U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Autistisch, het nieuwe mode woord
Ik ken een kind wat autistisch is, het is een stuiterbal, springt van de hak op de tak, kan geen normaal gesprek voeren, is dan weer volledig "in zichzelf" en dan weer volledig "buiten zichzelf".
Dat kind is echt een ongeleid projectiel.
Tegenwoordig hoor je links en rechts de opmerking, mijn kind is autistisch.
En dan denk ik "hij/zij"????
Zijn we een beetje doorgeslagen met het etiketjes plakken op elk kind wat ook maar eventjes buiten de norm functioneerd?
En wordt het ook vaak als excuus aangevoerd als een kind zich als een draak gedraagd? Zo van, mijn kind is autistisch dus ik kan er niets aan doen.
Is er hier in Nederland ook een opvoedingsprobleem.
Ik zat laatst in een park, en een hele bus schoolkinderen kwam aan, de kinderen stapten rustig uit (8-12 jaar)
Gingen rustig in het gras zitten wachten op een leraar die ijsjes haalden, de papiertjes gingen allemaal de prullenbak in. Ik was helemaal verbaasd. Tot de bus weer weg reed, Belgisch kenteken!
Jillian
Ja, we zijn het eens.
Weet je, wij zijn een erg druk gezin, met kinderen die veel ruis met zich meebrengen. En ik heb een tijd gedacht dat ik dat 'eruit moest opvoeden'. Maar daar werden we allemaal diep ongelukkig van. Wij zijn nu eenmaal geen bedeesde, rustige mensen met gestreken kleren en design meubels. Wij zijn drukke, kreukelige, gevlekte chaoten. Vol met blauwe plekken en dol op grapjes, zingen en bewegen.
En dan vind ik dat we best wel druk en expressief mogen zijn, op passende plekken. En ik vind een schoolklas in een park echt een zeer passende situatie/plek om druk expressief te zijn. Parken zijn er om te bewegen en te spelen.
Kijk, tijdens een klassiek concert, in een restaurant, bij een ceremonie, (waar ik dus in geen honderd jaar met mijn chaoten naar toe zou gaan) zou het ongepast zijn. Maar in een park, mja, dat lijkt me een goede plek ervoor.
En gillen om het gillen, mogen ze trouwens nooit van mij.
Karmijn
We zijn het dus niet eens bedoel je :)
Jillian
Yep 
Tenminste, ik denk dat jij in je een na laatste post ironisch was.
Maar ik heb dus medelijden met Belgische kinderen uit de klassen die ik soms wel op tv zie of zo. (wat vast niet representatief is voor álle Belgische kinderen). Ik ken mensen die een tijd in België gewoond hebben. En als ik dan hoor dat de kinderen tijdens de lunch niet met elkaar mochten praten, bijvoorbeeld, dan heb ik echt medelijden.
En ons gezin heeft echt met veel medelijden naar die klas in de Efteling gekeken. Tjonge jonge wat een gemiste kans. Ben je in de Efteling, moet je in de rij met een raar petje op, achter je leraar aan. Mijn kinderen zouden echt niet kunnen functioneren in dat systeem. En er zullen in Belgie echt wel kinderen zijn, die zijn als de mijne. Wat moet daar dan van terecht komen? Net als bij mijn schoonvader, door straf, angst en schrikbewind je eigenheid verliezen? Triest vind ik dat.
Heb je Brammetje Baas gezien? Die film kan ik niet zien, zonder ontzettend boos te worden op het systeem, waar dat jongetje in geperst wordt. En wat zie je zijn lichtje doven na verloop van tijd. Zo herkenbaar. Zo pijnlijk.
Maar o, o, o, wat is de rest van Brammetjes klas toch braaf, rustig en goed opgevoed! Ook zij zullen zich prima gedragen in een park met de hele klas. Ben ik van overtuigd.
Tja, ik ben een anarchist geloof ik.
Opvoeden of drillen?
Ik heb hetzelfde gezien op vakantie in Frankrijk. Een klas met kindertjes in een doolhof/pretparkje die door de begeleidsters zo werden afgeblaft dat ze het wel uit een hoofd lieten om uit de pas te lopen. Eén meisje dat in de eetpauze met haar handjes in het zand aan het spelen was, werd uitgescholden en moest de rest van de lunch met haar rug tegen een paal aan gaan staan. Ze waren verder allemaal erg stil en braaf dus het werkte wel. Maar ik had medelijden met ze.
Met deze discussiewijze heb ik grote moeite. Ik walg van de manier waarop dit gaat. BAH BAH BAH! Zo respectloos naar kinderen, met of zonder stoornis (en je zal 'm maar hebben!).
De vooroordelen vliegen rond je oren
Ik ben er best verbaasd over.
Maar neemt niet weg dat ik ook erg vaak hoor over kinderen "die heeft vast ADHD of autisme" zonder dat men er ook maar iets van weet.
Nu ben ik een keer per week overblijf juf. Je kunt kinderen geloof ik niet op een ongunstiger tijdstip treffen omdat de regels hier vrij onduidelijk zijn en er staat geen hek om het plein. Toch zijn er tussen het plein en het veld plaatsen waar ze niet mogen spelen.
Ik weet van een aantal kinderen dat deze de diagnose ADHD of autisme hebben. Dat heb ik van hun moeders gehoord (niet eens van school wat ik logischer zou vinden wegens mijn taak). En juist deze kinderen delven vaak het onderspit. Het zijn juist de pestkoppen die luidruchtig zijn en gemeen doen.
En eigenlijk is dat maar een deel van de groep, maar het resultaat is toch veel onrust.
Het valt ook op dat het in bepaalde klassen veel erger is. En het valt me op dat het vaak bij dezelfde leerkrachten is (ik loop al een paar jaar mee).
Toch een stukje opvoeding. Ik denk dat deze leerkrachten er gewoon niet goed voor opgeleid zijn of er gewoon geen gevoel voor hebben.
Maar zoiets is wel heel moeilijk. Zou dat van deze tijd kunnen zijn?
En ja ik denk dat er kinderen zijn met iets teveel een grote mond hebben. Of dat van nu is weet ik niet.
Is dat misschien typisch Nederlands? Geen idee.
Zelf heb ik wel een erg vrije opvoeding gehad. Ik mocht alles en hoefde niks. Toch was ik superbraaf als kind.
Wij voeden onze kinderen een stuk strenger op dan ik ben opgevoed (man is strenger dan ik opgevoed). Ze moeten meer, en mogen minder.
Voor hun eigen bestwil. Maar ik vind de regels wel heel redelijk.
Als ze brutaal doen word ik zeker erg boos. En dankjewel zeggen is verplicht.
Dat soort dingen.
Nu zijn ze in mijn buurt altijd keurig opgevoed, maar zeker met mijn jongste toch af en toe wel gedoe op school. Maar dat laat ik helemaal aan de juf over.
Ik geloof niet dat ik erg afwijk van mijn collega-moeders hierin
Pff lang betoog geworden geloof ik....
Zwart wit
Het gaat nu om het verschil tussen Belgen en Nederlanders, maar dat lijkt me wat te zwart wit. Wij zijn in Nederland niet meer zo van de strakke discipline en dat hoeft van mij ook niet persé, maar misschien is het helemaal niet zo slecht voor kinderen om tussen wat strakkere lijnen te moeten functioneren. Het geeft veel duidelijkheid.
Soms vind ik het reuzegrappig zoals kinderen kunnen doen. Dan wordt ik onderweg opeens vrolijk gegroet door een 10-jarige. Nou wie wil dat nou niet? Of de praatjes over het hek met kleuters. Je lacht je een aap af en toe. Maar daartegenover staan ook de voorvallen waarin ik me afvraag of kinderen echt niet meer meekrijgen dat je wel beleefd moet zijn tegen andere mensen. Maar dat staat even los van het begin van dit draadje. Ikzelf denk dat de diagnoses soms, met nadruk op soms, wat te makkelijk tot stand komen en ik denk dat er ook een bepaald soort ouders is die vooruit lopen op de zaken en zelf maar een diagnose stellen. Dan is het gedrag van kind in ieder geval maar verklaard.
Mijn oudste dochter heeft de diagnose ADD. Ik ben dus betrokken geweest bij hoe de diagnose tot stand is gekomen. Mijn dochter heeft een paar gesprekken met de psychiater gehad, ik mocht een duit in het zakje doen en de uitkomst: ADD. Het kan 100 keer waar zijn, ze is tenslotte afgestudeerd psychiater en hoort te weten waar het om gaat, maar ik had toch het gevoel dat het 'te makkelijk' was gegaan. Als je je zuiver moet baseren op vragenlijsten, met daarin vaak ook momentopnamen van de 'ondervraagde' en niet op observeren, dan kun je ook misschieten. Als ik het bijvoorbeeld vergelijk met astrologie, dan weet iedereen dat de beschrijvingen van de sterrenbeelden zo genoteerd staan dat heel veel mensen zich er wel in herkennen. O ja, ik ben een týpische Boogschutter! Dat risico zie ik ook een beetje bij de wijze waarop diagnoses soms tot stand komen.
Ah, dat bedoel je dus
"Ik heb het over al die vaders en moeders, leerkrachten en opvoeders, die bij probleem gedrag direct roepen, volgens mij heeft....ik denk dat.... mijn/dit kind autistme/ADHD/ADD/PDDNOS enz. enz. heeft.
Zonder enige vorm van zelfreflectie het probleem bij het kind neerleggen"
Ah, dat is dus het punt dat je wilt maken. Jij bent een betere opvoeding dan al die andere ouders. Nu snap ik wat je bedoelt. Het is trouwens volstrekt logisch dat je dit vindt. En je begeeft je in goed gezelschap. Onderzoek laat namelijk zien dat 80% van de ouders vindt dat zij beter opvoeden dan andere ouders. En wist je dat 80% van de automobilisten vindt dat zij beter rijden dan de meeste anderen?
De mens neigt tot chronische zelfoverschatting, dat blijkt steeds weer uit onderzoek. Een boeiend fenomeen. Zo werkt ons brein.
Dat is niet wat ik bedoel, pubermoeder
maar nu het het toch zo stelt, ja, ik rijd ook beter auto dan de meeste mannen.
Karmijn
Waar ik het vooral niet mee eens ben is dat als je verwacht dat kinderen zich rustig gedragen, niet rennen, niet schreeuwen dat dit blijkbaar inhoudt dat ze geen kind meer mogen zijn, niet meer creatief zijn, hun eigenheid niet meer mogen tonen enz. Daardoor krijg je dus een tegenstelling tussen aan de ene kant brave, gehoorzame kinderen waar geen enkel initiatief en creativiteit bijzit en drukke, wilde kinderen die zeer creatief zijn en vol initiatief zitten. Dat is wat mij betreft een foute tegenstelling. Je kan best van een schoolklas verwachten dat ze zich rustig gedragen; ook in een pretpark. Daarmee onderdruk je echt niet hun persoonlijkheid, hun eigenheid en hun kind zijn. Stil zijn tijdens de maaltijd of netjes twee aan twee in een rij lopen is niet zielig en houdt niet in dat de kinderen onderdrukt worden of zich niet mogen uiten. Je kan van verreweg de meeste kinderen prima verwachten dat ze zich gedragen als de hier beschreven Belgische schoolklassen. Daar is echt niks mis mee. Natuurlijk kunnen kinderen met ADHD/Autisme dat soort dingen moeilijker maar uiteindelijk bestaan niet hele schoolklassen uit kinderen met ADHD. Als een schoolklas bestaat uit 30 zeer luidruchtige kinderen niet gecorrigeerd worden door de leerkrachten (omdat de leerkracht oprecht vindt dat er niks mis is met dit gedrag) dan ligt dat echt niet aan dat die kinderen zich niet rustig kunnen gedragen maar meer dat ze het gewoon niet is geleerd. Zoals de Belgische kindertjes blijkbaar wel leren.
Betreffende film ken ik trouwens niet. Ik zal eens gaan kijken of ik hem kan vinden. Gaat dat over een ADHD'er of iets soortgelijks? Is misschien ook wel interessant dan voor onze zoon of is het echt voor kleine kinderen?
Het etiket:
Zou graag zien dat het etiket voor een psychische aandoening, te pas en te onpas (zonder diagnose) wordt gebruikt, en niet gebruikt wordt als scheldwoord en niet als excuus.
Wat ik verwacht van kinderen is:
Dat ze niet schoppen en slaan, schelden en schreeuwen om het schreeuwen, dwars door tuinen banjeren omdat dat toevallig een kortere route is, geen vinger opsteken, of tong uitsteken als je een opmerking maakt over hun gedrag, geen afval op straat gooien, normaal antwoord geven als je ze aanspreekt, terug groeten als je hallo tegen ze zegt, luisteren als je zegt dat ze ergens mee bezig zijn wat ontoelaatbaar is, (bv. met zijn 3-en tegen een elektriciteitskastje aan gaan lopen schoppen, rukken en trekken)i.p.v. dat je "stom wijf" naar je hoofd geslingerd krijgt.
Dat kinderen met hun tengels van andermans spullen afblijven.
Ouderlijke toezicht ontbreekt regelmatig:
Dat er wat van gezegd wordt door de ouders als er een kind op de trampoline aan het springen is en daarbij een uur lang krijst "ik ga lekker hoger, ik ga lekker hoger....
Leuk met elkaar kletsen en giechelen enzo is totaal geen probleem.
Dat ouders op hun eigen kinderen letten en ze niet loslaten lopen met zwemvest aan, ik heb hier 3-jarigen voor huis die 100 m van hun eigen huis zijn, buiten het zicht van ouders, die ik dan maar weer voorzichtig terug dirigeer naar hun basis).
Dat ouders van kinderen die op de BS zitten, weten waar hun kroost is en wat ze uitspoken.
Ga naar de MaC, of zonder kids naar een restaurant
Doe de kids aan een wandeltouw als je ze niet kunt beletten om rondjes te rennen door de hema.
Het park waar ik het over had, en waar we vlak bij woonden toendertijd, was geen pretpark maar een "herdenkingspark".
Wel dat ongeveer... (en bovenstaand is niet uit de lucht gegrepen.)
Veel van de reageerders hebben wel begrepen wat ik bedoel te bediscuseren met dit draadje, sommigen ook helemaal niet.
Beter?
achteraf gezien een beetje kromme zin:
Zou graag zien dat het etiket voor een psychische aandoening, NIET te pas en te onpas EN zonder diagnose wordt gebruikt. EN MEN HET niet gebruikt als scheldwoord en niet GEBRUIKT als excuus.
loslopen
Op die leeftijd zwierf ik onbeheerd door de buurt. Heerlijk was dat. Dat vind ik het grootste cadeautje van mijn moeder dat ze niet voortdurend mijn veiligheid bewaakte en dat ik ongeremd op daken kon klimmen en in slootjes terecht kon komen.
nou ja
Niet met 3 jaar natuurlijk maar wel wat ouder. Maar ik weet ook dat in de generatie daarvoor kinderen van 3 jaar op het erf hooguit bewaakt werden door andere kinderen. Die ouders hadden wel wat anders te doen.
Kaaskopje,
Ik ben het met je eens wbt snelle diagnosestelling. Bij onze beide kinderen is het exact zo gegaan; een observatie van een uurtje, een gesprek met kind er bij, een oudergesprek en een vragenlijst, zo kun je geen diagnose stellen lijkt mij! Dat slaat helemaal nergens op.
Dus ja, ik vind autisme ook een nieuw modeverschijnsel en door al die snelle diagnoses krijgen de kinderen die echt wat hebben niet de aandacht en aanpak die ze verdienen.
Ik ben altijd blijven twijfelen aan de diagnoses van mijn kinderen en ze zullen best trekjes hebben maar volgens mij kan autisme niet overgaan en dat is bij mijn oudste wel gebeurd..
AnneJ
Ik verbaas me achteraf wel eens over het vertrouwen wat mijn ouders blijkbaar in ons hadden als we buiten waren. En ik leef nog steeds, dus het zal niet zo heel erg onverantwoord geweest zijn. Maar ik denk dat we moeten stoppen met vergelijken tussen hoe het voor ons was en nu voor de kinderen is. Zeker mijn generatie en die daaronder misschien ook nog wel, stamt uit een tijd die ik ongecompliceerder wil noemen. Ouders waren nog geen selfmade psychologen. Je deed je best en meer kon je niet doen. Als je kinderen maar netjes 'dank u wel' en met twee woorden spraken, op tijd thuiskwamen en op tijd in bed lagen en voldoendes haalden op school, dan had je als ouder al een boel goed gedaan. In mijn omgeving, die in mijn kindertijd best groot en gemeleerd was, werd er verder nergens in gepusht. Wil je op een clubje, prima. Wil je dat niet, ook prima. De hele middag met of zonder vriendinnen op je kamer spelen/aanwezig zijn, prima. Dat werd niet ontleed als 'waarom moet mijn dochter de hele middag op haar kamer zitten als ze thuis is?' Daarnaast was druk druk, afwijkend gedrag was een beetje vreemd en kinderen mochten ook gewoon lastig genoemd worden, als ze dat waren. Nu is het 'ze moeten zich kunnen uiten en vrij kunnen bewegen, jammer dan als je dat niet leuk vindt'.
Ik vind het niet verkeerd dat we als ouder-zijnde meer inzicht hebben gekregen in de psyche van het kind en dat we daardoor meer bewust zijn van bepaalde zaken, maar ik denk dat het daardoor soms ook onnodig ingewikkeld is geworden.
Eigenlijk
Is het voor mij gecompliceerder dan het idee dat kinderen maar eens beter opgevoed moeten worden.
Het is ook de keerzijde van de medaille. In 'mijn tijd' was het stil in de klas. Iederen zat te luisteren naar de juf of meester, of zat rustig te werken of samen te zingen of te luisteren naar het voorlezen of voordragen van een kind.
Nu is er in de klas meer interactie, kinderen bespreken samen zaken of geven antwoord op vragen van de juf. In school leren ze om zelfstandig te zijn, intitiatief te nemen, samen te werken. En zo gaat het natuurlijk ook op straat. Kinderen manifesteren zich meer.
Daar weet ik ook de oplossing niet voor. In feite hebben mijn kinderen daar juist last van. Van de drukte in de klas en van ongecontroleerd gedrag en pesten op straat en op school. Mijn kinderen liepen helaas niet onbeheerd op straat op die leeftijd. Veel te onveilig voor hen. Als het weleens voorkwam ging het fout. Werden ze in elkaar geslagen over een verkeerde woordkeuze of sexueel geintimideerd omdat iemand ze blijkbaar herkende als 'kwetsbaar'. Ik weet niet wat dat voor kinderen zijn. Ik heb er weleens een paar achtervolgt op mijn fiets, die mijn zoon ernstig toegetakeld hadden, gewoon basisschool kinderen. Niets bijzonders aan, maar wel in staat om ernstig uit te halen.
Misschien kun je dat wel niet voorkomen. Ik ken die ouders ook niet.
Misschien is dat wel een soort 'lord of the flies' gedoe onder kinderen. Eigenlijk weet ik het niet. Ik heb mijn kinderen zelf dus wel vaak 'beheerd' buiten als ik zag dat het anders niet ging. Terwijl ik me tegelijkertijd scherp bewust was van mijn eigen 'vrijheid'. En die heb ik ook steeds weer gezocht voor mijn kinderen. Ik zou liever zien denk ik dat volwassenen zich beter gaan gedragen en beter kinderen gaan snappen en rustiger reageren op kinderen ook als ze zien dat die wat fout doen.
En natuurlijk denk ik ook dat ik mijn kinderen beter opvoed dan een ander.
Maar storend gedrag voorkomen door intimidatie en dwang lijkt me ook niet de weg. Wel dat je kinderen leert waar ze herrie kunnen maken en waar ze zich leren te beheersen. Maar dan nog doen ze dat vast niet meteen perfect.
Ik stoor me ook weleens aan andermans kinderen maar ik leer steeds beter om daar wat afstand van te nemen en niet zo oordelend er in te gaan staan. Zelf wat meer humor er in te brengen en rust en begrip.
experiment
Ik heb een verantwoord experiment uitgevoerd om verband tussen overdiagnose in NL en de slecht opgevoede NL kinderen te kunnen testen. Namelijk mijn PDD-nos zoon halverwege de basisschool van een keurige, streng gedisciplineerde franse school en franse opvoedomgeving overgeplaatst naar een nederlandse.
De franse school vond hem erg druk en lastig, en klaagde veel over hem. Terwijl hij zich deels wel aanpaste aan hun regels en het voorbeeld dat hij kreeg van de andere kinderen (netjes in de rij staan, handje vasthouden, niet rennen en schreeuwen bij uitstapjes etcetc).
De nederlandse school vond hem erg druk en lastig, gaf aan dat er iets vreemds/niet normaals aan hem was en stapte in een hulp en ondersteuningscircuit waar hij veel aan gehad heeft. Terwijl hij nu in vergelijking met de kinderen om hem heen lang niet zo druk meer leek als in FR. De eerste maanden rende en schreeuwde hij niet veel op school, was er zelfs een beetje beduusd van, al die herrie en wildheid en brutale monden om hem heen. Daarna paste hij zich aan (knap, voor een autist) en werd net zo. Kortom: de normen van druk en herrie zijn wel tamelijk cultureel bepaald, maar de stoornis blijft opvallen, waar je het kind ook neerzet en wat voor opvoednormen en omgeving er ook zijn.
Andere conclusie is dat hij in NL de hulp en het begrip kreeg die hij nodig had en in FR niet. Dus dan maar liever die zogenaamde "overdiagnose".
Stenna wat een mooi verhaal
Als ik het zo lees zijn kinderen in Nederland toch beter af.
Temple Grandin
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1375897
Temple Grandin, hoogleraar dierenwelzijn en met een vorm van HFA, hoog functionerend autisme, die er op wijst dat autisme met name een sensorisch probleem is, een probleem van de zintuigen. Daar komen de sociale problemen uit voort.
Vanaf minuut 17 legt ze dat uit, en bovendien vertelt ze dat de Fransen nog steeds denken dat het door een slechte opvoeding komt.
Nog niet zo lang gelden kwam er een film uit in Frankrijk over de behandeling van kinderen met autisme op een psychoanalitische manier. Kinderen die worden gescheiden van hun 'kille' moeders en opgelosten in psychiatrische instellingen. Dan doen we dat hier wel iets beter denk ik.
opgesloten
Niet opgelost.