Hoe ga ik om met een enig kind?

Luie ouders

Ik weet niet precies de titel, maar er is een boek van een pedagoog dat zoiets heet als 'de luie ouder'. Lijkt me heel nuttig in dit verband.
IKGa t zelf ook maar lezen ;-)

Die!

Iets als benign neglect

http://www.psychologytoday.com/blog/benign-neglect

Spreekt me wel aan...

Hombre

De Nederlandse term ervoor is "liefdevolle verwaarlozing".

Hier ook 1 kind

Een dochter van ruim 11. Hoe doen wij dat? Ik geloof wel normaal, in vergelijking met andere ouders. Ik vind haar ook niet anders dan andere kinderen. Ze ging al vroeg drie dagen naar de kdv, later bso en nu helemaal niet meer. Komt soms alleen naar huis, brengt soms een vriendinnetje mee of gaat ergens spelen. Gewoon net als alle andere kinderen. 1 kind was geen bewuste keuze, ik ben al lang blij dat we er 1 hebben! Het fijne van 1 kind vind ik: ze krijgt alle aandacht, financieel is het ook makkelijker en 1 kind kun je nog al eens snel ergens onderbrengen als je zelf weg wilt/moet, het is redelijk overzichtelijk. Nadelen? Natuurlijk, geen broers of zussen, als wij er straks niet meer zijn, is ze echt alleen, op een partner en/of eigen kids na. Maar broers/zussen zijn geen garantie voor levensgeluk, dat zien we ook weleens bij anderen. Ik kom zelf uit een groot gezin, ik moest altijd alles delen, er was altijd wel ruzie en door het drukke huishouden, hadden mijn ouders amper tijd voor ons. De band die ik met mijn dochter heb, is heel warm,daar kan ik wel eens jaloers op zijn: zo'n band heb ik nooit kunnen opbouwen met mijn ouders, ook niet met broers/zussen. Deze bijzondere band, zonder haar te verstikken, koester ik en ik geniet daarvan, zij ook trouwens. Nee, 1 kind is niet erg, zielig, maar gewoon, net zo bijzonder als 2, 3, 4 of nog meer kinderen. Kinderen zijn uniek, ik ook.

Lienneke

Hier ook een moeder van een enig kind, ook een dochter, van bijna 7. Ik kan niet zeggen dat ik me schuldig voel over dat ze enig kind is, want de situatie is nu eenmaal zo en ik vond het zelf ook jammer. Verder heb ik daar eigenlijk geen schuldgevoelens over.
Misschien is het verstandig om eens verder te overdenken waar dat schuldgevoel bij jou precies vandaan komt, als dat na al die jaren nog steeds zo sterk is. Misschien heeft het toch meer te maken met jouw gevoelens over het onderwerp dan dat je dochter er nou zo'n last van heeft. Verder lijkt het er een beetje op dat dit nu extra uitvergroot wordt omdat er ook wat pubergedrag bij komt kijken.
De term 'liefdevolle verwaarlozing' kwam een aantal jaren geleden hier ook langs in discussies. Het sprak mij juist wel aan omdat ik daardoor begreep dat kinderen er behoefte aan hebben om zelf ook dingen te ontdekken en ook moeten leren dat als ze zich vervelen, ze zelf iets moeten vinden om te gaan doen. In die zin sta ik niet continu in de speelstand. Als ik geen zin heb in een spelletje of ik ben daarvoor te moe, dan zeg ik dat gewoon.
Ik zou eigenlijk willen zeggen: relax, meiske, vat het niet te zwaar op. Je bekijkt alles wat er gebeurt door de bril van je schuldgevoel en daardoor wordt alles heel zwart-wit.
Knuffel,
Vonda

Hoe doen jullie het met vakanties?

Leuke discussie dit! Hier ook een enig kind (zoon van 11 jaar),ik herken veel van wat er al gezegd is.
Schuldgevoel hier ook bij vlagen, zeker als mijn zoon op mijn gemoed gaat spelen. Juist omdat het bij ons een bewuste keuze is geweest, geeft hij ons wel eens het gevoel dat we hem een broer of zus hebben "onthouden", wat ook wel zo is natuurlijk. Maar ik kan me erg vinden in de "het zij zo" benadering en wat krin ergens al zei; als ouder heb je wrsch altijd wel iets wat knaagt en waarvan je het gevoel hebt dat het eigenlijk anders/beter zou moeten.

Wat ik wel eens lastig vind is hoe we de vakanties moeten gaan invullen de komende jaren dat hij nog meewil. Toen hij jonger was ging dat allemaal prima; we hebben altijd gekampeerd, juist omdat dat voor hem makkelijker was qua aansluiting met andere kinderen, en hij was nog klein genoeg om zonder morren met ons mee te gaan als we van de caming af wilden. Maar het afgelopen jaar was het toch een hele strijd om af en toe nog iets met zijn drieën te doen (wandelen, naar een dorpje ofzoiets) omdat mijn zoon het liefst dan de hele dag op de camping blijft hangen. (Als ik dan tegen mijn zoon zei dat hij, met een evt. broer of zus, ook gewoon mee had moeten wandelen, bracht hij als tegenargument in dat "je dan tenminste met zijn tweeën iets moet doen wat je niet leuk vindt..";-).
Het valt denk ik af en toe niet mee om altijd in je eentje tegen dat bastion van ouders te moeten opboksen, en in de vakanties is dat lastiger omdat je toch meer op elkaar aangewezen bent zonder uitwijkmogelijkheden van school/vrienden/andere familie etc.
Hebben jullie daar ervaring mee of ideeën over?

Vakantie niet altijd makkelijk

Voor ons drieën (dochter van 11) is de vakantie inderdaad soms ook wel lastig. We kamperen omdat we dat alledrie leuk vinden en gaan dan naar campings met een hoge kans op Nederlandse kinderen van haar leeftijd. Dat gaat uiteindelijk altijd goed, maar meestal dankzij die andere kinderen. Dochter wil erg graag contact maar zet liever niet de eerste stap. Dus dan ligt ze in het gras te lezen in de hoop dat er iemand langs komt die vraagt of ze mee gaat zwemmen :-)
Gelukkig houdt ze juist wel van uitstapjes met z'n drieën, maar liever nog met z'n vieren, dwz we vragen een campingvriendinnetje mee. Maar vanzelf gaat het allemaal niet nee, ik denk dat het met meer kinderen meer vanzelf gaat, omdat ze dan toch (noodgedwongen misschien maar toch wel leuk?) met elkaar spelen.

Vakantie

Vakantie met ons 10 jarig enig kind is bij ons ook lastig. Alles staat of valt met de andere kinderen die er zijn. Ons kind maakt wel makkelijk contact met andere kinderen, maar als die kinderen er niet zijn, niet willen of de hele dag weg zijn, dan hebben we een probleem. Met zijn drietjes weg, wandelen iets bekjken, vindt ze meestal niet zo leuk.

Lieneke

Dat voordurende aandacht vragen, doorratelen herken ik, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. En het is vooral over lastig als het over van die kinder dingen gaan, die niet echt onze interesse hebben, heel herkenbaar wat je schrijft. Ook vindt mijn kind het moeilijk dat ze soms het gevoel heeft van 2 tegen 1. Mijn kind is eigenlijk helemaal niet geschikt als enig kind, typisch een "contact-zoekend-samen kind". Maar het is niet anders ;)
Ik ben altijd een beetje jaloers op die enig kinderen die na schooltijd of op vakantie rustig-aan-met-hun-ouders zijn. Lijkt me zo makkelijk!

Vakantie

Ik ben opgegroeid als enig kind ( half broer en halfzus waren al getrouwd met kinderen toen ik kwam), op vakantie ging altijd een nichtje mee (dochter van mijn halfbroer, 11 mnd jonger dan dat ik ben). Mijn ouders huurden altijd in het buitenland een huisje/ kamers met kookgelegenheid, dus geen andere kinderen om ons heen. Wij gingen bijna altijd overal mee heen, later iets minder toen we een jaar of 14 waren.
De vakanties nu met eigen kinderen zijn anders, wij kamperen wel. En gaan veel minder naar musea, stadjes ed. Volgens mijn juist omdat ze het vaak leuk hebben op de camping en niet weg willen (en dan met zoveel zijn tegens ons) Resultaat is helaas dat wij zelf ook veel minder doen we wel zouden willen. Ik voel me niet lekker als we weg zijn terwijl de kinderen bij de caravan zijn. Heeft te maken met soms ineesn ruzie hebben onderling.

Lieneke en sancy

"Eerlijk gezegd vind ik dat principe zo algemeen en nietszeggend, dat ik er niet veel mee kan."

Dan maak ik er voor jou en Sancy in goed Nederlands van:

Rieleks!

Overbodig

"Ik zou eigenlijk willen zeggen: relax, meiske, vat het niet te zwaar op."

Dat was dus al gezegd

Op schuldgevoel spelen

"Schuldgevoel hier ook bij vlagen, zeker als mijn zoon op mijn gemoed gaat spelen."

Mijn zoon heeft *wel* een broertje, maar die klaagt wel eens bij ons dat hij eigenlijk helemaal geen broertje had gewild. En vijf minuten later zijn ze weer heerlijk aan het spelen.

Je moet je kinderen wel serieus nemen, maar vooral niet *te* serieus. En ze weten je gevoeligheden. Er is niets wat ze zo zorgvuldig bestuderen als hun ouders.

Vakantie

Hier ook de keuze voor kamperen, met grote
Kans op Nederlandse kinderen. Niet altijd wat wij zelf zouden kiezen, maar dat is dan een geste aan dochter.
Verder benoem ik wel duidelijk onze behoeftes af en toe; en dat moet zij zich aanpassen. Niet perse omdat we ouder(s) zijn, maar omdat we binnen een gezin rekening houden met elkaars verschillen. Soms vindt ze t lastig haar draai te vinden en in t begin is er dan veel gemopper. Maar t leerzame van verveling en zelf je weg zoeken vind ik ook weer waardevol. Dit principe betekent dan ook wel weer dat we af en toe ook echt iets doen wat zij wil (disco en Disney achtig vermaak), en dan wel zonder zeuren van ons .

Hombre

Voor mij hoef je het niet in goed Nederlands te zeggen hoor, ik ben al jaren 'fan' van liefdevol verwaarlozen, tot grote schrik van mijn schoonzus die de term verwaarlozen te letterlijk opvatte.
Voor mij is het meer de tegenhanger van verstikkend micromanagement in opvoeding.

Veel herkenbaar

Hier ook 1 kind. Hij weet ook dat hij alleen blijft en ik voel me er totaal niet schuldig om. Waar ik me wel aan erger zijn de vooroordelen die mensen hebben als je enig kind bent (verwend ed)

Hij moet van mij veel dingen altijd zelf doen (is 9), kreeg/krijgt echt niet alles. Maar ja, dan krijg je wel weer een opmerking dat hij zo goed kan leren omdat hij altijd bij volwassenen is.... Alsof dat iets uitmaakt!

Vakanties zijn ook herkenbaar. Kamperen op een camping met veel nederlanders... Ook niet echt mijn ding (kamperen wel hoor). Maar voor zoon is het het leukst.
Vorig jaar heeft hij een super vakantie gehad, leuke vriendjes ideaal dus. Maar we gaan overdag wel vaak weg, animatie hoeft voor zoonlief echt niet.

Als tip zou ik je willen geven, lees het boek eens, en wanneer komt de tweede? Herkenbare verhalen van (bekende) moeders die ook 1 kind hebben. (en niet MAAR 1 kind, alsof je dan niet echt moeder bent, maar....)

Meningen van anderen

Die vooroordelen herken ik ook wel. Ik heb zelfs een kennis, die bij alles wat ik over dochter vertel wat niet hemelhoog juichend is, meldt dat dat waarschijnlijk komt doordat ze enig kind is. Ze is wel eens verdrietig bijvoorbeeld, of onzeker in de groep op school, of vindt het moeilijk om nee te zeggen. Steevast komt dat het antwoord: "Tja, ze is natuurlijk wel enig kind." Op de een of andere manier raakt me dat hard. Alsof het mijn schuld is dat dochter niet altijd stikgelukkig is. Grrrr.

S ochtends

Het enige moment waarop ik luidruchtig kan treuren dat wij 'maar' 1 kind hebben is s ochtends. Ik zie bij neefjes en nichtjes dat ze zich urenlang samen vermaken (op een ruzietje na) , en de ouders heerlijk blijven soezelen. Mijn dochter roept om 7.00 'mamaaaa'. Grr.

"Alsof het mijn schuld is dat dochter niet altijd stikgelukkig is."

Natuurlijk is dat jouw schuld. Als ouder is altijd alles jouw schuld. De enige manier om daar mee om te gaan is je schouders erover op te trekken. Want een eeuwig schuldgevoel bij jou is pas echt slecht voor je kinderen.

Niet om je een schuldgevoel aan te praten, natuurlijk...

Zilli

Nou, ik zou er maar niet al te hard om treuren. Hier 4 kinderen (jongste is 4) en vanaf de geboorte van de oudste tot aan heden (en dat is al 12 jaar) heb ik nooit meer een ochtend kunnen blijven 'soezelen'. Is het de ene niet die wakker is, dan is het de andere wel. De ene periode is er altijd ruzie en in een andere periode zit je weer met een baby die om 6 uur gevoed wil, waarmee de rest van de familie ook meteen klaarwakker is en met de dag wil beginnen. Nee, als je uit wilt slapen, doe er dan maar eentje!

Hombre

"Natuurlijk is dat jouw schuld."
Ja dank je :-)
Wel een leuke gedachtenoefening voor ouders die zich schuldig voelen jegens hun kind: schuldgevoel is slecht voor je kind! Die houd ik erin.

Juist niet te veel opvoeden

Ik ben zelf enig kind en ik heb maar 1 tip, namelijk juist niet te veel focussen op je kind. Als ik een nadeel moet noemen (naast alle voordelen) is dat dat je gewend bent alle aandacht te krijgen. En iets compenseren is absoluut niet nodig er is niets zieligs aan een enig kind. Het is gewoon hoe het is. Ik vond het altijd heel raar als mensen aan mij vroegen hoe het is om enig kind te zijn. Hoezo??? als enig kind weet je immers niet beter, het is gewoon zoals het is.
Une femme

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

"Wel een leuke gedachtenoefening voor ouders die zich schuldig voelen jegens hun kind: schuldgevoel is slecht voor je kind! Die houd ik erin."

Het is niet alleen een spitsvondigheid. Mensen doen echt de gekste dingen uit schuldgevoel. En in de opvoeding is onnatuurlijk gedrag slecht. De kinderen krijgen er een verwrongen mensbeeld van, ze leren bijvoorbeeld dat iemand op diens schuldgevoel werken een goeie manier is om je zin te krijgen. (en dat soort lessen leren, daar zijn kinderen heel goed in)

Hombre

Klopt! Ik schreef het wat jolig op maar ik vind het serieus een goede gedachte. Gelukkig heb ik zelf eigenlijk geen last van schuldgevoel. Zoals une femme ook schrijft: het is zoals het is, punt.
Dochter is inmiddels 11 en heeft wel eens gezegd dat ze het jammer vindt dat ze enig kind is. Ik zei toen maar heel eerlijk dat er een tijd is geweest dat ik best graag een tweede had gewild, maar dat ik daar overheen gegroeid ben. We zijn heel gelukkig met z'n drietjes en dat is het mooiste wat er is. Dat vond ze ook en verder heb ik haar er nauwelijks over gehoord. Het lijkt me wel lastiger als je kind er zelf telkens op terug komt.