heimwee naar vroeger

Mijk

Wat lief van je dat je alles koopt ook namens hem! Want hij doet dit natuurlijk niet om jou te pesten. Het is blijkbaar gewoon te moeilijk voor hem. Ik kan me zo maar voorstellen dat hij je hartstikke dankbaar is hiervoor. Ook al zegt hij dat misschien niet. Hij gaat wel mee vieren toch? Hopelijk wordt het nog gezellig.

Dank je!

het voelt een beetje stom dat schipperen tussen mijn ouders en man maar ik prijs mezelf maar gelukkig dat dat in 28 jaar verkering eigenlijk bijna nooit gebeurd is. In sommige dingen doen mijn ouders ook gewoon maf hoor qua SintHij heeft best gelijk maar verder zijn heel redelijk dus ik geniet van de gekkigheid zolang ik ze nog heb. Het kan zo maar anders zijn.

mijk

even zielig doen

Dit is het eerste jaar dat we niet meer als gezin samen zijn. En dus ook de eerste keer dat we geen Sinterklaas vieren zo. Ik had al weemoedige gevoelens op 11 november, toen ik 's avonds toevallig in de buurt fietste waar we vroeger woonden. Waar mijn kinderen, nu grote pubers, met hun lampion langs de deuren gingen. Daar heb ik ontzettend van genoten, ook omdat een herbeleving was van mijn eigen fijne ervaringen als kind.

Nu zie ik de feestverlichting hangen in de winkelstraten en voel me allesbehalve feestelijk. Mijn oudste IADH-kind is een paar weken geleden na de zoveelste ruzie uit huis gegaan en woont nu bij een vriendin. Ze reageert niet of nauwelijks op pogingen tot contact. Ik maak me zorgen over haar toekomst en vindt het een afschuwelijk idee dat zij zich door haar ouders in de steek gelaten voelt, ook al hebben wij haar hele leven ontzettend ons best gedaan om haar te steunen en te helpen in haar ontwikkeling.

Gelukkig gaat het met jongste kind wel goed, maar hij leeft steeds meer zijn eigen leven. Dat is ook goed natuurlijk. Maar het maakt wel dat ik hier alleen zit. En terugdenk aan de tijd dat de kinderen klein waren, hoe ik volop genoten heb van die momenten dat we met zn allen uit volle borst Sinterklaasliedjes zongen bij de kachel, zonder dat ik wist wat er nog in de toekomst lag.

Ik weet dat het vast wel weer beter wordt, maar ik wou dat het lente was en deze dagen weer voorbij.

zondernaam

Ja, dat is hard he, het gaat hier ook om een IADHkind die momenteel geen contact wil. Overigens is het roer van de week ineens weer omgegaan: hij komt nu zondag ineens zomaar langs. Daar ben ik weer heel blij mee, hoewel het ook spanning oproept. het is een beetje op eieren lopen.
Je voelt je zo machteloos he: ook wij hebben het idee dat we er alles aan gedaan hebben om hem zo goed en zo kwaad als het ging groot te brengen maar toch heeft hij het idee dat als wij van alles anders hadden gedaan, hij veel verder was gekomen.
Zo denkt hij nu dat als wij hem maar naar het VMBO hadden laten gaan, hij ten minste nog een diploma had gehad. Terwijl eigenlijk op het PRO al bleek dat hij van alles maar moeilijk kon bijbenen...
In feite gaat het om het accepteren van zijn beperking...

Naar de tijd van voor het NAH

Dat ik met puberzoon gewoon op de zaterdag van de intocht naar het centrum kan gaan om nieuwe spijkerbroeken te kopen.
Dat ik niet eerst op moet zoeken wanneer welke activiteit op welke plek is, zodat we de wapperende vlaggetjes, het pietendweilorkest, en angstig jankende kleuters kunnen ontwijken.
Dat het alledaagse leven weer normaal wordt, zonder 3 stappen vooruit te hoeven denken om overprikkeling, op tijden dat het echt niet uitkomt, te vermijden.
Gewoon op de fiets kunnen stappen en wel zien at we tegen komen.

Oh ja, weemoed

Toen de meisjes nog echt geloofden vond ik het Sinterklaasfeest geweldig. Met een pietenkindje papa ophalen van zijn werk, waarbij pietenkleuter dan heel trouw vertelde aan iedereen dat ze niet een echte zwarte Piet was, hoor! Of foppen met een piepklein zakje bij de deur en dan een speurtocht door het huis naar de echte zak met cadeaus.
Tegenwoordig vind ik het wat meer geplan en gedoe. Ik wil de sfeer graag terug laten komen, en met Pakjesavond is die sfeer er zeker, maar het is wat meer georganiseer.