Boos worden op andermans kinderen

ik zou er wel toe geneigd zijn

Andermans kinderen aanspreken op zoiets wat jij beschrijft Kaaskopje. Dat van het eten in de Centerparcs, bedoel ik dan.
Maar wij hebben ook wel eens ervaren dat dat in het geheel niet gewaardeerd werd. Inmiddels zijn we wat minder goede vrienden met een stel dat hun kinderen geen grenzen aangaf. Aangezien dat ook onze kinderen aanging op dat moment hebben we daar wel eens wat van gezegd, corrigerend opgetreden als de ouders het niet deden en het naar ons idee echt niet kon. In dit geval ging dan meer over de hoeveelheid eten, zeer onsmakelijk (echt onfatsoenlijk) gedrag aan tafel etc.

Van welk draadje is dit een eigenlijk vervolg? waarom praten we er hier over verder? Want je vriendin gaf je wel gelijk, dus er kwam geen ruzie van ofzo.

Lieverdje

Nee, er was absoluut geen ruzie over. We hadden het verder gewoon gezellig.

Lieverdje 2

Dit draadje was eigenlijk bedoeld als 'spin-off'. Niet om die Centerparcs situatie te herkauwen, maar in het algemeen over 'boos worden op andermans kinderen'. Wat is toelaatbaar? Wat niet?

my 2 cents

Als ik kinderen (zonder ouder) iets heel fouts zie doen (en een heleboel ijsjes halen alleen om ze weg te gooien vind ik best wel fout ja) dan spreek ik ze daar in eerste instantie op een luchtige manier op aan, leg uit waarom het niet oke is en vraag ze er mee te stoppen. Als daar niet goed op wordt gereageerd en ik krijg een grote mond terug, dan zou ik op zoek gaan naar de ouders en het bij hen neerleggen. Als vervolgens de ouders lacherig of laconiek doen zou ik eerder met hén de discussie aangaan ipv boos te worden op de kinderen.
Zijn er geen ouders in de buurt dan zou ik wel op strengere toon mijn boodschap herhalen richting de kinderen. Of dat 'boos worden' is, is denk ik subjectief. Ik noem dat streng.
Andersom mogen andere ouders mijn kinderen best aanspreken bij duidelijk verkeerd gedrag (bijvoorbeeld afval op straat dumpen, vandalisme enz), daar zou ik geen probleem mee hebben. Maar anderen mogen niet voor mijn kind bepalen wat wel of niet mag omdat hún kind datgene ook niet mag. Als mijn kind van mij rijst met suiker mag of 3 ijsjes achter elkaar mag eten, heeft niemand daar wat over te vertellen.

Het ligt aan centerparcs denk ik :-)

Want het grappige is: ik heb net zo'n voorval meegemaakt in CP, ook tien jaar geleden, ook met een vriendin.
Wij waren een midweekje weg met onze kids, toen zeven. Wat ik daar voor nog niet zo gezien had (ja een beetje op het schoolplein, toen mocht ze nooit met andere moeders praten) was dat het zoontje onwijs zijn moeder manipuleerde. Een paar voorbeelden: zij moest hem 20 liedjes voorzingen bij het slapen gaan en anderhalf uur voorlezen! En ze deed het allemaal ook nog. Dat irriteerde me ook, het kind kreeg geen enkele grens. Maar goed hij probeerde ook steeds de groepsafspraken te manipuleren, gewoon om te kijken of het kon: hadden we afgesproken naar de klimmuur te gaan, wilde hij ineens naar de golfbaan. Nou kan dat natuurlijk bij een ventje van zeven maar dit was elke dag een paar keer strijk en zet aan de orde, hij wilde gewoon alles bepalen. Ik ben erg van het niet bemoeien met andervrouws opvoeding dus ik probeerde er omheen te werken. Dan ging ik gewoon zelf met mijn zoon naar de klimmuur (wat natuurlijk ook weer niet zo leuk was voor mijn zoon, want die moest dan met zijn moeder ipv een vriendje).
Enfin aan het einde van de week zouden we écht iets met zijn vieren gaan doen, begon hij weer te mekkeren. En schoot ik uit mijn slof en zei iets (tegen hem) van "en nu is het eens een keer afgelopen, we gaan gewoon dit doen":

Ik had er spijt van, later mijn excuses aan moeder aangeboden, vond dat ik het niet had mogen doen. Maar weet je wat? zij was er blij mee.

Later toch nog wel kwestie met haar gekregen omdat ze me expliciet ging vragen "goh anderen zeggen dat hij me manipuleert, wat vind jij" en toen zei ik "nou ja, inderdaad ik zie ook wel dat hij je soms piepelt" Had ik niet moeten doen. Toen was ze kwaad op mij daarom. Terwijl ze het zelf vroeg...

Twee verschillende dingen

In mijn beleving worden hier twee dingen door elkaar gehaald: het corrigeren van ongewenst gedrag van onbekende kinderen op straat en de confrontatie met botsende opvoedstijlen als je met vrienden op vakantie bent. Dat laatste vond ik best lastig en daarom niet voor herhaling vatbaar, zonder te pretenderen dat mijn manier het beste was. Het eerste doe ik wel, zonder me er boos om te maken. Ik heb ook geen engelen op de wereld gezet.

Corrigeren

wat is corrigeren? Ik reken er niet op dat kinderen en hun ouders opeens volledig omslaan nadat ik wat gezegd heb, dus in die zin corrigeer ik niets, maar ik zeg wel eens iets om gedrag te laten stoppen.

Op straat

Zeker wel. Vroeger ook en menselijk als ik ben vind ik het van binnen vreselijk als anderen het bij mijn kinderen doen. Zielig voor mijn kinderen, falend beschamend gevoel bij mezelf.

Als ik een kind corrigeer(de) verwacht ik daarbij nooit dat de andere ouder me om mijn nek vliegt.
Ik kan overigens veel hebben, maar als er kinderen worden gepest door pestkopjes of dieren getreiterd dan hebben ze me in 3 seconden tot mijn kookpunt.
Kinderen pijn doen, vogels opjagen, katten grijpen, staartknijpen, stenen gooien naar eenden en hun kuikens, honden laten schrikken, achter dieren aanrennen, knijpen; laat ik het niet zien want dan moet ik me oprecht beheersen om het bij een verbale correctie te houden. Nee, ik sla ze niet maar dan grijp ik een armpje vast en volgt er een preek. Als het moet ook tegen de ouder.

Astrid

Als ik wreed gedrag zie twijfel ik ook niet.

Maar stel, stel dus :-), dat je in je tuin staat en je hoort pal naast je hek het ene kind tegen het andere iets zeggen als "Ik schiet die gast helemaal overhoop!", of "Ik timmer je op je bek als je dat nog eens doet!" valt dat dan onder 'laat gaan, dat doet hij toch niet!' of "Is ie nu helemaal, ik zeg er wat van!"?

Pal naast mijn huis....

Zou ik er wat van zeggen inderdaad. Heb ik ook wel gedaan trouwens, om aan mijn (toen kleine) kinderen te laten zien dat je zo niet met elkaar omgaat/ over elkaar praat.
Maandag bij de supermarkt nog 2 pubers erop gewezen dat je niet je scooter parkeert op de invalidenparkeerplaats. Kreeg ik best een grote bek, de dames vonden dat die parkeerplaats groot genoeg was, dat die scooters daar best konden staan ze waren tenslotte maar kort binnen om iets lekkers te halen. De andere plek om fietsen/scooters te stallen was ver lopen en bovendien als er een invalide kwam was daar (wijzend naar de andere kant van het plein) ook nog een invalidenparkeerplaats. Toen ben ik flink aan het uitleggen gegaan. Dat die andere invalidenparkeerplaats bij het restaurant "hoorde" en deze bij de supermarkt. Dat die plaats ook wel wordt gebruikt door mensen die de supermarkt bezoeken maar dat deze plek handiger is als je niet zo goed ter been bent. Tevens heb ik verteld dat invalidenparkeerplaatsen breder/groter zijn dan normale parkeerplaatsen, omdat de deuren van de auto vaak helemaal open moeten voordat de inzittende kan uitstappen en er soms ook iemand een rolstoel vlakbij de deur moet rollen om daar de invalide in te krijgen.
Halverwege mijn verhaal stonden de meiden geïnteresseerd te luisteren en aan het eind gaven ze toe dat ik gelijk had, bedankten ze mij en gingen ze weg op de scooters. Die zullen voortaan niet meer zo hun apparaten stallen denk ik.

In de tijd dat mijn kinderen op de basisschool zaten ook wel (onder leiding van de leerkracht/directeur) kinderen aangesproken op gedrag. De schoolregels gehandhaafd zeg maar. En ook gewoon als de eigen ouders van het kind erbij waren. Jammer voor de moeder van Pietje dat Pietje thuis wel zijn handen mag wassen met 16 keer op het zeeppompje drukken, op school is 1 of bij hele vuile handen 2 keer drukken genoeg. Het ook wel eens met zo´n moeder aan de stok gehad, Keesje fietst altijd op de stoep, dat vind ik veiliger! Ja veiliger voor Keesje maar bij school zijn meer kinderen en een kind dat echt kan fietsen (jaar of 7) fietst dus niet meer op de stoep en zeker niet op de drukke stoepen rond school zo vlak voor de bel gaat.

Echt boos worden niet, tenzij het kind in kwestie mij of mijn kinderen echt kwetst/in gevaar brengt en er geen eigen ouder of leerkracht was om dat te corrigeren. Het jongetje dat mijn zoon systematisch treiterde, omdat ik hem eens tijdens de schoolreis flink had moeten corrigeren, heb ik wel eens flink de waarheid verteld en nog net geen oplawaai verkocht. Zie dat jong nog wel eens door de wijk fietsen en ben nog steeds boos maar doe er niks meer mee.

Ben een keer echt boos geweest op mijn neef (kind van mijn zus) hij zette mijn kind aan tot het vernielen van eigendommen van de club. Kind was toen net 6 weken lid van de club. Eerst mijn eigen kind aangesproken en toen ook mijn neef. Mijn zus vind meestal dat ik verantwoordelijk ben voor mijn kinderen en zij voor de hare maar in dit soort situaties is ze het met mij eens. De clubopa die getuige was sprak mij aan, hoe ik het lef had om als buitenstaander zomaar kinderen aan te spreken. Ik netjes uitgelegd dat ik de moeder van het ene kind en de tante van het andere kind was en dat ik spullen vernielen niet tolereerde.
Ik netjes gevraagd wie hij was, ik had geen idee. De man was erelid en stond op zijn 72e nog iedere week langs de lijn. Hij kende mijn zoon en neef wel maar mij nog niet.

Kaaskopje,

'Zeg ik er dan wat van?'

Ik zou even overdreven hard gaan hoesten zodat ze weten dat ze niet alleen zijn.

De opmerking ' als je dat nog een keer doet' geeft mij te denken. De ander heeft blijkbaar iets vervelends gedaan en wordt zo mondelng 'gewaarschuwd' ipv een fysieke correctie.
Soms speelt er ook iets anders. Als je dan later het hele verhaal hoort, kan dit je mening doen veranderen. Het is niet altijd zo duidelijk en dan direct reageren en iemand aanspreken op het gedrag, kan ook een te snelle vooringenomen reactie zijn.

Even een ander voorbeeld.
Laatst fietste ik op de '5 meter brede promenade' voor de supermarkt. Ik fietste rustig op de buitenste meter, heel alert op andere medebegruikers. (Dus niet als een fietser die even voor je voeten schiet.) Een man van ca 65 jr, die wel 4 meter ruimte had op te lopen, vond het nodig om mij te wijzen op het feit dat het een fietspad was. Het kwam niet in hem op dat de straat ernaast met alle geparkeerde en onopletende wegrijdende automobilisten, een gevaar vormt voor de fietsers. Ik fietste ipv lopen omdat ik te veel last had van mijn knie.
Ik heb geen probleem met correcties op zich, maar soms wordt er eerder iets geroepen zonder de hele situatie in oogschouw te nemen; te snel ' hoe het hoort'.

Thuis vertelde ik over de situatie. Zoonlief zei dat de man gelijk had want zoon vond dat ik had moeten lopen of op de straat had moeten fietsen. Dag erop werd hij tijdens de rijlessen geconfronteerd met een noodingreep van de intructeur; een bestuurder verliet zonder te kijken, de parkeerplaats. Hij snapte zodoende beter mijn keus.

Ik ben van mening dat je soms beter even een situatie kan aankijken. Zoals de kinderen in CP die ongeremd ijsjes kunnen pakken. De buffetmedewerker kan er ook wat van zeggen; diegene gaat namelijk over het verstrekken van het lekkers.
Maar ook kinderen die op de stoep fietsen; fietst een kind onzeker of fietst het asociaal en te hard? Bedenk dat een kind op de weg vaak over het hoofd wordt gezien door medeweggebruikers. Je kan er wat van zeggen als een kind te hard fietst, geen rekening houdend met anderen. Dan kan je opmerken dat het kind rustiger aan moet doen.

Gevaar

Alleen als er sprake is van gevaar, zeg ik er direkt iets van.
Zoals de keer dat jongelui vuurwerk gooiden voor de voeten van oudere mensen voor de deur van de supermarkt. De bedrijfsleider deed er nog een schepje bovenop.

Kaaskopje

Nee, daar zeg ik niets van. Niet omdat het niet kan jeuken, maar omdat het op eigen terrein gebeurt, ik ze hoogstwaarschijnlijk door een schutting niet kan aankijken en mijn correctie daardoor waarschijnlijk geen invloed heeft

De jongen die vanaf zolder zijn klokhuis in mijn tuin gooide en mij raakte , daar ben ik naartoe gegasn. Met klokhuis. Aangebeld en de "sukkel" gevraagd of zijn ouders er waren. Dat was gelaas niet zo.
Gezegd dat ik iets voor hem had dat van hem was en vast per ongeluk in mijn tuin terecht was gekomen. Hij nam het geplette klokhuisje aan en bedankte me. Dat was nog wel grappig.

Toen mijn dochter eens uit het zolderraam hing en de achterbuurman haar uit zorg verzocht om naar binnen te gaan, was mijn dochter brutaal. Buurman aan de deur om voorval en reactie te melden en die correctie kon ik volledig begrijpen. Naast mijn dochters excuus heb ik zelf mijn excuses ook aangeboden en dochter heeft straf gehad.

over de ijsjes in CP

"De buffetmedewerker kan er ook wat van zeggen; diegene gaat namelijk over het verstrekken van het lekkers."

Dat is zeker waar. Maar in het algemeen (geldt dus ook voor restaurantpersoneel e.d.) ben ik er wel voor dat mensen meer naar elkaar omkijken. Dat dat soms kan overkomen als bemoeizucht, jammer.....volgens mij bedoelen mensen het bijna altijd goed. Komt er wel eens rottig uit, helaas. Maar ik probeer het meestal wel te zien als een zekere betrokkenheid/interesse in de ander.

Iets anders trouwens: ik heb laatst eens gehoord van een gezin hier in de buurt die tamelijk dikke kinderen hadden, waarvan 1 echt tonnetjerond; in de kleuterleeftijd en al tegen de 50 kilo ofzoiets. Dat kwam toch echt (mede) door eten, de kinderen liepen altijd rond met junkfood. Daar hebben mensen in de omgeving echt wel (collectief) wat van gezegd, omdat ze het zielig vonden voor het kind en de ouders wilden wijzen op hun verantwoordelijkheid. Weet eigenlijk niet hoe het is afgelopen... maar ik vind het wel goed dat de omgeving hier wat van durft te zeggen.

Lieverdje

Als de buurt er niets van gezegd had, had het consultatiebureau of de huisarts dat wel gedaan. Er komen heel wat kinderen via de ggz bij een sportvereniging terecht, na verwijzing van de huisarts.

... en zo komen we bij een andere discussie terecht - o.t.

Die over 'Fed Up' - de documentaire die onder de aandacht is gebracht.

Flanagan

wat wou je daarmee zeggen dan? Dat mensen in de buurt zich er niet mee moeten bemoeien?

"Als de buurt er niets van gezegd had, had het consultatiebureau of de huisarts dat wel gedaan. Er komen heel wat kinderen via de ggz bij een sportvereniging terecht, na verwijzing van de huisarts."
Dat is maar de vraag natuurlijk. Als je niet met je kind bij de huisarts komt, stuurt die je ook niet door.

Lieverdje

Tja, ik vind het nogal wat. Inderdaad, ik vind dat de buurtbewoners zich er niet mee hadden moeten bemoeien. En nee, heb zelf geen overgewicht en mijn gezinsleden ook niet, ik voel mij niet aangesproken, mocht je dat denken. Maar goed, je hebt het verhaal van horen en zeggen en ik hoor de superioriteit er door heen klinken. Lekker even roddelen bij de buurtsuper.

Collectief

Ik weet niet zo wat ik ervan vind; ik heb meer moeite met de collectieve aanpak dan met het aankaarten op zich.

Als de buurt een ouder wijst op het overgewicht van de kinderen, zeggen ze eigenlijk dat de ouder niet goed de kinderen opvoedt. Dan is zo’n collectieve aanpak best intimiderend; kan leiden tot een averechts effect.

Een dokter wordt gezien als een deskundige die de bevinden niet met anderen deelt en zodoende ‘veiliger’ en acceptabeler aanvoelt.
Daarbij vallen de kosten voor sporten op medische gronden, geloof ik in de basisverzekering.

Als mensen zich ermee willen ‘bemoeien’, gewoon als betrokken mensen, is niet waar ik over val. Meer de wijze waarop.

Daar zou ik mezelf niet snel aan wagen

Wij hebben in onze omgeving ook een kind wat steeds dikker wordt. Gelukkig is via vader nu aandacht voor het hele gezin. Vader heeft regelmatig aan zijn gewicht en eetgedrag gelinkte medische akkefietjes, die best ernstig zijn. Het gewicht van het kind is nu te hoog, maar nog niet dat je kunt spreken van 'obees'. Ik hoop dat door het toezicht wat er nu is, het roer omgegooid kan worden. Ik juich en ben enthousiast als moeder bij ons vertelt dat er een diëtiste op het gezin is gezet en daarmee laat ik blijken dat ik ook vind dat het verkeerd ging. Ze kwamen wel eens iets bij ons brengen wat ze zelf niet lekker vinden en dan hadden we het weleens over gezond en ongezond, maar als dat keer op keer wordt weggewimpeld met 'nou hij wil het niet, dus dan kan ik praten als Brugman, maar hij eet het niet.', is voor mij het sein om er over op te houden. Nu ligt het bij de personen (artsen, diëtisten) die vooral wat de man betreft, meer gewicht in de schaal leggen, dan de omgeving, dus hopelijk gaat dit werken.

Alleen gedrag

Ik spreek kinderen alleen aan op gedrag en dan ook alleen als de ouders er niet bij zijn.

Met stenen naar eenden gooien vind ik niet goed. Een reclame bord omver trappen ook niet (die mochten die knulletjes mooi weer omhoog zetten). Ik heb ook een groepje asielzoekertjes fietsles gegeven. Dus niet zonder te kijken de stoep op scheuren en heel hard over de stoep verder fietsen (rakelings langs auto's). En ook niet met zijn vieren naast elkaar fietsen (en ondertussen heel hard schreeuwen en gek doen en vooral niet opletten). Levensgevaarlijk was dat. Elke dag ging het bijna mis bij ons in de straat dus elke dag heb ik ze goed en kwaad als het kon uitgelegd dat ze niet zo moesten fietsen.

Als ouders erbij zijn bemoei ik mij nergens mee. Nou ja. Misschien het stenen gooien naar dieren wel. Ik ben bang dat er dan vanzelf een niet doen uitvliegt.

Flanagan en Blaadje

"Als de buurt een ouder wijst op het overgewicht van de kinderen, zeggen ze eigenlijk dat de ouder niet goed de kinderen opvoedt. Dan is zo’n collectieve aanpak best intimiderend; kan leiden tot een averechts effect."

Nee, natuurlijk. Ik weet ook niet hoe het gegaan is, maar wat ik ervan begreep was dat men serieus bezorgd was over het jongetje, het was geen met zijn allen even tegen dat gezin. Ik hoop inderdaad wel dat ze het op een 'goede' manier hebben aangepakt.

"Maar goed, je hebt het verhaal van horen en zeggen en ik hoor de superioriteit er door heen klinken. Lekker even roddelen bij de buurtsuper." Ieuw, wat doe je onaardig! Ik probeer hier een voorbeeld te noemen uit mijn omgeving, van wat ik denk dat het "positieve bemoeienis" is, het was tenminste met goede bedoelingen van de buurt. Met een beetje geluk werkt het en is dat jongetje ermee geholpen.