zoon 18 aan de drugs

Probeer onderscheid te blijven maken tussen

het gedrag van je zoon en je zoon zelf.
Je zegt dat je van hem walgt als je hem ziet fietsen. Dat vind ik nogal wat om te zeggen.
Ik begrijp dat je erg bent geschrokken, en dat kan ik me ook goed voorstellen. Ik begrijp dat je in het begin denkt dat je gek wordt, omdat je dit gedrag gewoon niet kunt rijmen met je zoon zoals hij tot zijn 18e was.

Ik vind ook de kentering zo plotseling dat het wel een psychische ziekte lijkt. Of de drugs hebben bij hem iets getriggerd, wat ook kan trouwens. Jongeren met aanleg ervoor kunnen door drugs net over het randje van bv. een psychose worden geduwd...

Resultaat is hetzelfde: een kind/jongere die zichzelf niet meer onder controle heeft, maar dat zelf niet beseft...

Ik ben net een film aan het kijken op Netflix, die heet Brains on Fire... Gaat over een jonge vrouw die een heerlijk leven leidt, en van de ene op de andere dag ineens last krijgt van haar brein; ze gaat last van overprikkeling en lijkt wel een gedaanteverwisseling te hebben ondergaan en manisch-depressief te zijn geworden. Ik heb het einde nog niet gezien, maar de film is wel gebaseerd op waargebeurde feiten...

het lijkt inderdaad ziekte

Bedankt mam, voor 18 jaar een zorgeloos leven. Je was er altijd voor ons, de kinderen stonden voor jou altijd op nummer 1. We hadden het gezellig, we hebben met zijn drieen en de hond heel Europa bereisd. Overal zijn we geweest, hotelletjes onderweg, kamperen. Je hebt me in alles gesteund. Dankzij jouw ondersteuning heb ik een goed diploma. Ik heb alle sporten kunnen doen die ik wilde, jij was er altijd.
Als dank heb ik je de afgelopen 6 maanden helemaal kapot gemaakt. Het begon eerste kerstdag 2017, je had een kerstontbijt gemaakt. De tafel was net afgeruimd. Om 11 uur 's morgens trapte ik een deur doormidden omdat mijn T-shirt met een vlek uit de was kwam. Een andere deur trapte ik kapot. Ik heb je 6 maanden bedreigd, je huis vernield, je angst bezorgd en een heel groot trauma.
En nu is mijn jeugd voorbij en eindigt deze met een aangifte voor huiselijk geweld.
Dat was het dan.

Niet

Geen aangifte voor dealen aan minderjarigen? Eerlijk gezegd zou ik daar prioriteit aan geven. Jouw probleem is opgelost nu hij het huis uit is. Maar op straat gaat hij verder met dealen.
Tsja, je blijft maar doorgaan over goed jij het gedaan hebt en hoe erg het is wat hij jou aandoet, maar ik kan daar verder niet zoveel mee, behalve dan herhalen dat het inderdaad schokkend is als een kind niet de keurige volwassenen wordt waar jij hem naartoe geleid hebt.
En herhalen dat het gebeurt, dat er meer ouders zijn met zo'n ervaring en dat het wellicht goed is om kontakt met hen te zoeken. Ook zij hebben alles gedaan voor hun kinderen, vakanties, reisjes, diploma, kinderen op no. 1 etc.
Vindplaatsen: Jellinekkliniek en internet: ouders van verslaafden; ypsilon: ouders van kinderen met een psychiatrische stoornis.
Hoe meer je vertelt, des te meer neig ik naar ernstige zorgen over de psychische problematiek van je zoon. Op internet kun je veel vinden, bijvoorbeeld informatie over de relatie tussen agressie e drugsgebruik (alcohol is erger, dat heeft bij mij een deur gekost).

Tsjor

tuurlijk tsjor jij weet het allemaal zo goed

Ik heb een trauma, ik ben diep verwond. En IK ga nu voor, en MIJN DOCHTER die dit alles heeft meegemaakt. En ik ben even geen moeder meer voor mijn zoon. Ik haak af.

Start, ervaringsdeskundigen...

Misschien besef je het niet, maar wij zijn hier allemaal ouders, en we hebben allemaal vaak veel meegemaakt.
Vaak zijn degenen die reageren op specifieke onderwerpen ervaringsdeskundigen op dat vlak, die daarom ook een hele waardevolle bijdragen kunnen leveren.

Ik sluit me aan bij tsjor, je blijft maar herhalen hoe erg het voor JOU is. En ik geloof dat we hier allemaal wel beseffen dat het ook erg IS, maar jij bent nog altijd die volwassene.

Als je denkt dat je opvoedt om daarvoor in de plaats later een eeuwig denkbaar kind aan je zijde te hebben, dan ben je nu wel wakker geworden. Dat hoeft helemaal niet.
Dat is 1. En je zoon heeft heus niet tot zijn 18e gewacht om jou eens lekker te pakken te nemen, dus er is iets gebeurd. Iets ergs. Het gaat niet goed met hem.

Verder nummer 2: probeer juist niet te heftig zijn in je reactie, en blijf zeker niet in aanwezigheid van je dochter herhalen wat je hier schrijft, namelijk dat je geen moeder meer bent voor je zoon.
Je dochter zou eens kunnen gaan denken dat jouw liefde voorwaardelijk is... dat je ook bij haar afhaakt, als zij zich niet gedraagt zoals dat volgens jou zou moeten...

Ik snap dat je boos en geschrokken bent, maar ook nu ben je moeder! Het gaat gaat slecht met je zoon, en ook als je zoon zich eens niet gedraagt als jij meent dat zou moeten nadat hij jouw opvoeding heeft doorlopen blijf jij zijn moeder. Ouderliefde is niet voorwaardelijk, of zou dat niet moeten zijn. En ouderverantwoordelijkheid ook niet.
Ga in therapie voor je trauma, EMDR schijnt goed te werken, en neem daarnaast je verantwoordelijkheid en zorgen als ouder weer op je. Ga zorgen dat je zoon geholpen wordt. Neem contact op met degene die hem begeleidt.

Ik zou me kapot zorgen maken, en het enige wat jij doet is verongelijkt zitten wezen dat hij ondanks alle sporten waar jij hem aan liet meedoen is geflipt.
Dat flippen is raar. Zoals jij het beschrijft ontstond het van het ene op het andere moment. Dat is raar en gek en om je vreselijke zorgen te maken. Als iets zo plotseling van het ene op het andere moment totaal omslaat, dan moet daar een aanleiding voor zijn. Hij MOET geholpen worden, ga dat nou eens proberen te regelen...

Herkenbaar

Heel herkenbaar dit. Broer met schizofrenie. Begon ook op zijn achttiende, heel plotseling. Trigger was wiet.

Anno

Ja, bij mij ook een broer, wel iets ouder. Geen wiet of iets dergelijks. En er is altijd wel een trigger. Drugs kan het veroorzaken, drugs kan ook een gevolg zijn. De combinatie is wel heel erg lastig voor hulpverlening. Maar de beschrijving van Start 'triggert' bij mij het alarm van een mogelijke psychose. Maar ik wil absoluut niet een diagnose suggereren. Dat meot hulpverlening doen.
Verder eens met Mirreke.

Tsjor

Rouw

Een facet van rouw is boosheid, onmacht.

Ik lees je boosheid als rouw. Rouw om wat er niet meer is. Jij hebt de tijd hiervoor ervaren als een mooie, liefdevolle periode met je kinderen. Daar kun je goed op terugkijken.
En in jouw beleving is daar "zomaar" een einde aan gekomen. Je hebt iets moois verloren wat heel belangrijk voor je is. Je boosheid staat nu op de voorgrond. De onmacht straalt eraf.

Je zoon kiest- om wat voor reden dan ook- nu een ander leven. Hij heeft hulp nodig- dat lijkt me duidelijk.
Maar jij hebt ook hulp nodig. Voor jezelf en je dochter. Hoe moet je hier toch mee omgaan? Je zoon verliezen. En jullie liefdevolle gezin lijkt nu naar de haaien.
Ik zou je minder op je verantwoordelijkheid als moeder willen wijzen - die ken je wel. Verdriet is een begrijpelijke emotie in deze situatie. Boosheid misschien niet voor anderen die dit niet meemaken. Emoties overspoelen je. Accepteer ze maar. Accepteer dat je boos bent. Teleurgesteld. Dat jullie gezin dit meemaakt. Vanuit die acceptatie kun je vast weer verder. Het is geen schande hier hulp bij te vragen. Ga naar de huisarts en vertel over je emoties, over wat je bezighoudt en dat je niet weet hoe je hiermee verder moet. Je kunt doorverwezen worden naar een hulpverlener. Iemand die naar je luistert en je verhaal laat doen - zonder oordeel.

Je haakt af zeg je; dat kan. Je kunt emotioneel zo belast zijn dat je je taak als moeder even niet meer vervullen kan. Het is niet anders. Ga goed voor jezelf zorgen en voor je dochter. Ga in gesprek. Pas wanneer jij weer sterker wordt zul je weer voor je zoon kunnen zorgen. Nu is het niet anders.

Heb je iemand in je omgeving die je kunt vragen een oogje in het zeil te houden wat betreft je zoon? Of een professional? Hierboven krijg je het advies nu eerst hulp voor hem te regelen. Blijkbaar heb je dat al geprobeerd. Laat hem nu los- eerst jezelf helen. Om daarna er weer te kunnen zijn voor zoon.

Wat een intens moeilijk situatie voor jullie.

ik heb mijn plan getrokken

Genezen van de wond door geweld en bedreiging in mijn eigen huis, samen met mijn dochter. Dit kost tijd om te helen, en er vloeien veel tranen. Slapen gaat gelukkig al beter.
Zoon moet maar op zijn bek gaan, ik heb aangifte gedaan. Ik ga hem op geen enkele manier helpen (hij wil toch niks).
Komt hij tot zijn positieven dat hij iets zinnigs met zijn leven wil dan kom ik wel weer in beeld en kan hij van mij alle steun verwachten. Dan kunnen we normaal verder.
Respect voor je moeder en normen en waarden in de samenleving zijn hele normale zaken om als moeder te verwachten. Is dit er niet dan zeg ik "toedeloedokie"
Over 3 weken ga ik lekker met mijn dochter op vakantie.
Ik ga over 2 dagen verhuizen naar een nieuwe woning en heb daar veel zin in.
Ik ga geen energie steken in deze shit waar mijn zoon zelf in beland is. Mijn zorg niet hij is 18.
Bedankt voor de reakties, ik ben geen therapeut en ga dit ook niet uithangen.
Ik ga verder met mijn leven en vooralsnog heb ik even geen zoon.

Nou, met zo'n moeder

heb je geen vijanden meer nodig...

Ondanks dat hij je vreselijk bang en boos heeft gemaakt en pijn heeft gedaan vind ik dit toch erg voor je zoon. Ok hij heeft het te bont gemaakt, maar wat het wel helemaal zijn eigen schuld? Hoe kan hij nu nog uit z'n situatie komen?
En ik vind het erg voor je dochter. Die mag ook geen misstap maken, anders is het einde oefening. Dat heeft ze nu goed gezien. Die gaat nu heel erg op haar teentjes in de pas lopen. Dat je hem nu niet in de huis laat, ook ivm je dochter begrijp ik, maar niet hoe je erover schrijft.
In mijn familie trouwens ook een geval van trigger wiet.
Ik heb ook een agressieve zoon zonder enig respect, maar wij weten dat hij er niets aan kan doen dus we houden wel van hem.
Zou het anders zijn als jij het straks wel weet? Hoe kan iemand zo omslaan?

ik kan het niet en daar zit mijn grens

Ik kan niet omgaan met dreigende en liegende mensen. Knap wie dat wel kan. Ik heb een verleden met mishandeling in mijn jeugd en ben daardoor beschadigd. Ik ben 20 jaar gestalkt door mijn vader. Mijn gezin en een veilig thuis zijn voor mij van levensbelang anders kom ik zelf in de ziektewet te zitten en daar heeft niemand wat aan.
Ik ken mezelf en weet wat ik wel en niet aankan. En dit kan ik niet aan.
En daaraan is niks slechts.

Je verschuilt je nu achter je eigen verleden

Je eigen verleden is geen reden om je kind te verstoten. Nogmaals, jij bent de volwassene, jullie relatie is altijd die van ouder en kind. Ouderlijke liefde zou onvoorwaardelijke moeten zijn, maar is dat bij jou blijkbaar niet.
In feite zou dit jou dus ongeschikt maken als ouder, omdat jij onvoorspelbare dingen niet aankunt. Als je kind doordraait ben jij weg. Dat kan niet. Echt niet. Voor je dochter resulteert dit in een zeer onveilige situatie, want moeder kan zomaar het ouderschap opzeggen als dochter iets doet wat moeder aan haar verleden herinnert. Dat kan echt niet!
Ik kan begrijpen dat het extra vreselijk is als je zelf ook nare dingen hebt meegemaakt, maar zoals jij hier keihard je kind veroordeelt en laat vallen is onbegrijpelijk.
Zoals jij in eerdere berichten blijk gaf van je kind te walgen, lijkt me echt heel wat anders dan getraumatiseerd zijn door een moeilijke jeugd en verscheurd te worden tussen je eigen onmacht en het dreigende verlies van je kind door een psychiatrische aandoening.

Je schrijft dat je eigen vader vreselijke dingen heeft gedaan. Misschien hebben beiden, je vader en je zoon wel een psychische stoornis, of een aanleg daarvoor.

Ik ken mensen die in hun jeugd vreselijke dingen hebben meegemaakt. Dit ontslaat hen echter niet van hun ouderlijke verplichtingen.
Je kunt hulp zoeken, je laten bijstaan door hulpverleners, maar je bent niet ineens niet meer zijn moeder.
Je stelt gewoon voorwaarden aan het ouderschap. Kind draait door: weg kind, ik ben zin moeder niet.
Stel dat kind ooit op eigen kracht, want niet met jouw hulp, het ooit weer beter gaat doen in de maatschappij, dan mij hij weer terugkomen? Nou, ik wist het dan wel als ik zoon was...

Zo hee

Zit Start helemaal aan de grond van haar eigen kunnen en wordt haar door Mirreke doodleuk verteld dat ze in feite ongeschikt is als ouder. Op basis van wat letters op een forum die grote kans nog niet eens de helft van de hele situatie schetsen. Dat vind ik nogal wat. Wie weet wat je Start daarmee aandoet.

Ik vind Start juist dapper. Ze geeft eerlijk toe haar grenzen te kennen. Ze kan nu, op dit moment, haar zoon niet helpen. Soms zit je inderdaad echt helemaal op de bodem van de put en dan lukt het niet. Ze zegt toch niet dat ze hoopt dat hem iets ergs overkomt? Ze hoopt dat hij bij zinnen komt.

Start, dit is wellicht een gevalletje zuurstofmasker-in-het-vliegtuig. Daar wordt altijd gezegd eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten, en dan pas anderen, inclusief je kinderen, te helpen. Doe dat nu ook, Help jezelf (door hulp te zoeken voor jezelf). Daarna zal je wellicht weer in staat zijn ook verder te kunnen wat betreft je zoon.

Niemand, ook je dochter niet, heeft er iets aan als jij de vernieling indraait. Zij heeft alles met eigen ogen gezien en meegemaakt. Ze snapt heus wel dat moeders niet zomaar afhaakt. Je zou ook kunnen zeggen dat jij haar juist een goed voorbeeld geeft in het stellen van grenzen voor jezelf.

Mirreke, ik vraag me op dit moment echt even af wat jij hebt meegemaakt waardoor je zo gigantisch uit je slof schiet richting Start. (Dat is retorisch - ik hoef het echt niet te weten). Ik ben niet een van de vaste posters hier maar lees wel dagelijks. En ik zie toch eigenlijk meestal dat mensen aanraden om goed voor jezelf te zorgen enz.. Ik hoop dat Start dat ook doet en dat ze snel weer een lichtpuntje ziet in deze ellendige situatie.

Onvermogen

Niets mis mee om je onvermogen toe te geven. Je kinderen kunnen je grenzen ver overschrijden. Om wat voor reden dan ook neemt Start dit echter veel te persoonlijk.
Natuurlijk raakt het haar. Maar er is al veel gezegd in dit draadje om haar te steunen.

Maar ook om het kennelijke onvermogen van haar zoon aan te geven.
Wat niet haar schuld is en ze kan het ook niet oplossen. Ze neemt ook terecht afstand.

Maar dat wil niet zeggen dat je stopt de ouder te zijn van iemand die zo de mist ingaat.
Ik kan het alleen maar verklaren als afreageren van angst, woede en teleurstelling.

Hopelijk kan Start door, terecht en noodzakeljk, afstand te nemen op een moment met compassie naar zichzelf en naar haar zoon kijken.

18 jaar betrokken ouderschap is niet zomaar weg. Ook niet als je toedeledokie zegt. Dat is prietpraat waarmee je jezelf tekort doet.

maike

Ik ben heel erg boos hierover.

Ik geloof niet dat iemand hier zegt dat Start niet boos, bang, verdrietig, angstig, gestrest, overspannen, wanhopig of wat dan ook mag zijn. En daar gaat het ook niet om. Maar je kind afbranden en het ouderschap opzeggen, dat kan er bij mij echt niet in... Totaal niet.

Dan mag je ptss hebben, overspannen, ziek, werkloos of wat dan ook zijn. Dat kan allemaal, dat gebeurt allemaal, en dat is ook helemaal niet raar. Je kunt iets in een vlaag zeggen, je kunt in een woedebui verkeren, je kunt van je af schreeuwen, je wanhoop delen. Ook dat kan allemaal. Dan zeg je wel eens wat. Dan komt er wel eens iets ongenuanceerd over... en dat is ook heel begrijpelijk.
Dat kan allemaal, dat gebeurt en vast ook wel eens allemaal tegelijkertijd.

Maar wat ik hier proef is een verongelijktheid, een boosheid, een onwil vanuit haar tenen. Dit is echt voorwaardelijk ouderschap. Heel schadelijk voor kinderen.

Ik heb enorme alarmbellen over deze jongen, via dit scherm, zonder dat ik hem ken, zonder dat ik een jarenlange emotionele (en hopelijk onverbrekelijke) band met hem heb als moeder...

Maar deze moeder kan het even niet aan, schuift het ouderschap opzij, en als haar 18-jarige (!) zoon zijn leven ooit weer op orde heeft mag hij aankloppen.

Als je vaker meeleest, en eventueel ook wel eens bijdragen van mij voorbij ziet komen, dan weet je wellicht dat ik vaak vrij mild ben, begrip voor afwijkend ouderschap promoot, enfin... En ja, ik begrijp echt dat je iets soms niet aankunt, hoe graag je het ook zou willen. En dat het soms zelfs beter is om opvoeding of contact even uit handen te geven.

Maar dit klinkt niet okay...

Ik hoop echt dat het bijdraait, en dat het afreageren is. Voor haarzelf en voor haar zoon en dochter.
Want haar dochter maakt niet alleen mee dat haar broer ineens een ander mens is geworden, ook haar moeder toont ineens een ander gezicht...

Een stap verder

' Ik vind Start juist dapper. Ze geeft eerlijk toe haar grenzen te kennen. Ze kan nu, op dit moment, haar zoon niet helpen. ' Er is niets mis met erkennen dat je je zoon niet kunt helpen. Dat erkennen kun je nog in alle liefde, juist met alle liefde doen. en dat kan ook verdriet met zich meebrengen. Maar Start gaat een grote stap verder: ze drukt zich zeer negatief uit over haar zoon. Ik vind dat niet zo dapper.

Tsjor

Begrip

Start, ik kan goed begrijpen dat jij helemaal aan je max zit en het op dit moment niet trekt om iets voor je zoon te betekenen. Je hebt een enorm heftige tijd achter de rug en door je eigen verleden was je uitgangspositie al verre van ideaal. Ik kan ook goed invoelen dat je van deze heftige en nare periode samen met je dochter van wil herstellen.
Het deel dat ik niet begrijp is dat je geen initiatief neemt om te zorgen dat anderen jouw rol in enige mate overnemen. Zorgen dat er voor je kind gezorgd wordt als je het zelf niet opbrengt is ook verantwoordelijk nemen, al is het maar minimaal een oogje in het zeil houden, aanmelden bij de Oggz, wat dan ook. Waarom leg je de verantwoordelijkheid 100% bij je kind, die alleen in juridisch opzicht volwassen is, maar verder een kind. Wie heb je om hulp gevraagd toen hij nog thuis woonden en alles uit de hand liep en hoe heeft het kunnen gebeuren dat jij zo ver en ernstig over je grenzen bent heen gegaan dat je nu hier staat. Goed voor jezelf gaan zorgen betekent niet automatisch je kind aan zijn lot overlaten er zijn meer oplossingen denkbaar.

Wat mij zorgen baart

is dat je het eigenlijk vooral over jezelf hebt. Wat heb je wel niet allemaal gegeven, en wat krijg je er nu voor terug.
En eigenlijk weet je het zelf ook wel, jij bent degene die deze situatie niet kunt hanteren. Dat komt door je verleden, niet door het heden. (je zoon)

Uiteraard is je huidige situatie zwaar en lastig. Maar dat is soms zo met kinderen.
Kinderen hebben is vooral geven. Wat je krijgt is bonus, extra.

Ik wens jou en vooral je zoon dat jij een modus vindt om je verleden dermate te plaatsen dat je invulling kunt geven aan je ouderschap van nu. Met de hobbels die daar bij komen.

Nare situatie

Ik lees dit draadje nu pas. Ik begrijp tot op zekere hoogte de toon en woordkeus van jou, Start. Het lijkt mij vreselijk om bang te moeten zijn voor het gedrag van je eigen kind. Ik snap dus dat er nu even geen ruimte is voor warme gevoelens. Het lijkt mij zaak om hiermee naar een psycholoog te gaan voor handvatten om dit te kunnen verwerken, maar ook om ermee om te kunnen gaan. En ik hoop van harte dat er binnenkort weer ruimte komt om te accepteren dat je ook onvolmaakte kinderen niet zomaar uit je leven kunt zetten. Ze blijven met je verbonden en verdienen naar mijn mening iedere keer weer een nieuwe kans. Maar echt Start, ik snap volledig dat je nu even afstand moet nemen en tot jezelf moet komen. Ik hoop dat je de boodschap naar je zoon kunt veranderen naar dat je wel van hem houdt, maar niet van zijn daden en gedrag. Sterkte.

Heftig

Wat hebben jullie het zwaar en wat zal deze beslissing moeilijk zijn voor je. Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe! En hoop dat jouw zoon zich ooit realiseert wat hij zijn naasten aan heeft gedaan. Maar is hij misschien door iemand onder druk gezet om te blijven dealen? Wordt hij bedreigd? Kan hij er wel ooit uitkomen?

Ik ken hier een jongen van ook ca 18 die al jaren dealt en zelf gebruikt. HIj stond ook regelmatig bij school om jongeren aan de wiet te krijgen...Ondertussen veel ronselaartjes hier...Het loopt gigantisch uit de hand in ons stadje...en niemand die er grip op heeft.