Bemoeien of niet?

vriendin gesproken

Ik heb vanmiddag de gezamenlijke vriendin gesproken. Zij vertelde dat ze moeder al meerdere keren had aangesproken op dingen die haar waren opgevallen (rond het oudste kind van het gezin). Nadat moeder een tijdje luchtig had gedaan was vriendin er wat dringender op ingegaan. Toen heeft moeder vrij venijnig gezegd 'Je moet het loslaten, dat doe ik ook!' Verder wilde ze er niet over praten.
Wat betekent loslaten in dit geval? Wacht ze inderdaad tot de boel instort of bedoelt ze iets anders?

Ach gosh

Dat klinkt (zoals ik het lees) machteloos en wanhopig. Wat een vreselijke moeilijke situatie zitten deze mensen in. Zo'n ziekte zien bij je (ex)geliefde zal al verschrikkelijk zwaar en emotioneel zijn. En dan te bepalen wanneer je de man iets ontneemt (wat daar komt het toch op neer). Vreselijk.

Kun je misschien toch inzetten op een soort roulatie systeem in de buurt: de ene middag hou jij terzijde een oogje in het zeil, de andere middag iemand anders? En de scheldkanonades van de man van je af laten glijden of het proberen zo te laten lijken dat als hij merkt dat jullie je ermee bemoeien het toch elke keer toevallig lijkt? Het is natuurlijk niet structureel en ideaal maar iig iets...

toch

Toch wordt het tijd voor een melding bij amk... ook al zal annej ontploffen. De moeder heeft haar kans gehad maar pakt hem niet.

annej

Wij HOEVEN het hele plaatje niet te kennen voor je een melding doet maar wij zijn wel verantwoordelijk voor wat we zien en je kunt niet de hele buurt verantwoordelijk maken en op eieren lopen als je die man zijn kind terug wil geven als je dat even opgevangen hebt.

Verder las ik iets dat jij zei over het karakter van die man maar dan zit je helemaal fout. Het ging over een progressieve ziekte die zijn lichaam en zijn geestelijke vermogens aantast waarbij hij agressief wordt. Eens is daar een grens Annej!

Ja, dat herken ik.

Die moeder heeft al heel wat meegemaakt met deze man.

Ook is het in de kring van sommige gescheiden moeders heel normaal om te zeggen: "Je zit er teveel bovenop, je moet het loslaten, je bent niet meer met hem getrouwd."

En daar sta je dan.

Ik denk dat de toon moet veranderen. Er kan beter niet meer tegen die moeder worden gezegd "wij zien dit en dat gebeuren." Die moeder weet dat donders goed, maar is waarschijnlijk bang, of lamgeslagen. Onderschat het trauma niet! Jullie leggen, begrijpelijk, het probleem bij haar neer maar daar kan ze niets mee, ze is niet voor niets gescheiden, ze heeft al het nodige meegemaakt. En ja, dan gaat ze venijnig reageren.

Ik denk dat ze meer gebaat is met "Wij willen je helpen, door een oogje in het zeil te houden, te helpen met de opvang, met je mee te denken over kinderopvangvergoedingen", dat soort dingen. Misschien die kinderen eens een nachtje laten logeren zodat ze ook even tijd voor haarzelf heeft.

Dat het daar mis gaat weet ze zelf ook wel. Maar alleen kan ze het echt niet oplossen. "It takes a village to raise a child" gaat vooral in dit soort situaties op!

En een opmerking als "volgens mij heb jij best heel veel meegemaakt met die man" (en dan goed luisteren) kan ook heel veel voor haar betekenen.

melding doen

volgens mij is het verstandig om een melding te doen (en dat kan anoniem). Als er toch een keer wat mis gaat, vergeef je het jezelf niet dat je hebt staan toekijken. En als die vader een progressieve ziekte heeft, wordt het alleen maar minder. Het wil natuurlijk niet meteen zeggen dat die man z'n kinderen direct worden afgepakt, hulp inroepen betekent niet dat gelijk de zwaarste middelen van jeugdzorg worden ingezet....

Ik heb ook een vraagstuk waarvan ik me afvraag of je daarvan melding moet maken of niet (minder heftig hoor), zet ik even in een nieuw draadje.

Zwaktebod

Ik vind het een zwaktebod om 'nu al' op te geven hoor. Ik ben het niet met 'ook' eens dat de moeder er niets mee kan. De les die ik heb getrokken uit al die hulpverlening, is dat je echt je kind zelf moet beschermen. Er kan dan op deze moeder ingepraat zijn, misschien is er zelfs hulpverlening die aandringt de kinderen te laten gaan en het los te laten, maar ze blijft haar kinderen verplicht om voor een veilig opgroeiklimaat te zorgen. Ik zou haar daar dan ook op blijven aanspreken en dat kan op een begrijpende en luisterende manier, maar ze zal iets moeten. Doet ze het niet, dan doen 'wij' (de omgeving/buurt) het namelijk door op een gegeven moment de instanties in te schakelen. En dan kan zomaar het verwijt aan haar adres zijn dat ze niets deed. Met alle gevolgen vandien. Ik zeg: blijven aansporen. Je vriendin heeft haar nu gesproken en ik vind dat jij haar ook persoonlijk moet spreken.

Jullie hebben gelijk

Ik ga ermee aan de slag. Ik bel moeder of ik even een kopje thee kan komen drinken. En dan niet in de verwijt-sfeer, maar vanuit de meedenk-sfeer.
Dank voor jullie input.

Goed zeg!

Ik denk dat je hier het minste spijt van kan hebben (is bij mij soms een check om iets wel if niet te doen). Spannend natuurlijk maar ik denk als je idd inzet op de 'hoe kan ik helpen/meedenken' manier of misschien ook rechtstreeks vragen hoe het met haar gaat dat je iets kunt losmaken. Wat de uitkomst zal zijn hoef je niet te weten en kun je ook niet weten. Jouw aandacht en zorg is wat jij in ieder geval te bieden hebt. Succes.

Goed van jou!

Ik vind het heel goed van je en ben persoonlijk ook wel benieuwd naar de afloop. Succes en mijn complimenten voor je warme hart naar deze kinderen en de durf om niet de makkelijkste weg voor jezelf te bewandelen (melding), maar zelf iets te doen!

Goed van je!

Ik hoop dat het goed uitpakt.

Ik heb ooit erg getwijfeld of ik iemand die ik enigszins kende ergens op moest wijzen/aanspreken. Uiteindelijk toch gedaan en toen is er iets moois op gang gekomen. De ouders zijn er zelf mee aan de slag gegaan, op de een of andere manier heeft mijn gesprekje ze over de streep getrokken.

En nee, ik ben er ook niet voor om anonieme meldingen te doen. De gevolgen kunnen niet te overzien zijn. En ja, ook ik heb ervaring met de jeugdzorg.

Vervolg

Inmiddels is er heel wat gebeurd. Ik had nog wat kleren bewaard van mijn eigen kind die veel te klein waren, maar die zo leuk waren dat ik er geen afstand van kon doen. Inmiddels is de oudste van mijn oude buuf zo goed als in die kleren gegroeid, dus ik heb de doos als aanleiding gebruikt om even op bezoek te gaan.
Eenmaal daar heb ik gedaan wat jullie me hadden aangeraden: luisteren en meeleven. Het pakte geweldig uit. Zij gaf aan dat ze ook best wist dat het niet goed gaat en dat de tijd eraan komt dat de kinderen niet meer zonder begeleiding bij vader kunnen zijn. De kinderen mogen er inmiddels al niet meer slapen. Moeder is over de toestanden al in gesprek met de oom van vader die zijn belangen behartigt. Ze vond het moeilijk en schaamde zich, maar was ook opgelucht dat ik niet oordeelde maar juist wilde helpen. We hebben een paar afspraken gemaakt over dingen waarmee ik haar kan helpen ('ogen op afstand' en wat andere dingen).
Vol goede moed naar de toekomst!

Wat fijn twijfel

Fijn dat je het zo aangepakt hebt en je hulp hebt aangeboden en dat dat een schot in de roos bleek. Daar heeft het gezin echt wat aan.

O wat fijn!

Doet me echt goed om dit te lezen. Wat knap dat je het gesprek zo hebt ingestoken en gevoerd terwijl je al zoveel had gezien. En wat goed dat je kunt helpen!

Van twee kanten mooi

Moeder had er ook anders op kunnen reageren, dus ik vind het een compliment voor jullie beiden waard.:-)

Fijn dat je hulp zo welkom is

je moest even een drempel over, een drempel die voor haar veel hoger was, maar wat een goed besluit heb je hiermee genomen.
Dikke duim!

De tranen in mijn ogen

Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen van ontroering.

Heel fijn te lezen dat je het zo hebt opgepakt en dat het zo is uitgepakt. Heel goed gedaan. Keep going!