Kinderen van partner kennen geen normen en waarden waardoor er wrijving tussen ons ontstaat.

swaen

Het is misschien goed om te realiseren dat de kinderen van jouw partner nooit voor jou hebben gekozen. Jouw partner vindt jou geweldig en is een relatie met je begonnen. Zijn kinderen hebben het maar te accepteren. Je vindt het lastig om te dealen met feit dat ze je geen gedag zeggen? Tuurlijk het is niet netjes, maar lastig om mee te dealen? Je bent toch zelf geen puber meer.

Goed lezen alkes

Alkes, natuurlijk hebben ze niet voor me gekozen. Das het leven ook wel een beetje toch? Dat je niet alles kunt kiezen? Volwassenen gaan dan waarschijnlijk kijken hoe ze er toch maar het beste van kunnen maken. Pubers wellicht niet. Dat neem ik ze ook niet kwalijk. Ik schreef overigens niet dat ik er niet mee kan dealen dat ze me geen gedag zeggen. Ik schreef dat ik soms dingen die ik jammer vind wel met mijn partner wil kunnen delen zodat ik er niet in m'n eentje mee hoef te dealen.

Ik zou het op prijs stellen als je beter lees voor je me voor puber uitmaakt.

Lastig

is het zeker om een stiefmoeder van pubers te zijn. Gelukkig zitten mijn vriend en ik wat betreft de meeste zaken op 1 lijn. De dingen waarin we wel van mening verschillen zijn wat lastiger. Pas op het moment dat mijn grens wordt overschreden zeg ik er wat van. Ik probeer dat zoveel mogelijk op een later moment te doen.

In het voorbeeld van TS zou ik dus later een keer aangegeven dat ik het erg op prijs zou stellen als ze even aangegeven dat ze niet komen eten. Als ze dat dan aangeven bijvoorbeeld per Whatsapp, dan zou ik op dat moment ook alleen maar zeggen: "bedankt je het even hebt gemeld" of iets in die strekking.

Het puberbrein is nog niet volgroeid, vaak zijn ze niet bevattelijk voor advies of coaching als ze druk in de weer zijn met hun afspraken. Vaak vergeten ze ook gewoon af te zeggen. Een simpele vraag per Whatsapp kan dan genoeg zijn, waardoor je direct weet waar je aan toe bent. Ga niet vragen naar een waarom. Vaak geeft dat ze namelijk het gevoel dat ze verantwoording moeten afleggen, waar ze geen zin in hebben. Dat is volgens mij het moeilijkste om los te laten.

Verder denk ik niet dat TS haar vriend verantwoordelijk moet houden voor de daden van zijn kinderen. Natuurlijk kun je aangeven dat je het jammer vindt (vooral voor hem, want hij ziet zijn kinderen al weinig). Je kunt kinderen nog zoveel dingen willen leren, op een gegeven moment lijken ze alles te zijn vergeten. Dat duurt een paar jaar en dan komt het weer langzaam terug. Een puber neemt niet zomaar iets aan, hij/zij wil zelf ontdekken of het klopt. Er is een hele mooie uitzending van Brainiac over de verschillen breinleeftijden. Zegt een kind van een jaar of 8 dat het zwemmen met haaien gevaarlijk is en dat je het daarom nooit moet doen, zal een puber zeggen dat haaien niet altijd honger kunnen hebben en dat het wellicht wel zou kunnen.

Ik hoop dat je het weer kunt lijmen met je vriend en dat jullie nog heel veel leuke jaren samen kunnen hebben. Pubers zijn al aardig op weg naar volwassenheid en dan veranderen ze weer.

concrete advies

Als je echt zou je lief laten zien dat je goed bent met kinderen en kan ook band maken met hun kinderen....krijg je veel respect van je partner... een leuke maatje willen worden voor deze kinderen, 15 en 18, dat is je taak, de rest komt vanzelf: Vind uit, welk muziek ze luisteren. Welk band. Wanneer is het volgende concert. Koop ze kaartjes, en jullie ook. Ga daar samen heen! Wat het muziek ook is, doe alsof het te luisteren valt, gewoon genieten. Zorg dat de concert wat je heeft gekozen echt dan ook is wat ze echt leuk vinden. Als nodig herhaal het 2 of 4 keer. En je ziet dat kinderen worden dol op je. Ze voornamelijk denken dat je begrijpt ze, bewardeert zijn interesses en vinden oon erg aardig dat je met zijn vader tijd besteedt. (En ze vertellen voor andere leeftijdgenoten met trots, dat "mijn pa heeft een toffe meid gevonden, we hebben zelfs paar keer samen naar concert geweest.") Als ze echt anti-muziek zijn, verplaats concert met een sport of theater evenment. Het advies werkt 100 percent. Als het zou reglematig gedaan zijn zie je ook dat ze je voor elk je verjaardag kaart sturen, taart brengen en andere mirakels zal gebeuren. (Krijg je een keer een envelop met kaarten naar een concert wat jullie leuk vinden etc.) Ook, neem tijd om met kinderen te praten om uit vinden welk muziek en evenmenten ze EEEECHT leuk vinden.... dat al kost een tijd. Als ze zien dat je luistert en dat je heeft begrepen en nog die evenmenten daarbij. Onafhankelijk of jullie met partner samen gaan, je heb dan zeker het hart van kinderen gewonnen en dat is enorm stap verder! (Mannen zijn dol op vrouwen die goed zijn met hun kinderen en poging doen om ze te lezen.)

Eerlijk gezegd

Zou ik liever een partner hebben die oprecht geïnteresseerd is in de kinderen dan dat hij of zij dat doet om via de kinderen tot de man/vrouw te komen.

Gelijk

Je probeert je gelijk te halen door de grootouders erbij te halen (zij vinden het ook.....). Gelijk moet je soms krijgen in plaats van te denken dat je het hebt. De gelederen sluiten zich wel eens en daar heb je geen enkele invloed op. Het is eerder in deze draad vast wel al gezegd: neem wat afstand van de dochter en geniet van momenten met vriend. Zolang dochter thuis is en het zo gaat kun je eenvoudig geen vervolstappen zetten met je vriend. Dat lijkt mij in ieder geval een onmogelijke opgave.

Oh wat moeilijk

...even is dit wel vol te houden maar een weekend of vakantie vind ik ronduit vreselijk....
Ik hoop maar dat de moeder van dit meisje dit niet weet of ook maar vermoedt.

ik begrijp je wel, maar weet de oplossing niet goed....

Ik snap je uitleg en ga er niet meteen als de anderen vanuit dat je verkeerde bedoelingen hebt. Zelf heb ik een relatie met een man met 3 kinderen en wonen we niet samen. Gaan we pas doen als mijn kinderen de deur uit zijn, het is niet handig om beide gezinnen samen te voegen, daarvoor wonen we nét iets te ver uit elkaar en mijn kinderen zitten al in een totaal andere fase van hun leven. (ik denk dat het nog een jaar of 3 duurt voordat we samen kunnen gaan), we zijn nu 2 jaar samen. Ik zie zijn kinderen ongeveer 1 middag en een weekend dag per week, verder spreken we voornamelijk af als zijn kinderen bij zijn ex zijn, bij ons gaat dit zo goed.

Het is gewoon heel lastig dat jullie niet op één lijn zitten en het gedag van dochter toch wel erg veel een stempel drukt op het gezin, jammer dat vader niet ziet dat alles goed vinden geen opvoeden is, opvoeden is ook soms nee zeggen, en soms heb je dan een botsing, dat is onvermijdelijk en daar zou je als ouders niet bang voor moeten zijn.
Kunnen jullie niet met zijn tweetjes in relatietherapie waarbij je deze dingen bespreekt, een objectieve derde kan jullie beiden goede tips geven om met deze verschillen om te gaan en wellicht ook met de vader bespreken hoe hij blijkbaar de angst heeft zijn kinderen kwijt te raken als hij een keertje 'nee' zegt, of wat strenger is.

Een paar jaar geduld?

Misschien kun je het opbrengen om je meer terug te trekken wanneer zijn kinderen er zijn en jezelf voor te houden dat dit meisje AL 16 is. Binnen een paar jaar gaat ze de deur uit en wordt alles makkelijker. Tot die tijd is het volgens mij beter dat je je wens om volgende stappen in jullie relatie te zetten in de ijskast zet. Wat is 2 of 3 jaar schipperen op een mensenleven?
Het zou zomaar kunnen dat als jij meer afstand neemt (fysiek en mentaal) en je geen druk meer op je vriend uitoefent, dat jullie relatie ook ten goede komt.

PH71

tja, excuses voorhand voor een advies. Kan ook zijn dat een jonge mens in een eigene leven in een faze zit en daardoor niet genoeg empathie kan uiten voor anderen. Gelukkig heb je relaatie niet met kind maar met man. Zou ook ververlend zijna kind zou te dol op je zijn en je zou moeten te veel energie altijd daar af geven. Nu bleef het jullie over voor elkaar. (In vergelijking, met kleine kind is geen optie. Voor jullie wel.) Wens u veel veel sterkte en zon. Het is lente en ideale tijd ook om nieuwe hobbies beginnen of iets echt van de dak bij halen wat leven spannend maakt en wat jullie zou meer redenen brengen om meer tijd samen te besteden. (Zelf tomaten gaan kweken, choir gaan zingen of wat dan ook.)

het verhaal klopt niet

Het is helemaal niet zo dat je gevoelens niet zou kunnen sturen! Je kunt gevoelens zelfs heel goed sturen. Denk maar aan een verliefdheid: deze neemt toe of af naarmate je iemand meer of minder ziet. Ook voor andere geldt dat je je gevoelens kunt sturen: je bent geen slaaf van je gevoel; je kunt ook rationeel nadenken.
Het is heel goed mogelijk om je niet te storen aan gedrag van anderen. Kijk er eens op een andere manier naar, kijk er mindfull naar. Leg het naast je neer en geef er andere betekenis aan. Wedden dat je gevoelens erover minder worden?

Ik weet niet precies om wat voor gedrag het gaat van dochter, maar je hebt gelijk als je denkt dat je nu bezig bent de relatie met je vriend te verstieren. Jij bent belangrijk voor hem, maar het gaat hier wel om zijn dochter: kinderen hebben altijd voorrang dus je zet hem in een onmogelijke positie.Dat ga je ook niet winnen.

Rotkind

Weet je partner dat je zo over zijn dochter denkt? Ik lees toch vooral 'rotkind'. Dan wel 'zi kan er ook niks aan doen', maar vervolgens weer een hele omschrijving waaruit toch vooral spreekt dat het een rotkind is en dat alleen de ouders het niet zien. Ook een hele omschrijving waarin je kunt lezen dat het een kind is wat vrij desperaat de aandacht van de ouders zoekt, zeker wanneer die aandacht naar de stiefmoeder gaat.

Als je mijn nieuwe partner was en zou over mijn kind zou denken was het denk ik al uit.

Daarmee wil ik niet zeggen dat jij alsmaar rekening moet houden met of dat het kind geen vervelend gedrag vertoont. Wel dat het gewoon verdomd lastig is. Je wilt er voor je kind zijn als ouder. Zeker als gescheiden ouder kan die loyaliteit nog sterker zijn. Je wilt de aandacht als kind, en ook dat kan toenemen bij een scheiding en zeker met een nieuwe partner. Die relatie dan saboteren is vervelend, maar tegelijk ook een teken van onzekerheid en behoefte.

Ze is 16 zeg je, paar jaar en ze heeft een vriendje en/of gaat studeren en/of gaat uit huis. Ik ben het eens met Hanna, laat het even. En probeer het niet gezellig te maken in het 'nieuwe gezin', maar laat de vader als de kinderen er zijn zoveel mogelijk vader zijn. En wees verder zijn partner.

afhankelijk

Het is niet beschrijven hoe ruimtevol jullie wonen. Eigenlijk las van dat verhaal ook niet uit, wonen jullie samen of is het alleen ontmoeten, af en toe? Of gaan jullie later samen wonen. Als het meer ruimte is, hoef je dagelijks niet so veel in contact komen met kind van je man en dan zijn minder botsingen maar stel als het een kleine appartement is en nog jonge meisje die naar je raar aan kijkt. Hopelijk is het niet so maar dan is ook de redenen van het spanning bekend.

Neem eens afstand

Neem eens afstand en beschouw jezelf eens even niet als de alleswetende alleskunner en overweeg eens het volgende.

Voorbeeldjes:
Liza geloof me ik heb echt alles uit de kast getrokken om het ook fijn en gezellig te maken voor de kids van mijn vriend.
Interesse tonen in studie , school , hobby , uitjes georganiseerd , eten wat ze lekker vinden , hen op de voorgrond zetten en mijn eigen behoefte wegcijferen , ze alle ruimte gegeven om tijd met hun vader alleen door te brengen , heel vaak mijn mond gehouden in conflict situaties , hen laten weten nooit de plaats van hun moeder in te willen nemen , zelfs kerst en verjaardags kaarten naar hun moeder gestuurd , hulp aangeboden bij huiswerk enz enz....

Wie zegt dat zij hier behoefte aan hebben (gehad)?
Je brengt het heel vriendelijk maar de vraag is of het ook zo gezien wordt. Het kan namelijk ook heel dwingend overkomen; jullie accepteren mij, ik bepaal hoe ONZE relatie eruit ziet, ik doe mijn best en daarom moeten jullie dankbaar zijn (dat mag overigens ook in stilte van jou) door mij te accepteren. Eigenlijk niet alleen accepteren, maar op een voetstuk plaatsen. Zij zijn overigens ook weer niet zo bot dat zij je afkappen en terecht wijzen. Ze laten je zijn wie jij bent (dominant) maar trekken de lijn voor wat betreft het zelfde laten dan wel op jou reageren.

Je kan zulke vriendelijkheid namelijk ook anders ervaren. De reden dat ik daarop kom is vanwege hier volgende, voorbeeldje:
Haar gedrag kan ik haar niet verwijten immers is ze al haar hele leven gewend dat haar ouders voor haar rennen en vliegen , er zijn geen grenzen en bijna alles is geoorloofd.

De woorden van een buitenstaander. Letterlijk maar ook figuurlijk. Alleen, voor jou is dit de waarheid, niet alleen voor jou, voor hun, in het algemeen. Dit is een ongelooflijke veeg uit de pan en verraadt jouw echte gevoelen naar haar: dochter is niet zielig maar vreselijk triest. Het lijkt wel of jouw worsteling het volgende is, mijn gevoelens zijn de waarheid, mijn waarheid en moeten die ook zijn van een ander. Maar in de dagelijks of wekelijkse gang van zaken wrikt zoiets op een gegeven moment. Vervolgens kom je daarmee in conflict met de ander of derden en daar beginnen de twijfels, boosheid, verontwaardiging, boosheid, afwijzen (want jouw waarheid wordt ook afgewezen en daarmee jou als persoon) en misschien speelt ook wel jaloesie mee.

Het lijkt wel of in deze 'relatie' (beter is misschien ontmoeting) met dochter (en de rest van zijn gezin) geen ruimte is voor hun deel in een eventuele relatie met jou, als zij die zouden willen. Er is ook geen ruimte dat zij die niet willen. Een relatie kan goed zijn of slecht zijn, of oppervlakkig of niet. Ook dat zijn relaties tussen mensen. Maar die mogen niet bestaan. Het lijkt erop dat jij namelijk maar 1 soort relatie wenst, namelijk die jij in jouw hoofd hebt. Dat geeft anderen het gevoel dat zij er niet toe doen want zij hebben geen zeggenschap in dit scenario in wat zij zelf willen. Jij wil geen vinger, geen hand, je wil de hele arm, lijkt wel. Het liefst een robot. En dan doen mensen ook geen moeite meer voor jou. Dan voel je je, terecht, buitengesloten.

Ik doe zo mijn best en dan word ik buitengesloten. Ja das waar maar tegelijk zit het net even wat anders.

Je moet echt naar jezelf gaan kijken ipv naar anderen wijzen op hun ondankbare gedrag. Jij kan hun niet veranderen, je kan alleen jezelf veranderen (waarmee je mogelijk de verhoudingen kan veranderen). Want weet je, iemand vergeet wat je hebt gedaan, vergeet wat je hebt gezegd maar zal nooit vergeten hoe je de ander hebt laten voelen. Ik denk echt heus dat je het goed bedoeld maar ondertussen is er zoveel irritatie en frustratie dat dit alleen nog maar verkeerd kan gaan.

Geen normen en waarden?

Of niet jouw normen waarden?