U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De band met je kind
Onze dochter is 5 weken geleden geboren. Zwangerschap is zonder problemen verlopen, bevalling was zwaar maar niet traumatisch. Na haar geboorte had ik verwacht direct van haar te houden, ook meer dan van mijn partner. Dit was niet zo, ik was vooral overdonderd van de bevalling zelf. Nu 5 weken later, heb ik dat gevoel nog steeds niet. Ik zorg graag voor haar en bescherm haar enorm, maar om nu te zeggen dat ik meer voor haar voel dan mijn partner... In de media wordt dat wel zo gebracht dat dat moet/direct er is. Dit maakt mij onzeker, want komt het nog wel bij mij? (Of overdrijft de media?)
Ik vermoed geen pnd, ik zorg graag voor haar, voel me goed en heb genoeg zin in dingen te doen. Ik zie haar ook niet als last of iets.
Zijn er meer ouders die dit hebben? En is dat gevoel uiteindelijk wel gekomen?
Met mijn partner durf ik er (nog) niet goed over te praten merk ik, omdat dit voelt als enorm falen.
Gij zult genieten
Vlak na mijn bevalling kreeg ik veel goed bedoelde reacties dat ik maar vooral veel moest genieten van de kraamtijd, want die komt nóóit meer terug. Ik vond het geen rottijd, maar genieten was anders. Net zo'n beetje als bij ts. Je doet wat je moet doen, het gaat gewoon en ik was blij en tevreden als kindje sliep en de wasmachine vredig ronkte. Ik was toen ik zwanger was gestopt met roken. Ik herinner me dat ik kort na de bevalling heb geconstateerd dat ik dat niet roken nog minstens 18 jaar zou moeten volhouden....:-( en ik had zó'n zin in een sigaret!
Het komt vanzelf. Nu is ze 16 en ik heb meer moeite dan ik verwacht had met het "loslaten": weer iets nieuws;-)
En.....
....over 2 jaar mag ik weer roken dus, haha :-), maar dat ben ik helemaal niet van plan hoor!
de wasmachine vredig ronkte
Emma, jij zou een roman moeten schrijven, ik zie het zo voor me! Misschien heb je dat trouwens allang gedaan, we zijn hier natuurlijk anoniem...