U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Gezin zonder sociaal leven
Ik zal er niet omheen draaien, wij zijn een gezin zonder vrienden en familie en ook in de buurt horen we er niet bij.
We hebben enorm veel problemen gehad, onze drie kinderen hebben allemaal een vorm van autisme en hierdoor zijn we met familie, vrienden en buurt zo in de problemen gekomen dat contacten verbroken zijn. We hebben vaak geprobeerd mensen uitleg te geven over het gedrag van onze kinderen maar nooit begrip gekregen.
Al tien jaar leven wij zo en ik heb me er eigenlijk nooit bij neer kunnen leggen dat het in ons leven en in dat van onze kinderen zo gelopen is. Ik vraag me ook steeds af wat voor invloed dit heeft op hen en of dat misschien de reden is dat ze zelf ook weinig sociale contacten maken/daar moeite mee hebben. Ik heb het gevoel dat wij onze kinderen tekort gedaan hebben door ze hun familie te onthouden, misschien zijn we zelf te moeilijk geweest, ik weet het niet maar destijds konden we niet anders dan voor onszelf kiezen.
Toch maak ik me elke dag zorgen over hun toekomst, de manier waarop ze van ons niet geleerd hebben mensen te leren kennen, contacten te leggen zonder achterdocht.
Zelf vind ik,het ook een eenzaam bestaan, we hebben alleen elkaar en hoewel we het momenteel fijn hebben met elkaar zijn er in ons gezin ook heel andere periodes geweest vol zorgen, ruzies en stress.
Andere mensen lijken het allemaal zo goed voor elkaar te hebben; sociale contacten, mensen over de vloer, goede familiebanden, kinderen hebben veel vrienden, uitstapjes met vrienden, etc.
Wij hebben niets van dit alles en ik vraag me af hoe dit voor onze kinderen is geweest en nog is.
De oudsten zijn pubers, ze gaan niet uit, willen ze ook niet zeggen ze, hebben vooral vrienden via internet en ook wel op school al nodigen ze die kinderen nooit thuis uit hoe vaak ik dat ook aan ze vraag. Jongste heeft duidelijk moeite om de juiste vrienden te vinden en gaat alleen met kinderen om die hem uitzoeken.is daar ook niet tevreden over.
Ik ben gewoon zo bang dat we grote fouten hebben gemaakt in onze opvoeding en houding.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
ben zelf kind van niet sociale ouders
Mijn ouders zijn zelf mensen die niet veel ondernemen en nooit bij een clubje, vereniging of iets dergelijks zitten. Ze hebben mij ook nooit echt aangemoedigd ergens lid van te worden, en op school had ik ook niet veel vrienden, op de middelbare helemaal niet. Ik ben zelf enig kind als ik terugkijk op mijn jeugd is dat best eenzaam geweest, alhoewel het wel meevalt hoe ik het destijds ervaren heb. Mijn ouders zijn toen ik heel jong was verhuisd en daardoor hebben we ook nog eens altijd ver van de familie gewoond, dus binnen die kring was ik ook nog een buitenbeentje. Mijn ouders hebben altijd het argument aangevoerd dat het lastig is om bij een vereniging te gaan vanwege de onregelmatige werktijden van mijn vader.
Als je bang bent dat je kinderen er iets aan overhouden of zich nu eenzaam voelen, ik weet het niet. Misschien weten ze niet beter, ik in die tijd in elk geval niet. Of tenminste, toen zag ik wel dat andere kinderen gezellige dingen deden met anderen en op kamp gingen of dat ze regelmatig bij opa en oma logeerden ofzo, maar dat deden wij gewoon niet, dus dat was dan zo. Ik had dus ook geen behoefte om uit te gaan. Wel vond ik het heel jammer dat ik geen vrienden had op de middelbare school.
Nú heb ik wel het gevoel dat ik een hoop gemist heb in mijn jeugd. Helaas zie ik mijn ouders ook als een beetje zielige eenzame mensen die weinig beleven. In mijn studententijd op kamers (god dank heb ik wel op kamers gezeten) heb ik echt moeten leren dat je tijd kunt maken voor clubjes enzo, en dat er ook sociale activiteiten zijn die niet teveel verplichtingen met zich meebrengen (waar mijn ouders op een of andere manier altijd bang voor zijn). Tegenwoordig heb ik best wel een leuk sociaal leven, dus dat is best wel goed gekomen. Mijn partner heb ik opgedaan bij de muziekschool in mijn studententijd, en ik heb nog een paar vriendinnen overgehouden uit die tijd en door het krijgen van kinderen ook weer nieuwe vrienden gemaakt. En ik heb bij een aantal clubjes gezeten (en zit er nog bij voor een deel) waar ik mijn hobby's kan beoefenen. We wonen ook in een gezellige kinderrijke buurt. En ik probeer mijn kinderen te interesseren voor activiteiten waar ze contact hebben met leeftijdsgenootjes. Kinderen zitten nu op scouting, iets wat mij met terugwerkende kracht heel erg leuk had geleken.
Probeer je kinderen anders wel te wijzen op het bestaan van verenigingen, jeugdkampen en dergelijke van hun interesse. Vroeger was ik bijvoorbeeld heel erg geïnteresseerd in beestjes en plantjes, maar ik weet pas sinds een paar jaar van het bestaan van iets dergelijks als de jeugdbond voor natuurstudie af. Misschien houden jouw kinderen wel van (bord)spellen spelen, of met lego bouwen (er is een legovereniging voor jong en oud, die excursies naar Denemarken hebben!) of fantasy en is larp wel leuk voor ze (ik ken veel mensen die van zichzelf buitenbeentjes waren en aan roleplaying doen).
Zoals ik al zei, mijn ouders hebben mij nooit ergens op gewezen en als ik iets leuk vond (een sport of muziekles), werd het altijd uit mijn hoofd gepraat omdat het moeilijk was met de ploegendiensten van mijn vader, of ze vonden dat er teveel bij kwam kijken. Vinden ze nog steeds trouwens; scouting, daar moet je een blouse voor hebben, en dan heb je al die kampen, en je moet je kind elke zaterdag brengen en halen. Muziekles, daar moet je altijd voor oefenen en een instrument is duur, misschien vind je het niet leuk en dan zit je er aan vast. (ik heb muziekles genomen toen ik studeerde, dat ik daar tijd voor kon maken, zeg!). Je hoeft je kinderen natuurlijk niet te dwingen om ergens bij te gaan, maar ontmoedig ze in elk geval niet. En geef zelf het goede voorbeeld! Misschien kun je samen iets ondernemen, bij Buitenkunst (heet het geloof ik?) ofzo. Daar hebben ze zomers lessen en activiteiten op allerlei gebieden voor alle leeftijden. Dan ga je zelf een week manden vlechten of toneelspelen en je kinderen gaan fotograferen, of wat ze maar hebben.
Hulpverlening
Nu je zoon 18 is kan je wel kijken bij een ggz instelling of Ribw voor woonbegeleiding en/of ambulante hulp of dagbesteding. Kijk ook eens of er een autisme soos in de buurt is, zit in onder andere Rotterdam geloof ik. Voor je oudste zoon hoef je niet meer bang te zijn voor jeugdzorg, hij is 18
Aangezien zijn afhankelijkheid nog zeer groot is, is het wel verstandig om over hulpverlening na te denken, jij kan niet eeuwig voor hem zorgen