Als het al zo over kwam, lag dat niet aan een voorkeursbehandeling, maar puur omdat het soepeler ging en daardoor met minder strijd. Ik kon toch moeilijk om het maar gelijk te trekken, tegen de jongste doen alsof ik een probleem met haar had. Ik heb wel gemerkt dat het je gevoelens beïnvloedt als het contact met een kind met grote regelmaat ingewikkeld is. Het 'botsen' verdringt warmere gevoelens dan soms toch wel een beetje. Dat vond ik onplezierig. Dat wilde ik niet. Ik wilde het gewoon onbekommerd fijn met allebei hebben.
Die tijd hebben we achter ons. Omdat het twee verschillende persoonlijkheden zijn, gaan we niet 100 procent hetzelfde met ze om en dat vinden ze zelf ook normaal. Ze weten dat het niet aan meer of minder liefde ligt.

Tank
01-07-2016 om 10:07
Ja ik snap dat wel. Niet omdat het echt zo is, maar omdat het met sommige karakters beter lukt en sommige karakters vreselijk botsen of dat ze soms meer op je lijken dan je lief is. Of juist de trekjes hebben van je partner waar je niet meer mee woont enz.
Het is hier net als bij Kaaskopje rechtgetrokken. Het ontplooit zich vanzelf. Oudste was moeilijk in de startjaren en als jonge puber maar met 17 was het over. Jongste was heel makkelijk, geen strijd toen ze jong was, maar met 8 jaar ging de pet achterstevoren en kwam me er een felheid uit.. Dat duurde tot rond haar 21e toen is het langzaam uitgedoofd al blijft het een felle.
Zo zie je ook maar dat het karakter van een kind er niet altijd meteen uitkomt. Een lieve kleuter kan veranderen in een duveltje en omgekeerd.
Het is meer zoals Kaaskopje zegt: je behandelt een kind naar hoe het gaat en echt niet altijd gelijk. Dat kan ook helemaal niet. Ik spreek niet van meer of minder maar van anders en omstandigheden. En soms is dat tijdelijk, soms duurt het jaren, komt het nooit meer goed of lijkt het ineens in rustig vaarwater te komen.

Vesper Lynd
01-07-2016 om 10:07
Karakters
Het opvoeden zou een stuk makkelijker zijn als ze wat meer op mij leken en dingen gewoon gaan zoals ik ze wil. Hier wisselt het een beetje per periode wie van de twee 'makkelijker' is. Die krijgt als beloning minder gezeur ;-)
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.