U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Altijd gelijk behandelen?
Ik behandel mijn 3 puperkinderen redelijk gelijk. Soms niet helemaal: elk kind krijgt soms (1 keer per jaar?) wel eens iets extra's, een beetje extra aandacht, een klein kadootje of iets lekkers omdat hij/zij daar behoefte aan heeft, het toevallig zo uitkomt of omdat er iets vervelends is gebeurd.
Nu snappen ze alledrie prima dat dat dan alleen voor die éne persoon is. Want als ik de extra dingetjes meteen voor iedereen moet doen, dan gaat het speciale er af, of wordt het te duur, of schiet het zijn doel voorbij.
Maar nu wil ik één kind een groter ding kado doen, als compensatie voor iets wat zij erg vervelend vindt, een kado, ter waarde van 100 euro. (en nee, ik verwen mijn kinderen niet en koop ze ook niet om, ik weet prima dat ze met teleurstellingen moeten kunnen dealen, dat kunnen zo doorgaans ook prima).
Maar, in dit geval, zullen de andere twee het hier niet eens zijn en/of ze willen dat kado ook krijgen. Dat weet ik zeker, ze zullen hier geen/weinig begrip voor hebben.
Nu heb ik drie opties, ik wil het kind in kwestie echt graag dat kado geven,
- maar doe het niet omdat de anderen dat niet zullen accepteren
- ik bespreek het vóóraf met de andere twee, leg het uit en ze zullen het maar moeten accepteren en erop vertrouwen dat zij, als het nodig is, ook 'bedeeld' zullen worden.
- ik doe het een beetje 'onderhands'. Dat kan: het kind kan bijv. bijdragen aan het kado zodat het grotendeels zelf gekocht lijkt... terwijl ik feitelijk wat meer bijdraag dan dat ik de andere twee laat weten, ik hoef ze niet alles te vertellen, per slot van rekening. Met de opmerking aan het krijgende kind: ik doe dit nu voor jou, maar als het aan de orde is, doe ik iets dergelijks, op een moment dat ik zelf kies, ook voor de andere 2.
Hoe denken jullie hierover?
jaloezie bij ouders/kinderen
bij mij speelde dat in die situatie niet, maar ik snap wat je bedoelt. Je kunt je als ouder geraakt voelen door iets waar je kind misschien niet eens mee zit (denk bv aan de feestjesdraadjes op OO)
Een ander van alles gunnen kan ook een signaal zijn van dat het je allemaal niet meer boeit. wat een ander al dan niet heft/krijgt - het boeit je niet omdat je jezelf helemaal niet happy voelt. 'Lekker boeiend' 
Maar goed, ik ben benieuwd hoe het verder gaat in het gezin van draadstartster. Als ouder wil je zo graag alles zo goed mogelijk doen, en al bedoel je het enorm goed, het kan bij de diverse kinderen verschillend overkomen. Iedereen is anders en heeft eigen gevoeligheden.
Gegund!
Je wordt op je wenken bediend bromvlieg!
Ik koos voor optie 2. Ik dacht de 'moeilijke' weg. Maar nee!
Ik heb beide kinderen uitgelegd wat ik wilde doen en waarom. En zonder ook maar een moment te aarzelen begrépen ze het niet alleen, ze vonden ze het een prima 'verzachtend' iets, en gunden ze het hun zus van harte! Wat lief! En ze vonden ook dat het wel echt een 'cool' toestel moest zijn, een simpel tweedehandsje volstond niet.
Het krijgende kind was inderdaad héél blij en vond het eigenlijk wel logisch dat de anderen er geen probleem van maakten: want, wat zou het hen opleveren? Zij zouden hooguit kunnen voorkomen dat zij géén telefoon zou krijgen. Van een 'ik wil dat niet hebben' zouden zij zelf niet beter worden. Dus waarom zouden ze dat doen?
En zelf komen ze ook wel eens aan de beurt als het aan de orde is.
Nou ja, ik mopper wel eens om niet opgeruimde spullen en vieze sokken onder het bed. Maar voorlopig niet meer want uiteindelijk gaat (opvoeden) (vooral?) hierom, voor elkaar zorgen en er voor elkaar zijn in goede en minder goede tijden. (en ja, dat kan ook prima zonder kadoos!).
Fijn dat jullie allemaal meedachten!
Gelijk
Vergissing, ik startte de topic onder de nick 'Gelijk'.
de nick Ippel was een vergissing. Sorry!
over die lenzen
Mijn dochter kreeg in groep 8 lenzen. Haar vriendin kreeg ook in groep 8 lenzen, wat eerder dan dochter. Dochter kreeg het verwijt dat zij vriendin na-aapte. Terwijl wij altijd gezegd hadden: in groep 8 ben je oud genoeg om zelf verantwoordelijk te zijn voor lenzen. Vriendin vond dat zij niet meer speciaal genoeg was.
Tja, jammer dan. Wij trekken ons eigen plan.
Gelijk?
Wat fijn dat het zo loopt! En het is heel goed dat ze elkaar iets gunnen.
Ik heb werkelijk nooit ook maar geprobeerd mijn kinderen gelijk te behandelen. Hoe zou dat ook kunnen? Ze zijn zo verschillend, qua karakter, qua leeftijd, qua interesses. het ene karakter vergt een andere aanpak dan het andere karakter, in mijn ogen. Dom voorbeeld misschien maar mijn oudste kind kan met veel minder slaap toe dan mijn jongste kind. Dus ben ik met bedtijden bij jongste altijd veel strenger geweest dan bij oudste. Dat kan toch niet anders bij twee kinderen? Ik doe volgens mijn kinderen een hoop verkeerd maar ik heb nog nooit een verwijt gehad over 'ongelijkheid' of 'voortrekken' of iets dergelijks. Ze kunnen ogenschijnlijk dus prima omgaan met het verschil in aanpak. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik ze onder de streep toch gelijk behandel. Maar in dat geval heb ik er geen kopzorgen om dus is het uiteindelijk toch beter, denk ik.
hier
In grote lijnen worden mijn twee pubers gelijk behandeld. Maar er zijn ook wezenlijke verschillen, gewoon omdat het twee mensen zijn met eigen behoeftes. Dat kan varieren van zelfstandigheid tot drinken.
De laatste ongelijkheid is de zakgeldverhoging van de jongste. Zij kan niet werken terwijl oudste dit wel kan. Wel heb ik het met oudste even besproken. Hij vond een groter bedrag redelijk dan ik in gedachten had.
Onder de streep
Ja, dat bedoel ik: dat ik denk, hoop, dat ik mijn kinderen onder de streep gelijk behandel. De een heeft wat meer aansturing nodig, de ander krijgt wat meer vrijheid. De een soms een wat duurder verjaardagskado, de ander een wat goedkoper. De een rijden we 4 keer in de week naar een sportactiviteit, de ander nooit. De een krijgt regelmatig nieuwe kleding, de ander weinig (hoeft niks:).
Ook hebben we hier nooit snoepjes geteld als ik wat uitdeelde... dat heb ik eens een moeder zien doen: smarties uittellen per kind.
Maar... onder de streep moet er denk ik wel een gevoel van gelijke behandeling zijn. Van niet-voortrekken. Dat je uiteindelijk allemaal krijgt waar je behoefte aan hebt. Of het nu om liefde, aandacht of materieele zaken gaat.
In het geval van de smartphone was er volgens mij sprake van grote ongelijkheid: een duur (in principe overbodig) kado, wat ze allemáál graag zouden willen. Zomaar gegeven aan 1 kind, om leed te verzachten (dat op zich is al een tikkeltje dubieus:).
En net als met het zakgeld van Lusithania: heel fijn als je kinderen dat dan gewoon snappen! Dat is wat Angela? AnneJ? (ik kan nu de postings niet teruglezen) al zei: kinderen snappen soms meer dan je denkt. Dat blijkt maar weer.
Hangt van de kinderen af
Of je zoiets kan maken hangt ook van je kinderen af. Als ze makkelijk zijn en elkaar veel gunnen dan doe je het eerder dan als je weet dat zoiets veel gedoe oplevert. Mijn kinderen zijn nogal gericht op de gelijke behandeling. Waarom weet ik niet maar ze hebben altijd gehad dat het eerlijk moet zijn. Met name de tweeling. Ik zou nooit een van de tweeling wat geven en de ander niks want als ik dat doe dan heb ik daar eindeloos gedoe van. Ze zijn hier inderdaad van het snoepjes tellen en glaasjes limonade meten. De jongsten dan. De oudsten zijn dat stadium wel voorbij maar ook die hebben toch wel het idee dat alles eerlijk moet zijn. Wat in de praktijk soms moeilijk is.
Dus ik zou zeker niet een van de kinderen een mobiel geven zonder de andere kinderen er ook een te geven. Dat levert mij te veel gezeur op.
gelijke snoepjes
Ja, dat kan ik me plots weer herinneren! Hier telden ze ook de smarties!(zelfs de goede kleuren:-()
Ik heb het zelf niet gedaan maar ze wel laten doen.
Maar ik was het alweer vergeten, dus ja, gaat gewoon over dus. Al kunnen ze plots nog weleens in de oneerlijkheidstand schieten.
Tweedehands
Je zou zo'n telefoon ook tweedehands kunnen proberen te kopen. Op Facebook komt eens in de zoveel tijd een telefoon voorbij, je weet maar nooit. Tweedehands is niet nieuw, maar dat hoeft de nieuwe klas niet te weten.
Toevallig ga ik mijn eigen toestel verkopen. Die wil ik jou niet in de maag splitsen hoor. Er zit een grote barst door het hele scherm. Maar ik verwacht dat daar ondanks die breuk nog kopers op af zullen komen, omdat je voor een habbekrats wél een goed toestel krijgt, maar helaas met een beschadiging. Zó denken veel jongeren, echt waar.
breuk = barst :-)
...
Gelijke verdeling
Ik ging met Sinterklaas altijd de fout in. Ze kregen allebei evenveel pakjes. Vooral de jongste zou zich een oor aangenaaid hebben gevoeld als het niet klopte. Maar ja, dan zag ik voor kind 1 iets héél leuks en kocht dat, waardoor ik voor kind 2 toch ook nog maar wat bij haalde. Gedóe!:-))
Maar nog steeds houden we het redelijk gelijk, ook al wonen ze niet of amper meer thuis. Het kan een tientje schelen, maar ik vind het zonder duidelijke aanleiding niet goed voelen om de een met honderd euro te verwennen en de ander met 50.
Zelfde bedrag
Ik hou voor verjaardagen en sinterklaas/kerst ook hetzelfde bedrag aan voor elk kind. Daar kan ik wel een paar euro boven of onder gaan zitten. Het is een bedrag waar ik me naar richt. Het hoeft niet 100% zo uit te komen. Als het gewenste cadeau echter veel goedkoper is dan koop ik er nog een cadeautje bij.
Voor de jongste kinderen zorg ik er voor dat het aantal pakjes gelijk is met kerst/sinterklaas. De oudste kinderen maakt dat niks uit. Maar ik zorg er wel voor dat de waarde van de cadeautjes min of meer gelijk is.
Uitzondering was toen de jongste kinderen baby/peuter waren. We hadden nog genoeg speelgoed van de oudste kinderen. Ik gaf ze toen dus goedkopere en minder cadeautjes. Ze hadden dat nog helemaal niet door verder en ik vond het onnodig om dan wel cadeautjes van gelijke waarde te kopen als ik echt niet wist wat ik voor ze moest kopen.
Nu ze ouder zijn en ook zo hun wensen hebben geef ik wel aan elk kind ongeveer hetzelfde bedrag uit.