U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De consequentie: ouders zijn daders
De consequentie van het 'daderschap' van ouders, eerst denken aan mishandeling dan pas aan hulp, is het veroorzaken van ommetelijke stress in situaties waarin je al buiten jezelf bent vanwege zorgen over je kind.
Dit is wat publiek en politiek wenst. Alles 'in het belang van het kind'. De consequentie is dat wij een politiestaat veroorzaken voor onze kinderen.
Zolang je maar blijft denken dat het niet over jezelf gaat.
"Onze zoon overleden en mijn dochter naar een pleeggezin....
....Ook hadden zij informatie over de doodsoorzaak: het was epilepsie. Tijdens de aanval werd er geen sein meer naar de hersenen gegeven om adem te halen en is hij overleden....
....Het is nu bijna twee jaar geleden, maar wij hebben nog steeds de angst voor jeugdzorg die zich als duivels over mijn dochter ontfermden en haar ontvoerd hadden. Nooit meer zal ik vergeten hoe wij behandeld zijn als vuile criminelen."
zin Tjsor
Pas als we uit de gevarenzone zijn heeft het zin om mijzelf te laten behandelen. Eerder niet.
Ik begrijp niet hoe je harteloze en onheuse behandeling van ouders kunt goedpraten. Heb je soms inmiddels een ander vak geleerd?
AnneJ
'Ik begrijp niet hoe je harteloze en onheuse behandeling van ouders kunt goedpraten. Heb je soms inmiddels een ander vak geleerd?'
Hallo, hoe vaak is hier niet geroepen dat er aan waarheidsvinding moet worden gedaan? En dat is precies wat er in deze situatie is gebeurd: waarheidsvinding. Waarbij op voorhand niets wordt uitgesloten.
Ik snap dan weer niet dat jij dat niet ziet. Overigens is het niet de jeugdzorg, maar de politie geweest die de ouders heeft verhoord etc.
Het gedoe over die eczeem kun je alleen maar voorkomen als je toegankelijke electronische kinderdossiers hebt, waardoor de politie met één druk op de knop kan zien dat de kinderen zalf hebben tegen eczeem. Maar die toegankelijke electronische kinderdossiers willen we ook niet.
Nee, ik heb geen ander vak geleerd. Maar ik kan me niet voorstellen dat je bij een gezond kindje dat plotseling overleden is niet alles op alles doet om de waarheid boven tafel te krijgen. En dat ouders daar (achteraf) geen begrip voor kunnen opbrengen. Ik snap hun pijn, ik weet hoe erg het is om een kindje te moeten verliezen. Ik weet ook hoe hard het is om verhoord te worden. Maar ook hoe opgelucht je kunt zijn dat er in elk geval heel serieus en grondig gezocht is naar waarheid. En als die waarheid jou dan vrijpleit van elke verdenking, dan kun je daar alleen maar opgelucht over zijn. Als het ook nog eens uitsluitsel geeft over de werkelijke oorzaak kun je alleen maar blij zijn, dat je antwoord hebt op de vraag naar het waarom. Al blijft de pijn en het verdriet heel erg groot.
Tsjor
Hoe groot maak je de gevaren?
'Pas als we uit de gevarenzone zijn heeft het zin om mijzelf te laten behandelen. Eerder niet.' Ik heb begrepen dat je kinderen inmiddels oud genoeg zijn. Of zie je nog meer beren op de weg?
Tsjor
Actie
Ik zou trouwens wel heel erg veel kabaal maken, een klacht indienen en op allerlei manieren het gesprek aangaan over de leugen, dat er toestemming gegeven zou zijn voor een vrijwillige uithuisplaatsing van het meisje. Dat zou ik allemaal keurig opbouwen:
- gesprek met de manager van de betreffende jeugdorgafdeling;
- hele dossier opvragen;
- akj of zorgbelang erbij betrekken;
- formele klacht bij de klachtencommissie;
- gesprek met de direkteur;
- ouderraad inschakelen;
- en als het allemaal onvoldoende is: inspectie erop zetten en vragen of zij eens willen uitzoeken hoe vaak zo'n 'vrijwillige uithuisplaatsing' gebaseerd is op leugens. Daar zou ik dan al mijn energie op richten.
Tsjor
De deadline
De deadline ligt voor mij bij 18 jaar, nog 2 jaar te gaan. En nee, ik deel je vertrouwen niet in electronische dossiers, hoe kom je daar nou bij de meeste dossiers zitten vol fouten, ook de papieren dossiers. 1 Telefoontje naar de huisarts had hier mogelijk wel het verschil gemaakt.
Echt, ik begrijp het niet. Mijn kinderen hebben, ondermeer door hun naiviteit, verschillende incidenten gehad met lichamelijk letsel op de opvang en op school. Denk je dat het dan in mijn hoofd opkomt om de politie op ze af te sturen?
Toen mijn dochter met ruim 1 jaar op de EHBO terecht kwam met een zeer pijnlijke elleboog uit de kom heb ik niet als eerste gedacht: vinkje, vinkje, vinkje, opzettelijke fout, verwaarlozing, mishandeling.
Integendeel heb ik de ontstelde medewerkster geprobeerd gerust te stellen, shit happens, die kinderen zijn nou eenmaal zeer beweeglijk, een ongeluk zit in een klein hoekje. Onterecht?
Had ik de politie moeten afsturen op de basisschool die niet kon voorkomen dat mijn kind gepest werd zodat die wel dood wilde?
Kom nou Tsjor. Ik heb in mijn nabije omgeving een gezin meegemaakt met een kind met wiegedood. Kind lag op ouderlijk bed te slapen. Fout. Vreselijk voor die ouders. Gelukkig in die tijd geen strafrechtelijk onderzoek of roddeldossier met rechtzaken. Het is al erg genoeg.
Soms denk ik dat je ineens advocaat van de duivel geworden bent?
Privacy
AnneJ: '1 Telefoontje naar de huisarts had hier mogelijk wel het verschil gemaakt.' Nee, dat willen we niet, privacy. Dat kan dus niet. Gelukkig niet. En ik ben ook geen voorstander van die electronische dossiers.
Ik kan me trouwens een soortgelijk verhaal uit het verleden ook herinneren en dat er toen wel degelijk politie-onderzoek bij plaats vond. Wat de betreffende vader ook begrijpelijk vond en daar laconiek mee om ging.
Hoe wil je dan ooit achterhalen als kinderen wel vermoord zijn door de ouders? Wil je nu waarheidsvinding of niet?
Ik heb al aangegeven welk punt ik aan zou pakken en hoe ik dat zou doen. Ik heb gewoon een andere manier van omgaan daarmee, ik ga niet schreeuwen, schelden en alles op een hoop gooien met een hoop gejank en gehuil over hoe erg het allemaal is. Dat helpt niet. Het maakt mensen alleen maar immuun voor de verhalen. En je biedt geen alternatief. die zelfregulerende maatschappij, AnneJ, dat zijn de ouders van Savannah die haar zelf wel gingen begraven in het bos.
Tsjor
savannah ouders
We zijn niet allemaal de ouders van Savannah maar zo kun je dus wel behandeld worden. Het gaat hier om de redelijkheid Tsjor, die is ver te zoeken. Het is een doddoener om dan maar te stellen dat ik er voor ben dat er niets gebeurt. Ik ben voor waarheidsvinding, ik ben voor onderzoek, ik ben voor verhoren, ik ben voor obductie. In alle redelijkheid en niet als standaardprotocol voor hulpvragende ouders.
Zo ziet waarheidsvinding eruit
AnneJ, je wil waarheidsvinding, maar zo ziet waarheidsvinding eruit. Dan is niets op voorhand uitgesloten en wordt alles onderzocht.
Er lopen geen ouders rond met een sticker op hun hoofd: ik ben een Savannah-ouder. Wie bepaalt dan en op welke wijze bepaal je dan hoe je een hektische en dramatische situatie moet inschatten? Dat kan alleen maar na onderzoek. Niet op voorhand.
Ik hoorde gisteren een situatie van enige tijd geleden: pas geboren kindje, hond in huis, op een onbewaakt moment gaat hond bovenop het kindje liggen. Kindje dood. Daar is ook alles bijgekomen: politie, ambulance, helikopter etc.
Ik zou niet weten hoe het anders moet.
Tsjor
Twee jaar
AnneJ, bespaar jezelf die twee jaar en kijk wat je nu kunt doen voor jezelf. Behandeling van PTSS kan via de huisarts, het is geen langdurige behandeling en geen behandeling die alles overhoop haalt. Het is een vrij eenvoudige behandeling, zeg maar het tikje tegen de naald geven, waardoor de langspeelplaat weer door kan draaien. Je moet alleen even kijken of het nog vergoed wordt. Sommige huisartsen hebben een praktijkondersteuner GGZ die mogelijk daarbij behulpzaam kan zijn.
Je verliest er je kritische vermogen niet mee, het is niet zo dat er onmiddellijk een alarm uitgaat naar jeugdzorg, het leven wordt er wel iets dragelijker door, je angsten wat minder en jij wat sterker.
Tsjor
Eens met Tsjor en aanvulling
Misschien maakt de suggestie van Tsjor je juist om effectiever je strijd tegen het wanbeleid van jeugdzorg aan te gaan. Doe je daarna inspiratie op doordat je meer ruimte hebt in je denken of inzichten krijgt die helpen. Ik denk dat je door zo'n behandeling geen positieve dingen kunt verliezen, alleen negatieve dingen van je afschudt en positieve dingen wint.