U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Een zacht muziekje voor de overleden bakfietskindjes
Helemaal stuk vandaag sinds het nieuws over het ongeluk op de spoorwegovergang met de bakfiets.
Het frustreert mij altijd mateloos dat je eigenlijk niets meer kunt doen voor mensen die al overleden zijn (en verdomd weinig voor de nabestaanden). Het gevoel van iets willen doen is er echter toch...wie doet er mee, wie draait er ook een zacht muziekje voor de vier overleden kindjes, het zwaargewonde kindje, de zwaargewonde leidster (oh, arme arme ziel), de wanhopige ouders, de mensen op de bso en school in shock, en ga zo maar even door?
Ik draaide Bright eyes van Simon & Garfunkel, een van de liedjes die we op de uitvaart van ons dochtertje lieten horen (zij overleed niet door een ongeluk).
Wie speelt er ook iets moois, iets zachts, zodat de kindjes gedragen zijn en hopelijk in vrede rusten, voor zover zoiets bestaat?
Flanagan
Het ging mij erom dat je op een fiets in het algemeen ook erg kwetsbaar bent en we dat risico dagelijks nemen.
Het andere draadje:
https://www.ouders.nl/forum/kinderopvang/over-the-top-schijnveiligheid
Lieve Marianne
Soms is slechter juist beter. Bijvoorbeeld dat een trein te laat is. Dat de accu van een bolderkar die ochtend kapot is. Hoe kun je samen zijn als het ergst denkbare gebeurt? Het ergst denkbare voor iedere vader en moeder. Dat is de dood van een kind.
Een kind, onbevangen, klein. Dat is jouw spiegel van de wereld. De glimlach die jou doet beseffen dat je leeft. De onvoorwaardelijke liefde die er in jou wordt opgeroepen en al het andere relatief maakt.
Vijf kinderen en een begeleidster in een kar op weg naar school. Ik zie die karren vaak rijden. Ik hoor dan de kinderen praten, lachen en zingen. Ze zijn op weg om iets te leren. Ik denk dan altijd 'wat fijn, onbezorgd met elkaar'. We gaan er allemaal op vooruit.
De kar sloeg op hol en ze weten niet wat er is gebeurd. Maar er was een trein. Vier kinderen dood, één zwaargewond. Net als de begeleidster. Ik kijk door de ogen van de machinist, ik voel de tranen van onmacht: wat nu? Door de ogen van de begeleidster die op de kar rijdt, de tranen van paniek en ongeloof: wat nu? Door de ogen van het zwaargewonde kind, tranen van pijn en onbegrip: wat nu?
Ik zie de dood, de omstanders, vooral de ouders. Mijn god! De ouders! Alles in mij is vader. Ik zoek een oude foto van m'n dochter. God wat was ze klein. En wat mis ik het om haar naar school te brengen. Maar alles is gestopt. Er is geen 'wat nu?'. Zo klein, pratend, lachend, zingend naar school. Er valt niks meer te leren. Er is niks anders belangrijk. We gaan er niet op vooruit, we staan stil.
We hebben alleen elkaar. Niets anders dan samen. Het komt altijd weer alleen op liefde neer. Hou elkaar vast, het is uiteindelijk het enige wat we hebben. Het is het enige waardoor we er allemaal op vooruit kunnen gaan.
Van Peter Heerschop. Hele fragment hier te beluisteren: https://www.538.nl/programma/eversstaatop
Wat mooi
Ik kende deze rubriek nog niet. Dankjewel voor het delen MarSy.
Flanagan
'Als de bestuurster haar hoofd koel had gehouden, had ze de bak schuin tegen een wachtende auto geparkeerd. (Een schamp botsing tussen een auto en een Stint lijkt mij zelfs minder gevolgen hebben dan tussen een auto en een (bak)fiets.) Maar ja, dat kan je haar ook niet kwalijk nemen, je schrikt je lam alsjeblieft de remmen weigeren.'
Nee, de remweg is in volle snelheid 3,5 meter. Omdat er niet allerlei fietsers gewond zijn geraakt reed ze tot aan de slagboom (anders zou ze achterop fietsers zijn gebotst) en is 5 m ervoor begonnen met remmen. Opeens werkten de remmen niet en aangezien het een apart fietspad was kun je nooit op tijd bij een wachtende auto komen om tegenaan te parkeren. Je remt, dat werkt niet, kost weer een reactieseconde, je remt nog eens en op dat moment ga je al door de slagboom. Welke auto moet je dan gebruiken om schuin tegenaan te parkeren? Dan kun je alleen nog maar gillen om hulp en dat heeft ze gedaan......
Trivia,
In het andere draadje wil ik op deze post reageren