U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Regelmatig je kind slaan
Dit is mijn eerste bericht hierop dit forum.
Ik heb er heel erg over nagedacht hoe ik dit het beste kan doen. Ik weet ook niet of de titel de lading wel dekt, het klinkt heel erg voor mijn gevoel.
Maar het punt is dat ik heel erg twijfel of het normaal is wat er in mijn gezin gebeurd.
Laat ik maar gewoon beginnen....;
Wij hebben 1 zoontje van 8 jaar. Het is een slim en pittig mannetje. We wonen buitenaf op een boerderij en er zijn geen vriendjes in de buurt, dus hij is echt alleen als kind.
Normaliter speelt hij heel veel met vriendjes uit school, hij maakt heel makkelijk contact.
Maar goed, hij is dus best pittig, in die zin dat hij een zeer sterke eigen mening heeft en een echt karaktertje.
We hebben hier in huis regels voor schermtijd, anders zou hij het liefste de hele dag op de iPad of Xbox zitten.
Zijn gedrag is regelmatig grensoverschrijdend (vinden wij), en dat uit zich in een grote mond, hondsbrutaal, en als hij echt boos is, ook met dingen gooien. Hij heeft ons nog nooit iets aangedaan, het is puur verbaal.
Mijn man is regelmatig heel erg boos op hem. Ik zie dan dat mijn man het rode waas voor zijn ogen krijgt en dan slaat hij ons zoontje. En hard ook. Of hij trekt hem hard aan zijn oor. Laatst tot bloedens toe.
Ik weet niet meer wat ik moet. Ik heb altijd gezegd dat ik mijn kind niet wil slaan, dat dit een zwaktebod is.
Maar ook ik krijg (veel minder vaak) het rode waas en dan kan ik heb ook wel stevig beetpakken en soms een tik verkopen.
Ik pleit mezelf dus ook absoluut niet vrij.
Ik vraag me alleen af, is dit nou normaal?
Mijn man vindt van wel, hij vind dat ik me aanstel.
Ik zou graag eens met iemand, bv de huisarts, in gesprek gaan, met mijn man erbij. Maar dit wilt hij niet, want ik stel me aan.
geen vraag stellen
Hier hielp het wel om te zeggen wat dochter wel moest doen, maar niet als ik dat in een vraag verpakte. Dan zei ze keihard 'nee' en gelijk had ze, moet ik het maar niet vragen. Dus niet: laat je jas niet zo slingeren, maar ook niet: wil je je jas ophangen? Maar: hang je jas maar aan de kapstok. Niet: doe niet zo sloom, maar ook niet: wil je je schoenen aantrekken? Maar: trek je schoenen maar aan, dan gaan we...
En inderdaad veel positieve aandacht geven: je hebt uit jezelf je jas opgehangen, wat fijn! Je hebt je schoenen al aan, nu hoeven we ons niet zo te haasten, daar ben ik blij mee.
Ook het kind eigen keuzes geven. Ik had nog wel eens de neiging om dochter kleding op te dringen die ik zelf mooi vond. Dat leverde elke keer drama op als ik het klaarlegde om aan te trekken. Het kind had natuurlijk groot gelijk, ik zou het ook niet leuk vinden om iets aan te moeten dat ik zelf niet leuk vind. Dus na een zomer drama omdat dochter haar schoenen niet mooi vond, heb ik haar de volgende schoenen zelf laten uitkiezen. Nooit meer gedoe over schoenen gehad. En wat maakt het eigenlijk uit of ze mooi neutraal zijn en overal bij kleuren, of zilverkleurig met blauwe en roze hartjes? Mijn probleem, niet het hare. Het scheelde hier veel nukkig en brutaal gedrag.
Mijn moeder drong vroeger dingen op en zei dan: "we hadden afgesproken dat..." Maar het was een eenzijdige afspraak die ik maar te slikken had. Witheet kon ik daar als kind van worden. Dus dat heb ik met mijn eigen kind nooit gedaan.
Molletje aanvulling
Goeie aanvulling, geen vraag stellen maar echt zeggen wat gedaan moet worden.
Wat betreft keuzes laten maken door het kind heb ik nog een kleine aanvulling. Helemaal vrij kunnen kiezen kan ook weer tot lastige situaties leiden (te veel keus voor kind, door bomen het bos niet meer zien) dus ik heb geleerd om beperkte keuzes voor te leggen. Dan konden de kinderen kiezen uit bijv twee opties. 'De rode of de blauwe broek' in plaats van 'wat wil je aan'. Moet je je vooraf natuurlijk wel een beetje inleven in je kind en de situatie 😉
terugslaan
Je man vindt dat jij je aanstelt. Vertel hem dat hij zich zal moeten voorbereiden op het geweld van jullie kind naar jullie toe als het over een paar jaar sterker en groter als zijn ouders is.
Het is nog niet te laat, ga desnoods zonder man naar de huisarts maar doe er wat mee!
Herkenning
Heb ervaring met zowel het explosieve, angstige, onzekere kind als de andere ouder die het allemaal wel mee vond vallen (inclusief de wederzijdse agressie). Met het verschil dat we uit elkaar zijn. Ik veel initiatieven genomen om hulp te krijgen: voor ons als 'gezin', voor ons als ouders, voor mezelf omdat vader het nut er niet van inzag. Aan dat laatste heb ik het meeste gehad. De rest is een mislukking geworden. Logisch. Iets met een dood paard ofzo. Maar het gaat niet echt goed. Zoon is (en de Coronatijd werkt niet mee) een heftige puber en er is geregeld gedoe, ook met agressie. Het lukt me tegenwoordig wel me fysiek in te houden. Verbaal kan dat lastiger zijn. Heb er nog steeds ondersteuning bij.
Wst ik wil zeggen is dit: zoek hulp. Ook al wil je man dit niet. Het gaat om je kind.