U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ouders vertrokken met kind met hersentumor uit het ziekenhuis
http://www.bbc.com/news/uk-29000933
"There is no indicstion his parents have broken any law".
"Eerder vandaag werd bekend dat de familie in Spanje door de politie is aangehouden. Vader Brett en moeder Naghemeh King zeggen in de video dat ze zijn vertrokken om hun zoon een behandeling te geven die Britse gezondheidszorg niet levert. De familie King deed eigen onderzoek naar medicijnen. Hun kind heeft een hersentumor."
en wat kost het allemaal aan gemeenschapsgeld
Iedereen die nu een melding doet is medeverantwoordelijk dat er gemeenschapsgeld gaat naar controle (jeugdbeschermers) en justitie (politie, advocaten en rechtzaken). Omdat dat verplicht betaald moet worden door de gemeente gaat dat ten koste van echte deskundige hulp ambulant en in instellingen van jeugdzorg en kinder- en jeugdpsychiatrie.
Je zou ook kunnen denken bij problemen wat de korste weg is naar echte hulp en een praktische oplossing bij problemen. Bij melding wordt het drama uitvergroot en niet opgelost.
Professor Heertje is een campagne begonnen: humanisering van de jeugdzorg. Op zijn website stukken die de essentie weergeven van het probleem.
http://humaniseringvandejeugdzorg.nl/niet-kindermishandeling-tiert-welig-maar-de-paniek-eromheen/
"Het is hem (academicus J. Willems, mede oprichter van RAAK), samen met een groep anderen, verenigd in RAAK, gelukt, de meldcode kindermishandeling verplicht te stellen. Maar de meldcode kindermishandeling is een onbetrouwbaar instrument, waar echte deskundigen, zoals Henry Otgaar[4] of Paul Frissen[5] voor hebben gewaarschuwd. Jos Lame heeft terecht geweigerd deze meldcode in te voeren. Maar de meesten zijn er kritiekloos mee aan de slag gegaan. Want kindermishandeling, dat willen we niet! Een groot aantal mensen heeft een cursusje “signaleren van kindermishandeling” gevolgd, wat goed geld voor de aanbiedende organisaties betekende en nu lopen er in Nederland honderdduizenden mensen rond, die vooral denken dat de buren hun kinderen wel zullen mishandelen. Zoals Henry Otgaar zegt: de code zal veel vals-positieven opleveren. En dat klopt ook. Er wordt veel mishandeling gesignaleerd, die geen mishandeling is. Vals-negatieven zijn er ook. Er is mishandeling, die niet gesignaleerd wordt. Denk maar aan Savannah. Ondanks de aanwezigheid van vele hulporganisaties werd Savannah vermoord.
Hoe professioneel zijn deze hulpverleners dan eigenlijk?"
Wat fijn zou zijn AnneJ
Is dat je de inhoud van dit draadje alleen over het onderwerp zou latn gaan. Ik klikte jouw reactie enthousiast aan omdat ik dacht dat er nieuws was over het kind met hersentumor. Helaas, het gaat over allerlei uitstapjes.
Wat ook fijn zou zijn is als jij maar één keer reageert (voordat anderen reageren) in plaats van 2, 3, 4 keer voordat een ander reageert. Bedenk van tevoren wat je echt wil zeggen in plaats van waar jij persoonlijk last van hebt.
Je hebt heel veel goede dingen te zeggen maar de helft is ook genoeg! De helft werkt zelfs beter!
Het is even een zijweg en een ander verhaal dan waar dit mee begon, maar je schrijft: 'Ik ben op de school een vertrouwenspersoon, en mij is verteld dat ik echt alles wat eventueel een thuisprobleem kan zijn moet melden. Beter te vaak dan niet genoeg. En daar zet ik nu toch mijn grote twijfels bij.' Ik ben blij dat je er hele grote twijfels bij zet. Ik vraag me af: wie zegt je zoiets en aan wie moet je het melden? Heb je dan zelf nog enig zicht op wat er gebeurt met zo'n melding?
Ik maak me daar zeer ongerust over. Heb zelf net mijn dochter uit de klauwen van het zorgteam op school weten te halen, anders was het helemaal verkeerd afgelopen met haar.
En het is zo gemakkelijk: even achterover leunen, eens kijken, gescheiden moeder, werkt veel (toen nog), dochter heeft een probleem met vader, kan er niet over praten met moeder, ja, dat lijkt me wel een melding waard. Waar zijn de papieren om alles in te vullen? Zo. Hard gewerkt vandaag en zeer belangrijke dingen gedaan.
Het grappige is ook, dat alleen problemen in de thuissituatie gemeld worden. Kind wordt gepest op school, bijvoorbeeld. Wordt nooit gemeld. Zelfs niet als een kind eraan onderdoor gaat. Leraar neemt vreemde foto's van meisjes in de kleedkamer. Nee, dan komt er intern overleg: komt dit naar buiten of kunnen we het binnenskamers oplossen.
Waar AnneJ doordraaft is dat er nooit meer helemaal niets gemeld zou mogen worden. Daar ben ik het niet mee eens. Ik heb goede vriendin die me er elke dag aan herinnert dat er situaties zijn waarin kinderen echt beter uit huis geplaatst kunnen worden. Toen ze oud genoeg was heeft ze er zelf bij de rechter om gevraagd de processen over eventuele teruggang naar huis te stoppen, omdat ze echt nooit meer naar huis terug wilde. Ik kom zelf teveel situaties van huiselijk geweld tegenv rouwen tegen, om te bedenken dat vaders en moeders altijd het beste zijn voor hun kinderen. Maar je moet afwegen: de ellende na een melding is verschrikkelijk groot. Alleen als je daar enig zicht op hebt, een kind volgt wat er gebeurt na zo'n melding, en een jaar later en een jaar later, als je wet hoeveel overplaatsingen zo'n kind meemaakt, hoezeer het kind bewust vervreemd wordt van familie, vriendjes en vriendinnetjes, van alles wat het kidn vertrouwd was, hoe ontwrichtend het kind is en als je de cijfers serieus neemt over 18-jarigen die uit de jeugdzorg komen en dan op straat staan met helemaal niets, zelfs niet de meest noodzakelijke regelingen, dan weet je dat er thuis echt wel heel veel aan de hand moet zijn wil je ooit een melding doen.
Ik vind eigenlijk dat elke melder de rest van zijn leven moet verbinden aan zo'n kind: het kind volgen, kontakt houden, kijken hoe het gaat en vooral: inspringen als het niet goed gaat. Want helaas zijn er na zo'n melding geen systemen meer die veiligheid en 'ongestoorde ontwikkeling' van een kind waarborgen. Daarna zijn ze aan de leeuwen overgeleverd. Het zou een dure plicht moeten zijn: als je een kind meldt, dan ben je levenslang met dat kind verbonden, dat kind mag je nooit meer uit het oog verliezen. Jij weet dan hoe ernstig de thuissituatie was, volg dan ook hoe 'goed' of hoe ernstig de situatie daarna wordt. Het mag geen vrijblijvende handeling zijn, waarbij je je kunt verschuilen achter 'ik was dat verplicht'.
Tsjor
ja, en
waarom mag een uit huis geplaatst kind niet meer met haar vriendinnetje bellen? Dat heeft haar heus niet mishandeld. Erg gemeen tegenover beide kinderen, maar vooral tegenover het uit huis geplaatste kind. Alleen al dat wijst erop dat het belang van het kind niet voorop staat bij dit soort acties.
Ja Tsjor
Maar dan ga je er vanuit dat de melders volslagen compos mentis zijn.
Dat is in ons geval niet zo geweest.
Ik belde na een jaar de instelling wat dat met ons heeft gedaan. Ik vond dat ze dat op zn minst zouden moeten weten wat die argeloosheid betekent voor hun clienten.
Maar men was nog steeds zeer begaan met de opvoedingsondersteuner die nachtmerries kreeg van de angst van dochter omdat die toch gered moest worden van sexueel misbruik en geweld.
Mensen zijn toch meestal met zichzelf bezig onder het mom van het bestrijden van 'kindermishandeling'.
Idem in Southampton
Het is zo zielig voor de artsen die nu bestookt worden door irrationele reaguurders.
Nog steeds geen enkele compassie voor wat ze deze ouders hebben aangedaan en ook over het dreigement wordt ontkennend en ontwijkend gereageerd.
Met zichzelf bezig.
Wat helpt
Is dat hulpverleners en leerkrachten en anderen hun verantwoordelijkheid nemen en bekend zijn met deze onmenselijke processen en daar integer en moreel zelf mee omgaan ieder op zijn haar eigen plek.'
Dan heb je in elk geval hier en daar eilandjes van hoop.
Tsjor
Wat mooi gezegd, ben het zo met je eens.
Tsjor
"wie zegt je zoiets en aan wie moet je het melden? Heb je dan zelf nog enig zicht op wat er gebeurt met zo'n melding?"
In Engeland moet iedereen die met kinderen werkt een "safeguarding" cursus doen, en daar wordt dus op ingehamerd hoe belangrijk het is om alles centraal bij elkaar te brengen, en dus alles te melden. De logica is, dat als iemand een keer een blauw oog ziet bij een kind, die denkt dat het een ongelukje was. Maar als dat gemeld wordt (routine) bij een centraal safeguarding persoon op school, die dan in het dossier van het kind ziet dat het de maand ervoor een gebroken arm had, en de gymdocent blauwe plekken zag op onlogische plekken, die er verder werk van maakt.
Er is hier een county organisatie waar je het dan moet melden. En dan heb je verder geen zicht meer op wat er gebeurd. Ik denk dat als ik vermoed dat een kind echt fysiek mishandeld wordt, ik het wel zou melden (nog niet meegemaakt gelukkig), maar bij een geval waarvan ik denk dat het misschien geen ideale thuissituatie is, maar het altijd beter is dan elders, dan hou ik het bij gesprekken met de ouders.
Melden
Ja, dergelijke meldingssystemen hebben we hier ook, alleen nog geen verplichting om de cursussen te volgen. Maar velen volgden het al wel en zagen daarna ook heel veel, wat veel meldingen opleverde en veel kinderen met een OTS/UHP.
Ik vermoed dat op die cursussen niet eerlijk verteld wordt hoe het daarna gaat met die 'geredde' kinderen. Pas als dat plaatsje eerlijk verteld wordt kun je een afweging maken: is de situatie van het kind nu zo erg dat er iets moet gebeuren, ook al is wat er daarna gebeurt verre van ideaal; of loop ik het risico het kind van de wal in het water te duwen. Een klein voorbeeldje: in instellingen en pleeggezinnen hebben kinderen vaker te maken met seksueel misbruik dan in 'eigen' gezinnen. Met andere woorden: de kans dat je een kind nu redt uit ellende en dat her daarna in grotere ellende komt is heel er veel malen groter dan de kans dat je een kind echt redt uit een erbarmelijke situatie om daarna in een iets minder erbarmelijke situatie te brengen.
Tsjor